Blogs van kairos

De eindejaarskaarten die deze week op mijn deurmat vallen gaan óf over elkaar weer omarmen in 2021 óf dat we klaar zijn met van alles. Ik doe mee.

Annie Romein-Verschoor heeft niet kunnen bevroeden dat de titel van haar autobiografie uit 1972 een algemene uitdrukking zou worden in onze taal. Omzien in verwondering, ik ben geen liefhebber, maar als ik het wel doe, wat zie ik dan?

Het is een zwaar jaar voor heel veel daters. Een jaar waarin verlies extra hard telt. Inmiddels tel ik door corona bijna 100 misgelopen dates aan mijn kersttafel. Het is natuurlijk ongelooflijk verdrietig en een extra reden waarom ik juist met kerst zo graag samen zou zijn.

Ze zou langskomen vanmiddag. Ooit een veelbelovende date, maar al snel een teleurstelling. Van twee kanten, eerlijk is eerlijk.
Pas weer naar de Randstad verhuisd, vond ze het leuk om me weer eens te zien na al die tijd. Een mens moet wat op de loze middag van de eerste adventszondag.

Het is alweer tien jaar geleden, maar in deze tijd van het jaar komt ze altijd terug in zijn gedachten. Hun laatste contact staat hem nog zo helder voor ogen.

Daar was hij weer, de tweewekelijkse, allervriendelijkste aansporing van de redactie alhier om weer een blog te schrijven, een leuke wel te verstaan. Zelf heb ik gezien de herkomst van het woord blog een voorkeur voor het, in plaats van de blog, dus dan zou het leuk in plaats van leuke zijn, maar dat terzijde.

Ik keek vandaag voor het eerst sinds lange tijd weer eens op het dashboard.

- Heb je het gehoord?
• Wat?
- Hij heeft het ook!
• Wat?

Als je corona serieus neemt, en ik zeg met heel veel nadruk als, neem dan niet de halfzachte maatregelen die over pakweg een uur aangekondigd gaan worden en vanmiddag al bekend zijn geworden, de landelijke althans, want de drie grote steden kunnen nog op een flinke nabrander rekenen.

Ik was dit weekend op het platteland, in de provincie. Nou de provincie is nog sterk uitgedrukt. Zeg maar gerust in een boerengat.

Mijn vorige blog is verwijderd. Ging niet over de liefde of mijn leven als single, het was negatief en ook politiek geladen. Point taken. Touché. Alhoewel die laatste eerlijk gezegd geheel aan mij voorbijgaat.

Gemengde gevoelens zou misschien een betere titel zijn geweest, maar straks weer thuis, terugkijkend, zal zij in mijn herinneringen aan deze vakantie nog lange tijd springlevend blijven.

Het is weer tijd voor een blog volgens de redactie en omdat ik morgenochtend in alle vroegte naar Frans Catalonië vertrek, ik vlei mij neer aan de voet van de machtige Canigou om precies te zijn, doe ik het nu maar even.

Het was de afgelopen week ’s ochtends al wat stiller op straat, maar vrijdagochtend was de afwezigheid van schoolkinderen in het verkeer ronduit opvallend. En nu is de zomervakantie dan echt begonnen. Je staat twee keer met je rug naar de klas en het schooljaar is voorbij.

Nu ik aan het ontspullen ben, ontstaat er een zee van ruimte in mijn huis. Ik betrap me er wel op dat de neiging om te verzamelen, om vast te houden wat je misschien niet nodig hebt, waarvan ik me dat in elk geval afvraag, zich geruisloos verplaatst van fysiek naar digitaal.

Ik was al aan het opruimen geslagen, voordat het coronavirus daar vele anderen ook toe inspireerde. Misschien uit verveling of omdat iedereen eindelijk eens tijd had om goed rond te kijken. Een paar weken geleden ben ik aan een tweede ronde begonnen.

Ik was vandaag een groot deel van de dag aan zee en dacht: het wordt tijd voor een uitbraakje. Dat mag ik natuurlijk helemaal niet denken, maar ik doe het toch.

Gekke tijden mensen. Overmorgen wordt een aantal openbare locaties weer toegankelijk voor publiek. Onder voorwaarden wel te verstaan. Die voorwaarden houden me wel bezig. Hielden me al bezig.

Zijn jullie ook moe? Corona-moe? Ik wel. In alle varianten. Anderhalve-meter-moe. Het nieuwe-normaal-moe. angstneurose-moe, complottheorie-moe, Trump-moe (was ik al heel lang), RIVM (lees Van Dissel)-moe, persconferentie-moe, natte-winkelwagentjes-moe. Alles-is-dit-jaar-anders-moe. En vul verder maar in.

Anderhalve-meter-afstand (de bron van alle ellende),

Op vrijdag 13 maart sloten wij na een crisisberaad van een kwartiertje, twee dagen voor de
officiële sluiting, de deuren van onze school.

Floor is 54 en is na tien jaar daten nog steeds alleen. Floor is een van de vier vrouwen die dit weekend figureren in een interview over datingapps in Volkskrant Magazine. Mijn eerste gedachte is: zo, dat is lang. De tweede laat niet lang op zich wachten: ik date al méér dan tien jaar en zit hier ook in mijn sneue eentje dit blog te schrijven.

Maar hoe is het nu met die nieuwe leuke docente, is mij na mijn vorige blog niet één maar meerdere keren gevraagd. Wel, er is goed nieuws en er is slecht nieuws.

Zo gaat dat op de vrijmibo, die op de laatste werkvrijdag van het jaar is omgedoopt tot de kebo, de kerstborrel. In de gedwongen haast van het door de conciërge geforceerde einde - we weten allemaal wie echt de baas is op school – kom je allerlei mensen tegen die je kunt missen en mis je allerlei mensen die je wilt tegenkomen, zoals die leuke docente die vorige week is begonnen, maar dat terzijde.

‘Nou pap, gefeliciteerd’, zei mijn zoon vorige week lacherig door te telefoon, ‘er is een stamhouder geboren.’

Komt een man op het inloopspreekuur van de liefdespoli en vraagt aan de zuster: ‘Zuster, ik zoek de afdeling Verdriet.’

Het begon jaren geleden. Het Nieuwe Werken, het Nieuwe Leiderschap, het Nieuwe Bankieren, het Nieuwe Vergaderen. Vul zelf maar aan. Oude Wijn in Nieuwe Zakken. Maar die dorst is blijkbaar niet te lessen.

Ik had laatst een Whatsapp-correspondentie met een oude liefde. Niet in jaren, nog steeds niet, maar in termen van verleden tijd mag ik haar grijs noemen. Ze vroeg me of ik ervoor voelde – pas op voor die formulering, het betekent heel iets anders dan ‘vind je het leuk’ of ‘heb je zin’ – om haar weer eens te ontmoeten.

Ik heb er vooral in de herfst last van. Lezers die nu denken dat ik me aansluit bij de heersende herfstdepressie alhier kan ik geruststellen. Daarvan is geen enkele sprake.

Als de getroffen gebieden na de watersnood van 1953 net een beetje beginnen op te drogen, aanschouw ik in dat jaar op 27 april om tien over zes in de avond het levenslicht.

Nee, ik doel niet op die ene in het bijzonder, die van de opvliegers en de onnavolgbare stemmingswisselingen. Die ken ik alleen van horen zien. Ik bedoel het meer algemeen. Overgangen. Letterlijk en figuurlijk. Ruimtelijk, fysiek en mentaal. Ik kan er niet zo goed tegen. Ik vermijd ze het liefst, wat natuurlijk onmogelijk is.

Het gewone leven lijkt in bijna alles op het leven zoals dat tijdens de vakantie op een camping wordt geleefd. In bijna alles.

Het campingleven lijkt in bijna alles op het leven zoals het de overige vijftig weken van het jaar wordt geleefd. In bijna alles.

Opgedragen aan iedereen die geen open einde kan verdragen en snakt naar het vervolg. Ik heb er zelf ook een hekel aan, aan open eindes, behalve als het om mijn eigen leven, de liefde in het bijzonder gaat.

In de tijd dat de komkommer regeert in Nederland begint mijn vakantie langzaam vorm te krijgen. De kaarten liggen klaar. De stapel boeken groeit, voor mij geen e-reader; verbandtrommel, blaastest, lichtgevend hesje, milieusticker, vink maar af.

Zoeken. Gevonden willen worden. Te lang zoeken. Te snel willen vinden. Kort mailen, lang bellen, kort ontmoeten. Het morsealfabet van wanhopige daters. Kort, kort, kort, lang, lang, lang, kort, kort, kort. SOS. Save Our Souls. Gevonden worden door wie je niet zoekt. Niet kunnen vinden die je zoekt. Waar doet een mens goed aan?

Bij alle zin en onzin die ik hier lees over het geforceerde onderscheid tussen lust en liefde of liefde en lust gaan mijn gedachten uit naar de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade.

Mythos betekent ‘gesproken woord’. Daarnaast betekent het woord ook ‘verzonnen verhaal’ én is het de naam van een Grieks biermerk. Hoe graag ik hier ook zou willen uitweiden over de kwaliteit van dit onderschatte biermerk, beperk ik me toch tot het verzonnen verhaal.

Het is eind augustus 1965, als de jongens zich op het schoolplein van het jezuïetencollege verzamelen voor de eerste schooldag die traditioneel wordt ingeluid met een heilige mis.

Mijn beste vriend is, wellicht niet geheel toevallig, ook de vriend die ik het langste ken. Wij kennen elkaar sinds mijn vijftiende.

Verhalen zijn belangrijk in het leven van mensen. Dieren communiceren ook met elkaar, maar praten als mensen, dat doen ze alleen in fabels, zoals in die van Aesopus, De la Fontaine en Tellegen.