Samen op vakantie?

Vorig weekend werd ik geplaagd door een applicatie, die zich op mijn computer heel wel thuis vond, maar die mij mateloos irriteerde Een keer per minuut kwam er een pop-up schermpje in de rechteronderhoek op mijn beeldscherm met een waarschuwing van een op zich gerenommeerd anti-virusprogramma. Heel dreigend. Even zoeken op Google leerde mij, dat dit een fake melding was, bedoeld om mij te verleiden veel te betalen. Dat soort “grappen” gebeurt altijd als het mij niet lukt iemand uit mijn eigen kring, die meer verstand heeft van computers dan ikzelf te benaderen om dit op te lossen.

Twee dagen later bezocht ik een dienstenveiling; iedereen kon bieden op een dienst, aangeboden door iemand uit de groep. De opbrengst was voor een goed doel. Laat nu een van die diensten computerhulp zijn! Bingo, dacht ik. Ik bood uiteraard mee, en voor een zacht prijsje was ik de winnaar van maximaal twee uur digitale hulp.

Ik heb daarvoor nog nooit meegedaan met een veiling. Dat is meer de angst dat ik door een verkeerd signaal ergens aan vast kom te zitten, waar ik geen belangstelling voor heb dan desinteresse in het fenomeen. Door de dienst die ik had “gewonnen” via deze veiling, die overigens gemoedelijk en heel vlot verliep, mede door de uitmuntende veilingmeester, hoopte ik dat mijn computer van het plaagprogramma verlost zou zijn. En ja, daags na mijn bod op de veiling kwam de reddende engel bij mij langs om mijn pc te zuiveren. Bleek na afloop, dat zijn paps precies met hetzelfde probleem te kampen had gehad. Natuurlijk was de oplossing heel simpel, maar ik had dit niet zelf kunnen uitvogelen. Met een paar minuten was ik van de ellende verlost.

Het is mijns inziens onterecht om een datingsite een op een te vergelijken met een veiling. Toch kwamen enkele eeuwen geleden wel mensen te staan op een podium van een veiling. Dat was toen de slavenhandel bloeide, een vreselijke negotie, waar Nederlanders heel nauw bij betrokken waren en goed aan verdiend hebben! De West-Indische Compagnie, een tegenhanger van de VOC is op de slavenhandel gebaseerd.

Wel zijn er raakvlakken tussen een veiling en een datingsite voor ouderen. Op een veiling worden vaak dingen aangeprezen, die niet direct van een leverancier komen. Tenzij de fabriek waar de te veilen voorwerpen gemaakt zijn of de winkel waar ze verkocht worden failliet ging. Dan gaat het om recente zaken. Een datingsite voor ouderen heeft voor het overgrote deel leden, die al een of meer dan een relatie achter de rug hebben. Bij een veiling worden de te veilen zaken bij opbod en in een enkel geval bij afslag (denk aan een bloemenveiling of groenteveiling) verkocht.

Wie op een datingsite staat heeft in zijn of haar profiel vaak toch veel plusjes vermeld, waardoor mogelijke daters aangemoedigd worden te reageren. In een catalogus van een veiling staan vaak wat opgehemelde beschrijvingen van de te veilen voorwerpen. De veilingmeester hanteert vaak een startbedrag. Oeps, heb ik nu toch weer overeenkomsten geconstateerd?

Twee vraagjes: Wie heeft ooit wel eens met een veiling meegedaan, wat voor ervaringen heb je daar aan overgehouden? Last but not least, wie is ook geplaagd door zo’n in de eerste alinea omschreven pop-up scherm? En hoe heb je het opgelost? Zelf, of moest er een wizzkid dan wel een professional aan te pas komen?

In mijn klassen met gevorderde taalleerders, doe ik het wel.
Af en toe een uitstapje maken.
Neem het woord 'kussen'. Enkelvoud van zo'n ding waar je hoofd 's nachts op ligt, maar ook een activiteit die de meeste mensen niet per se onplezierig vinden en je geeft er niet één, maar soms wel twee. Zo dus.
Kan met katten ook. Meervoud van een enkelvoud waarvan de een niet genoeg foto's kan zien, maar ook een activiteit die de meeste mensen niet per se als plezierig ervaren, als ze het lijdend voorwerp zijn.
Grappig wel dat katten als werkwoord niets te maken heeft met het meervoud van de diersoort die hier zo verguisd wordt dan wel geliefd is. Zoek het zelf maar op luie donders! Wel zielig voor die katten trouwens.
Ik ben gek op ze trouwens. Ja, op wie dan PlanB? Nou, als het mensen zouden zijn, had ik 'hen' moeten hebben geschreven, dus ik bedoel die katten. Sorry, mede namens de PvdD, maar dieren zijn in het Nederlandse recht en dus ook in onze taal objecten en daar gebruiken we alleen het verwijswoord 'ze' voor. En dat geldt dus niet alleen voor katten, maar ook voor beftekkels, andere ondermaatse asbakkenrassen, papagaaien, goudvissen, hangbuikzwijnen, you name it.
Soms heb ik het in de les ook over 'graag' en 'lief'. Dat die twee woorden dezelfde vergrotende en overtreffende trap hebben: liever en liefst. Ik zou graag zien dat we wat liever voor elkaar zijn. Teiltjes bij de uitgang verkrijgbaar. Liefst schoon.

Het is algemeen bekend, dat na de AOW het geheugen hard achteruit kan gaan. Natuurlijk drijft in de verte die wolk van Alzheimer en dementie die wij allen vrezen, maar ook heb je het geheugen gewoon minder nodig en misschien is het ook wel het sluiten van de cirkel, dat je de wereld met net zo weinig kennis verlaat, als waar je als baby mee kwam?

Mijn ouders zijn nog kwiek van lijf en leden, en ik verdenk ze ook wel eens van gemakzucht als ze zo'n wimpelende beweging maken, van ach dat weet ik allemaal niet meer, vergelijkbaar met mijn brugklasleerlingen vroeger. Maar ja, ze zijn over de tachtig dus hebben ze recht op gemakzucht. Zoveel mogelijk anekdotes over onze voorvaderen probeer ik uit hun vergeelde foto's en herinneringen te peuren voor het nageslacht en de medische stand:) Maar wat als ik op een dag zelf niet meer van toeten noch blazen weet?

Mijn jongste dochter is gisteren afgestudeerd aan de universiteit van Leiden en bezit gelukkig een fenomenaal geheugen voor details, dus daar zijn de familiegeschiedenissen veilig bij. Maar er zijn natuurlijk ook dingen die ik haar niet vertel, omdat ze te erg zijn. Zal ik haar daar uberhaupt mee lastig vallen, het is toch allemaal water onder brug? Zulke dingen zijn fijn om met je partner te bespreken, maar wat als je een partner gekregen hebt die een geheugen als een zeef heeft?

Omdat ik erg goed in het "Nu" kan leven, is wat er vorige week of vorig jaar misging, nooit zo belangrijk, laat staan wat er dertig jaar geleden gebeurde. Ik kan het als natte druppels van mij af laten glijden en genieten van elk prachtig geweven spinnewebje en elk roodgebladerde boom. Maar wat ik erg mis, is toch wel dat moment van wederzijdse reflectie, van weet je nog dat we daar waren en dat er dat grappige gebeurde en dat jij toen dit zei? En dat er dan steeds dat verdwaasde nodeloos gegraaf door de geheugenkast volgt, waardoor ik soms maar niet eens meer uitspreek. Alles van waarde is weerloos, dat is wel weer duidelijk hier. Gelukkig zijn er nog de foto's, de brieven en de bankafschriften, maar al die mooie momenten die niets gekost hebben, lijken nu voor altijd verloren te zijn.