Het flesje
zondag 28 mei 2017
Dorst. Buiten zinderen de weilanden onder de warme avondzon en ik heb dorst. Op het tafeltje voor het raam staat een plastic flesje, half gevuld met een heldere vloeistof die volgens het etiket bronwater met citroensap moet zijn. Lekker! Ik vond het flesje op de vloer van de trein, toen ik eindelijk mijn van zeewater doordrenkte, zanderige sandalen durfde te vervangen door kleurige hardloopschoenen. Geen klusje dat kijkers verdraagt en het was rustig in de trein naar Leeuwarden. Ik stel mij de mond voor die zich rond de opening van het flesje heeft gestulpt om van het water te drinken: zou het een mond zijn waarmee ik wil zoenen? Tot nu toe maakten slechts lekker zoenen en bloedverwantschap drinken uit hetzelfde flesje aanvaardbaar. Vreemd speeksel smaakt vies, nietwaar?
Ik ben naar mijn geliefde zee geweest, vandaag. Twaalf uren van huis om van Scheveningen Noorderstrand naar Wassenaarse Slag te lopen en weer terug. Volgens de Edda is de omweg naar een ware vriend kort - al ben ik meer en meer geneigd om dichterbij die vriend te gaan wonen. Toen er steeds meer wolken kwamen en steeds minder zon, kon ik zo in de klaarstaande tram gaan zitten. Bij de volgende halte al stroomt hij vol.
Vlak voor me staat een jong stel. Zij klampt zich aan hem vast. Ze is bang in de overvolle tram - en hij troost haar met kusjes op haar mooie gezicht, heel veel kusjes op haar mooie gezicht. Ze is een prinsesje. Een prinsesje met een jaloersmakende, vanzelfsprekende plek op deze aarde, in deze tram. Ik overweeg om haar mijn stoel aan te bieden zodat ze niet meer bang hoeft te zijn. Haar tas prikt tegen mijn benen. Het waterpistool van haar broertje steekt eruit, en haar witte rieten zonnehoed. Ze kan wel blijven staan, ze lijkt me sterk genoeg. Daarnaast heb ik al gestaan vandaag: In de tram naar het Noorderstrand, in de trein van Utrecht naar Den Haag. Ik had aan een vrouw gevraagd of ze haar kind op schoot wilde nemen, maar ze keek verbolgen naar het wezentje op de stoel naast haar: “Dat is mijn kind niet.” Op de bank achter het kind zette een vrouw haar zonnebril op en draaide haar gezicht weg van de op haar gerichte ogen. De man voor me legt uit staan niet erg is omdat de rit maar een half uur duurt. Hij is al om negen uur van huis gegaan en is op weg naar de Indische Markt. Hij reist op een goedkope dagkaart want het eten daar is al duur genoeg. Ik reis op een goedkope dagkaart waar hij niets van begrijpt: “Alleen? Dan heb je ook van niemand last gehad.” De vrouw die zo dicht achter hem stond dat ze wel bij hem moest horen, keek me met grote, verwijtende ogen aan.
Ik kijk weer naar het flesje. Mijn laatste slokken lauwe cola zijn allang verdampt. Zou het bronwater de verrukkelijke zoet-kruidige nasmaak bevatten van luie seks in een lauwe zee? Of het giftige speeksel van de man die met een welgemikte opmerking duidelijk maakt dat hij geen geliefde wil hebben maar een vrouw die hem aanbidt? Of bevat het een zweem fijnbesnaarde kunstzinnigheid van de man die blijft hopen? Of misschien het hoopvolle aroma van de gebruinde, naakte man die me aansprak terwijl ik mijn zijden sjaal in de branding liet uitwaaieren? Hij vertelde over Indië, waar hij leerde om zijn nek koel te houden met een natte doek - en dat hij straks, na een douche, zijn lichaam zou insmeren met babyolie zodat zijn huid zacht als zijde zal blijven.
Ik laat het flesje staan waar ik het heb neergezet: op het tafeltje bij het raam. In Heerenveen heb ik drie minuten om over te stappen van de trein op de bus. Ik ben bijna thuis.
geplaatst door RodeJas - 8211 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?