Blogs van Roosje

Je hebt zo van die dingetjes die je bijzonder ongemakkelijk kunnen doen voelen. Of je zelfs een gevoel van schaamte geven.
Dat is niet altijd terecht, maar het is zo’n gevoel wat we toch nogal eens kunnen krijgen. Als je er bijvoorbeeld iets uitflapt wat bij een ander niet lekker valt. Of je stoot op je eerste date een glas drinken om, over je date heen.
Voorvallen waarbij je later nog dagen jezelf voor de kop kunt slaan dat je dat gedaan of gezegd hebt.

Ik heb zo eens gehad dat ik met mijn nog nieuwe partner aan de telefoon zat te kletsen. Het gesprek kwam op een film met een actrice erin die ik nooit echt leuk vond. Ik zei dat ik er van stond te kijken was hoe oud ze was geworden in vrij korte tijd en dat ze er zo slecht uitzag.
Hij antwoordde dat hij haar altijd een waanzinnig mooie vrouw had gevonden! En hij vond mij op haar lijken.
OMG!!

(Ik schrijf voor het gemak vanuit mezelf als vrouw, maar hetzelfde geldt voor mannen natuurlijk!)

Kijkend naar de foto van mijn wolk van een kleindochtertje van 3 maanden, bedenk ik me ineens hoe anders het ‘lijnenspel’ tegenwoordig is in vergelijk met vroeger.
Met lijnenspel bedoel ik dan de rollen die je hebt in het leven en de daarbij behorende verwachtingen van jezelf en anderen.
Ik zal uitleggen wat ik bedoel.
Plat door de bocht was het vroeger “verliefd, verloofd, getrouwd”. Je ging van jonge meid naar getrouwde vrouw en moeder. Op den duur werd je oma.
Bij al die dingen werd bepaald gedrag en zelfs kleding en haarstijl verwacht.
Het hele leven verliep in die zin eigenlijk lineair en globaal gezien was dat voor iedereen zo, voor man en vrouw.

In profielen wordt nogal eens geschreven dat men een aanvulling, oftewel toevoeging, zoekt. Het is zo makkelijk gezegd, het is een beetje een standaard iets geworden. Zelf denk ik dat het voor velen een manier is om aan te geven dat men een leeg rugzakje heeft, want men heeft immers geen invulling meer nodig.
Maar wat houdt aanvulling nou eigenlijk in?
Het kan mogelijk voor iedereen anders zijn, naar gelang de behoeften en karakter.

Vandaag had ik gepland het kattenhuisje te gaan beitsen, maar helaas was de luchtvochtigheid nog hoger dan gister dus ging het niet.
Even was ik serieus uit mijn hum, want ik wilde dat zó graag doen! Eindelijk echt resultaat zien waarvoor ik al zo lang zwoeg in de garage.
Mijn twee poezenmeisjes waren ook uit hun hum omdat ze niet naar buiten konden met de regen. Ze liepen ongedurig om mij heen te drentelen, Nila bijna continue mauwend, Roosje aan het klieren bij Nila, dan weer andersom.
Dat hielp mijn humeur ook even niet.
Maar toen bedacht ik me dat ik het gewoon moest laten. Loslaten. Ik kan het weer niet beïnvloeden, en sjaggo worden verandert er ook niets aan. En de poesjes kan ik ook niet vertellen wat te doen. Het zijn nou eenmaal katten die doen wat ze doen. Omdat ze zo gevoelig zijn, bestaat het risico dat ze nog onrustiger worden als ik me met hen bemoei, dus loslaten maar.
Ik besloot gewoon het roer om te gooien, met de flow mee te gaan van wat was, en binnen iets doen wat ik ook leuk vond.

De laatste week had ik me in een aardige kronkel gewerkt en ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb me zelden zo helder gerealiseerd dat ik knopen doorhakken best wel moeilijk vind. En dan ook een partner mis waarmee je kunt overleggen.
Ik ben wel blij met het inzicht want soms krijg je de vraag of je makkelijk beslissingen kunt nemen, en ik wist het nooit zo goed.
Nou is het ook nooit zwart-wit. Het ligt eraan waar het om gaat. Met veel dingen kan ik dat prima en snel, met andere weer minder.

Respect is belangrijk, in het leven, en zeker ook in de liefde.
Toch is het ergens maar een gek iets, respect.
Iedereen wil het hebben en krijgen, maar je kunt dat niet afdwingen. Men zegt wel eens “je moet het verdienen”, maar daar krijg ik dan toch een vervelend gevoel bij.
Alsof je ineens geen respect meer zou hoeven of mogen krijgen als je eens een keer uit de bocht vliegt. Alsof je nooit eens fouten zou mogen maken. Dan wordt respect wel erg voorwaardelijke en dat vind ik dan weer niet… respectvol.
Wat is respect nou eigenlijk helemaal, zonder het te Googlen?
Gezien worden, er wordt naar je geluisterd en niet over je heen gelopen. Je mag en kunt zijn wie je bent, mits dat anderen uiteraard niet benadeelt of kwetst, want dat is dan ook weer niet respectvol.
Geaccepteerd worden zoals je bent, en ja, dan mag je dus ook eens uit de bocht vliegen en alsnog respect krijgen.
Voor mij hoort verantwoordelijkheid nemen voor je eigen acties er ook bij. En als je een keer iemand kwetst of even lomp rond hebt lopen doen, je ook je verontschuldigingen aanbiedt en dat ook meent.

Nadat het maanden stevig gepromoot was, is nu dan toch het nieuwste boek van één van de bekendste dating- en relatie coaches Matthew Hussey uit!
Ik heb het hele gebeuren gevolgd, als je het boek voorbestelde kreeg je ook toegang tot extra dingen. Zo heb ik 3 complete cursussen gratis gekregen, een live webinar en binnenkort nog een live webinar.
Het boek heet “Love Life”, een mooie titel die kan vertalen in “Liefdesleven” maar ook in “Hou van het leven”.
Dat is ook de boodschap van het boek: hou van je leven of je nou single bent of niet! En uiteraard ook veel met betrekking tot het liefdesleven en daten enzovoorts.
Als ik nou het stukje “hou van je leven” pak, dan is het belangrijk om dingen te hebben die je leven kleur geven. Dingen en mensen waar je blij van wordt.

Voor de duidelijkheid… niets in dit blog gebaseerd is op specifieke mensen. Wél op wat ik door de jaren heen geleerd en gezien heb.
Om met online daten succesvol te kunnen zijn, heb je een paar dingen nodig. Eén daarvan is een leuke aantrekkelijke profieltekst, het tweede is op zijn minst één goede foto van je gezicht.
Ondanks dat dat logisch lijkt, zie je veel mensen daarmee toch de mist in gaan. Misschien weten velen het toch niet of hebben ze er maling aan. Maar als je geen interesse hebt om op je best over te komen op een dating site, ben je dan wel klaar voor daten en een potentiële partner?
Als je leest wat nou een goede profielfoto is, zijn de adviezen vrijwel eender.
Ik ga dan even uit van de adviezen voor de doorsnee dating site. Er zijn tegenwoordig ook nieuwe dating sites met een jeugdigere vibe en opzet waar het weer wat anders eraan toegaat.

Een paar dagen terug had ik een leuk moment in de voortuin. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een jongere man mijn kant oplopen, maar ik was druk dus keek niet echt. Spreekt hij me ineens aan, zonnebril op en een pet, dus ik was niet meteen van helemaal open maar meer ff de kat uit de boom kijken.
Bijna meteen excuseerde hij zich en zette zijn zonnebril af.
“Ik ken u nog niet”, begon hij, “Ik zie altijd wel het zwarte autootje daar staan, maar ik heb u nog nooit gezien.”
Hij bleek ietsie verderop in de straat te wonen.
“Waar de baby geboren is,” verduidelijkte hij, maar ook dat had ik niet gezien in de straat want dat stukje kom ik niet gauw langs.
Hij stelde zich voor, even kletspraatje en beiden weer verder.
Geheel onverwacht, wel leuk!
Ik heb een kaart gekocht voor de kleine, moet ik straks even in de bus doen.

Gisteren vierden we nog Oud & Nieuw, morgen is het Pasen. Wat vliegt de tijd!
Pasen, een vuurfeest waarbij vreugde en hoop hoogtij vieren. Het staat in het teken van manifestatie, nieuw leven en nieuw begin. En ook de overwinning van het Licht over het duister, en leven over dood. Herboren worden.
Zelf denk ik dan ook aan de Phoenix, de Vuurvogel die 500 jaar leeft. Er is altijd maar één Phoenix in leven. Aan het eind van zijn/haar cyclus bouwt ze een nest, laat zichzelf totaal verbranden. Uit de as herrijst dan een nieuwe, jonge Phoenix.
De symboliek dus van wedergeboorte, niet heel anders dan de wedergeboorte van Jezus.

Ik vind het belangrijk met de tijd mee te gaan. Je moet daartoe flexibel zijn en niet teveel vasthouden aan het oude vertrouwde.
Dat heeft niet alleen te maken met ouder worden, al zie je het dan vaker wel lastiger worden bij mensen. Maar het heeft ook van doen met persoonlijkheid.
Ik herinner me mijn pap nog die helemaal niet flexibel was met nieuwe dingen, ook niet toen hij jong was. Zo was het een enorme toestand om een koffiezetter te krijgen. Ook toen mijn veel vooruitstrevendere moeder hem gewoon had gekocht, bleef hij nog een tijdlang met het aluminium kannetje op het gasfornuis koffie maken.
En wij waren het laatste gezin in Nederland volgens mij met een kleuren tv, koelkast, vriezer, en een pick-up met LPs.
Bij mijn vader werd dat helaas nog erger toen hij ouder werd. Mobiele telefoons waren uit de boze en computers helemaal! In zijn opinie leidde PC's en internet tot echtscheidingen.

Boven het maaiveld uitsteken kan heel spannend zijn. Het is makkelijker om verdekt mee te gaan in de massa en niet op te vallen.
In dating is dat niet helemaal handig, want dan moet je juist op een bepaalde manier eruit springen. Niets beter dan dus jezelf te zijn en boven het maaiveld uit te steken.
Dat kan met hele simpele dingen, met leuke spontane acties. De suggestie op T2S gister om in plaats van koffie te drinken samen een frietje mayo te eten is er al één. Heel simpel, toch anders, en geeft meteen een gevoel van, “Verrek, ja! Leuk!” Iets wat ik met een voorstel voor koffie allang niet meer heb.
Vaak worden spontane acties niet goed opgevat en meteen bekritiseerd. Met de bedoeling dat jij je weer in het maaiveld terugtrekt. Blijkbaar worden anderen intens getriggerd als je je opricht.
Zó jammer!
“Eens wat anders” dingen maken het leven luchtiger en leuk. Zelf hou ik van speels en af en toe eens gek doen. Het leven hoeft niet in een stramien!

Kristallen, ik ben er al jaren dol op. Ik begon met wat trommeltjes medio 2007. Ik dacht altijd dat dat het begin was, maar pas geleden realiseerde ik me ineens dat het veel verder terug ging.
Toen ik 10 was hadden we in de tuin kiezelpaadjes. Ik zag daar op een dag ineens een kiezel tussen die doormidden was en dat leek net een oog. Zo betoverend mooi met die andere kleuren aan de binnenkant! Vanaf toen ging ik voor mij bijzondere stenen verzamelen. Ik bewaarde ze in een eierdoos.
Eerst lag in ieder vakje één steen, maar al snel lag het tjokvol!
Er was één steen die ik al wandelend met papa vond, in Breda destijds. Een gladde zwarte, wat ovale steen. We gingen elke week samen te voet naar de markt en dronken dan wat bij V&D voor we weer naar huis gingen. In het restaurant stonden grote bakken hydrocultuur met planten. Mijn vader suggereerde om de steen daar bij te leggen en dan de week erop te kijken of ie er nog was en hem dan weer mee naar huis te nemen tot de volgende keer. Dat werd ons ritueel en ik had de steen altijd weer terug!
Toen ik 15 was gingen we met Kerst op vakantie naar Orvelte. In een winkeltje daar verkochten ze kartonnen kaarten met zo’n 16 edelsteentjes er op gelijmd. Van elk steentje was een ruwe en gepolijste versie. Ik wilde dat dolgraag hebben, dus ik kocht het. Die kaart heb ik nog altijd, al missen er door de jaren en tig verhuizingen 2 steentjes.
Dus mijn liefde voor kristallen begon niet medio 2007, maar was er eigenlijk al vanaf mijn kindertijd.
Maar medio 2007 kreeg ik op een andere manier interesse er in, de energetische en helende werking ervan. In eerste instantie kocht ik iets op basis van omschrijving, later ging ik mijn gevoel vertrouwen en kocht ik daarop gebaseerd. Zo werkt het voor mij nog steeds.

Grenzen zijn van die leuke dingen. Het is zo makkelijk gezegd dat je ze moet hebben of moet stellen. Maar dan moet je wel weten wat je grenzen zijn.
Sommigen zullen dat duidelijk hebben, en zullen misschien wel vanzelf grenzen stellen. Dan kan het alsnog interessant en goed zijn om het eens wat aandacht te geven.
Grenzen kunnen zo bijvoorbeeld te hard zijn, te inflexibel, te zacht, te flexibel, of misschien wel ronduit afwezig.
En als je je grenzen weet, moet je ze ook nog handhaven. Anders dus dan bij het landelijke justitie systeem waarbij degenen die de wetten (grenzen) opstellen niet dezelfde zijn als die ze moeten handhaven!
Om het nog spannender te maken mag je ook nog eigen rechtertje spelen, want wat is de ‘straf’ als iemand over je grenzen heen gaat? En hoe ga je daarbij te werk? 
Er komt best wat bij kijken!
En als je ze helder hebt, horen ze wel stevig, maar ook gezond flexibel te zijn. Verschillende situaties vergen immers verschillende grenzen.

Ik kwam deze tegen op mijn blog, in 2018 geschreven, en gezien het morgen Valentijnsdag is, why not?!

Valentijnsdag staat letterlijk voor de deur!

Zelf blijf ik het nog altijd een beetje een apart gebeuren vinden, omdat ik het van vroeger uit helemaal niet ken.
Niet verwonderlijk, want Valentijnsdag vieren is in Nederland ook pas halverwege de jaren 90 opgekomen. Het was toen even behoorlijk populair, maar de laatste jaren neemt de interesse en ‘iets doen’ voor Valentijnsdag in Nederland af.
En eerlijk is eerlijk, ik hou wel van die Hollandsche nuchterheid. Wat ik daarmee bedoel… Ik zie op Amerikaanse forums zoveel hierover -vragen of je wel een date hebt vooral-, dat je bijna zou gaan denken dat je abnormaal was als je geen ‘Valentijn’ hebt. Het zet nogal wat druk op mensen om vooral iemand te vinden of anders maar in een hoekje te kruipen tot na Valentijnsdag.
Dan liever Hollandsche nuchterheid!

Lange tijd draaide Valentijnsdag ook over anoniem iemand laten weten dat je om hem of haar gaf. Dit kon ook vriendschappelijk zijn. Nu is het gericht op romantische liefde, wat zeker voor bloemen-, lingerie- en bonbonwinkels erg prettig is.
En oké, Hollandsche nuchterheid ten spijt, het kán ook gewoon heel leuk zijn! Maar zoals met alles ben ik er dan voorstander van dat je dingen doet omdat je het zelf graag wil doen, vanuit je hart, en niet omdat je onder druk gezet voelt door commercie of ‘peer pressure’.

Single zijn komt met voors en tegens.
Door de jaren heen heb ik vaak van mensen die al lange tijd vrijgezel zijn gehoord dat ze het wel goed vinden zo. Ze hebben geen zin of behoefte meer aan een relatie.
Hoe dat dieper zit, weet ik niet. Ik bedoel, dat kan natuurlijk gewoon oprecht zo zijn als je als single een rijk leven hebt met vrienden, hobbies, werk, familie. Maar mogelijk zijn er ook bij wie er toch een stuk teleurstelling en angst weer gekwetst te worden achter zit. Niets is zwart-wit tenslotte.
Ook heb kom je vaak tegen dat mensen nog wel een relatie willen, maar niet meer willen samenwonen.
Een pré van single zijn is geen rekening hoeven te houden met wat de ander wil of nodig heeft. Je kunt doen en laten waar je zin in hebt. Een stukje vrijheid. Die vrijheid is vaak een reden om niet in een vaste relatie te willen gaan. Het vaakst heb ik dat van mannen gezien, maar er zijn ook vrouwen voor wie dat een groot punt is.
Zelf snap ik dat dan niet, want je kunt ook in een vaste relatie vrijheid hebben. Ik heb zelf behoorlijk wat persoonlijke vrijheid nodig, als een partner dat niet weet te geven of er moeite mee heeft, voel ik me niet prettig.
Maar ik weet uit ervaring dat het gewoon kan. Je moet dan beide een evenredige behoefte aan persoonlijke vrijheid hebben.

Anderzijds is een nadeel van single zijn dat je alles zelf moet doen en overal alleen voorstaat. Je hebt geen sparringspartner om eventjes bij te ventileren en desgewenst feedback te krijgen die je net een ander perspectief geeft zodat je weer door kunt. Je mist intimiteit, aanraking, liefde, steun, samen lachen en genieten. Yep, kun je op zich met anderen, maar dat is niet hetzelfde als met je partner!

De stem van je potentiële partner, ik stond er nooit bij stil dat dat belangrijk kon zijn.
En niet alleen de stem zelf, maar ook het accent of dialect. Het blijkt dat globaal gezien Nieuw-Zeeland’s accent het aantrekkelijkst en meest sexy wordt gevonden. Scottish scoort ook hoog, Engels ook.
Amerikaanse acteur Philip Winchester sprak in een serie Brits, wat hij goed kan gezien zijn moeder Engels is en hij deels in de UK is opgegroeid. Ik vond hem super aantrekkelijk! Later zag ik hem in een andere serie waarin hij Amerikaans spreekt en meteen vond ik hem niet meer zo leuk. Niet eens perse door dat andere accent an sich, maar het is me al eens opgevallen dat je stem een andere toonhoogte kan hebben als je een andere taal spreekt. De stemmen van veel Amerikanen zijn vrij hoog, van vrouwen vaak zelfs schril. (Kijk maar eens naar “Speed” en let dan op de stem van Sandra Bullock.)
Een andere taal spreken, kan het hele timbre van een stem veranderen.
Als meest romantische taal staat ineens Frans bovenaan, op de voet gevolgd door andere Romaanse talen.
Zelf ‘val’ ik daar dan niet voor. Ik ben gevoelig voor een Scottish accent. Iets in mij wordt dan ‘wakker’.
Hoe we klinken en welke taal we spreken, speelt een grote rol in aantrekkingskracht. Gezien we hier Nederlands spreken, kunnen we ‘taal’ dan omzetten naar accent of dialect.

Ik herinner me ineens dat ik lang geleden met mijn vriend op een feestje in Limburg was. Nou had ik net zo goed in Rusland had kunnen zitten. Ik verstond niets van waar men het over had en helaas bleef iedereen vrolijk Limburgs praten, al waren er 2 niet-Limburgers present.
Hetzelfde geldt overigens voor Zeeuws. Ondanks dat ik hier al jaren woon, versta ik het niet. Zo zijn er ongetwijfeld nog veel meer dialecten waar ik geen koek van kan bakken.
En als je niet soepel kunt communiceren, wordt het toch lastig. Niet alleen met je date, want die zal best normaal Nederlands kunnen spreken, maar stel je zou willen gaan samenwonen. Dan kom je in een gebied waar socializen best een ding kan worden doordat mensen haast een andere taal spreken.
Maar dan terug naar de stem.

Vandaag 1 februari en ik zie de Valentijnsdag advertenties al verschijnen!
Zelf hoorde ik voor het eerst van Valentijnsdag toen ik 14 was, omdat mijn beste vriendin het kende en mij erover vertelde. Ik meen dat ik van haar een cadeautje kreeg, omdat het eigenlijk voor vrienden was, niet persé geliefden.
Dan ga ik even een dikke 12 jaar vooruit in de tijd, naar toen ik getrouwd was. Mijn man kwam met een mooie bos rozen aan voor Valentijnsdag. Totaal onverwachts, want het leefde toch niet echt in Nederland om er iets aan te doen. Ik was dan ook heel blij verrast met mijn mooie rozen!
Elk jaar dacht hij er aan, zonder dat ik hints moest geven. Echt heel lief.
Met mijn volgende partner kreeg ik altijd een kaart met een leuke boodschap er in.
Feitelijk is Valentijn in Nederland toch veelal bescheiden. Een klein kadootje of kaart. Ik vind dat ook genoeg, het is toch the thought that counts. Even een teken dat je speciaal en belangrijk bent voor iemand.
Je kunt ook anoniem een kaart sturen, dat is natuurlijk ook heel leuk. Dat heb ik dan zelf nooit meegemaakt.
Ik heb in winkels wel eens gevraagd of het nou echt populair is en mij werd verteld van niet. Er is een tijd geweest dat er wel meer aan gedaan werd, maar de laatste jaren zakte het weer af.
Hoe anders is dat dan in landen als Amerika, waar ze er echt heel veel waarde aan hechten. Als een vrouw daar niets krijgt of er niets gebeurt in haar leven rondom Valentijnsdag, is dat een soortement wereldcrisis?
Voor hen is het echt belangrijk. Het hoort samen te gaan met cadeaus, bloemen, uit eten, mooie jurk enzovoorts.
Commercieel gezien is het daar veel groter en het heeft daar dus ook meer toegevoegde waarde, feitelijk omdat de media het dan enorm pushed. Cadeaus zijn als het even kan ook wat groter dan alleen een kaart of bloemen.
Dat heb ik dan toch zo begrepen van Amerikaanse vrouwen die ik spreek online. Voor hen is het super belangrijk.

Ik had er nooit bij nagedacht om specifieke dingen te kunnen noemen als een man vraagt, “waar wil je naar toe?” of “wat wil je doen?”
Ik ben er over na gaan denken toen ik van relatie & dating expert John Gray leerde dat het handig is om 3 dingen te kunnen noemen en dan de man te laten kiezen.
Voorheen leek het me prettig als de man initiatief toonde en met ideeën kwam, maar een frisse nieuwe aanpak kan geen kwaad.
Eén ding kan ik altijd meteen noemen: een bezoek aan mijn favo kristalwinkel! Als je mij ergens blij mee maakt, is het dat wel! Het is zo bijzonder daar, voelt ook helemaal niet of je in een winkel bent. Het is bijna alsof je op bezoek gaat bij bekenden, of een dagje uit. Je kunt er heerlijk rondneuzen zonder dat je het gevoel krijgt dat je de deur uitgekeken wordt omdat je er al uren bent. Niemand die komt vragen “Kun je alles vinden?” Zo hatelijk als ze je in een winkel komen lastig vallen.
Je krijgt er gratis koffie, cappuccino of thee en er staan kannen vers kristalwater op tafel. Je kunt met je mandje kristallen buiten gaan loungen in het zonnetje als dat er is in de boerderijtuin of fijn binnen aan tafel waar ook kristalboeken liggen, mocht je iets op willen zoeken.
Hartstikke leuk, maar goed, da’s slechts één ding en het is een uur rijden van mij vandaan en daarmee ook niet altijd handig voor een date. Minder geschikt voor een 1e meet & greet.
Daar zit je tenslotte ook mee: er zijn leuke dingen voor echt daten waarbij je langer iets gaat doen en dus ook verder weg kunt gaan. En dan zijn er de dingen dichterbij huis, meer geschikt voor die allereerste ontmoeting en misschien de 1e echte date.
En sja, buiten kristalwinkel, wat dan?

Pas vroeg een vrouw wat ze met een potentiële date aan moest. Ze had met chatten veel verteld wat ze leuk vond. Toen hij vroeg waar ze heen wilde op date, was ze ziedend!
“Hoe kan hij dat nou niet weten?! Ik heb hem zoveel verteld!”
Ze wilde het contact verbreken.
Ik zei tegen haar, “Hij is een man! Een vrouw had een heel leuke date uit je verhalen bedacht. Een man kan/doet dat niet. Hij wil jou gelukkig maken door iets te doen wat jij wil doen. Waarom geef je niet gewoon antwoord?”
Waarschijnlijk had die man genoten van haar verhalen, maar dat betekent niet dat hij alles onthoudt. Soms zijn mannen plezierig overweldigd door de spraakwaterval van een vrouw. Hij geniet dan, is ontspannen, en niet bezig met andere dingen. Mannen zijn meer in het moment.
Ze bleef boos. Zo jammer, want door te weinig kennis ging dit fout. Feitelijk eiste ze dat hij zich gedroeg als een vrouw. Dat werkt niet.
In zo’n situatie geef je hem een paar opties van wat je leuk vindt en laat je hem kiezen. Dat geeft hem het gevoel dat hij het heeft bedacht, plus hij kan ontspannen omdat hij weet dat zij het hoe dan ook leuk gaat vinden. Hij weet zich succesvol en zijn testosteron gaat omhoog.
Het mooie is dat het op z’n beurt het oestrogeen bij de vrouw stijgt, zodat zij zich goed voelt.
Win-win! Maar je moet het net weten.

Iets waar we niet omheen kunnen, maar wat voor iedereen heel anders ervaren wordt. Veel vrouwen vinden het vreselijk, bij de één begint het vroeg, bij de ander laat.
Ik heb eens een man van 46 gesproken die geen vrouw van zijn leeftijd wilde omdat die dan nog door de menopauze moest en daar had hij geen zin in. Zijn partner was destijds 64.
Dat vond ik schokkend. Alsof een vrouw slechts goed is zolang ze geen last wordt voor hem, maar ook alsof een man geen verandering doormaakt.
Nou kan de fase met klachten bij een vrouw vrij snel beginnen wat bij een man vaak weer niet zo is, maar dat neemt niet weg dat bij beiden veel gebeurt op hormonaal vlak –en daarmee ook fysiek én gedrag.
Gelukkig kunnen veel overgangsklachten goed ondervangen worden met alternatieve geneeswijzen en/of specifieke supplementen!
Vraag je het je huisarts, dan is het óf aan de pil wat ze tegelijkertijd afraden als je ‘oud’ bent óf er wordt je verteld, “Je moet het ermee doen!” Totale onzin.
Artsen weten er weinig van omdat ze tijdens hun opleiding slechts 2 pagina’s erover krijgen en in opleiding tot gynaecoloog slechts 1 lezing van 6 uur! Van zo weinig achtergrond kun je vrouwen niet adequaat helpen.
Er zijn gelukkig steeds meer organisaties waar je met overgangsklachten héél goed geholpen kunt worden. Het consult krijg je vergoed met een aanvullende verzekering en de therapeuten komen allemaal uit de medische wereld.

De geijkte klachten die je hoort zijn opvliegers, nachtzweten en humeurschommelingen. Maar dat is geen wet van Meden en Perzen. De laatste 2 heb ik helemaal niet en mijn versie van opvliegers is af en toe een milde ‘warme golf’. En ik heb het minder snel koud, wat met de huidige gasprijs fijn is. Ik heb afgelopen winter fijn bespaard op mijn gasrekening zonder armoe te lijden.
Wat heb ik dan wel? Van de ene op de andere dag enorme bloedsuikerdips. Zó erg dat ik niet normaal kon functioneren. Daarbij een enorme honger die niet te stillen was. Zelfs tijdens of na het eten bleef die waanzinnige honger, alsof het voedsel in een bodemloze put viel. Tegelijkertijd werd ik tijdens het eten heftig misselijk?
Het leek wel of ik weer zwanger was, want toen had ik precies hetzelfde!
Afspraak bij de huisarts was héél snel gemaakt. Die had er nog nooit van gehoord. Dat terwijl een online zoektocht had geleerd dat duizenden vrouwen hier last van hadden! Zó weinig weten artsen hierover.
Er werd wel bloed geprikt en de conclusie was dat ik in de peri-menopauze zat.

Hoe druk kan een mens zijn? Ik werk dan niet, maar ik heb tijd tekort!
Een aantal dagen terug ben ik begonnen met krachttraining met aerobicsband. Gewoon thuis, hoor, met videoclips op YouTube. Ik ben dat gaan doen omdat ik post-menopauzaal ben en dan verlies je enorm veel spiermassa. Dat verlies blijft de rest van je leven doorgaan, tenzij je actief iets eraan gaat doen. Om spieren terug te krijgen, heb je testosteron nodig en daartoe moet je dus krachttraining doen. Aerobics doet dat niet voor je en daar moet de nadruk niet meer op liggen.
Ik doe het om de dag en als ik die training niet doe, doe ik andere oefeningen voor de core, wat dus bekkenbodem en lage buikspieren is. Beide super belangrijk voor een sterke basis en goede houding.
Ook ben ik onlangs begonnen met oestrogenen en progesteron crèmes, omdat je ook als je door de menopauze bent deze hormonen nodig hebt om gezond te blijven. Ik blijf het bizar vinden dat artsen er zo weinig vanaf weten en je dat allemaal zelf uit moet vogelen.
En omdat ik ook die fijne liefde in mijn leven wil, heb ik het boek van dating- en relatiecoach Matthew Hussey gekocht. Dat komt in april uit, maar als je voorbestelde vóór 1 januari kreeg je ook een cursus van hem erbij van 3 maanden lang.
Ik twijfelde er even over, maar ik heb het tóch gedaan.
De twijfel kwam omdat ik de laatste tijd ook al zo druk ben met luisteren naar en lezen van boeken van John Gray. De auteur van “Mannen komen van Mars…” Daar haal ik al heel veel info en wijsheid uit.
Maar omdat Matthew Hussey weer net uit een andere hoek komt dan John Gray wilde ik dat ook hebben, zowel het boek als die cursus.

De jaarwisseling letterlijk voor de deur en dan overweeg ik toch weer om eens kaartjes te trekken voor het nieuwe jaar.
Ik ben jaren geleden begonnen met zo af en toe wat Tarot. In eerste instantie online, maar op den duur ben ik begonnen met een eigen dek en zo eens kaartjes trekken. In het begin kon ik er geen touw aan vast knopen. Ook kwam ik tot de ontdekking dat er héél veel verschillende Tarot deks waren en ging ik op zoek naar een beginnersdek waar ik mee resoneerde. Al gauw vond ik dat dankzij een boek over Tarot voor beginners wat ik nota bene bij het Kruidvat kocht. De plaatjes van het dek daarin sprak me enorm aan! Dat werd mijn dek wat ik ook jaren heb gebruikt.
Maar voor mijn jaarreading trek ik ook kaarten uit een stuk of 8 andere deks. Orakelkaarten, Lenormand, Tarot.
Ik begon het zo leuk te vinden dat ik ook een YouTube kanaal begon waar ik zogeheten “Pick a Card” readingen deed. Meestal 1 per week. De reacties waren heel mooi en ik kreeg al snel een vaste schare volgers.
Van daaruit kwamen ook verzoeken voor persoonlijke readingen die ik ook geregeld deed.
Ik had daarbij wel een duidelijke richtlijn voor mezelf én de ander: geen readingen op gebied van gezondheid, juridische dingen, Tweelingvlammen en ook niet over iemand anders zonder diens medeweten.
Vóór een reading te doen gaf ik ook aan dat ik geen toekomstvoorspellingen doe, maar ga kijken wat ze zelf kunnen doen om dat te krijgen wat ze graag willen. Daar heb je immers controle over, kun je zelf in sturen, en het vergt vaak wel een stukje groei en bereidwilligheid.
Mensen die dat wilden, daar las ik graag de kaarten voor!

(Vertaald: gelijkgestemden)

En dan kom je ineens zomaar, totaal onverwacht, een man tegen die helemaal op hetzelfde spoor zit! Wat een genot, wat een opluchting, om weer eens helemaal relaxt en open te kunnen praten.
Het was geen date of romantisch iets. Ik heb met 2 ongevallen nekletsel opgelopen en krijg daarom af en toe hulp in huis. Tegenwoordig zit daar ook wel eens manvolk bij en zo ook vandaag. Ik had hem nog niet eerder gehad, dus had tevoren geen idee wat te verwachten.
Nou heb ik ooit in Indonesië gewoond en dan was je als blanke verplicht bediendes aan te nemen om zo werk te verschaffen. Ik heb zo een paar jaar geleefd met continu vreemden in en om huis. Dat lijkt leuk en luxe, maar je bent gewoon totaal je privacy kwijt en da’s niet iets waar ik fan van ben.
Ook als er dan zo’n hulp komt, zit ik daar dan stevig tegenaan te hikken. Ondanks dat het ook wel weer super fijn is en de hulp maar een paar uurtjes hier is.
Afijn, vandaag dan dus die man. Het klikte gewoon meteen, dat voel je als gevoelsmens gewoon. Hij begon in de woonkamer met werken en al snel waren we in een heerlijk gesprek verwikkeld terwijl hij vrolijk door poetste en zeemde.

Het valt me al jaren op hoe iedereen een andere manier of beleving heeft van liefde tonen. Niet alleen in liefde, maar ook onder familie en vrienden.
Ik vind zelf dat je dit goed kunt merken met het kadootjes geven met feestdagen.
Voor mij is dat een heel belangrijk aspect. Niet uit een “hebben”, al vind ik ontvangen ook heerlijk, maar voor mij voelt het geven zo fijn! Dat is voor mij ook ontvangen. Als je echt recht vanuit je hart geeft, ontvang je tegelijk en zo voelt het voor mij met kadootjes.
In mijn directe familie geven wij al jaren met Kerst kadootjes aan elkaar. Voor mij is dat genieten tot en met! Ik ben op zich altijd heel goed in het vinden van passende kadootjes waar iedereen echt blij mee is. Al moet ik zeggen dat mijn zoon het makkelijkst is omdat we behoorlijk op één lijn liggen.
Dan komt er –voor mij- een kink in de kabel als blijkt dat het geven van kado’s door anderen niet hetzelfde ervaren wordt.

Patronen, we hebben ze allemaal en van veel zijn we ons niet eens bewust. We hebben ze in ons dagelijks leven met hoe we dingen doen, maar ook in de liefde.
Ik vond het best confronterend te leren dat je rond je 35e ‘gerund’ wordt door een hoop programma’s die in de tijd daarvoor zijn gevormd. Die gaan over acties-reacties, overtuigingen, gedrag enz.
Er hoeft op zich niets mis mee te zijn. Het maakt het leven ook wel makkelijk en veel ervan dienen je. Maar er zijn er ook die dat niet (meer) doen en je saboteren, vaak zonder dat je je hiervan bewust bent.
Best goed om eens te kijken naar je vaste patronen en programma’s! Zeker toch als het op dating aankomt, want als je daarin jezelf onbewust saboteert terwijl je zo graag liefde wilt vinden, is het gewoon jammer.
Ik ben eerlijk, ik vind het best lastig om mijn patronen in dating & relatie helder te krijgen. Da’s het vervelende met die dingen, je bent er zo aan gewend dat het je normaal is geworden. Hoe krijg je dan duidelijk wat niet handig is?
Juist liefde is een mooie om hiervoor onder de loep te nemen, omdat het zo enorm belangrijk voor ons is en we op dat gebied ons stinkende best doen. We zijn in de liefde vaak ook meer bereid te veranderen of verder te gaan dan op welk gebied dan ook. Als je dan toch de mist in gaat, kan dat erg pijnlijk zijn.

Ik ben al jaren enorm geïnteresseerd in de prachtige eigenschappen en werking van het mannelijke en vrouwelijke. Weten hoe beiden ‘bedraad’ zijn, kan enorm helpen in liefde en relatie.
In het oude relatiemodel, werkte dat stuk als vanzelf: de man was kostwinner en dat vervulde zijn natuurlijke behoefte van provide & protect.
De vrouw was huisvrouw en moeder en nam haar natuurlijke rol op zich: zorgen en verzorgen.
Met dit ‘relatiemodel’ zat hij goed in zijn testosteron en zij in haar oxytocine. Precies wat beiden nodig hebben voor gezonde eigenwaarde en goed gevoel.
Anno nu is dit plaatje heel anders. De man nog maar zelden de enige verdiener, omdat het vaak niet haalbaar is rond te komen met één salaris. En veel vrouwen willen ook werken, waarmee ze wel in een vnl. mannelijke energie omgeving stappen die haar uit haar natuurlijke hormonale flow haalt. We moeten uiteraard niet terug naar de oude manier, maar de nieuwe is ook (nog) niet voedend.
De genoemde hormonen en bijbehorende ‘bedrading’ zijn ontzettend belangrijk en gaan duizenden jaren terug. We zijn zo geschapen.
Als man en vrouw beiden in hun optimale energie zitten, resp. goede testosteron en oxytocine/oestrogenen levels, vullen ze elkaar perfect aan.
Yin & Yang.

We zijn zo gewend om lineair te denken, ook qua leeftijd en wat je dan nog kunt of jezelf hoort te gedragen. Ook betreffende fysiek bestaat de overtuiging “dat kan ik niet meer”. Vaak is dat daadwerkelijk zo, anders zegt men dat niet, maar wat was er eerder: de kip of het ei?
Is het de gedachte en overtuiging dat je veroudert en dingen minder goed kunt die dat dan ook verwezenlijkt?De wetenschap –epigenetics vooral- leert dat dit inderdaad het geval is.
Wat nou als dat niet zo zou zijn? Gewoon eens even ‘spelen’. Stel dat je nog uit de voeten zou kunnen zoals toen je 20 of 30 was. Wat zou je dan doen?
Hoe zou je denken? Zit daar verschil in met nu? En dan het lijntje verder trekken: hoe zou je lopen, praten, denken, doen? Maar vooral: hoe zou dat voelen?
In hoeverre speelt het maatschappelijke een rol bij wat je wel of niet doet? Er heersen nogal wat dingen in de trend van, ‘dat kan niet meer als 40/50/60+ bent!’
We zeggen makkelijk dat we ons daar niet door laten beïnvloeden, maar het zit gewoon ingebakken in onze cultuur.

Eén van de dingen die me langdurig kan weerhouden om het contact aan te gaan met een man op een datingsite is dat velen je meteen onder druk zetten. **
Ik hou er niet van om onder druk gezet te worden en dan krijg ik de neiging het liever maar te vermijden. Het heeft lang geduurd eer ik me daar overheen kon zetten. Maar ik wil immers wel een fijne partner en dan moet ik voor mezelf kiezen en een manier vinden om met dat soort gedrag om te gaan. Continu zigzaggen om direct contact te vermijden schiet niet op.
De druk die ik bedoel kan er uit zien als de -veelal onuitgesproken- verwachting/eis om meteen 1 op 1 te chatten of om een hele waslijst vragen op je af te vuren voor ze überhaupt tijd willen investeren om een normaal fijn gesprek aan te gaan. Een andere is ook dat de andere bijna meteen af wil spreken. Voor mij moet er eerst een beetje een basis zijn. En die basis kan er na 2 uitwisselingen binnen 1 uur al zijn, maar dat kan ook een week, of misschien wel 2, duren.
Ik had pas een leuk contact met iemand en het was nog maar kort, maar ik werd er echt blij van. Het leek fijn te klikken al hadden we nog maar een paar keer uitgewisseld.
Maar dan… gisteren kon ik niet antwoorden op zijn bericht omdat ik ’s middags weg was en daarna even geen puf had te antwoorden. Dat moet geen halszaak zijn. Als je nou dagen niets meer laat horen is het wat anders, maar dan nog zou iemand je kunnen vragen of er wat is.
Degene waarmee ik dacht leuk contact te hebben deed dat helaas niet. Ik kreeg een bijzonder onplezierig bericht en daarmee was de kous af.
Wauw, zo leuk was dat contact dus toch niet! Wat men in het Engels zegt, I dodged a bullet.

Ik vond dit zo mooi te ontdekken dat ik het graag wil delen. Nou zullen sommigen misschien geneigd zijn af te haken als ik zeg dat het met astrologie van doen heeft. Helaas heeft dat een slechte naam bij velen door de eerder grappige dan reële horoscopen in roddelbladen die nooit kloppen.
Toch wil ik je uitnodigen om je nieuwsgierig geprikkeld te laten worden. Ik ga geen astrologisch betoog houden, de 2 termen die ik gebruik hoef je niet eens de betekenis van te weten, dus speel eens mee, ontdek of het voor jou klopt. En zo niet, dan heb je niets verloren, toch?!
Wat ik ontdekte is dat je descendant de eigenschappen vertegenwoordigt van de best bij jou passende partner. Nou kende ik wel de ascendant (kun je gratis uitrekenen online als je de jouwe niet weet), maar verder nooit stil gestaan waar de descendant voor stond. Het was voor mij een beetje als je appendix, een ogenschijnlijk loos aanhangsel.

Er was eens… een tijd dat ik zorgeloos in het “samenwoon-bootje” stapte.
De eerste keer was ik 24, ik woonde al wel op mezelf, hij nog niet maar hij had al wel een eigen woning. Daar moest nog flink veel aan verspijkerd worden, dus hij woonde er nog niet.
Daar kwam aardig de versnelling in toen wij samen dikke verkering hadden en al snel kwam de tijd dat we samen in het huisje gingen wonen. Mijn huisraad ging gewoon mee en werd vermengd met het beetje wat hij had. Geen enkel probleem, behalve het twee-persoonsbed wat hij al had wat hij had gekocht met een ex. Dat zat me dwars, maar gezien we geen geld hadden voor een ander was het bed toch een blijverdje.
Jaren later gingen we uit elkaar, spullen werden verdeeld en ieder ging zijns weegs.
Ik ging op den duur weer samenwonen, maar deze keer ging dat helaas héél anders.

Van de week zag ik een interview door een mannelijke dating & relatie coach van een vrouwelijke.
Hij vroeg hoe zij uit het patroon was gekomen om telkens met de voor haar verkeerde in zee te gaan. Zij vertelde dat ze lange tijd altijd hetzelfde type man datete. Niet persé qua uiterlijk, maar wel qua gedrag en instelling in het leven. Feitelijk telkens dezelfde vriend, alleen in een ander fysiek “jasje”. Ze begon zich te realiseren dat ze zich bij die partners nooit zichzelf voelde of gedroeg. Altijd had zo’n partner iets waarin hij haar niet steunde of bekritiseerde waardoor zij zichzelf kleiner ging maken en anders ging gedragen dan ze werkelijk was. Uiteraard werd ze daar niet gelukkig van.
Ze begon het patroon te zien en ook dat zij zelf altijd een bepaald iets zocht in een partner. Ze zocht (onbewust) elke keer weer een man die gedragingen en normen & waarden had die niet overeenkwamen met die van haar. Alsof ze ingezoomd was op één bepaald soort man en dat tot haar partner imago had gemaakt.

Reis je met me mee terug in de tijd, naar 1986?
Ik was toen in Australië in Alice Springs. Op een avond ging ik naar de pub met een groepje Engelse vrienden die had leren kennen.
Op een gegeven moment stond ik aan de bar voor een drankje en naast me zat een man die net iets ouder was dan ik. Roodblond haar en ondanks zijn nog jonge jaren al wat kalend. Ik had niet bijzonder interesse in hem, hij had duidelijk heel veel interesse in mij en begon tegen me te kletsen. Het feit dat ik niet heel veel sjoege gaf, deerde hem niet, maar ik kapte het af en ging naar mijn vrienden.
De dag erna gingen zij weg met op de planning Ayers Rock, nu Uluru geheten. Ze vroegen me mee te gaan. Ik wist niet eens wat Ayers Rock was en ik twijfelde, want ik moest werk vinden gezien mijn geld aardig op begon te raken en ik zag mijn beste kans in Alice. Uiteindelijk ging ik toch met hen mee.
Dat bleek een hele goede zet te zijn, want ik vond daar werk in de food kiosk en ik moest de volgende dag al beginnen.

Heb je het wel eens opgemerkt, dat iedere liefde weer anders is? Je hoort ook wel eens zeggen, “Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van haar/hem!”
De andere kant op kan ook voorkomen, “Mijn grootste liefde heb ik gehad. Dat was mijn eerste man/vrouw.”
Als ik terug kijk naar mijn ex-echtgenoot, dan hield ik van hem, maar iets in mij ging daar dan toch niet helemaal in mee. Ergens was er een stemmetje op de verre achtergrond wat zich afvroeg of ik wel van hem hield.
Ondanks dat waren we gewoon gelukkig, we hadden een huis, al snel ons eerste kindje en een paar jaar later volgde de tweede.
In die zin is bij velen zo’n eerste relatie al anders en bijzonder, omdat je doorgaans met die persoon kinderen krijgt en in een gezinssituatie belandt.
Dat geeft een heel andere draai aan een liefdesrelatie. Aan één kant verdiepend omdat je samen nieuwe mensjes heb gecreëerd, aan de andere kant is er ineens veel minder tijd voor samen zijn. De focus verschuift.
Even fast forward naar de volgende relatie. Ik was halverwege de 30 en de liefde die ik voor hem voelde was heel anders. Dat realiseerde ik me vol bewondering. Veel intenser en dieper. Dat deed me afvragen hoe dat kon. Had ik dan minder van mijn echtgenoot gehouden dan van deze man?

Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar toch doen we het vaak niet in daten of relatie: open en eerlijk communiceren vanuit het hart.
Je moet je daarvoor namelijk open opstellen en dan voelen we ons héél kwetsbaar. Enerzijds ben je dat ook, maar toch weer niet. Want als je open bent, kan je intuïtie zijn werk doen waardoor je voelt wanneer iets of iemand goed voor je is, of niet. Je intuïtie is je kracht, maar met alle ramen en deuren dicht kunnen je voelsprieten er niet uit. Daartoe moet je de luiken open gooien.
Het voelt dus heel tegenstrijdig, jezelf kwetsbaar opstellen en helemaal transparant zijn om jezelf sterk te voelen. Hoe vreemd is dat?
Tóch werkt het zo! Het is ook onze natuurlijke manier van zijn. Kijk maar naar kinderen. Maar omdat we vaak al pijn gedaan zijn in het leven, hebben we dat afgeleerd en zijn de deuren stevig op slot gegaan.
Ik ben er zelf mee gaan experimenteren in mijn laatste relatie en ik kan zeggen dat het resultaat fenomenaal was! De gehele interactie wordt zoveel beter en voor beide partners ook veel relaxter.

Wat was dat super spannend, mijn allereerste date na tien jaar relatie en samenwonen. Het was een leuke man en we hebben samen een fijne middag gehad in de stad. Winkeltjes geneusd, geluncht, koffie gedronken en gekletst.
We hadden veel overeenkomsten, dus gespreksstof genoeg!
Toen hij naar huis ging, moest ik hem met de auto naar de trein brengen. Hij woonde in Amsterdam en vanwege de kosten voor een auto daar, had hij er geen.
Tegen de tijd dat hij uitstapte bij het station, was ik ineens helemaal iebel. Ik was er klaar mee, maar hij bleef een beetje hangen. Hij wilde het duidelijk rekken en geen afscheid nemen.
Het gedag zeggen liep dan ook wat houterig, zoals je mag verwachten als de één niet wil gaan en de ander kan niet wachten tot ie gaat, hihi.
Onderweg in de auto terug naar huis moest ik ineens enorm huilen. Een gevoel van verlies en verdriet. De oorzaak denk ik van het iebel worden.
Voor het eerst sinds het uit elkaar gaan met ex realiseerde ik me wat ik niet meer had.

Ik zit net ergens een heel stuk te schrijven over mijn groei op gebied van schilderen. Hoe ik mijn allereerste canvas kocht en hoe spannend dat was tot dit geheel normaal vinden en niet eens meer op zo’n zelfde goedkoop canvas willen schilderen. Nu is het alleen betere kwaliteit. Voor minder doe ik het niet!
Wat eerder vandaag realiseerde ik me ineens hoe ik gegroeid ben met daten, hoe dat zo’n proces is. Feitelijk precies eender als met het schilderen. Het gaat toch met alles in het leven zo. Alles is een groei- en leerproces.
Toen ik voor het eerst ging daten, na jaren vaste relatie, was dat heel spannend. Hoe gaat dat? Wat doe je? Wat doe je niet? Wat als hij…? Wat doe ik als hij… Enzovoorts. Veel vragen waarop ik het antwoord niet wist.

Een aantal jaren terug zei iemand tegen mij dat ie het zo goed vond dat ik een hoop dromen & doelen had in mijn leven.
Ik had daar nooit bewust bij stil gestaan, maar het is toch wel heel belangrijk. Voor jezelf natuurlijk om je gelukkig en voldaan te voelen, ergens naar toe te werken en iets om naar uit te kijken. Zonder dromen en doelen is de kans groot dat je lusteloos wordt, doelloos maar wat doet, en dat je je ‘glans’ verliest.
In dating én relatie is het zeker ook belangrijk. Weinigen zullen immers warm lopen voor een potentiële partner wiens leven bestaat uit “eat, sleep, zap, repeat”. We zoeken toch allemaal iemand die nog goed in het leven staat en die nog dromen en passies heeft.

Een paar jaar terug vertelde een kennis dat ze met de Wet der Aantrekkingskracht was gaan werken om haar Mr Right aan te trekken.
Ze ging o.a. de tafel voor twee dekken en dan eten alsof die partner daadwerkelijk tegenover haar zat.
Het gaat er dan niet om in te gaan vullen hoe die persoon er uit ziet of om er zogenaamd hardop tegen te gaan praten. Het doel is dat je gaat invoelen hoe het zou zijn als die persoon daar daadwerkelijk zou zitten. Hoe voel je je dan, hoe loop je, hoe gedraag je je, hoe denk en praat je enz. Het gaat dus geheel om jezelf, je gevoel en innerlijk.
Als je dat goed doet, gaat je eigen vibratie omhoog waarmee je op de juiste afstemming komt om een partner te manifesteren. Vergelijk het met een radio: stel de juiste relatie voor jou zit op 103FM maar jij zit zelf op 84FM. Dan ga je die partner en relatie niet vinden of aantrekken omdat je op een totaal andere frequentie zit.
Door te doen wat zij deed, kun je jezelf wél op de juiste frequentie krijgen. Niet heel lang nadat zij met de Wet der Aantrekkingskracht allerlei dingen was gaan doen door de dag heen, vond zij haar partner.
Ze trouwden, gingen een huis bouwen, kregen kinderen. Kortom, ze leefden nog lang en gelukkig!
Waar gebeurd verhaal.

Ik sta er niet elke dag bij stil, maar de buitenwereld is een spiegel waar je naar kijkt door je eigen bril. Je eigen filters.
Op gebied van de liefde is dat heel duidelijk. Je kunt alles door een roze bril zien als je jubelend en dansend van verliefdheid door het leven gaat.
De keerzijde is de donkere bril als je hart gebroken voelt. Alles lijkt dan zwaar, je zit vol verdriet, en niets maakt je blij. De lichtheid van het bestaan is ver te zoeken.
In beide situaties ervaar je de buitenwereld heel anders, zelfs al zou die exact hetzelfde zijn, puur omdat je eigen innerlijk niet hetzelfde is.
Wat me wel eens opgevallen is in een ludduvudduh situatie is dat zowat alle liedjes daar over gaan?! “Wanneer kom je nou terug?” en “waarom liet je me alleen?” en “ik hou nog zo van jou” is het thema van veel muziekjes.
Wel bizar dat we en masse naar al die ellende luisteren en het meezingen?
Maar laat ik verder gaan met wat ik wil vertellen!

Er was eens een stoere man in een berenvel die in het bos een vrouw in een hertenleren jurk tegenkwam. Zijn hart sloeg op hol en hij sleurde haar aan de haren zijn man-cave in.
Zo ongeveer ging daten lang geleden, toch? Ik betwijfel dat het eindigde met “ze leefden nog lang en gelukkig”!
Ooit was er ook uithuwelijken. Vaak nog jonge meisjes die een veel oudere man moesten trouwen. Ook niet wat ik als romantisch of ideaal zou bestempelen.
Mannen hadden hierin ook niet altijd keuze. Liefde speelde meestal geen rol, het draaide om macht, aanzien, status en geld.
Voor sommigen vrouwen ging het helaas zo ver dat jze haar hals op het hakblok mocht leggen omdat haar man geen Y-chromosomen produceerde en de vereiste zoon niet kwam.

Jaren geleden werd ik na zo’n 10 jaar vaste relatie vrijgezel. Ik wilde wel weer een nieuwe fijne relatie en sja, dan moet je gaan daten. En flirten. Ik realiseerde me dat ik er geen flauw benul meer van had hoe dat ook alweer ging. Na tien jaar huwelijk was ik de handigheid erin aardig kwijtgeraakt. Het is toch heel anders om die dingen met je eigen vertrouwde vaste partner te doen. Je kent elkaar dan goed en voelt elkaar aan. Dan is het gewoon leuk! Maar met een vreemde…