Overwegingen op een luie zondagochtend 2
maandag 6 november 2017
Het is een grijze zondagochtend en in mijn mistige hoofd zingen nog de stemmen van gisteravond. Gouden stemmen, ontroerende stemmen. Misschien is twee koorconcerten bijwonen in één weekend te veel maar ik heb nu eenmaal beloofd om te komen luisteren, vanmiddag. Misschien zingen ze nieuwe liedjes. Inspirerende liedjes. En misschien moet dit blog op rijm, als denkoefening voor het Sinterklaasfeest. Er zitten spatjes rode wijn op de jurk die ik gisteravond heb gedragen. M’n jurk voor vanmiddag hou ik schoon door zo lang mogelijk in m’n pyjama te blijven lopen. Althans, in wat daarvoor doorgaat. Wat ik tegenwoordig ‘s nachts draag zijn sleetse t-shirts. Een veeg teken, nietwaar? Er is ook iets mis met de radio; er komen alleen maar vioolconcerten uit.
Nu ik mijn grote keukentafel heb geruild voor een kleinere, is het prikbord er achter te groot. Veel te groot. Vrolijk is het wel: bekleed met blauw-wit geblokte stof en propvol geprikt met kaarten en kleurrijke herinneringen. Wat me nu vrolijk maakt, past wel op een gaaspaneel van honderdtwintig bij zestig. Denk ik. De rest kan, tot ik alles vergeten ben, in een kratje. Het rode toegangskaartje tot de vuurtoren op Vlieland kan daar nog niet in, evenmin als de groene kaartjes die de veerman van De Grietman ons gaf tijdens die ene oversteek. Ik zal De Grietman missen; die plek, dat wijde water. Het terras waar het altijd waait en waar de keuken de suggestieve witte bollen van een Dame Blanche kuis verstopt in een hoog glas. Half achter de kaart met een mannenkoortje erop hangt een contactadvertentie. ‘Gentleman, 65 jaar, zoekt zijn droomvrouw: onopvallend, zachtmoedig, gelovig, smal postuur.’ Niet dat ik zijn droomvrouw zou kunnen zijn in mijn rode jas, maar de zoekvoorkeuren van deze man wilde ik niet vergeten. Ik zie de droomvrouwen staan, smalle schouder aan smalle schouder. En dan kiest de gentleman de meest onopvallende als de zijne?
‘Goed dat je voor jezelf hebt gekozen,’ zei de vrouw die ook meereed naar het koorconcert, gisteravond. Ik had mij aanvankelijk opgegeven voor dit projectkoor - en mij weer afgemeld zodra ik het repetitierooster zag. Vertelde ik haar. Huh, voor mezelf gekozen? ‘Mezelf’ wás dit koor, mijn vertrouwde valkuil van volledige overgave aan de muziek in de persoon van een warmbloedige, dwingende dirigent. Deze vrouw deed me denken aan zo’n vrouw met een ‘eigen praktijk’ in lichaamswerk, wijsheden en gehaakte engelen; ze zal haar ontoereikendheid op mij projecteren en me welwillend van advies dienen. Ach wat. Ze weet- net als ik - alleen maar wat ze kan weten en het was best gezellig zo. Ik ben gewoon te veel op reis om genoeg te kunnen zingen. Het is de hoogste tijd om te verhuizen. Wie weet er een fijne flat voor me? De wijn op m’n jurk is de wijn van zangvriendin A. We praatten nog wat op haar bank, na afloop van het concert. ‘Onvrijwillig alleenwonend’ veranderde voor haar ongemerkt in ‘vrijwillig alleenwonend.’ En ik heb, even vrijwillig, alle mannen die ik heb afgewezen en door wie ik ben afgewezen toegevoegd aan het gewicht van mijn eigen schuld. Misschien heb ik een gehaakte engel nodig. Nee, ik heb een sterke man nodig: het berghok onder het pannendak moet weer leeg. Nu vanwege zonnepanelen. De tent, de sjoelbak, de extra brede Lundia-planken, de lampenkappen, de reistassen, de blauwe en gele fluwelen gordijnen. Allemaal overblijfselen uit een leven dat ik niet meer leef. Misschien doe ik het. De spullen uit mijn berghok naar de kringloop brengen, op Marktplaats zetten, weggooien. Maar mijn tent? Hij ruikt nog een beetje naar de zee, naar Vlieland, naar mijn eiland van verlangen. Zou ik zonder tent mijn eiland vergeten, misschien? Er is niks mis met de radio: er klinkt een engelenkoor van Arvo Pärt door m'n keuken. De dag kan beginnen.
geplaatst door RodeJas - 6720 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?