Pinxteren

Tenminste twintig minuten, zo lang moet ik dit volhouden van mezelf. Mijn benen draaien rond en rond, mijn armen bewegen in hetzelfde ritme heen en weer. Crosstrainer, zo heet dit ding. Het staat voor het grote raam, naast de loopbanden, en er zitten knopjes op waarmee ik de draaicirkel kan vergroten en verkleinen. Die draaicirkel moet natuurlijk groter, steeds groter - wat goed is voor de heup, voor de heupen. En goed voor mijn moreel.

Het raam van de sportschool is van donker glas, het soort glas dat de wereld van binnen naar buiten gezien helder maakt, en de wereld van buiten naar binnen juist donker. Binnen, daar wordt serieus getraind: Het aardige echtpaar, de grijze man met het buikje, de hockey meisjes, de behulpzame Engelsman, de man die zijn drinkfles alvast op zijn volgende toestel zet, de donkere jonge vrouw in het wijde, witte trainingspak. Ze straalt stijl en klasse uit, deze vrouw, en ze zegt nooit wat. Totdat ze verschrikkelijk hard niest in de toiletruimte achter de kleedkamer. ‘Did I frighten you’, vraagt ze helemaal betraand om het hoekje van de deur. ‘No, you amazed me. I didn’t know you could sneeze that loud’. Ze lacht, en we wensen elkaar ‘a nice day’ als ik naar huis ga.
En buiten, buiten op het plein, daar lopen de scholieren, de reizigers met hun rolkoffers en hun rugtassen, de vaders en moeders met hun kinderwagens en hun boodschappentassen. De scholieren dragen zwarte puff jacks op grijze joggingbroeken - behalve die ene prachtige jongen. Die jongen draagt een wijd uitstaand capuchonjack tot net boven zijn blote navel. Ze lijken elke dag vijf euro mee te krijgen om van te lunchen, de scholieren. Genoeg voor een plastic zakje met twee croissantjes, een blikje energiedrank en een zak chips. Eetze, kinders! De jongens kijken niet naar het raam van de sportschool, de meisjes wel - en aan het even verschikken van hun haren te zien, kijken ze dan naar hun eigen spiegelbeeld. Soms ziet iemand mij - mijn haar licht nogal op achter het donkere glas - en soms zwaait zo iemand dan maar. Ik zwaai terug, voel mij voor even de koningin van de crosstrainers. Mannen wanen zich nogal eens ongezien, alsof het buiten voor mij even donker is als voor hen binnen. Zo’n man blijft dus kijken, zolang hij voor het raam loopt. Ha, ik kan langer naar hem kijken dan hij naar mij! Hij is een docent, een reiziger, een man op weg naar de supermarkt. En ik ben Lois Dodd*, de kunstdocent wier eigen werk pas groots werd tentoongesteld toen ze 85 was. Ze schildert ramen, en het licht dat op de wereld achter het raam valt. Het valt op een open ruimte - zoals achter mijn raam - op bomen, gebouwen, op een heel bos, op het raam van een schuurtje, op het wapperende wasgoed aan de lijn. Rode lakens! Die zullen niet in de wasmachine naar vlekkerig roze verkleuren door een rode sok.

Over sokken gesproken: Ik trof een orthopeed die pas aan opereren denkt als het me niet meer lukt om mijn sokken aan te trekken. Dat heb ik zo voor elkaar, hoor: Een maand lang minimaal bewegen en kijk nou eens, ik kan mijn sokken niet meer aantrekken! Eh. Dat ga ik dus niet doen. Zelfs als jij belooft elke ochtend langs te komen om mij mijn sokken aan te trekken, ga ik dat niet doen.

*Lois Dodd heeft momenteel een expositie in het Haagse Kunstmuseum: ‘Framing the ephemeral'.

Een zwierig verhaal.
Bij de profielbeschrijvingen op een datingsite kunnen (niet altijd verplicht) hobby’s ingevuld worden. Wie dat doet en het niet bij een liefhebberij laat, maar verschillende passies invult heeft een grotere kans dat iemand die dezelfde hobby’s heeft reageert dan wanneer dit aspect van een profielbeschrijving niet wordt benut.

Ik houd van dansen en dan bij voorkeur stijldansen. Foxtrot/quickstep, Engelse wals, Rumba en Cha cha vind ik fijn om te doen, hoewel ik een jive, bachata of merengue niet versmaad.
Het gaat bij stijldansen om goede afspraken tussen beide danspartners. Hoewel bij dansles geleerd is, dat bij stijldansen de man altijd leidt en de vrouw soepel moet volgen heb ik bij veel vrije dansevenementen ook ervaren, dat dit tegenwoordig geen wet van Meden en Persen meer is/. Soms zie ik bijvoorbeeld twee dames of twee heren met elkaar stijldansen. Dan zijn goede afspraken over wie de “herenpassen” en wie de “damespassen” gaat doen van belang.

Waar mannen stijldansen leuk vinden zou dat kunnen komen omdat zij de leiding mogen nemen bij de variaties, de draaien. Ik moet bekennen, dat ik bij veel dansjes wel de aangever ben, hoewel tegenwoordig ook mijn danspartners het initiatief nemen. Dan is er een ding belangrijk: een goede communicatie. Dat kan door een enkel woord of een afgesproken gebaar. Het is mogelijk, dat een aantal vrouwen dansen als salsa en rock en rol prettiger vinden dan bijvoorbeeld een foxtrot, omdat bij een salsa minder fysiek contact vereist is; wellicht vinden mannen om diezelfde reden stijldansen aangenamer.

Stijlvol dansen wordt zeker gewaardeerd. Een man vraagt op een hoffelijke wijze de dame. En na de dans, voordat beide partners gaan zitten of wanneer ze een andere partner ten dans vragen, even wederzijds een kleine buiging om je danspartner te bedanken is een mooie afronding.

Er is ook nog iets als de dans van het leven. Ideaal zou het zijn als in die dans, vooropgesteld dat het gaat om een dans van twee personen beiden gelijkelijk de loop van de dans bepalen. Natuurlijk zijn er omstandigheden die er toe bijdragen, hoe stijlvol die dans is. Tijdens het echte dansen is dat bijvoorbeeld de muziek bij de dans, die de dansers tot hogere prestaties kan voeren. Aan de andere kant zijn er muurbloemen, mensen die aan de kant zitten, die ook graag willen dansen. Soms nemen zij het heft in handen, ze tikken het danspaar op de schouders met de woorden: “Mag ik de volgende dans met u?”. In de levensdans zijn er natuurlijk ook mensen, die bij het zoeken naar een relatie buiten de boot vallen. Maar zij zullen niet zo snel bij een stel tussenbeide proberen te komen. Dat is ongepast.

Net als een dans heel harkerig kan verlopen is de levensdans niet altijd een vloeiend gebeuren. Het is uiterst pijnlijk als ik op de teen van de ander stap. Onlangs danste ik met een dame die haar dansschoenen vergeten had, toen wilde ze persé op haar kousen dansen. Gelukkig ging het goed. In het leven is het verstandig je goed te beveiligen met “stevige schoenen”, die toch elegant zijn, maar waardoor je het risico niet loopt dat je pijn hebt als iemand een verkeerde pas maakt.

Ook in het leven helpt het als je jouw dans stijlvol doet. En, je partner bedankt als de dans ten einde is. Het afscheid hetzij bij scheiding, dan wel beëindiging van de vriendschap of na een zware ziekte kan in verschillende vormen plaatshebben. Als er toch op de tenen getrapt wordt, hoe reageren beide partners op elkaar? Sorry, is dat genoeg? Er zijn zoveel mogelijkheden te excuseren of om iemand te kwetsen, en dat is nog wel wat erger dan een stap op een teen.

Ik wens iedereen een mooie levensdans toe, na een middag of avond dansen is er, net als bij het skiën apres ski ook apres dance. Bij een levensdans is het af en toe ook goed even te evalueren… Wat ging goed en wat kan nog beter? Ook dat kan gezellig zijn.

Pinky promise…
is een pinkbelofte. Je steekt elkaars pink in elkaar als een gebaar. Een gebaar van vertrouwen in elkaar om een afspraak, of een geheim te bezegelen. Wanneer kinderen het doen is het lief en aandoenlijk. Je ziet het wel eens in films voorbijkomen. Het gebaar vindt zijn oorsprong in Japan tussen 1600 en 1800 volgens Wikipedia.fr. Wanneer de belofte werd verbroken werd de pink afgehakt. Dus lang niet zo onschuldig zoals het nu is. Of het veel wordt gebruikt, ook door volwassenen, weet ik eigenlijk niet. Ikzelf heb het nooit gedaan. Het is een symbool van een belofte. Elkaar beloven om altijd vrienden te blijven, elkaar te blijven steunen bijvoorbeeld.

Een diepere betekenis is het geven van ringen aan elkaar. Ringen bij een verloving en bij een Huwelijk. Toch houdt een pink belofte ook een verbondenheid in. Een gevoel van vertrouwen in elkaar. Het symbool van een ring is de oneindigheid. Eeuwige verbondenheid. En ja, dat kan ook verbroken worden evenals de pinky promise. Weliswaar met andere gevolgen, maar gelukkig is de straf van het verbreken van de pinky promise nu vervaagd.

Wanneer we op vakanties, of om diverse redenen andere landen bezoeken ontdekken we verschillende levensomstandigheden. Het verschil in communiceren, de Taal, maar ook het verschil in cultuur en in aanraking komen met andere gewoontes dan wij gewend zijn. Een tijdje terug was ik uitgenodigd op een feestje met mijn Turkse vriendinnen in de Hoeksche Waard. Ik heb hen leren kennen door mijn hulp aan hen als taalcoach. Door hen waren diverse gerechten bereid. Voor mij allemaal nieuw. En onder het eten werden de diverse recepten uitgewisseld. Ik vind het mooi om de mogelijkheid hebben ook de gewoonten en de cultuur van hen te ontdekken. Na de gezellige maaltijd werd er muziek aangezet en dansten we gezamenlijk in een kring. Iedereen stak elkaars pink in elkaar bij de Hayal dans. Een volksdans die in Turkije zo wordt genoemd. Door het dansen in een groep symboliseer je het gevoel, wij horen bij elkaar. In Nederland kennen we de Klompendans als volksdans. Hoewel het vaak oubollig werd en wordt gevonden heeft Hans van Maanen in 1987 een ballet met klompen uitgevoerd onder de naam Clogs. Volgens Wikipedia werd dit ballet in 2006 door 475 dansers uit alle werelddelen uitgevoerd voor een vermelding in het Guinnes Book of World Records voor het grootste aantal klompendansers.

Martin Gijzemijter

Breek nooit een belofte
Daarmee wordt heel wat leed bespaard
Een woord dat eenmaal is gebroken
Is voor eeuwig niets meer waard

Liefs,

Monique