Itâs a long way to Tipperary
woensdag 31 oktober 2018
It's a long way to Tipperary is een lied dat beroemd werd in de Eerste Wereldoorlog. Het werd in 1912 geschreven door de Engelsman Jack Judge, wiens grootouders uit de regio Tipperary in Ierland kwamen. Het lied symboliseerde voor iedere soldaat het verlangen naar huis. Ook in W.O. 2 werd het vaak door soldaten gezongen.(bron: Wikipedia).
Als ik dit lied hoor op Youtube roept dit allerlei associaties bij me op.
We zijn als daters eigenlijk steeds onderweg. Waar naar toe? Vaak verlangen we onbewust naar een vast honk. En dan niet alleen naar vier muren met een huiskamer, een keuken, een slaapkamer en sanitair. Ons huis is ook spiritueel. Het gevoel van echt thuis komen, dat je hebt als je aan het eind van de middag, als het in november buiten al donker is, de deur opendoet en dan… Dan komt jouw lieveling op je af, hij of zij omhelst je en het voelt goed. Of je bent een dag thuis geweest en je hoort de deur opengaan. Nu ben jij degene, die jouw partner welkom heet. Jullie kunnen bijna niet wachten om elkaar de dingen te vertellen, die je de afgelopen dag hebt meegemaakt!
Soms heb je elkaar een paar dagen of een kleine week niet gezien. Er was wel telefonisch contact, wellicht heb je geskyped, Samen duik je de keuken in of mogelijk heeft de ander al wat lekkers in de oven klaar staan. Of – Surprise! – er is een reservering gemaakt bij dat intieme Italiaanse restaurantje in de buurt.
Omdat wij vrijwel allemaal vroeger eerder een relatie hadden weten we uit ervaring hoe het is, thuis te komen en alle sores van de dag te vergeten. Of het te delen. We zijn bezig met een tweede of derde kans op relatiegebied. Vaak is er nog geen sprake van het thuiskomen, waar de soldaat uit het liedje over zingt. Domweg omdat er nog niemand op ons pad kwam. Natuurlijk moeten we daar niet krampachtig over doen. Het is vaak een lange weg, a long way to happiness!
Elk jaargetijde heeft zijn eigen sfeer bij het zoeken naar het geluk.
De lente geldt bij uitstek als het seizoen, waarin velen op zoek gaan naar een partner. In mei komen veel vlinders uit hun cocon, en een aantal van deze kleurige beestjes vliegt pardoes een buik in. Probeer je dan maar te verzetten!
In de zomer is het heerlijk om er met een geliefde op uit te trekken, je hebt mogelijkheden te over om te onderzoeken, hoe je het samen leuk kunt hebben.
Het najaar heeft iets nostalgisch. De prachtige herfstkleuren noden tot een boswandeling, je sluit je partner in je armen terwijl de zonnestralen door de bomen schijnen. In deze tijd zijn ook veel singles zich er van bewust, dat de “feestmaand” er weer aankomt. Sinterklaas, Kerst, Oud- en Nieuwjaar. Het is een cliché, maar het moet me toch van het hart, velen willen dan graag onder de pannen zijn. Op zich is daar niets mis mee. Het is toch veel fijner om met je geliefde aan het kerstdiner aan te zitten dan in je uppie een pizza te scoren, of op uitnodiging van familie of vrienden aan te schuiven? Ik vind de overgang van oud – naar nieuwjaar emotioneel als het kan nog meer impact hebben. Wat is het mooi als je op 31 december om 12 uur ’s avonds samen het glas heft en met een warme omhelzing elkaar gelukkig nieuwjaar wenst!! En in de winter is een winterwandeling ook helemaal top..
Laten we ons realiseren dat hoewel er nu nog twee maanden liggen tussen eind oktober en de jaarwisseling er vaak helemaal niets zeker is over onze Sylvesterparty. De feesten op oudejaarsavond zijn naar Paus Sylvester vernoemd, omdat die op 31 december 335 overleed. Hij is de patroonheilige van het nieuwe jaar. Wie een singlefeest rond de jaarwisseling heeft gepland wens ik een geweldig fijne afsluiting van 2018 en gelukkig nieuwjaar. Wie zijn of haar liefde heeft ontmoet wens ik dat je vanuit de liefde voor elkaar een prima 2019 tegemoet gaat. Wie alleen is, geniet van al het leuks dat de t.v. en theater biedt, maak er iets goeds van!
geplaatst door Aktivo1 - 4878 keer gelezen
Vorige berichten
Complementair
Complementair betekent : compleet maken. Een ander woord is aanvulling, maar dan in de betekenis van extra. Het duidt op twee dingen die elkaar zo goed aanvullen, dat ze elkaar versterken. Bij complementaire kleuren zijn dat : 1) rood en groen, 2) blauw en oranje, 3) geel en paars. De afzonderlijke kleuren worden hierdoor ook versterkt. Bij auto's is de versterkende factor uiteraard brandstof, zonder brandstof kan een auto niet rijden. Er is ook nog zoiets als complementaire zorg : aanvullende zorg. Bij pijnklachten kan je behalve medicatie dan ook nog kiezen voor acupunctuur.
Maar hoe werkt het tussen twee mensen die elkaar moeten aanvullen met een verschillend vakgebied? Begrijpen die elkaar ook? Dat is nog weleens een dingetje. Ze hebben allebei kennis van zaken van hun eigen vakgebied en moeten dat zien te combineren met de ander. Goede communicatie is dan wel een vereiste. Om misverstanden te voorkomen is het nodig om alles goed op elkaar af te stemmen, niet alleen qua planning, maar ook om overbodige arbeid te vermijden. Iedereen kent wel dit scenario, waarbij je denkt : moet die stoep alweer open? Kon dat nou niet anders?
Maar hoe ben je complementair in een relatie? Soms is er een die veel aan het woord is, terwijl de ander luistert. Af en toe zegt de luisteraar iets tussendoor, maar vaak ook niet. Dat hoeft niet storend te zijn als degene die veel praat iets boeiends te vertellen heeft. Die vlieger gaat echter lang niet altijd op. Dat kan ik dan als buitenstaander zien, als de ogen van de luisteraar gaan afdwalen, hij of zij de gesprekspartner niet meer aankijkt. Ook kan de luisteraar zich opeens volledig gaan concentreren op zijn/haar kopje koffie. Er zijn natuurlijk ook mensen die allebei goed kunnen. Daar bestaat zelfs een uitdrukking voor : praten en breien tegelijk.
Maar werkt dat ook zo bij een jarenlange relatie? Af en toe even hmmm, of ja/ja tegen de partner zeggen volstaat meestal wel, als je partner weer eens op de praatstoel zit. De praktijk is wel dat je de helft dan niet hoort, zodat de verteller zich vaak genoodzaakt voelt om het gesprek te herhalen. Leuk is dat natuurlijk niet, voor beiden niet. Maar hoe los je dat soepel op? Vaak is dat niet op te lossen, ieder vogeltje zingt nou eenmaal zoals het gebekt is. Soms kan je berusting (of irritatie) voorkomen als de luisteraar het ook eens op een humoristische manier oplost met een grapje. De prater kan er dan vaak ook wel om lachen. Hij of zij weet immers zelf ook wel hoe de vork in de steel zit.
Plompverloren over iets anders beginnen is moeilijker, zeker als de verteller net goed op dreef is. In een date los ik het vaak zo op : na een tijdje zeg ik : Ik snap dat je hier mee zit, maar ik ken deze man of vrouw niet, zullen we het hierbij laten, of ... fijn dat je zoveel geleerd hebt in die job, maar zullen we het over iets anders gaan hebben? Het lijkt me leuker om te horen wie jij bent en te ontdekken of we genoeg raakvlakken hebben...
Einde oefening, zag je het aankomen?
Aan elke relatie komt hoe je het wendt of keert ooit een einde. (Een van) de relatiepartners besluit (en) er een punt achter te zetten, om welke redenen dan ook. Een van beiden overlijdt, of in een enkel geval, bijvoorbeeld door een ernstig ongeluk, komen beiden te overlijden. Het kan voorkomen, dat de geliefden door omstandigheden buiten hen om langdurig gescheiden worden, denk aan een oorlogssituatie, waarna er in de loop der jaren een andere partner in beeld komt.
Zowel na een echtscheiding als nadat een van beide partners overleden is rijst de vraag: Heb je, hebben jullie het zien aankomen? Er is een levensgroot verschil tussen de tijd die voorafgaat aan het einde van een relatie door overlijden van een van beide partners en de tijd voordat twee partners uit elkaar gaan.
Over een langdurig ziekteproces van een partner lees ik in een profiel en soms als ik een date met een weduwe heb verhalen, die elk uniek zijn. Die periodes worden ook verschillend ervaren door de overblijvende partner; ik heb ontdekt, dat voor het rouwproces, de tijd die nodig is voor het verwerken van het verlies absoluut geen standaard termijn staat. Uit de verhalen die enkele weduwen en weduwnaars mij vertelden is duidelijk geworden, dat het verloop van het rouwproces sterk beïnvloed wordt door de manier, waarop de tijd voor het overlijden ervaren is. Ik ken een weduwnaar, die zijn partner aan Parkinson verloor; deze ziekte legde als het ware een bom onder hun relatie, die niet ontploft is omdat zij overleed voordat de situatie escaleerde. Maar ook omdat hij veel liefde en geduld had om haar te verzorgen. Kort na haar overlijden meldde hij zich op een datingsite.
Ook als een van beide partners leed onder Alzheimer hangt veel af van het incasseringsvermogen van de ander. Vaak wordt dan besloten tot plaatsing in een zorginstelling, soms voor zeven dagen per week, of anders voor een deel van de week, dan is de zieke partner bijvoorbeeld in het weekend weer thuis. Zo’n besluit markeert dan een keerpunt in hun beider leven.
De aanloopperiode naar een echtscheiding of het uit elkaar gaan zonder dat er sprake was van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap is vrijwel altijd heel heftig. Er hangt veel van af of beide partners zich al verzoend hebben met het einde van de relatie of dat een zich blijft verzetten tegen de scheiding.
Schuldgevoel, onbegrip, boosheid, verdriet, en een gevoel van onmacht, zich verzetten tegen wat gaat komen, maar anderzijds is er vaak ook een opluchting. Een van tweeën omarmt de hernieuwde vrijheid na een vaak jarenlange beklemming, opgesloten zijn in een huwelijk waarin hij of zij niet tot een volledige ontplooiing kwam. Soms zag men het totaal niet aankomen, dat de relatie op de klippen zou lopen. Is dat evenwel niet iets als de koppen in het zand steken, struisvogelgedrag? Er waren toch signalen van barstjes in de verhouding? Werden die aanwijzingen genegeerd of ging men er van uit, dat het wel als vanzelf goed zou komen?
Ik geloof zelf, dat die aanlooptijd naar een ontsporing van een band tussen twee mensen, die heel enthousiast aan een relatie begonnen, gebaseerd op liefde ongemerkt al kan beginnen kort na het bevestigen van de band. Als je 24/7 met elkaar omgaat komen er heel andere dingen bovendrijven dan tijdens de verkeringstijd. Zouden nu anno 2025 daarom zoveel latrelaties het relatief lang uithouden?
Pokon
Alles dat je aandacht geeft, groeit. Of het nu plantjes zijn,of polarisatie, zelfvertrouwen of angst, als je het maar genoeg aandacht geeft, wordt het almaar groter:) De eerste keer dus dat ik met mijn jutter in de zevende hemel was, had hij dan ook een kleine witte button opgespeld met daarop de tekst "Ik zie je".
Het was maar goed dat hij naar zijn revers wees, want het was een donkere regenachtige avond en ik had mijn leesbril niet opgezet en was een en al aandacht voor zijn verhalen:) Maar een heel belangrijk punt, mensen willen zich gezien voelen, verlangen naar aandacht, we kunnen als senioren wel smalend doen over tieners die aan hun smartphone gekleefd zitten, maar zij hunkeren ook naar aandacht en wat voor ons de lieve briefjes en gevatte opmerkingen bij het 50plus platform zijn, zoeken zij op hun eigen 10plus platforms.
Enkele jaren was ik mentor van allerlei tieners met aandachtsdeficienties in onze aandachtseconomie en ik gaf hen dan ook mijn volle aandacht. Wanneer de wekker om zes uur afging, gaf ik eerst mijn biologische kinderen te eten en daarna scande ik mijn, toen nog papieren, agenda. Was het een dag waarop een van schatjes een badpak en bruine boterhammen kon vergeten? Had ik de auto vandaag nodig voor het geval de bloedsuiker zo laag werd dat ik naar Leyweg moest rijden? Kreeg ik een twintigjarige gezinsvoogd op bezoek die zelf de luiers amper ontgroeit was? Het waren hectische jaren maar alles draaide op aandacht, zoals de economie op olie destijds.
Waar ik me toen nog niet bewust van was, maar inmiddels wel, is dat ik zelf ook ADD heb, maar dan aan de bovenkant van het spectrum, en dat mijn bovengemiddelde sterke concentratie en creativiteit daar juist aan te danken zijn! Heerlijk vind ik het dan ook om samen te focussen op een gedachte en samen die hele achtbaan af te roetsen die daaronder hangt, alsof je niet twee aparte breinen hebt, maar samen een nog grotere, bijna ongelimiteerde toegang tot het universum kunt bereiken en dat zonder een pilletje of liter tequilla:) Met heel veel mensen kan ik dit, als ik ze mijn toewijding en aandacht schenk, ook met collega's, leerlingen of bewindslieden, maar het allerfijnst is het toch wel met mijn favoriete flapdrol die er net als ikzelf elke dag weer iets bijleert en een scherp observatievermogen heeft.
Echter zelfs wij zijn altijd online tegenwoordig, zelfs in ondoordringbare wouden horen we piepjes dat er mail binnenkomt of de stem van de routeplanner dat we omkeren moeten omdat we een afslag gemist hebben en dat is best weleens verdrietig. Want dan wint de nieuwsgierigheid het toch vaak van het verstand en gaan we even kijken of het toch niet die ene belangrijke klant is of dat kleinkind dat in de trampoline bekneld is geraakt. Wat dan gelukkig bijna nooit zo is, maar dan zien we ook de aanhef van tien andere mailtjes en ja hoor, weg is de aandacht, weg is het bos, weg is de liefde en weg is het geluk.
Daarom, beste mensen, let goed op wat je aandacht geeft, geef alleen aandacht aan datgene, dat nodig moet groeien, en niet al datgene wat geen aandacht verdient. Want angst en polarisatie krijgen ook zonder jou al genoeg pokon!