In de rij voor de optiebeurs
vrijdag 9 november 2018
Er zijn 2 evenementen in Amsterdam die ik elk jaar trouw bezoek : de Uitmarkt, het laatste weekend van augustus, waar je voorproefjes van het komend theater- en museumseizoen kan zien. Veertien dagen later, het 2e weekend in september, is het open monumentenweekend, waar je keus hebt uit meer dan 50 locaties om te bezoeken. Tijdens de Uitmarkt haal ik alvast het boekje van het monumenten-weekend, waarin alle adressen staan, om thuis aan te kruisen waar ik naartoe zal gaan. Een van die keuzes was dit jaar de optiebeurs, waar de effectenhandel plaats vindt.
Meestal ga ik al vroeg naar een van de monumenten toe, want sommige gebouwen zijn erg populair en alleen via een rondleiding in kleine groepjes te bezichtigen. Je moet incalculeren dat je niet gelijk aan de beurt bent en minstens 20 minuten moet wachten tot de volgende groep naar binnen mag. Dat was dus het geval bij de optiebeurs. De optiebeurs ligt tussen de Bijenkorf en de beurs van Berlage in, aan een plein. Op dat plein was een grote FNV-actie voor betere CAO-voorwaarden aan de gang, ik weet niet meer van welke bedrijfstak. Het was fascinerend om te zien. Het hele plein stond vol mensen met leuzen op aktieborden en grote vlaggen van het formaat, dat je ook wel op voetbaltribunes ziet. Ik vraag me weleens af of degene die achter zo'n vlag zit bij de voetbal, niet tureluurs wordt van al dat gezwaai. Maar op dit plein stond iedereen in vuur en vlam en hing aan de lippen van de spreker, die een enorme uitstraling had. Hij jutte de mensen nog eens extra op met de kreet : actie, actie ! De yell werd direct overgenomen door de menigte op het plein. Wachtend in de rij gingen mijn gedachten terug naar 1981 : de grote mars tegen de neutronenbom, lopen van de Dam naar het Museumplein. Ik was 29 jaar en samen met mijn zoon van 3 jaar in een bomvolle trein naar Amsterdam afgereisd. Ik had een inklapbare Buggy voor hem mee, zo'n oud model met van die vervelende wieltjes, die soms alle kanten opzwiepten, maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn man bleef thuis met onze jongste zoon van ruim 1 jaar, want hij moest nog wat aan de cursus voor zijn werk doen, en kon tegelijk oppassen. Ik heb nog zo'n button opgespeld gekregen, waarop een vrouw met krullend haar stond afgebeeld, geheel in het zwart, die tegen de bom trapte en zelf een ketting gekocht met anti-kernbom-hanger eraan ( open rond met 2 schuine korte pootjes en 1 rechtopstaande lange ).
Mijn zoontje heeft geen kik gegeven tijdens die lange mars. Hij heeft zijn oogjes uitgekeken naar al die zingende, gitaarspelende en op trommels slaande mensen die met ons meeliepen op de door de politie autovrij gemaakte route naar het Museumplein.
Aldus mijmerend kreeg ik een kartonnen toegangskaartje in mijn hand gedrukt, ik was aan de beurt om de optiebeurs binnen te gaan. Het was een prachtig gebouw met veel marmer en vanaf de wandelgalerij op de 1e etage keek je recht naar beneden op de beursvloer. Aan de kopse kant hing het grote digitale bord waar alle AEX-koersen opstaan als de beurs in bedrijf is. Ik voelde sterk het contrast met de demonstranten buiten en de rijke, hun spaargeld beleggende mensen van dit paleis. Toen ik weer buiten kwam, was de manifestatie bijna voorbij, er waren geen toespraken meer. Ik liep door naar de Bijenkorf, waar ik me al eerder op de dag had opgegeven voor de rondleiding "Bijenkorf achter de schermen" + bezichtiging van de toren op het dak van de Bijenkorf en dacht niet meer aan de actievoerders. De volgende dag dacht ik terug aan de spreker van de FNV, die een sterk charisma had. Mmm, misschien toch maar eens bij het kopje,"wie wil ik vinden", bij 50plus iets over uitstraling zetten. Ik opende mijn profiel en klikte op het blauwe veld "profiel wijzigen". Maar in dat veld had ik zelf al vermeld : boeiende gespreksstof. Stel je niet aan, dacht ik, dat is genoeg, alsof je zelf zo bijzonder bent ! Dus heb ik niks gewijzigd en mijn profiel via "klaar met wijzigen" weer afgesloten. Later schoot me opeens te binnen, misschien ligt in mijn bruine kistje met oude kettingen die oude ban-de-bom ketting nog.... YES, die oude ketting zat er nog tussen. Ik heb hem netjes opgepoetst en hij lag ter inspiratie naast me, terwijl ik deze blog voor jullie aan het schrijven was...
geplaatst door sixty - 4683 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.