Je hebt me duizend keer voor de gek gehouden..
dinsdag 13 november 2018
Een vrije vertaling van de titel en tegelijkertijd van de eerste zin van het refrein van een Duitse schlager van Andrea Berg Daar ga ik nader op in, ook in een wat vrije impressie.
Du hast mich tausend mal belogen. Je hebt duizend keer mij een leugen verteld (letterlijk: voorgelogen!). Du hast mich tausend mal verletzt. Je hebt me duizend keer pijn gedaan.
Ich bin mit dir so hoch geflogen. Wij hebben hoogtepunten in onze relatie gehad
Doch der Himmel war besetzt Maar het allerhoogste hebben we niet bereikt, want de hemel
was vol. Du warst der Wind in meinen Flügeln. Jij was als de wind, waarop ik kon vliegen
Hab so oft mit dir gelacht Ik heb zo vaak met je kunnen lachen. Ich würd es wieder tun mit dir, heute Nacht. Ik zou dat weer met je willen doen, en wel vannacht.
Dit lied wordt elke keer, als ik op zondagavond dans gedraaid, waarbij een groot deel van de aanwezigen op de dansvloer er bijzondere bewegingen met armen en handen mee maakt om de tekst te accentueren. Het is echter niet alleen een lied om op mee te deinen tijdens zo’n gezellige avond, het is in wezen bloedserieus! Want als je de tekst goed leest en tot je laat doordringen zit er helaas een kern van waarheid in!
Uit een Brits onderzoek uit 2013 blijkt, dat een man gemiddeld drie keer per dag liegt, dat is dus duizend keer per jaar en een vrouw één keer per dag. Vijf procent van de deelnemers aan het onderzoek liegt helemaal niet, maar 14 procent liegt meer dan vijf keer per dag. Vrouwen liegen meer over emoties maar mannen over wat ze hadden moeten doen maar niet gedaan hebben. Liegen is al zo oud als de wereld bestaat… Voor bijbelgetrouwen onder ons, in de 10 geboden staat een voorschrift: Gij zult niet liegen… Er is nog een andere vorm van onwaarheden. We “vergeten” nog al eens onze partner iets te vertellen, wat we hebben meegemaakt, bijvoorbeeld dat we een oude vlam ontmoet hebben. En zeker hoe dat contact verliep. Dan liegen we niet, maar we bedriegen wel.
Liegen doet pijn. Het kan veel kapot maken in een relatie. Ook in de opmaat naar een relatie is dat zo. Veel eerder heb ik mijn ongenoegen laten blijken over de verschillen tussen een profiel en de werkelijkheid. Ja, dat zijn óók leugens. Van veel zo niet de meeste dates, die na één ontmoeting stoppen is het verbloemen van de waarheid een oorzaak van dat stoppen. De pijn is dan een teleurstelling, je hebt tevergeefs tijd en energie in een ontmoeting gestoken.
Als je uiteindelijk toch een duurzaam contact hebt, noem het een relatie, dan voel je soms alsof je allebei een geweldige ervaring hebt. Je denkt, zo moet het altijd zijn. Je geniet bij het kaarslicht als je samen bent, met allebei een goed glas wijn en mooie muziek op de achtergrond. Of je wandelt ergens in de natuur, het is prachtig weer, je sluit elkaar in de armen en je wisselt je eerste zoen uit. En wellicht ben je oprecht blij bij de geboorte van je eerste kind, dat je in je handen houdt terwijl je partner ziet hoe gelukkig je bent. Helaas is het niet altijd zo super. Zoals Andrea dat zo treffend zingt, het ultieme geluk, de hemel ligt niet binnen handbereik, anderen zijn je voor.. Om dat te bereiken moeten we vliegen als een adelaar, op de wind. Jouw partner bemoedigt je, hij of zij is net als een wind onder je vleugels, en je mag blij met elkaar zijn, dat is een mooie herinnering, als je kunt zeggen, dat je met elkaar hebt kunnen lachen!
Vanuit die herinnering heb je weer de wens, om ondanks al die leugens toch bij elkaar te zijn.
Dat is het bijzondere, als mensen in een relatie nare dingen hebben ondervonden, kruipen ze vaak toch weer naar elkaar toe, hoewel je omgeving dat ten sterkste afraadt.
Ik raad jullie aan, probeer ook de coupletten van het lied op Google na te lezen, die bevatten ook bijzondere gevoelens. Het begint al met Du brauchst das Gefühl, frei zu sein. Dat is meteen een van de oorzaken van liegen: Velen hebben het gevoel nodig, dat ze vrij kunnen zijn. Hoe moeilijk is dit alles in de praktijk op te brengen!
Ik wens jullie liefde, waarheid en oprechtheid!!
geplaatst door Aktivo1 - 4507 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique