Ik was zijn muze

Het was zulk mooi weer deze zondag dat ik, gewapend met een paar tijdschriften, zonnebril, zonnehoed en drinken, naar buiten ging, heerlijk in mijn tuintje in mijn standenstoel genieten van mijn tuintje en de rust. Het was stil in mijn beleving, zo stil dat ik de bladen van mijn tijdschrift luidruchtig vond tijdens het omslaan, het leidde af. En dus begonnen mijn gedachten ook hun eigen leven te leiden, weg van wat ik las. Mijn man zei vroeger dan wel :” I can hear you thinking, a penny for your thoughts.” En dan vertelde ik wat ik dacht, vaak nietszeggend qua onderwerp maar soms ook best wel serieus en daar konden we dan heerlijk over uitweiden. Die gesprekken mis ik.
Zittend in mijn tuintje begon ik wat geluiden te horen, het krabbelen van de nagels van een kauw in de dakgoot, het vegen van een tak met dode blaadjes langs mijn schuur, klapwiekende houtduiven, ze flapperden met een klein geluidje alsof er een scharniertje in hun vleugels een drupje olie nodig had. Even verderop zat een koolmees uitbundig te flirten met een ander koolmeesje… een vleugje lente!
Langzaam kwamen er meer mensen buiten zitten met de daarbijbehorende geluiden, een buurvrouw had visite en gaf hun soep, “ dit keer is het geen kippensoep maar tomatensoep, Jan, heb jij wel ballen of heb ik ze allemaal?” In een andere tuin speelden jonge kinderen, hun vader sprak met ze maar ik verstond ze niet, ze spraken in een taal die voornamelijk uit medeklinkers lijkt te bestaan . Met St. Maarten kwamen de beide meisjes met hun lampion bij mij aan de deur met hun vader als begeleider, hij zei blij in moeilijk Nederlands dat hij in dat huis woonde.
En mijn gedachten gingen uit naar waar zij waarschijnlijk vandaan kwamen, wat zij hebben meegemaakt en hoe ze zich nu voelen, veilig maar nog niet helemaal vrij want nog steeds in de beschutting van hun eigen tuin met hun vader en moeder dichtbij.
Mijn gedachten werden donker gekleurd want wat zal onze toekomst brengen? De afgelopen weken zijn er veel signalen dat wat ik gewend was, het leven waar ik zonder veel problemen aan deel nam, mogelijk aan het veranderen is. En dit alles wordt bepaald door een handjevol personen die de macht hebben om dit te sturen met om hen heen ja-knikkers en miljardairs die dit alles als een mix van Monopoli en Stratego beschouwen.
Moeten wij dit ondergaan, zijn wij als lammeren die naar de slachtbank gaan? Of moeten wij luidkeels gaan protesteren tegen…terwijl er ook mensen zijn die luidkeels vóór zijn?
Naar mijn mening moet er meer met elkaar gesproken worden, niet over elkaar of tegen elkaar. En goed luisteren, want dat is misschien nog wel belangrijker.
‘s Avonds in bed dacht ik aan de dag die bijna voorbij was en in mijn hoofd hoorde ik de song van Paul Simon uit 1964: The sound of silence!

“ And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
No one dared
Disturb the sound of silence”

(A song about the inability of people to communicate with each other)

Niet van alles, wat ik voor ogen krijg is direct klip en klaar, wat het voorstelt. Er zijn voorwerpen, die iemand omhuld heeft, ingepakt met een bedoeling. Als er om een pakje of groter object kleurig papier zit is het vaak een cadeautje.

Eigenlijk is dat inpakken een beetje jammer. Het gaat uiteindelijk om de inhoud; toch heb ik ooit gehoord, dat een klein kindje bij het uitpakken van zijn Sinterklaaspresentje de verpakking interessanter vond!
In de trein van Amsterdam Sloterdijk naar Utrecht neemt tegenover mij een jongeman plaats, ik schat 40-plus, een verlate hippie, zwijgzaam en gekleed in een spijkerbroek met een paar scheuren. Behalve zijn andere bagage heeft hij een vierkant plat voorwerp bij zich, zo’n 70 bij 70 cm, dat hij eerst tussen zijn knieën klemt en daarna toch maar in het gangpad zet. Ik word nieuwsgierig, wat zou het platte voorwerp zijn, dat in fraai groen met grijze figuren versierd cadeaupapier zit. En voor wie is het bestemd? Ik gokte zonder dat meteen te zeggen op een schilderij.
Bij het verlaten van de trein viel het pak om in het gangpad, ik raapte het op en vroeg langs mijn neus weg: “Is het soms een schilderij? Hoop dat het niet beschadigd is”. Mijn tijdelijke overbuurman bevestigde mijn inschatting, en de valpartij kon volgens hem geen kwaad.

Nu wist ik nog niet wie degene was, die met het schilderij bedacht zou worden. Of had hij dit voor zichzelf aangeschaft? Het verschil tussen nieuwsgierigheid en belangstellend zijn lijkt marginaal, maar het is er wel. Ik ben heel terughoudend als het gaat om mijn nieuwsgierigheid tevreden te stellen. In datingland kan een gezonde dosis nieuwsgierigheid juist geen kwaad. Sterker nog, zonder bij een date iemand te vragen naar basale dingen uit zijn / haar leven eindigt zo’n afspraak stilzwijgend.

Hoe ver kun je bij een date gaan bij het bevragen? Er zijn ongetwijfeld zaken die taboe zijn of minder geschikt om tijdens een eerste ontmoeting aan te roeren.
Wanneer ik hoor, dat mijn gesprekspartner net als ik gescheiden is zal ik haar niet vragen naar de oorzaak van de scheiding; ik verwacht trouwens, dat zij mij daar ook niet naar vraagt. Wel durf ik aan te kaarten, of zij nog wel een goed contact heeft met haar ex-partner en haar eventuele kinderen. Contact met kinderen dat elk van beide daters is, ook als een van beiden de partner door overlijden heeft verloren wel essentieel voor een nieuw contact.

Sommige daters nemen een kleine ingepakte attentie mee voor degene, waarmee ze hebben afgesproken. Doorgaans zijn de heren de aanbieders van een cadeautje, in dat opzicht is de emancipatie nog niet voor 100 % gevorderd. Bij een date kan zo’n pakje een leuke aanleiding voor een gesprek zijn. En als het ingepakt is prikkelt het weer de belangstelling.

Ik werd het afgelopen jaar een paar keer in een winkelcentrum aangesproken door een groep jongeren, die mijn nieuwsgierigheid op de proef stelden. Instinctief wist ik al wat de bedoeling zou zijn. Zij zijn ingehuurd door een wervingsbureau, dat hen op openbare plekken aanzet om voorbijgangers over te halen zich bij hen als donateur aan te melden voor een “goed doel”. Bij de meeste door hen benaderde mensen vangen zij bot. Ik pak dit weer anders aan, als zij zeggen: “Meneer, mag ik u wat vragen? “ vraag ik ze te bevestigen, of zij wervers van donateurs zijn.

Hun uitgebreide verhaal over het geweldige van de door hen bejubelde organisatie hoef ik niet te aan te horen. Ik weet dus, dat zij betaald werk doen, vaak per donateur een bonus ontvangen en dat de ontvangsten van het eerste jaar dat iemand doneert geheel opgaan aan de kosten van het wervingsbureau. Die “clubs” verdienen goed aan hun bemiddeling, één wervingsbureau heeft (niet schrikken) een vermogen van € 30 miljoen euro. Aan die constructie werk ik niet mee. Ik gaf de jongens aan, dat ze beter een baantje bij de detailhandel zouden moeten ambiëren, die schreeuwen om personeel. Daarnaast vind ik werving door vrijwilligers en vanuit een kraampje op een markt wel acceptabel… Voor straatwerving wordt overigens alom gewaarschuwd. In een moment van zwakte kies je ergens voor, waar je later veel spijt van hebt. Dan heb je spijt van (te) nieuwsgierig zijn.

Zoals de meeste boomers ben ook ik niet dol op algoritmes en AI. Een uitzondering maak ik voorlopig nog voor mijn Spotify algoritme: hij begrijpt beter wat ik nodig heb dan ikzelf:) Mijn dag begin ik dus met het selecteren van een playlist, vaak datgene waar ik mee wakker ben geworden want ook in mijn dromen hum, fluit en zing ik fietsend het universum door:) Wanneer dan de door mij gekozen playlist afgelopen is, gaat de app zelf op zoek naar muziek die bij me past en gisteren werd me zodoende Philip Sayce voorgeschoteld. Philip wie?? Ja ik had er de afgelopen zestig jaar ook nog nooit van gehoord, maar dankzij mijn algoritme kan ik nu al niet meer zonder:)

Fotografeerde ik in de jaren negentig nog met een Nikon en ademde tal van giftige dampen in boven mijn zelfgemaakte doka hoek, inmiddels heb ik 15.646 foto's opgeslagen, die 24/7 van electriciteit worden voorzien, in lelijke het landschap verpestende datadozen, waarin o.a. die verfoeilijke door mij gebruikte iCloud van dezelfde BigTech, die nu de Amerikaanse democratie om zeep helpen! Dus tja, ik moet hier toch binnenkort een andere oplossing voor vinden want dit kan ik met mijn geweten niet meer in het reine krijgen, maar ... wel zo ontzettend fijn dat mijn foto algoritme in 1 seconde kan vaststellen welke van mijn dertig foto's van donderdag gewoon onbetwist de beste compositie en kleurverdeling heeft! Ga ik ermee leren leven dat ik dit weer allemaal zelf moet uitsorteren en lokaal op mijn oude desktop in de geheugenschijven opbergen??

Maar voor mij zal het zwaarste afscheid wel het afscheid van het Linkedin algoritme worden:( Een kennisjunkie zoals ik zal echt moeten afkicken dat alle voor mij interessante onderzoeksrapporten en beleidsevaluaties zó als warme broodjes mijn feed binnenzwemmen, geen enkele moeite hoef ik er meer voor te doen en ben in de helft van de tijd beter op de hoogte van de laatste ontwikkelingen dan al die nieuwsprogramma's en talkshow bagger ooit kunnen hopen! Niets is gratis natuurlijk, ongetwijfeld worden mijn bedrijfsgegevens verhandeld en mijn gedrag geanalyseerd en in hokjes geplaatst waarvan de etiketten nog geheim gehouden zullen worden tot Elon Musk hier bij ons in Nederland grote schoonmaak komt houden en gaat bepalen wie er mee mogen in zijn space ships of wie er de slavenarbeid zullen gaan uitvoeren voor zijn nimmer rustende honger naar nog meer materialen en energie verspillen op nog meer plaatsen en tijden!

Nou ja, voorlopig begin ik bescheiden met afscheid nemen van Whatsapp en mijn 4G niet 24/7 te laten draaien, dat zal een druppel zijn op de gloeiende plaat, maar het is wel mijn druppel en mijn footprint op een bol waar mijn kleinkinderen ook nog op willen rondlopen.

Hoe is het met jullie gesteld, zien jullie er ook zo tegenop afscheid te nemen van al die algoritmes en energie-slurpende datadozen in het landschap?