De pelgrimstocht (camino)
maandag 21 januari 2019
Enkele jaren geleden liep ik met een wandelgroep regelmatig langere afstanden. We waren allemaal redelijk getraind, dus dat ging best. Twee heren uit dit groepje besloten samen " de Camino" naar Santiago de Compostela in Spanje te gaan lopen, een tocht van 2 tot 3 maanden. De krant werd 3 maanden afgezegd en de tuin en de post in de gaten gehouden door familie voor de duur van de tocht. Het was nog voor de smartphone en app-periode, dus de hele reis was te volgen op de computer via een blog-website genaamd, waarbenje.nu. Er werden mooie foto's tussen de teksten geplaatst van de omgeving en bezienswaardigheden onderweg. Ik geef jullie graag een kijkje in de gang van zaken bij zo'n bedevaartsreis.
Zo is het de gewoonte de tocht vroeg in het voorjaar te ondernemen, zodat je ruim voor de hete juli-maand je bestemming hebt bereikt en met de trein of vliegtuig weer huiswaarts kan keren. Zelden loopt iemand de weg ook weer terug naar huis. Er wordt neergekeken door de wandelaars op diegenen die in 3 tot 4 weken het hele traject per fiets afleggen, dat zijn niet de echte camino-gangers. Camino betekent voor een echte pelgrim " ik loop". Ze lopen gemiddeld 20 tot 27 km p.dag, starten iedere dag als het net licht is, om bijtijds ergens aan te komen waar ze nog een slaapplaats kunnen bemachtigen. Deze pelgrimsroute is de populairste bedevaartsroute in Europa. In Nederland wordt deze wandelroute al aangegeven dmv een gele Jacobsschelp tegen een blauwe achtergrond op metalen bordjes, vastgepind op palen. Het is iedere avond dringen voor onderdak. Veel herbergen nemen geen fietsers op, alleen wandelaars en zij moeten als bewijs via hun pelgrimspas kunnen aantonen, dat zij op bedevaart zijn.
Sommigen lopen de tocht met een opdracht bijv, voor een ziek familielid, een overleden partner, of om geld in te zamelen voor een goed doel. Je kan dan symbolisch een steentje meedragen in je rugtas, een mascotte of een foto van een dierbare, die je op een speciaal hiervoor ingerichte plek vlak voor het einde van de tocht kunt achterlaten als loutering voor jezelf en bevrijding van je opdracht. Het einde van de reis is het graf van de apostel Jacobus in de kathedraal van Santiago de Compostela. Heb je genoeg stempels in je pelgrimspas verzameld, is dat het bewijs van het aantal gelopen kilometers, krijg je bij dit eindpunt een oorkonde. Echte fanatiekelingen kunnen daarna nog doorlopen naar Finisterre, aan de Atlantische kust, om daar ritueel hun wandelschoenen te verbranden of op de rotsen achter te laten. Op mijn vraag hoeveel kleding ze meenemen en hoe ze dat regelen met sokken en ondergoed, kreeg ik als antwoord " bij de nachtopvang, worden sokken en ondergoed gelijk uitgewassen en te drogen gelegd". De volgende morgen wordt de halfdroge was vastgebonden aan de riempjes van de vakken en aan de schouderbanden van de rugtas, om verder te drogen onderweg. Je ziet bij veel wandelaars onderweg dan ook allerlei soorten wasgoed vrolijk achterop hun rug wapperen.
Zere voeten en blaren horen erbij en rustdagen worden maar sporadisch genomen, want tijdens het wandelen ontmoeten ze interessante mensen en daar willen ze graag samen mee blijven lopen. Dus passen ze hun overnachtingsplaatsen en uitrustdagen op elkaar aan. Onderweg worden hechte vriendschappen gesloten, die na afloop van de pelgrimstocht soms nog lang blijven standhouden. Een van mijn wandelmaatjes heeft zelfs "de liefde" gevonden tijdens het wandelen, na wekenlang samen te hebben gelopen met een pittig wandelende francaise. Tot op de dag van vandaag gaat hij iedere 6 weken met de auto naar Noord Frankrijk om een week bij haar te zijn en tussendoor komt zij regelmatig naar Nederland. Het is voor allebei de ideale relatievorm. Zo houden ze hun dagelijkse leven overeind en genieten in die week samen weer volop van elkaar.
Zouden jullie na dit verhaal nog even willen wegdromen op een denkbeeldig (leeg) wandelpad met onbekende bestemming, kan ik jullie de clip met de titel "the road ahead is empty" van de band City to City aanbevelen. De hele band loopt daarin al wandelend te zingen : The road ahead is empy. It's paved with miles of the unknown. Whatever seems to be your destination. Take life the way it comes. Take life the way it is .....
geplaatst door sixty - 4673 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?