Introvert of extravert?

Pinky promise…
is een pinkbelofte. Je steekt elkaars pink in elkaar als een gebaar. Een gebaar van vertrouwen in elkaar om een afspraak, of een geheim te bezegelen. Wanneer kinderen het doen is het lief en aandoenlijk. Je ziet het wel eens in films voorbijkomen. Het gebaar vindt zijn oorsprong in Japan tussen 1600 en 1800 volgens Wikipedia.fr. Wanneer de belofte werd verbroken werd de pink afgehakt. Dus lang niet zo onschuldig zoals het nu is. Of het veel wordt gebruikt, ook door volwassenen, weet ik eigenlijk niet. Ikzelf heb het nooit gedaan. Het is een symbool van een belofte. Elkaar beloven om altijd vrienden te blijven, elkaar te blijven steunen bijvoorbeeld.

Een diepere betekenis is het geven van ringen aan elkaar. Ringen bij een verloving en bij een Huwelijk. Toch houdt een pink belofte ook een verbondenheid in. Een gevoel van vertrouwen in elkaar. Het symbool van een ring is de oneindigheid. Eeuwige verbondenheid. En ja, dat kan ook verbroken worden evenals de pinky promise. Weliswaar met andere gevolgen, maar gelukkig is de straf van het verbreken van de pinky promise nu vervaagd.

Wanneer we op vakanties, of om diverse redenen andere landen bezoeken ontdekken we verschillende levensomstandigheden. Het verschil in communiceren, de Taal, maar ook het verschil in cultuur en in aanraking komen met andere gewoontes dan wij gewend zijn. Een tijdje terug was ik uitgenodigd op een feestje met mijn Turkse vriendinnen in de Hoeksche Waard. Ik heb hen leren kennen door mijn hulp aan hen als taalcoach. Door hen waren diverse gerechten bereid. Voor mij allemaal nieuw. En onder het eten werden de diverse recepten uitgewisseld. Ik vind het mooi om de mogelijkheid hebben ook de gewoonten en de cultuur van hen te ontdekken. Na de gezellige maaltijd werd er muziek aangezet en dansten we gezamenlijk in een kring. Iedereen stak elkaars pink in elkaar bij de Hayal dans. Een volksdans die in Turkije zo wordt genoemd. Door het dansen in een groep symboliseer je het gevoel, wij horen bij elkaar. In Nederland kennen we de Klompendans als volksdans. Hoewel het vaak oubollig werd en wordt gevonden heeft Hans van Maanen in 1987 een ballet met klompen uitgevoerd onder de naam Clogs. Volgens Wikipedia werd dit ballet in 2006 door 475 dansers uit alle werelddelen uitgevoerd voor een vermelding in het Guinnes Book of World Records voor het grootste aantal klompendansers.

Martin Gijzemijter

Breek nooit een belofte
Daarmee wordt heel wat leed bespaard
Een woord dat eenmaal is gebroken
Is voor eeuwig niets meer waard

Liefs,

Monique

Al een aantal dagen liep ik geregeld te denken aan iets waar ik met daten tegenaan loop.
Laat ik nou een aanbod krijgen van een bekende datingcoach om 14 dagen gratis zijn AI coaching app te gebruiken!
Dé kans om eindelijk een professioneel advies te krijgen betreffende dat stuk.
Gisteren heb ik mijn vraag gesteld, waarna het dieper en verder ging, want het riep weer meer vragen op.

Ik eindigde met 5 pagina’s inzicht en advies waar ik heel blij mee ben.
Omdat het zoveel is, moet ik het nog een aantal keren goed doorlezen om het echt in te laten werken.
Het bijzondere is dat hij –nou ja, de AI versie van hem- ook ‘holding space for your individuality’ noemde.
Google maakt er ‘ruimte bieden voor jouw individualiteit’ van.
Vandaag lees ik een interessant stukje van een life-coach en iemand die daarop reageerde, heeft het er ook over dat ‘holding space’ belangrijk is in relatie.
Toch toevallig dat dat twee keer in twee dagen voorbij komt!

Ruimte laten en bieden voor iemands eigenheid is natuurlijk belangrijk. Niet proberen hem of haar te veranderen.
Iedereen zal waarschijnlijk denken of zeggen dat hij of zij dat ook niet doet, maar is dat wel echt zo? Het zit vaak ook in kleine dingetjes, niet perse in halszaken.
En kleine dingetjes kunnen verdomd irritant worden na verloop van tijd!
Als je in de eerste periode door een roze bril kijkt, kun je toch makkelijk iets door de vingers zien. Maar na een jaar ontplof je met een “Kun je nou onderhand eens het dopje op de tandpasta draaien!”
Ook een dingetje is dat m.n. vrouwen vaak intuïtief voelen hoe iemand kan zijn, zijn potentieel, maar dat wil niet zeggen dat die man dat gaat worden. Dat is aan hem, zijn keuze om verder te ontwikkelen en groeien, of niet.
Maar als je daarvoor bent gevallen of denkt “Dat verandert wel!” kom je meestal van een koude kermis thuis, met een gebroken hart.

Ruimte bieden kan ergens alleen als je samen wel genoeg compatibiliteit hebt.
Je biedt dat terwijl je stevig geankerd bent in gedeelde waarden.

Ik heb dat meegemaakt. Geen enkele behoefte elkaar te veranderen, elkaar helemaal accepteren en genieten van elkaar zoals je bent, met heel veel gedeelde waarden.
Dat was de meest bijzondere start van een relatie die ik heb meegemaakt.
De rust en de vrijheid die dat met zich meebrengt, is eigenlijk niet met woorden te vatten.
Er is dan ook meteen ruimte voor intens diepe verbinding en groot potentieel voor iets heel moois. Het is individueel ook enorm inspirerend.
Dat is bij mij dan niet zo verder gegaan omdat iets een kink in de kabel gaf waardoor dat hele gevoel in één klap van tafel werd geveegd.
Maar… ik weet wél hoe het voelt! En ik weet dat dat is wat ik weer wil voelen en ervaren in een relatie.

Dan nog even terug naar die compatibiliteit. Je moet natuurlijk bij elkaar passen, maar je hoeft niet hetzelfde te zijn.
Ware liefde zit in acceptatie, afstemming en emotionele volwassenheid. De beste en diepste relaties floreren niet omdat de partners hetzelfde zijn, maar omdat ze –daar is ie weer- ruimte bieden aan elkaars individualiteit terwijl ze geworteld zijn in gedeelde waarden.

Compatibiliteit zit dan toch in die waarden, niet direct in hetzelfde zijn.

Hoe vaak zoeken we dan eigenlijk niet nét verkeerd? Naar iemand die min of meer hetzelfde is of dezelfde dingen doet?
Wat ik laatst al eens zei, dat ik steeds meer tegenkom dat mannen eisen dat je dezelfde hobby hebt hij of bereid bent die te leren.

Als ik dat tegen het bovenstaande houd, hoe een goede relatie echt werkt en floreert, ruimte houden voor de individualiteit van de ander enzovoorts, dan is zo’n eisende instelling toch heel bekrompen. Infantiel komt op, hihi.
Maar met zo’n instelling laat je toch finaal geen ruimte voor de eigenheid van een potentiële partner. Die mag en kan dan nog verdraaid weinig van zichzelf inbrengen.
Als ik daarop invoel, moet je dan enorm op eieren lopen. Ik pas daarvoor.
Dat is eigenlijk ook hetzelfde als iemand die zegt een vrouw te willen die niet dik is. Of –wat ik ook ben tegengekomen- die wél flink aan de maat is.
Oké, enerzijds logisch dat je een bepaald fysiek iets hebt waar je niet warm voor kunt lopen. Heb ik ook.
Maar stel nou dat ik die slanke vrouw was. Wat dan als je in de menopauze aankomt? Of met de Kerst? Mag je dan gelijk je koffer pakken en opzouten?
Hoe kun je dan ontspannen in een relatie en jezelf zijn?
Dat is hele voorwaardelijke liefde.

Misschien zie ik het verkeerd –correct me if I’m wrong- maar volgens mij zijn velen behoorlijk gefixeerd op hun ideaalbeeld en eisenpakket en te weinig op persoonlijkheid en compatibiliteit die voortvloeit uit gedeelde waarden.
En dat mag dan wel een beetje hand in hand gaan met uiterlijk. Vrij logisch dat als je daar echt niets mee kunt het sowieso niet gaat werken.
Je moet wel met vreugde ’s ochtends wakker kunnen worden naast je nieuwe partner.
Handige bijkomstigheid is dat iemands uiterlijk niet alleen een gevolg is van zijn papa en mama’s genen, maar ook een reflectie is van zijn/haar persoonlijkheid.

Voel je vrij inzicht en eigen visie te geven. Ik zit hier typend te brainstormen. We kunnen altijd meer leren van elkaar!

Ik lig op mijn rug. Wakker. Het plafond staart me aan. Ik kan de aanblik niet verdragen. Staar naar rechts. Een nachtkastje. Naast de wekker die half drie aanwijst, mijn favoriete tijdstip om wakker te worden, een glas met een kunstgebit op een laagje water. Aftakeling on the rocks. Het is niet mijn gebit. Niet mijn wekker, niet mijn nachtkastje. Wanneer heeft ze dat uitgedaan? Lig ik aan haar kant? Jeuk in mijn kruis. Nu ik toch wakker ben, kan ik maar het best even krabbelen, denk ik. Waar is mijn inlegkruisje XXX? Ik heb het vast uitgedaan, voordat we ons schuchter, maar ook gulzig overgaven aan het liefdesspel. Als het maar niet ergens rondslingert. We hadden best wat wijn op. Ik staar naar links. Ze is mooi. En snurkt. Ik prik mijn wijsvinger in haar zij, zacht maar beslist. Het snurken stopt. Ik draai me om op die van mij en laat onbedoeld een keiharde wind. Die was hard, zegt ze. Sorry, zeg ik. Ik dacht dat je sliep, zeg ik. Was ook zo, zegt ze, maar ik werd wakker van je gedraai. Voortaan eerst draaien en dan een scheet laten, denk ik, én morgen op zoek naar oefeningen om de bejaarde sluitspier te versterken. Het is drie uur. Ik draai me om. Zij ook. Ze kijkt me aan. Ik haar. En we vrijen onbevreesd ons voorland tegemoet.