Koekjes bakken
zaterdag 27 april 2019
Het is lente dus aspergetijd, lees ik zo hier en daar. Nu is mijn band met asperges miniem: ik heb ze één keer gegeten (de door kenners zo verguisde groene) en ik heb één keer vriendelijk bedankt voor de herhaalde diensten van een onverschillige. Laten we dus koekjes bakken! Mijn stalen deegroller heb ik inmiddels doorgegeven aan m’n dochter (die nu koekjes bakt met haar dochter), maar schone, koele handen kunnen met liefdevolle tact ook bereiken wat een stalen deegroller kan.
Goede koekjes bakken begint met de juiste ingrediënten in de juiste hoeveelheden - zoals een goede liefdesrelatie begint met de juiste personen in de juiste gemoedstoestand, en zoals het schrijven van een goed blog begint met de juiste keuze van het onderwerp en de bereidheid het geschrevene te schrappen wegens onjuistheden, slordige formuleringen, prekerigheid, plagiaat en aperte nonsens. Waaruit weer eens zonneklaar blijkt dat het schrijven van een goed blog moeilijker is dan zowel het bakken van koekjes als het aangaan van een liefdesrelatie.
Wat het bakken van koekjes betreft ben ik een zelfverklaarde ervaringsdeskundige met de nodige theoretische kennis - een mix die als regel een goed resultaat geeft.
Ook wat het schrijven van blogs betreft ben ik een zelfverklaarde ervaringsdeskundige - echter zonder de theoretische kennis van het schrijven op zichzelf. Ooit heb ik mij opgegeven voor een cursus autobiografisch schrijven. Maar ik werd toegevoegd aan de leiding nadat ik de eerste versie van mijn verhaal had voorgelezen - waardoor ik geen les kreeg en dus een leken-schrijver bleef. Het schrijven van blogs op deze site heeft mij vooral iets geleerd over lezers: goede lezers blijken zeldzaam. Het is dan ook geen wonder dat er toch een onderdeel van dit digitale leven op het prikbord in m´n daadwerkelijke keuken hangt, namelijk het foto-briefje bij m´n profiel:
Het verschil tussen een boodschappenlijstje en een verlanglijstje is niet moeilijk te zien. Behalve als er ´chocolade´ op staat, of ´zijden pioenrozen´, of ´gestreepte loper voor de gang.´ En ´geluk´ is ook lastig natuurlijk.
Bij ´melk yoghurt veldsla hagelslag appeltjes´ is het juist makkelijk. Maar soms sta ik in een supermarkt naar van die kleine biologische appeltjes te verlangen; dan staan die dus mooi op het verkeerde lijstje. ´Pyjamabroek vestje (merinowol) waterdichtspray voor rode jas´ zijn boodschappen die ik steeds weer moet overschrijven op een nieuw boodschappenlijstje, omdat het boodschappen zijn die ik in twee verschillende Amsterdamse winkels moet kopen. Liever koop ik liefs-uit-Leiden-kaartjes in zo´n fijne Leidse boekwinkel. En slingers. Ik hing zelf geen slingers op bij ´De handgeschreven brief´ en toen deed een ander het.
Hoe schrijf je trouwens ´guillotine´?
Het helpt, dit briefje. Ik glimlach mijzelf vriendelijk toe en ga koekjes bakken. ´Boekweitmeel, boter, suiker, yoghurt, sumak´ staat er op het lijstje - waaruit even zonneklaar blijkt dat er voor het bakken van koekjes meer ingrediënten nodig zijn dan voor het aangaan van een liefdesrelatie. En in tegenstelling tot al het andere wat ik bedoel, geef ik je het koekjesrecept op een presenteerblaadje: Meng de ingrediënten in een grote kom, kneed ze met koele handen tot een bal, rol of duw hem plat op een met boekweitmeel bestoven plank, steek er hartjes uit en bak deze in een matig hete oven tot ze lichtbruin zijn. Met rode spikkeltjes.
geplaatst door RodeJas - 5569 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?