Een week vol lawaai

Een jaar of tien geleden was ik op verjaardag van een vriendin.
We waren met een wat grotere groep vrouwen die geregeld bij elkaar kwam, heel leuk.
Het was een zomeravond en we zaten in het overdekte aangebouwde buitenterras. Met de gebruikelijke Hollandsche gezelligheid; sfeerverlichting, hapje, drankje, lekker kletsen.
Ik weet niet meer hoe ik erop kwam, waarschijnlijk was ik gewoon nieuwsgierig naar de antwoorden, en ik vroeg de groep hoe zij het huwelijksbootje ingestapt waren.
Hadden zij een echt romantisch aanzoek gehad of niet?
Alle onderlinge gesprekjes stopten en iedereen was ineens erbij, vol aandacht.

Ik vertel zo verder, maar even terug naar nu.
In het boek Mars & Venus on A Date staat een stuk over het aanzoek. Mannen weten vaak niet hoe belangrijk dat is voor een vrouw.
Op Venus is dit een van de belangrijkste momenten in het leven van een vrouw.
Het is iets wat ze haar hele leven onthoudt en waar ze ook over vertelt aan vriendinnen. Het is een soort cadeau van de man aan de vrouw. Een heel waardevol cadeau.
Op Mars wordt dat doorgaans niet begrepen, maar als een man een vrouw echt een onbetaalbaar cadeau wil doen, doet hij een romantisch aanzoek.

Zelf kan ik me daar helemaal in vinden.
Bij mij is het destijds heel anders gegaan. Het was iets wat we bespraken. Ik was zwanger en het leek ons handiger na de zwangerschap te trouwen. Later bedachten we dat je dan een heleboel zelf moest regelen wat automatisch geregeld was als we zouden trouwen.
We trouwden toen ik vijf maanden zwanger was.
Geen aanzoek en geen top trouwdag omdat ik hartstikke moe was. En vanwege mijn babybuik ook niet mijn droomtrouwjurk.

Ondanks dat dat inmiddels al jaren geleden is en geen rol meer speelt, is het toch een soort pijnstuk gebleven.
Eigenlijk een beetje wat John Gray in dat boek zegt: het is een heel waardevol cadeau.
Ik heb dat cadeau nooit gekregen. En ik kan beamen dat het een van de belangrijkste dingen is in het leven voor een vrouw.
Nog altijd droom ik van een romantisch aanzoek. Die geweldig fijne man die op zijn knie gaat voor me en me vraagt of ik zijn vrouw wil worden.

Dat speelt ook mee in daten als een man voor ontmoeten al aangeeft niet meer te willen trouwen.
Deep down voelt dat voor mij als, “Dat waardevolle cadeau gaat me onthouden worden...”
Dat vervult me dan met verdriet. Dat stop ik weg, maar het is er zeer zeker! Het is zo belangrijk, zo’n groot cadeau, dat het niet krijgen ervan als afwijzing voelt. Als vrouw niet volledig omarmd worden door een man.
Voor de duidelijkheid, dat is geen mentaal iets. Dat komt uit een heel diep innerlijk iets.

Als een man vooraf dat al aangeeft, dan is dat gevoelsmatig al een enorme veer laten, een hele grote stap terug doen, voor ik hem ook maar heb leren kennen.
En de vraag rijst of ik hem dan überhaupt wel wil leren kennen? Want als ik tevoren al weet dat hij mij niet wil geven waar ik als Venusian nodig heb, doe ik mezelf van meet af aan al tekort.
Natuurlijk kun je wel een fijne relatie krijgen. Maar dat ene waardevolle krijg je niet. En dat kun je wegstoppen, niet aan denken, proberen niet te voelen, maar het blijft aanvoelen als net niet krijgen wat je nodig hebt om vervuld te zijn.
Best lastig uit te leggen, want het is bijna iets wat in het onbewuste afspeelt. Vandaar dat ik zeg, het is niet iets mentaals.

Apart wel, he, dat het op Venus en Mars echt heel anders er aan toegaat.
Ik blijf hopen die man te ontmoeten die Venusians wel begrijpt!
Ik weet ook dat er mannen zijn die roepen “nooit meer!” en dan toch op hun knie gaan als ze de juiste vrouw ontmoeten.

Terug naar de gezellige verjaardagsavond.
Alle vrouwen waren enthousiast over mijn vraag hoe ze ooit in het huwelijksbootje gestapt waren.
Bij de meesten was het hetzelfde gegaan als bij mij. Iets wat gewoon tussen de aardappelen en de jus besproken was om te doen. Voornamelijk om praktische redenen, zoals gemeenschap van goederen, ouderschap van kinderen. Iemand zei dat het financieel gunstiger was.

Toen begon Jane te vertellen. (niet haar echte naam)
Zij was met haar vriend in New York en stonden hoog op de Empire State Building op het panorama deck. Daar ging hij op zijn knie en vroeg haar ten huwelijk.

Ik krijg daar nog kippenvel van om te vertellen!
Van de hele groep vrouwen was er slechts 1 die een huwelijksaanzoek gehad had.
De reden dat ik er kippenvel van krijg, terwijl het niet eens over mij ging, geeft aan hoe waardevol dat cadeau is! Zelfs als het een andere vrouw overkomt, raakt het je!
We lezen niet voor niets stapels liefdesromannetjes. Die romantiek willen we zelf ook ervaren.

Dat verandert ook niet met leeftijd, het verdwijnt ook niet als je ooit al een mooi aanzoek hebt gehad.
Je begint als vrouw ook weer iets nieuws met een nieuwe liefde en dan is dat cadeau mogen ontvangen weer net zo belangrijk.

Dus heren, als je weer een nieuwe liefde vindt, dan hoop ik dat je hieraan denkt.
Men zegt zo makkelijk “diamonds are a girl’s best friend” maar zonder aanzoek is die diamant niet zoveel waard.

Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.

Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.

Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.

In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.

Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...

Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren. 

Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.

In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.

In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.

Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.

Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.

Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?