Wie zal dat betalen, zoete lieve Gerritje?
maandag 24 juni 2019
Verjaardagsvisites vormen vaak een aanleiding om een stevige boom op te zetten. In die gesprekken komen sommige onderwerpen heel frequent aan bod. Andere onderwerpen zijn altijd taboe of het hangt af van de aanwezigen, of ze al dan niet aangesneden worden.
In zo’n gezelschap verkeert niet iedereen in dezelfde situatie. Door te pronken met jouw geweldige huis, de positie van je kinderen of met andere verworvenheden steek je de anderen de ogen uit.
Geld is iets, waarover Nederlanders zich niet zo gauw in gezelschap over uitlaten. Dat is privé, je moet nooit aan de grote klok hangen wat je verdient en zeker niet of je op je bankrekening in de min staat. Ongewild moet je regelmatig toch met de billen bloot. Als je een huis wilt kopen, als je een lening wilt aangaan moet je aantonen, dat de kredietverstrekker voldoende zicht heeft op het nakomen van jouw financiële verplichtingen. Maar ook als het niet zo goed gaat, als je voor een uitkering bij je gemeente moet aankloppen.
Het speelt ook in de familiekring. Hoe vaak hoor je niet, dat het beter is om met de warme hand te geven aan jouw kinderen. Voorbeelden hiervan zal ik niet aanhalen, omdat iedereen het uit eigen ervaring wel weet. Het is natuurlijk altijd fijn als je jouw eigen kinderen uit de brand kunt helpen. Zolang je je hier niet toe verplicht voelt is het verder prima.
Bij het daten en in een nieuwe relatie speelt geld zeker ook een rol. Wanneer je afspreekt en ergens wat gaat drinken met elkaar komt de over uiteindelijk langs met de rekening. Ik doe daar nooit moeilijk over. Die paar euro betaal ik gewoon. Iets anders is het als je na de date met elkaar besluit uit eten te gaan. Dat tikt wat meer aan. Dan is het dilemma: Wie betaalt de rekening?? Ik heb ontdekt, dat er na een eerste date, die uitsluitend uit samen wat drinken bestaat, niet zo gauw een tweede afspraak volgt, als (in mijn geval) de dame er pertinent op staat de kosten te delen. Heel begrijpelijk, dan houd je geen schuldgevoel er aan over en dan voel je je niet verplicht om nog eens af te spreken. Ooit kwam een dame er tijdens de wandeling terug naar het station kennelijk achter, dat het bij die keer zou blijven, ze vroeg bij het afscheid mijn rekeningnummer om de helft over te maken. Nadat ik de centjes ontvangen had mailde ze mij, dat ze geen tweede afspraak wilde.
Aan de andere kant heb ik van dames gehoord, dat het niet altijd zo soepel verloopt. De gesprekspartner heeft zijn portemonnee vergeten, of hij berekent tot op de cent nauwkeurig de helft van de nota maar hij had wel duurdere drankjes geconsumeerd. Heel erg is het als de date dan aan de ober om het bonnetje vraagt, zodat hij het bij de baas kan declareren.
Geld is een splijtzwam in kleinere gezelschappen, in relaties maar ook in het groot. De meeste arbeidsconflicten gaan over geld. En kijk eens naar de misdaad! Wat wordt er veel gemoord om geld, berovingen, chantage. Een Engels spreekwoord luidt: Money is the root of all evil. Geld is de wortel van al het kwaad. Uit de alternatieve hoek zijn ooit ideetjes geopperd over een maatschappij zonder geld, die hebben nooit geleid tot een realisatie van zo’n economisch bestel. Zouden we zo’n maatschappij willen??
Zoete lieve Gerritje ging naar Den Bosch toe, om wat te drinken, dat werd brandewijn met suiker. Tja, en toen kwam de vraag: Wie zal dat betalen? Ik verklap het niet, het antwoord kun je vinden op Wikipedia.. Ga anders maar een keer naar Den Bosch… Vinden jullie niet dat dit erg veel lijkt op het huidige datinggebeuren? Zo zie je, er is niets nieuws onder de zon.
Als we in de geschiedenis teruggaan zien we dat je in de oudheid zelfs na je dood nog moest (laten) dokken. De oude Grieken geloofden, dat je na je dood de Styx, een mythische rivier moest oversteken. Door de veerman Charon werden ze met een veerboot naar het aan de overkant liggende dodenrijk gebracht.. Hij werd voorgesteld als een oude man, lijdend onder de taak die hij tot in de eeuwigheid vervult. Vanwege het geloof dat de overtocht over de Styx niet kosteloos was, werd bij de overleden Grieken een muntje, een obool onder de tong gelegd.
Deze blog stond al enige tijd in de steigers.. Een andere blogger heeft hier ook haar eigen ervaringen over gedeeld. Een en ander is geen afgesproken werk!
geplaatst door Aktivo1 - 5200 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.