Het orkest van je leven
donderdag 11 juli 2019
Het spreekwoord “Van het concert van het leven heeft niemand een programma” is hard maar klaar helder; je weet niet van tevoren hoe je leven verloopt, hoe oud je wordt, of je een goede baan krijgt, welke relatie je krijgt. Maar wat we ons niet altijd realiseren, dat we weliswaar niet vooraf ons levensconcert op een programmablad beschikbaar hebben, maar wel gaandeweg zien, hoe de samenstelling is van het orkest, dat het concert van ons leven uitvoert. Die samenstelling van het orkest, ja zelfs het soort orkest verandert tijdens ons leven. Daarom is ieders concert van het leven is uniek.
De meeste orkesten hebben ook een persoon, die de leiding heeft, de dirigent of bij fanfares en dweilorkesten diegene, die voorop loopt. Velen hebben in hun leven ook zo’n leider, of ze accepteren juist geen leiding (Ikke zelf doen!). Een orkest zonder leiding kan ook muziek doen, maar oh wee, als de instrumentalisten niet samenwerken wordt het een kakafonie.
Die dirigent is vaak een natuurlijk persoon, en in het begin van je leven zijn het er twee: Je vader en je moeder. Naderhand kan je partner die plaats innemen, anderen vertrouwen voor de leiding van hun leven op een geestelijk leider, en vervolgens op een hogere Macht, op God.
Iemand met een leven, dat vergelijkbaar is met een symfonieorkest met volledige bezetting, is het standaard type mens. Zijn of haar leven verloopt volgens het geijkte patroon: Naar school, een baan, Met 18 jaar verliefd, (vroeger nog een verloving), daarna trouwen, een groot gezin, dus kinderen krijgen, oma of opa worden. Een gevuld leven, er is niet mis mee, een rolmodel voor de samenleving. Maar als de partner wegvalt, is er een groot gat in je orkest, het duurt lang voordat nieuwe instrumentalisten gewend zijn aan de instrumenten, die er al waren..
Velen missen enkele aspecten van het symfonieorkest in hun leven, die vergelijk ik met een kamerorkest. Ze hebben zich gericht op een bijzondere opleiding, en op een wereldreis als backpacker. Terug in eigen land startten zij een carrière, en de eerste jaren was daarin geen plaats voor een gezinnetje. Ze veranderden vaak van baan (goed voor hun cv). Er waren verschillende partners, maar nooit voor langer dan een paar jaar. Het zijn interessante mensen, ze worden bewonderd om hun veelzijdigheid.
Het fanfareorkest is een geheel ander karakter. Het lijkt een beetje op het kamerorkest, het zijn mensen die heel graag van zich willen laten horen en daarom alles doen om de aandacht op zich te vestigen. Een of twee grote trommels, trompetten voor het geluid en liefst een paar aantrekkelijke dames in korte rokjes zodat de toeschouwers (mannen) de moeite nemen om langs de kant te staan als de fanfare langs komt. De fanfare vraagt om aandacht en krijgt die ook, geheel gratis. Bij nadere beschouwing zijn het soms blaaskaken..
Het harmonieorkest oftewel blaasorkest lijkt een beetje op de fanfare. Met dit verschil dat het doorgaans in een afgesloten ruimte optreedt. Je moet er moeite voor doen om ze aan te horen, net als bij een symfonieorkest moet je kaartjes kopen.
Dansorkesten zijn er tegenwoordig niet veel meer. Het is een orkest dat niet zozeer muziek maakt om naar te luisteren maar om op te bewegen. Het dansorkest is vaak ingekrompen tot een viertal musici op een podium, het speelt leuke muziek en de beentjes gaan van de vloer. Iedereen heeft in zijn leven wel eens behoefte om lekker uit z’n bol te gaan. Dan moet je een dansorkest opzoeken.
Een van de meest verguisde orkesten is het dweilorkest. Het lijkt op een fanfare, maar wat ziet het er uit! Geen kortgerokte dames, geen hard klinkende blaasinstrumenten, de enige overeenkomst is het spelen van muziek onder het lopen. Het is geen hoogdravende muziek, geen symfonie van Mozart of Beethoven, wel lekkere meezingers.
Wie herkent zich in een van deze orkesten? In elk orkest zit wel een aspect dat ik zie in mijn leven. Muziek helpt mij om me op te tillen als er onprettige dingen zijn gebeurd. Muziek uit de oude doos vervult mijn behoefte aan nostalgie. Heeft u uw lievelingsconcert al kunnen realiseren??
geplaatst door Aktivo1 - 4829 keer gelezen
Vorige berichten
Zo'n Liefdessymbooltje
Ik vond de serie “Medium” altijd erg leuk. Op waarheid gebaseerd, over een vrouw die paranormaal begaafd was, haar werk en haar gezin.
Ooit was er een aflevering waarin ze ineens boven de hoofden van mensen een symbooltje zag. Toen kwam ze erachter dat ze hetzelfde symbooltje zag boven het hoofd van de perfecte partner van mensen. Of die daar nou al mee samen was of niet.
Dat is me altijd bij gebleven, want verdorie, wat zou het toch makkelijk zijn als je dat kon zien!
Oké, er zitten ook haken en ogen aan, maar die laat ik lekker even terzijde.
Vaak zijn we zo druk aan het zoeken naar die ene geweldige man of vrouw dat we kunnen vergeten te kijken of we zelf wel echt klaar voor een relatie.
En da’s natuurlijk wel een hele belangrijke!
Als je zo’n symbooltje zou kunnen zien en daarop zou varen, weet je dat alsnog niet.
Het zou beter zijn als het verlicht was als je er klaar voor bent, idem bij de partner, en geen lichtje als je nog niet zover bent.
Ik ga zelf in gedachten af en toe wel eens “kijken” hoe dat er bij mij bij staat. Ik doe dat dan door een ‘relatiebrug’ te visualiseren.
Dat is de brug die leidt naar “...en ze leefden nog lang en gelukkig!”
Is die brug heel of gebroken, is ie mooi, goed begaanbaar? Ziet ie er fijn uit en moedigt ie je aan om eroverheen te gaan of krijg je meer een gevoel van “laat maar zitten!”
Is het een hele lange brug of kun je jouw happily ever after aan de overkant al zien?
Dat zegt allemaal wat over in hoeverre je klaar bent voor een relatie, of niet.
Je kunt het nog leuker maken, al kan dat ook best spannend zijn:
Zet denkbeeldig je toekomstige partner eens op die brug!
Als zijn of haar ogen stralen van liefde voor jou, een glimlach op het gezicht, het verlangen bij je te zijn duidelijk voelbaar.
Krijg je dan ook een glimlach en blij gevoel of meer de neiging om je om te draaien en keihard weg te rennen?
Ik speel graag met zulke dingen. Het kan je zoveel vertellen, ook in hoeverre je echt klaar bent om in een relatie te zitten.
Het bijzondere is dat als je om een of andere reden niet echt zover bent, en je toch in bochten wringt om iemand te vinden, je dit ook terug ziet in het resultaat. Je krijgt dan misschien geen voet aan de grond of trekt alleen maar mensen aan waar je niets mee hebt of die andere intenties hebben dan een vaste relatie.
Je eigen energie doet zó veel!
Je kunt dat vaak in het verkeer ook al merken, of voor de aardigheid eens testen.
Als je niet bijzonder goed in je vel zit, je wat onzeker voelt, kunnen andere weggebruikers dat niet zien. Het zou dan ook niets uit moeten maken in het verkeer. Toch heb je dan vaak dat je afgesneden wordt, langs rechts ingehaald, een botte hork achter je die te kort op je rijdt enzovoorts.
Als je je krachtig voelt, gebeuren dat soort dingen niet of veel minder. Het is alsof mensen gewoon aanvoelen dat je niet sterk in je schoenen staat, alsof er een bord boven je auto zit met “kom me maar klieren!”
*** Dat uittesten in de drukke avondspits, geeft natuurlijk een vertekend beeld.
Er zijn allerlei manieren waarop je kunt weten of je wel of niet echt klaar bent voor een relatie.
De redenen die je ervoor hebt zeggen al veel. Niet goed alleen kunnen zijn, je eenzaam voelen, geen doel of droom (meer) in je leven hebben, onverwerkt verdriet hebben en hopen dat dat weg is als je iemand nieuws hebt.
Tal van dingen.
Ook niet echt van jezelf houden. Door middel van een spiertest kun je dat testen en de meesten scoren niet positief op de uitspraak “ik hou van mezelf”.
Maar als je niet van jezelf houdt, kan een ander ook niet van jou houden.
Wat zijn dan signalen die aangeven dat je wel klaar bent voor een relatie? Dat kan natuurlijk ook heel veel zijn.
Allereerst toch van jezelf houden. Voelen en weten dat je het waard bent. Niet alleen een relatie, maar alles. Overvloed, liefde, aandacht, geld, gezondheid, er goed uitzien.
Ook iets hebben in je leven waarvoor je je bed uit wil komen in de ochtend. Een droom, een doel, iets wat je vreugde en inspiratie geeft. Dat wat jouw leven inhoud en vervulling geeft.
Dankbaarheid kunnen voelen. En dan bedoel ik niet even dankbaar zijn om een extern iets zoals een cadeautje krijgen.
Ik bedoel dankbaarheid die je vanuit je hart zomaar kunt genereren, uit het niets. Dat intense gevoel waarbij je hart lijkt te zwellen van vreugde en liefde en dankbaarheid.
Als je dat kunt genereren, krijg je ook een heel andere uitstraling.
Ik denk dat je toch echt wel klaar bent voor een relatie als je diepe dankbaarheid kunt genereren, diepe liefde voor jezelf, alles en iedereen en het leven kunt ervaren. Ook de vreugde die daarmee vrij komt.
Het maakt je een blij mens, lichtvoetig, zacht & liefdevol, en laat je dansend door het leven gaan.
Of je die partner dan wel of niet hebt, maakt dan veel minder uit omdat je gelukkig bent.
Maar de kans dat je hem of haar vindt is dan wel groter. Iedereen is toch liever bij een blij en vrolijk mens dan bij iemand die negativiteit uitstraalt.
Blijft dat ik toch best zo'n symbooltje zou willen kunnen zien. Met verlichting.
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.