If I only had time
donderdag 18 juli 2019
De wetenschap is het er over eens, dat er minstens vier en wellicht zelfs vijf dimensies zijn.
Van de vier dimensies die we kennen zijn er drie ruimtelijk: omhoog (een lijn), naar voren (een plat vlak) en opzij (een bol, een kubus of een andere vorm). De vierde dimensie is de tijd, zodat we met deze vier dimensies kunnen bepalen waar en wanneer zich ergens iets bevindt.
De eerste drie dimensies zijn goed grijpbaar, de vierde dimensie, de tijd kunnen we maar lastig beheersen. Hoewel we wel denken, dat we in staat zijn alles met de tijd te doen, glipt de tijd toch vaak tussen onze vingers door. Zandlopers, horloges, klokken, agenda’s en tegenwoordig timemanagement staan ons ter beschikking, en toch gaat het regelmatig mis.
Tijd is kostbaar. Dat merken mensen die nog betaald werk moeten doen, velen in loondienst worden per uur of per maand betaald. Het is in het belang van een werkgever dat ze zo productief mogelijk bezig zijn. Ik zie in de economie vaak een verharding van het werkklimaat. Het is gelukkig nog niet zo erg als in Japan, waar mensen door een hoge werkbelasting overlijden. Dat vreselijke verschijnsel, Karoshi moet ons ook hier zorgen baren! Toch rukt de 24uurs economie ook op in ons land. En dan dat werken tot op hoge leeftijd. Eigenlijk zou elke dag 32 uur moeten duren. De natuur heeft dat evenwel niet in zich.
Vrije tijd is een ander dilemma. Mij is in het verleden (terecht) verweten dat ik door mijn invulling van mijn vrije tijd eigenlijk geen tijd voor een serieuze relatie zou hebben. Die kritiek heb ik me aangetrokken; een half jaar geleden heb ik 90 procent van mijn vrijwilligerswerk aan de kant gezet. Er ging een nieuwe wereld voor me open; het grote genieten, wat iedereen na zijn pensionering kan ervaren, begon nu pas echt! Maar vooral de ruimte die ik kreeg om een nieuw contact aan te gaan is verbazend. Wat heb ik veel kansen in het verleden moeten laten schieten, grotendeels uit plichtsbesef.
Ik heb de afgelopen maanden nu een paar keer de keerzijde van de medaille ervaren. Een paar keer kreeg ik een afspraakje met verschillende lady’s. Allereerst werd de date een paar keer verzet. Toen het uiteindelijk tot een afspraak kwam bleek, dat de dame in kwestie veel tijd kwijt was aan haar huisdieren en aan mantelzorg. De afspraak kon enkel in haar woonlocatie plaatsvinden, ze had maar weinig tijd om ergens naar toe te reizen.
Het is prachtig, dat iemand zich zo inzet voor zijn of haar omgeving. Maar die toewijding vormt aan de andere kant weer een belemmering als er iemand in je leven komt, met wie je een relatie wilt aanknopen. Jij moet op jouw beurt begrip en respect hebben voor de levenswijze van de mantelzorger of dierenliefhebber. Het moge duidelijk zijn, dat ik het zeer lovenswaardig vind, als iemand zich opoffert voor een medemens of heel gehecht is aan huisdieren, dan wel tijd besteedt aan een organisatie, waar velen de vruchten van plukken. Is het desalniettemin handig, als men, nog voor dat er sprake is van een afspraak dit in een profiel vermeldt? Daarmee voorkom je een teleurstelling. Ik denk, dat zowel voor mantelzorg, huisdieren als maatschappelijke betrokkenheid best een aparte vermelding in een profiel mag komen, naast leeftijd, woonplaats etc.
Heel wat jaren geleden, in 1968, heeft John Rowles, een zanger uit Nieuw Zeeland een mooi lied gewijd aan het gebrek aan tijd. If I only had time. Vrij vertaald:
Oh, had ik toch maar tijd, ik heb zoveel te doen. Ik heb dromen die ik najaag, als ik tijd had zou zij de mijne zijn. Tijd is als de wind, de winden haasten me voorbij en de uren vliegen voorbij. Waar moet ik beginnen. Als ik genoeg tijd had zou ik bergen kunnen beklimmen. Sinds ik jou ontmoette ben ik heel gelukkig; het leven duurt te kort om van jou te kunnen houden, we zouden zoveel wensen in daden kunnen omzetten.
Dit lied is dus zo actueel als het maar kan.
Nogmaals, beschouw mijn ontboezeming niet als een aanklacht; meer als constatering, dat tijd super belangrijk is.. De tijd gaat snel, gebruik haar wel!
geplaatst door Aktivo1 - 4784 keer gelezen
Vorige berichten
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.
Genieten van je relatie net zoals van je eten?
Ik probeer waar mogelijk thuis te eten. Omdat ik nog steeds single ben kook ik vaak voor een paar dagen tegelijk, wat over is wordt in een of meer bakjes in de koeling bewaard. Voorverpakte ingrediënten zijn qua hoeveelheid vaak afgestemd op huishoudens van een persoon, en eenmaal opengemaakte pakjes kunnen soms moeilijk bewaard worden.
Er is niets mis met uit eten gaan, ik ken heel wat alleengaanden die hun kookplaat of fornuis vrijwel nooit gebruiken. Anderzijds is het een uitdaging om een lekkere maaltijd op tafel te zetten zonder dat het je de kop. teveel tijd en energie kost. Toch is het gezelliger met z’n tweetjes aan tafel te zitten. Ik ken van nabij een stel, waarvan de ene helft na de scheiding geen warm eten heeft klaargemaakt, hoewel zij een prima ingerichte keuken heeft. Toen zij nog getrouwd was kookte manlief altijd…
Eten is bedoeld als voeding voor het lichaam, maar het mag / moet ook smakelijk zijn. Dat hangt af van wat er op het menu staat, maar evenzeer van wie het klaarmaakt en of diegene er plezier in heeft achter de pannen te staan. Als er dan een smakelijke maaltijd op tafel komt, doorgaans als avondeten, is het genieten. Variatie van het menu en gezond eten zijn een van de pijlers waarop een gezond lichaam rust.
Ik denk, dat je ook in en van een relatie mag genieten, misschien zelfs wel moet genieten. Als het plezier er niet (meer) is, dan is het goed net als bij het samenstellen van een menu te kijken, of het schort aan de samenstelling van de maaltijd, aan de kok(s) of aan diegenen, die aan tafel plaatsnemen.
Ik heb op vakantie in het buitenland een paar teleurstellende ervaringen met eten in een hotel beleefd. In een op papier driesterren hotel in Frankrijk was het ontbijt zo miserabel, dat een van de gasten en ik een dag daarvoor naar de plaatselijke super gingen om fruit en brood, dat normaal te snijden was te kopen. In Italië, een half jaar eerder was het diner beneden de maat.
Is het mogelijk zo, dat wat de een voor zichzelf acceptabel vindt voor iemand anders niet door de beugel kan? Net als in een relatie, wanneer ik twee relaties naast elkaar leg waarin de verhoudingen op het eerste gezicht vergelijkbaar zijn. Dan zijn er onderhuidse spanningen, waardoor het ene stel wel bij elkaar blijft het andere stel uit elkaar gaat.
Soms raakt het genieten als mensen langdurig met elkaar samen zijn op de achtergrond. Een ander stel met puberkinderen, dat ik ook goed ken werken allebei; ondanks hun drukke gezin gaan ze regelmatig getweeën naar een theatervoorstelling, ze zijn dol op cabaret. Dan genieten ze in hun relatie van iets, waar ze samen in geïnteresseerd zijn. Dat is dan natuurlijk “Quality time”.
Door de drukke tijd ruimen mijns inziens velen die een relatie hebben te weinig tijd in om samen te genieten. Met alle gevolgen van dien. Elk van beiden ontwikkelt eigen interesses, het praktiseren daarvan kost tijd, vaak geld, en als slot van het liedje is men uit elkaar gegroeid.
Misschien zou er een recept, een tijdlijn voor het samen genieten zijn. Dan moet de wil daarvoor wel aanwezig zijn!
Geur
Geur
Op de grote tafel waar ik nu op deze sombere zondagmorgen mijn blog zit te schrijven, staat een vaas met gedroogde pioenrozen. De kleuren zijn prachtig oudroze. Ik houd van die kleur. Het doet mij denken aan vroeger. De oudroze gordijnen in onze woonkamer en doet mij denken aan mijn Oma die zo n kleur blouse droeg. Een kleur van tijdloze elegantie. Ikzelf ben nu in het bezit van een trui in deze zachte tint. Bovendien doet mij het denken aan de rozen die ik van mijn lief kreeg tijdens onze verlovingstijd. Bij zijn lange afwezigheid op zee, legde ik een roos tussen de bladen van een boek. Ik kwam er laatst nog één tegen tussen boeken uit die tijd, boeken die ik nooit zal wegdoen. Vervaagde bloemblaadjes in een haast antieke tint uit een lang verleden. Helaas is de geur hiervan verloren, daartegenover heeft deze roos de geur overgenomen van het oude boek.
“Niets doet het verleden zo volledig herleven als een geur die er ooit mee werd geassocieerd” Vladimir Nabokov
Echter deze pioenrozen die ik in de dit afgelopen jaar in maand Mei heb geplukt en daarna heb gedroogd is de geur nog steeds aanwezig. Ik kan het niet laten om af en toe aan ze te ruiken. Deze pioenrozen hebben ooit in de tuin van mijn moeder gestaan. Wanneer ik de geur weer ruik, denk ik aan haar, maar ook aan de geur die ze verspreiden wanneer ik bij haar op bezoek de geur rook van de bij haar op tafel staande vaas met pioenrozen. Ik zie dan nog de woonkamer voor mij en zie ik haar daar aan tafel zitten. Evenals bij muziek worden geuren herinneringen. Simpelweg omdat ze te maken hebben met onze emoties. Tijdens het wandelen in de zomer kwam ik een keer langs een struik Jasmijn. Door een vleugje wind kwam de geur van de bloemen mij al tegemoet. Het bracht mij weer terug naar de plek waar ik was als kind tijdens een fietstocht met mijn ouders. Mijn moeder liet mij de bloemetjes ruiken.
“Liefde is in de eerste plaats van de geur van de ander houden” Pascal Quinaard
Wat is er heerlijker dan het ruiken van een pasgeboren baby. Kinderen ruiken nog neutraal en bij hen zijn de zweet klieren nog niet zo ontwikkelt. Ieder mens is uniek, in zijn/haar karakter, maar ieder mens heeft ook een eigen geur. En daar houdt je van, of je loopt er hard bij weg. Dus onze keus om verliefd te worden hangt niet alleen van onze zintuiglijke vermogens af, maar ook van ieders geur.
Geef mij maar de geur van pas gemaaid gras, dan denk ik aan de Lente. Of de geur van net gezette koffie. Uitnodigend bij iemand binnen komend. Of… geef mij maar iemand die ik lekker vind ruiken!
Liefs,
Monique