Kleur bepaalt het humeur

Aantrekkingskracht is zo’n bijzonder iets. In eerste instantie denk je dan waarschijnlijk toch aan liefdesgebied en dat is natuurlijk ook een leuke en belangrijke. Maar je hebt er eigenlijk heel vaak mee te maken op allerlei fronten. Denk aan bezigheden en hobby’s, kleuren, kledingstijl enzovoorts.
Maar laat ik het toch op liefdesgebied houden, want we zitten toch op een datingsite en dat stuk is toch het leukst om in te duiken!

Aantrekkingskracht valt in verschillende dingen uiteen. Je kunt zo best veel leren –over jezelf- als je een beetje objectief gaat bekijken tot wat voor soort potentiële partners jij je aangetrokken voelt. Is daar een rode lijn in te ontdekken? En misschien zie je hetzelfde lijntje ook wel terug bij je vriend/innen.
Je kunt je namelijk aangetrokken voelen tot mensen die iets spiegelen. Daar kun je dan van leren. Vaak gaat dat ongemerkt en verdwijnen die mensen weer uit je leven als je het ook inderdaad geleerd hebt.
Dat kan met vrienden zo gaan, maar ook een relatie kan dan uiteen vallen.

Ik heb dat in mijn eerste lange relatie gehad. Toen had ik een veilige haven nodig. Zekerheid en stabiliteit. Achteraf gezien was het voor mijn man hetzelfde.
We gaven in die zin aan elkaar wat we nodig hadden en het was super. Tot de tijd kwam dat die veilige haven voor mij als een keurslijf begon te voelen.
Mooi is het als je beiden eenzelfde groeispurt doormaakt als persoon zodat je relatie ook ‘meegroeit’.
Bij ons was dat niet het geval en dan bereik je ergens een breekpunt waarop het voor beiden niet meer werkt.

Aantrekkingskracht kan op zich ook eenrichtingsverkeer zijn. Vaak hoor je toch dat mensen zuchten dat ze continu mannen of vrouwen aantrekken die zus of zo zijn. “Zus of zo” is dan iets waar ze finaal niet op zitten te wachten.
De interesse en aantrekking is dan niet wederzijds en dat kan irritatie geven als dat vaak gebeurt.
Ik denk voor omdat het een soort wanhoop en ‘niet begrijpen van’ gevoel geeft. Waarom nou telkens?
De meesten zullen denk ik niet snel gaan proberen helder te krijgen hoe dat in elkaar zit. Ik moet zeggen dat ik daar zelf ook niet zo gauw zin in heb.
Maar eigenlijk kan het wel inzicht geven, wat je daarna weer kan helpen om eventueel het roer iets bij te stellen zodat je andere mensen aan gaat trekken.

Een datingcoach die ik ooit volgde zei vaak: dating is gratis therapie. Door te bekijken wat voor soort mensen je aantrekt om te daten, kun je erachter komen hoe je zelf in elkaar steekt. Waar je valkuilen en zwakke plekken liggen.
Dan kun je daaraan werken en zo veranderen en fine-tunen wat je aantrekt.
Dat heb ik wel gedaan trouwens, en dat werkt echt. Je ziet dan ineens een verschuiving in het type resp. mannen of vrouwen waarmee je in contact komt voor een date.

Ik hoorde ook wel eens van iemand die zei dat een eerste huwelijk draait om relatie issues uit te batsen en een tweede huwelijk doorgaans met een veel beter passende partner is.

Nou schat ik dat mensen die een langdurig en gelukkig eerste huwelijk hebben gehad die ontwikkeling mogelijk binnen die relatie doormaken.
Buiten dat zit er denk ik wel veel logica in die stelling. Immers, als je zelf ook groeit en ontwikkelt, haal je uit een nieuwe relatie ook weer iets anders. Leer je van, door, en met je nieuwe partner weer andere dingen.

Daar tegenover staat dat als je vast blijft zitten in iets, dat niet verwerkt, je zeer waarschijnlijk continu eenzelfde soort partner aantrekt waarmee je telkens weer tegen hetzelfde probleem aan loopt in relatie.
Dan heb je een nieuwe partner, maar dezelfde relatie.
Toch trek je dat dan vanuit je eigen vastzitten keer op keer zelf aan.

Als ik terug kijk met die eerdere stelling in gedachte, dan was eigenlijk mijn derde partner een betere match, niet de tweede.
De eerste bood de veiligheid en stabiliteit die ik nodig had, de tweede bood helemaal geen enkele veiligheid en stabiliteit.
Maar ook dat heb ik zelf aangetrokken, en eigenlijk had ik dat ook weer nodig om in mijn eigen kracht te gaan staan. En ik kwam erachter dat ik behoorlijk veel persoonlijke vrijheid nodig had wat ik voorheen niet wist.
Door die twee dingen die ik leerde in deze relatie, is het soort man waar ik me nu toe aangetrokken voel finaal anders.
Misschien –hopelijk- eindelijk het juiste type!

Nu maar afwachten of en wanneer de Kosmos hem eindelijk op mijn pad gaat sturen!
Ik voel me er klaar voor.
Mijn leven is stabiel, ik ben gelukkig en zit goed in mijn vel.
Dat alleen al is heel anders met voorheen. Ik realiseer me net dat mijn relaties begonnen in periodes waarin mijn leven niet stabiel en rustig was maar juist chaotisch.

Nog effe een stukje Wet der Aantrekkingskracht er tegenaan gooien: Je kunt niet aantrekken wat niet met jou resoneert.
Oftewel: als je een ‘good quality’ partner wilt die zelfvertrouwen heeft, helemaal voor je gaat, positief in het leven staat, trouw is, of wat je ook maar verstaat onder ‘good quality’… dan moet je zelf ook al die eigenschappen hebben.

Komt eigenlijk er op neer dat je zelf heel veel controle hebt over je leven en liefdesleven. Mits je je er een beetje bewust mee bezig houdt.
Dat moet ik ook weer maar eens meer gaan doen!

Eenzaamheid is een probleem, dat sinds 2019 best wel gestegen is. Hoeveel en bij wie het gestegen is,daarover verschillen de meningen, maar het was in 2023 minstens elf procent (https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2024/39/1-op-de-10-mensen-sterk-eenzaam-in-2023)

Mijn jongste kind is op zichzelf gaan wonen in 2020 en kort daarna is ook nog haar vader overleden, dus ook in mijn persoonlijk leven is de kans op eenzaamheid gestegen sinds 2019. Nu ben ik iemand die zich zelden verveelt en nog goed gezond is, maar toch zijn er soms momenten dat ook ik geconfronteerd word hiermee. Het ergst lijkt mij als je het gevoel krijgt dat je nergens heen kan.

Een paar maanden woonde ik in een prachtig huis in een forensendorp niet ver van Den Haag, maar ik kende daar echt geen sterveling. Vanwege covid was het mij ook niet toegestaan met lijn E naar Den Haag te gaan waar mijn dochters studentenkamer is. Natuurlijk fiets ik veel en graag maar opeens voelde ik hoe dicht ik al bij een potientiele eenzaamheid zat; stel dat mijn fiets gestolen werd of dat mijn been brak, dan zou ik zomaar bij die elf procent komen! Gelukkig ging juist op dat moment de telefoon: "Mevrouw De Optimist, u staat al meer dan tien jaar op onze wachtlijst en er is nu een appartement leeg gekomen in onze GemEenZaamHeid*, wilt u het komen bezichtigen?"

Dat liet ik mij natuurlijk geen twee keer vragen, de bezichtiging was best ingewikkeld omdat we met mondkapjes op meters afstand van elkaar moesten lopen, en bovendien was het twee keer zo duur en drie keer zo klein, maar binnen 48 uur zei ik ja tegen mijn nieuwe avontuur in de GemEenZaamHeid! En nu woon ik hier dan alweer vier jaar naar tevredenheid, kijk uit over de daken van Leidse hofjes en luister tevreden naar het carillion van de Hooglandse kerk.

Vorig jaar werd ik zestig en leidde ik mijn vrienden en kennissen, de meesten totaal onbekend met dit concept, rond en legde uit hoe het werkt in de praktijk. "Kijk, hier zijn kippen en moestuintjes en bloemen, zelf heb ik geen groene vingers maar om toch iets bij te dragen doe ik eens per jaar een hele dag takken in de hakselaar met een koptelefoon op, echt een rotklus die niemand graag doet en waardoor ik me niet schuldig voel, dat ik graag tussen de bloemen en de moestuintjes buiten ontbijt.

Dit is de fitness, en daar wordt dan yoga gedaan en de pingpongtafel staat daar om de hoek bij de zaagtafel! Zijn er nog vragen of is er nog iets anders dat jullie willen zien?" Vragend keek ik rond naar mijn bezoekers. "Is het niet heel erg duur of vervelend om steeds te moeten vergaderen?" Ja, want daar had ik ook nog over verteld, omdat alles democratisch wordt besloten, duren vergaderingen vaak wel tot elf uur 's avonds, vijf of zes keer per jaar. Als bestuurskundige ben ik niet vies van vergaderingen natuurlijk maar echt erg efficient lijkt het niet te verlopen. "Ach, duur, duur, wat zal ik zeggen, goedkoop is anders, maar ik hoef niet meer op een club of een volkstuin erbij te huren, ook hoef ik me niet druk te maken als de wasmachine stuk gaat en tal van dat soort dingen. En bovendien, als er weer covid uitbreekt dan zit ik hier goed, nooit meer eenzaamheid en altijd genoeg liefhebbers om een potje te pingpongen!"

Hebben jullie ook maatregelen bedacht om de eenzaamheid te voorkomen, of is het voldoende om elke dag eens op T2S rond te kijken?

*Officiele naam is natuurlijk ietsje anders:)

Dat is een bekend lied van Boudewijn de Groot uit 1969. De eerste 2 regels van dit lied : Valt het je op dat de zon feller schijnt als de rook om je hoofd is verdwenen. Valt het je op dat de wind harder waait, als je hem tegen hebt in plaats van mee. Eigenlijk is dit lied tijdloos, want als we eerlijk zijn, hebben we allemaal weleens momenten dat dingen ons boven het hoofd dreigen te groeien.

Wat mij persoonlijk helpt, is antwoord krijgen op iets belangrijks d.m.v. gerichte vragen te stellen. Ik hoop dan een duidelijk antwoord te krijgen, zodat die rook om mijn hoofd echt verdwijnt. Ik krijg hopelijk meer grip op iets, of beter nog, ik kan de kwestie afvinken, zodat ik het niet meer hoef te onthouden en van me af kan zetten. Mijn beste vriendin zit anders in elkaar : ik vraag het wel als het zover is, dat is vroeg genoeg, zei ze. Voor mij gaat dit niet op, gaf ik haar als antwoord. Ik ben bang dat ik het vergeet, plus dat ik liever niet te lang in onzekerheid wil blijven, zeker met belangrijke zaken.

Maar wat is nou wijsheid? Maak ik me te druk over iets, wat misschien zonder mijn vraag ook wel op zijn pootjes terecht komt? Misschien wordt die vraag verderop in het gesprek beantwoord, zei ze ook nog. Onmiddellijk komt er een "maar"... in me op. In een persoonlijk gesprek kan ik meestal geen dingen opschrijven om later te vragen, dus word ik onrustig. Ik hoor dan niet meer goed de rest van wat de ander zegt. Aan de andere kant besef ik goed dat iemand onderbreken niet zo fijn is voor degene die me net iets aan het vertellen is.

Hoe los ik dat op? Bij de dokter of een belangrijke instantie kan ik iemand meenemen die met me meeluistert, maar in een persoonlijk gesprek gaat dat niet op. Dan blijft die vraag me kwellen, daar heb ik moeite mee. Ik heb er het volgende op bedacht. Op een gegeven moment las ik toch een moment in waarop ik zeg : als ik je goed begrijp wil je dit zeggen... De ander kan er dan nog op terugkomen of er nog iets aan toevoegen.

Is dit nou het gevolg van mijn gevorderde leeftijd? Als ik eerlijk ben, heb ik al veel langer last van het vast moeten houden van een vraag of een directe reactie ergens op. Ik moet gewoon op mijn handen gaan zitten en proberen de concentratie van het gesprek vast te houden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe gaan jullie hiermee om?