Op het spoor - het spoor bijster
dinsdag 29 oktober 2019
Als verwoed treinreiziger kan ik er niet omheen te kijken naar de geschiedenis die het treinwezen heeft beleefd. Daar word ik heel sterk bij bepaald omdat in 1839 de Arend, de eerste trein in Nederland, tussen mijn woonplaats Haarlem en Amsterdam reed.
Mijn grootvader woonde in een dienstwoning van NS in Uithoorn; hij was in de eerste helft van de twintigste eeuw overwegwachter bij de spoorlijn, die daar toen nog bestond. Het vervoervirus is later overgeslagen naar mijn zoon; die is ook zeer geïnteresseerd in het spoorwezen, en hij heeft korte tijd gewerkt bij NS.
Onlangs kreeg ik opnieuw de kans mij te vergapen aan allerlei prachtige oude locomotieven door een uitnodiging voor een reünie van leden van een werkgroep, waar ik ruim 20 jaar als notulist in actief was. De organisatoren hadden gekozen voor een dagje Spoorwegmuseum in Utrecht. Lekker centraal gelegen, leuk was, dat er een potje met geld opgemaakt moest worden, zodat die hele dag gratis was inclusief lunch en een heerlijk diner, elders in Utrecht. In het Spoorwegmuseum was het ontzettend druk, de woensdag in de herfstvakantie, allemaal gezinnen met kinderen.
Toch was het belangrijkste aspect die dag de ontmoeting, het liedje van Lodewijk van Avezaath uit 1984 “Verrek, zeg kerel ben jij dat” uit 1984 (!) komt me nu voor de geest, als ik zo’n bijeenkomst heb. Ik hoorde hoe het iedereen in de afgelopen jaren was vergaan. Twee personen waren nog betaald werkzaam, de anderen waren net als ik langere of kortere tijd gepensioneerd.
Ik vond het jammer, dat enkele leden van de werkgroep verhinderd waren. Graag had ik de toenmalige voorzitter uit Zeeland weer de hand willen drukken, speciaal voor hem had ik me weer eens getooid met de bedrijfsstropdas, die hij me ooit had verstrekt.
Het raakte me toen ik hoorde, dat iemand, die jarenlang heel inhoudelijk met het doel van deze werkgroep bezig was geweest (en met wie ik veel ook persoonlijk contact had onderhouden) niet op het appél was. Zijn vrouw had gemaild, dat hij kort geleden door Alzheimer was getroffen. Bizar, dat je dan niet spoort of het spoor bijster bent als er iets wordt georganiseerd in het spoorwegmuseum. We onderhielden nog jarenlang contact via de kerstgroeten, ik had me er juist op verheugd hem in levende lijve nu te zien. Hiervan leerde ik, dat je niet lang moet wachten met het opnieuw benaderen van iemand, van uitstel kwam nu echt afstel.
Iedereen gaat in zijn leven ergens naar toe, naar een bestemming. We zijn onderweg, waar en wat is het einde? Ik denk vaak dat ik mijn leven nu wel weer op de rails heb, maar is dat zo?
Er zijn wel eens werkzaamheden van Prorail, zodat ik mijn reis moet aanpassen, soms wordt er een wissel omgezet en dan word ik een andere kant uitgestuurd. Helpt het om me daar tegen te verzetten? In het leven gebeuren die dingen ook..
De man met Alzheimer was 15 jaar eerder gescheiden, de vrouw uit zijn eerste huwelijk had hem verlaten omdat zij met een vrouw ging samenwonen. Hij ontmoette toen zijn tweede partner, met wie hij een heel fijne relatie kreeg. Nu krijgt hun huwelijk een opdoffer door zijn ziekte. Er wordt veel van haar gevraagd, vooral liefde. Ik weet dat er onder de lezers van de blogs mensen zijn die ook hiermee geconfronteerd werden. Dan blijkt wat ware liefde is…
Soms ben ik het spoor een beetje bijster. Zowel hier in datingland, daar moet je er goed op letten dat je de juiste route volgt, maar ook op andere momenten kan dat gebeuren. Er is dan vaak een conducteur die mij en mogelijk ook anderen weer op het goede spoor zet. Met andere woorden, een beetje feedback, ook bij het daten, kan geen kwaad.
geplaatst door Aktivo1 - 3836 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?