Pretletters
donderdag 10 oktober 2019
Als je iets koopt is het leuk, wanneer je het voor meer dan een doel kunt gebruiken.
In de schappen met zoutjes is veel variatie: chips, paprikachips, kaasvlinders, zoute stengels en nog veel meer hartige snacks. Een bijzondere variant zijn zakken met pretletters.
In die zakken zitten zoutjes in de vorm van alle letters van het alfabet, je kunt ze op een schaaltje of bord neerzetten, waarbij iedereen zich zelf kan bedienen. Een andere optie is er eerst een spel mee te laten doen. Kinderen kunnen aangemoedigd worden van de letters woorden te maken door letters te ruilen en – bijvoorbeeld – iemand te belonen als hij / zij een leuk woord heeft gevormd. Daarna kunnen de letters geconsumeerd worden.
Een pretletter heeft nog een andere betekenis. Het is iemand die plezier maakt in het leven. Willen we dat niet allemaal?
Een bekend oud liedje van Johnny Hoes en Tony Bass geeft dit aan:
Wij zijn de jongens van plezier
Ons kan niks meer schelen
We doen zoals zo velen
Drinken op tijd ons pintje bier
De zorgen zijn voor morgen
Niet voor hier…
Ik weet niet of dit een goede levenshouding is. Het doet een beetje onverschillig aan. Zoveel jaren nadat dit liedje is uitgebracht merk ik dat de tijdgeest doorspekt is van het pret maken. Daar is op zich niets mis mee. Als je daar blij van wordt moet je het vooral doen! Je wordt nu eenmaal blijer van een bezoek aan de kermis dan van het bijwonen van een uitvaart van een geliefde.
Wanneer plezier maken gaat ten koste van iemand anders krab ik me achter mijn oren, of dat wél kan. Door veel grappen en cabaretvoorstellingen worden vaak individuelen of bepaalde groepen in de samenleving behoorlijk gekwetst. Met weemoed denk ik terug aan iemand als Wim Kan of Wim Sonneveld. Ook zij staken de draak met personen of groepen, maar dat ging steeds op een milde manier. Veel huidige cabaretiers trappen bewust op tenen van mensen, die zich hier niet tegen kunnen verweren. Ik hoor, dat lezers van deze blog zeggen: Pech gehad, dit is artistieke vrijheid. Pardon?
Een pretletter is een luchtig zoutje.. Er zijn snacks waar je echt je tanden in moet zetten, als je daarentegen een pretletter op je tong hebt smelt-ie als het ware vanzelf weg. Veel menselijke pretletters zijn ook luchtige tiepjes.
Mijn stad wordt doorsneden door een gekanaliseerde rivier, die de stad in een westelijk en oostelijk stuk verdeelt. Om die twee delen te verbinden zijn er acht bruggen. Die worden op min of meer vast tijden geopend om het scheepvaartverkeer te laten passeren, voor zover het niet onder de bruggen door kan varen (masten, hoge kajuit). Over een van die bruggen loopt een spoorlijn. Het scheepvaartverkeer bestaat uit beroepsgoederenvervoer, en voor een niet onaanzienlijk deel uit pleziervaart. Het is opvallend hoe vaak voor één of twee bootjes uit de laatste categorie een brug open moet. Op de boeg staat dan een blij kijkende schipper, waarvan je vaak kunt zien dat hij niet meer in het betaalde arbeidsproces hoeft te participeren. Hij geniet zichtbaar van zijn bekijks en van zijn vrijheid. Op zich is dat prachtig. Maarrr…
Aan weerszijden van de brug staat een forse file. Automobilisten, fietsers en voetgangers, die deels naar hun werk moeten of na een werkdag naar huis gaan. Soms zijn ze gejaagd, ze hebben een bepaalde afspraak. Ik kan mij levendig voorstellen, dat veel weggebruikers op z’n zachts gezegd niet delen in de vreugde van de schippers. Mag ik de schippers en mede opvarenden van plezierjachten ook als pretletters kwalificeren? Soms gaan de bruggen open, als de ochtend – of avondspits nog volop aan de gang is. Het is dan voor velen een bron van dagelijkse irritatie..
geplaatst door Aktivo1 - 5492 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?