Meer liefde in je leven
maandag 2 december 2019
De aankondiging van de lezing " meer liefde in je leven" in de regiokrant door een bekende relatiecoach(vr) trok mijn aandacht. Korte inleiding over de lezing ; "als je ontdekt wat ervoor zorgt dat het in de liefde allemaal niet vanzelf gaat, kun je er wat aan doen. Liefde is altijd mogelijk, ook als je er niet meer in durft te geloven". Mijn interesse was gewekt. Ik ga erheen, de lezing was niet ver hier vandaan en ... baat het niet, het schaadt ook niet, dacht ik.
We kregen eerst foto's te zien van 3 gelukkige stellen 1) bruidsfoto van een jeugdig paar in een park. 2) een man en een vrouw van ong. 35 jaar, die blij in elkaars armen sprong. 3) een bejaard echtpaar op een bank die elkaar verliefd aankeek. Er werd ons gevraagd wat deze foto's met ons deden. De reacties varieerden van mooi, lief tot teder. Vervolgens een korte video over een stel van rond de veertig jaar. Zij hadden 12 jaar een intense relatie gehad, maar gingen toch uit elkaar. Ze hadden samen een groots afscheidsritueel bedacht. De Chinese Muur is 3000 km lang, hij startte met lopen aan de ene kant van de muur, zij aan de andere kant. Na beiden 90 dagen onafgebroken gelopen te hebben, ontmoetten ze elkaar halverwege. Een prachtig afscheid. Vele Jaren later deed ZIJ mee aan een kunstproject in een museum in New York. Ze zat in een zaal roerloos aan een tafel met de ogen dicht. Er stond een lege stoel t.o. haar a/d tafel. Als iemand op de stoel plaats nam, deed ze haar ogen open en keek die persoon enige tijd recht aan. Daarna sloot ze haar ogen en moest de m/vr plaats maken voor een ander. De mensen stonden voor dit project in de rij. Op een dag kwam ook haar ex-geliefde daar en hij ging op de stoel t.o haar zitten. Toen ze de ogen opende en hem opeens zag zitten, sprongen de tranen in haar ogen en ook zijn gezicht toonde veel emotie. Nadat ze elkaar een tijd vol emotie hadden aangekeken greep zij even zijn handen beet, daarna vertrok hij. De mensen in de wachtrij kenden hun afscheidsverhaal en applaudiseerden. De coach keek ons aan tijdens de video om te zien hoe we reageerden. We keken ontroerd toe. Dit was een grote liefde geweest.
Vervolgens kregen we een diaserie te zien van een melkboergezin uit de vorige eeuw. Een hierarchisch gezin, waar de man zijn waren ventte, de vrouw in de winkel stond en tegelijk voor de kinderen zorgde. Hij was de baas en zijn wil was wet. Dit waren mijn opa en oma, zei ze. Bij mijn vader en moeder ging het net zo en ik heb lange tijd ook nooit durven opstaan tegen mijn man, want ik dacht dat het zo hoorde. Gebeurtenissen uit je jeugd kunnen behoorlijk in je liefdesleven doorwerken en zorgen voor valkuilen in je relatie, zei ze. Vervolgens moesten we 3 minuten praten met de buurvrouw (om en om) om zelf erachter te komen welke valkuil wij uit onze jeugd hadden meegenomen naar volwassen leeftijd. Daarna kregen enkelen van ons het woord, Die mochten ons vertellen welke inzichten deze 3 minuten hadden opgeleverd. Verbazingwekkend was het, dat de redenatie v/d coach volledig klopte ; bijv. jezelf niet goed genoeg voelen voor een partner, dichtklappen als je voor jezelf moest opkomen, geen promotie durven vragen uit angst voor gezichtsverlies, zorggedrag uit je jeugd meenemen waardoor je als volwassene automatisch altijd klaarstaat voor een ander. Ik zat te wachten op een verhaal van iemand die WEL een gelukkige jeugd had gehad, maar toch geen geschikte partner kon vinden. Dat verhaal kwam : zij had een heerlijke jeugd gehad, mede door het gelukkige huwelijk van haar ouders. Zo'n fijn huwelijk dacht zij zelf ook te hebben, maar had na 25 jaar haar toch een scheiding opgeleverd. Vervolgens vergeleek ze iedere nieuwe man met de gelukkigste periode uit het huwelijk die ze had gehad en dat hoge niveau haalde natuurlijk niemand.
Conclusie van deze live-sessie : we hebben zelf de sleutel in handen om erachter te komen wat de obstakels zijn waarom de liefde maar niet lukt, om er vervolgens wat aan te gaan doen. De coach raadde ons aan een herinneringsbriefje te maken wat te doen om dat te veranderen en dat op de koelkast te plakken. In mijn huis kan je echter alleen door de keuken in de woonkamer komen. Als ik dit briefje ooit ga maken, kan iedereen het zien en lezen, dat gaat dus mooi niet gebeuren, dacht ik. Dan plak ik het maar op de badkamerspiegel en haal ik het gauw weg, voordat er een leuke man mijn badkamer inloopt ...
geplaatst door sixty - 3514 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.