Sociale onthouding

Ik weet nog hoe het vroeger was, toen ik kind was: mijn vader luisterend naar Langs de lijn op de radio, wij stil blijvend en sluipend naar onze kamer verdwijnen, voorzichtig dat we geen onverwachte geluiden maakten want stel je voor dat er dan juist op dat moment een doelpunt gescoord zou worden.
Later kwam de tv, Studio Sport, en dat was in mijn ogen nog vervelender, want het stil blijven bleef maar ook bewegend werd als storend beschouwd( “ Wiebel niet zo!”). Het ergste vond ik het als er op een ander net een leuke film was die mijn moeder en ik wel wilden kijken maar het voetbal stond op, zelfs als mijn vader halverwege in slaap viel en na de wedstrijd verkondigde dat het een slechte wedstrijd was, “ jullie hadden net zo goed die film kunnen kijken”.
Ik heb echt geprobeerd om voetbal leuk te vinden, ik ben naar wedstrijden geweest, zelfs naar de belangrijke wedstrijd Ajax- Independiente in het Olympisch stadion, maar toen ik juichte voor een doelpunt van de tegenpartij vond ik het genoeg geweest.
Gelukkig trouwde ik met een man die niets met voetbal had…..de eerste tijd. Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer wedstrijden in beeld, zeker toen onze zoon zelf op voetbal ging, met de grote toernooien kwamen de oranje vlaggetjes in huis, we keken samen met de buren de belangrijke wedstrijden, we hadden zelfs een oranje opblaasbare dugout met bierglashouder. Toen “we” verloren trok ik meteen de stopjes uit het geval, en ergens tussen de toernooien is het lek geraakt, hoe dat is nog steeds de vraag….
Ik zei wel eens: Geef ze allemaal een bal, dan hebben ze allemaal plezier! Maar dat was bijna vloeken in de kerk, want het was toch een geweldige sport!
Ik moet eerlijk zeggen dat sommige wedstrijden ook echt wel leuk waren, ik vond het Engelse voetbal wel leuk: gewoon gaan, richting doel van de tegenstander, en daar maar zien wie er kon scoren.
Later kwam meer het “pingpong” voetbal, eindeloos heen en weer, nadenken hoe en wat, en ik zat mij te ergeren. Zeker als er zoveel gepraat omheen was: Voor-, tijdens- en nabeschouwingen, er werd meer gepraat dan gespeeld.
Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik hou niet zo van voetbal. En dan heb ik het nog niet eens over de randverschijnselen zoals agressie, vernielingen, de politie en de ME in busjes langs de route waarlangs de “ supporters” geleid worden.
En ergens vrees ik een eventuele nieuwe relatie, als er in een profiel staat dat de persoon van voetbal houdt, want in hoeverre is dat houden-van een punt om rekening mee te houden? Worden af en toe grote wedstrijden bekeken of worden alle wedstrijden, alle praatprogramma’s, alle beschouwingen bekeken en beluisterd? Ziet zo’n relatie er uit als LAT relatie met als leidraad voetbalschema’s?
Ik vind het best wel een ding om rekening mee te houden.
Wie heeft een oplossing?

De Sint, ik dus, kan makkelijk bedenken
wat ik aan jullie zou willen schenken:
een perfecte partner voor relatieplezier
verpakt in een fleurig cadeautjespapier
een strik eromheen voor raffinement
met 100% kans op een klik-moment.

Ik heb daar de winkels voor afgezocht
maar het bleek een vergeefse tocht...
Opwindbaar speelgoed - is dat soms iets?
Helaas met ‘n hart en ‘n ziel was er niets.
Zo’n cadeau is nu eenmaal niet te koop,
het blijft een kwestie van goede hoop.

Als oeroude eenpitter op dit aardkluitje
zit ik met jullie in dezelfde schuitje!
Zelf ben ik namelijk al eeuwen op zoek
naar een nieuw hoofdstuk in mijn Boek!
En niets zou mijn hartje meer verblijden
dan een Sinterklazina aan mijn zijde!

Ik ben dankbaar voor mijn zintuigen. Omdat ik visueel ingesteld ben neem ik meer waar met mijn ogen dan met mijn oren. Wat is het heerlijk als ik – een beetje overdreven – de hele wereld aan mij voorbij zie komen. Dat gebeurt op een paar plaatsen in het bijzonder. In de supermarkt zie ik tijdens het boodschappen doen mensen, die mij bekend voorkomen maar ook onbekende mensen. En ook op straat passeer ik vaak bijzondere figuren.

Terrasjes schijnen een hot spot te zijn voor liefhebbers van mensjes kijken. De tafeltjes die grenzen aan het trottoir en aan elk tafeltje die stoel(en), die (dat) uitzicht biedt (bieden) op de looproute zijn favoriet. Wie er eens op let zal zien, dat die plekjes het eerst bezet zijn. Ik ben als single niet zo’n terraszitter. Dat is gezelliger als ik met z’n tweetjes of met een groepje heb afgesproken. Vaak gebeurt het ook, dat een ober mijn kijkgenot komt verstoren, precies op het moment, dat er een interessant persoon langs loopt. Langs het strand van Bloemendaal en Zandvoort is een boulevard bovenaan de zeereep, waar de gemeentes voor banken hebben gezorgd. Een ideale plek om badgasten en andere passanten gade te slaan, ware het niet dat terwijl ik uitzicht op zee heb de dames en heren veelal achter mijn rug langs gaan, een vluchtige beschouwing wordt mij en andere bankingezetenen aldus onthouden.

Onlangs was ik voor het eerst sinds 3 jaar in een bekend partycentrum voor een dansavond, halverwege de avond stond het koude en warme buffet gereed. Door de coronabeperkingen was dit centrum 2 jaar dicht en zelf heb ik daarna nog een extra jaar pas op de plaats gemaakt voordat ik de danspasjes daar weer eens ging praktiseren. Vanaf mijn favoriete plekje zag ik de dames en heren arriveren. Er was nog niet veel veranderd.

Het kijken naar de binnenkomers was al een belevenis. Sommigen wat grijzer of kaler dan drie jaar geleden, anderen ontbraken op het appèl. Toen de muziek startte ontvouwde zich een ander kijkspel voor mijn ogen. Bewegingen op de dansvloer, ik stortte mij ook in dit feest. Een week later kon ik wederom genieten van muziek en dans, maar dan in een buurthuis met een multicultureel publiek. Sinterklaas kwam ook langs, een dag voor zijn “grote” dag, en ik heb nog even met Witte Pietra gedanst.

Ik realiseerde mij heel goed dat ik ook bekeken werd. In de dancing kwam na een uurtje een oude bekende naar mij toe. Zij is meer een kijkster dan dansliefhebster; heeft altijd een praatje aan de bar met haar kennissen. Kijken naar, bekijken en communiceren gaan hand in hand, en al helemaal op en naast de dansvloer. Ook tijdens het dansen moet ik mijn ogen goed gebruiken, de dansvloer was hutje mudje vol, en botsingen mogen niet ontaarden in aanvaringen. De sfeer was hier opperbest, iedereen gedroeg zich heel respectvol. Toen er zelfs een paar keer aan Line dance werd gedaan was het weer als vanouds.

Op een datingsite is goed kijken naar profielen de eerste stap naar een eventueel contact. Wie vergeet wel eens, dat hij /zij niet alleen kijkt maar ook bekeken kan worden? Daarom vind ik, dat anoniem surfen tot een minimum beperkt zou moeten worden. Ik bezondig mij daar ook wel eens aan, maar alleen om te voorkomen dat iemand mij benadert, met wie ik absoluut geen contact wil hebben. Jammer is dat ik een enkele keer vergeet de instelling anoniem surfen op te heffen. Kort geleden attendeerde iemand mij hierop, ik heb dat meteen aangepast. Dank ! De vormgeving van de foto’s, de keuze, overal valt wat op af te dingen. Maar kijk eens in de poppetjes van mijn ogen! Een oud liedje, een aansporing. Ogen, onze kijkers zeggen veel. Niet voor niets wil de site als profielfoto een plaatje van het gezicht. Wat straalt men uit? Dat is heel belangrijk. Het is de eerste indruk, een afdruk van een persoonlijkheid.

Voor een datingsite geldt hetzelfde als op de markt: Kijkers zijn nog geen kopers. Hoe vaak hoorde ik marktkooplui (ik heb een aantal jaren iemand in een kraam geholpen) klagen: “Het is enkel kijken, kijken, kijken en niets kopen”. Het besluit van wandelaars op de markt om alleen te kijken en niet te kopen is evenwel net zo legitiem als het kijken van mensen, die op een datingsite staan en toch niet of nauwelijks een poging tot daten ondernemen. Niettemin is die terughoudendheid een beetje jammer; waar iemand op de markt allerlei leuke dingen aan zich voorbij laat gaan missen veel kijkers op een datingsite mogelijk mooie kansen op een contact, dat hun toekomst kan verrijken…