Sociale onthouding

In de laatste drie jaren ben ik al heel veel buiten mijn ‘comfort zone’ gegaan. Dat moest ook wel, want ineens stond ik alleen. Niets doen komt niet in mijn woordenboek voor al heb ik momenten dat ik daar toch voor kies.

Twee jaar geleden kwam het plan om een lange reis te maken. Samen met mijn zwager naar Noorwegen, in november om er zeker van te zijn dat het Noorderlicht op ons pad kwam. Helaas vertelde hij afgelopen zomer dat hij vanwege corona, alsnog afzag van de reis. Daar zat ik, al twee jaar als een eekhoorn mijn spulletjes vergaren, sparen, lezen en Noors leren.

Wat nu? Alleen deze reis maken was geen optie; te duur en de hele reis was voor twee gepland. Dat alleen doen zou een enorme confrontatie worden. Als het niet zou lukken? Mijn boeltje oppakken en naar huis afreizen zou niet gaan. Dat risico wilde ik niet nemen dus ging ik op zoek naar een andere reis, die ik wel alleen kon ondernemen.

Uiteindelijk ben ik buiten mijn gebruikelijke paden getreden. Deze keer geen reis alleen maar met een groep. Niet zomaar naar een bestemming nee, een rondreis door Jordanië. Dit land kwam uit de lucht vallen, nooit gedacht dat ik hier naartoe zou gaan. Ik waagde de sprong en boekte.

Sinds een paar dagen ben ik terug. Was ik eerst nog wat voorzichtig in denken over een eventuele tweede keer, naarmate ik het verslag schrijf, de indrukken verwerk en de foto’s orden, kom ik tot de conclusie dat ik dit zeker nog een keer wil meemaken. De bestemming weet ik ook al, alleen het wanneer is nog onduidelijk. Dit hangt af van de pandemie, de kosten en de mogelijke reisdata.

Was het dan niet moeilijk, functioneren in een groep? Zeker wel. Het was aanpassen, voor mezelf opkomen, meegaan met de planning van de dag. Heb ik mijn eigen inbreng gemist? Nee, ik heb ook af en toe voor mezelf gekozen. Tijdens een moeilijk moment ben ik de woestijn in gelopen en heb ik heerlijk in mijn eentje gegild. Dat luchtte enorm op. Tijdens verschillende excursies heb ik mijn eigen weg gevolgd. Het blijkt niet nodig om de hele tijd bij de groep te blijven; op eigen gelegenheid een moskee bezoeken of in de Dode Zee dobberen kan prima. Anderen doen dat ook. Uiteindelijk zijn het 19 personen die elkaar voor het eerst ontmoeten. Iedereen heeft af en toe een moment voor zichzelf nodig.

Mijn ego is ook flink gestreeld. Wildvreemde Jordaniërs vinden mijn lach zo mooi, mijn openheid zo leuk. Dat leverde naast de ego-streling ook ongemakkelijke momenten op. Juist dan is het prettig om bij een groep te horen. Als excuus om weg te gaan en zeker ook als bescherming als het te opdringerig werd.

Deze reis heeft me geleerd dat ik me staande kan houden in een groep. Ik mag mezelf zijn en ik word geaccepteerd. Dat is een hele mooie opbrengst van een spontane actie omdat iets anders is komen te vervallen. De interactie met mannen en vrouwen is heerlijk. Samen praten over de reis, eigen ervaringen, borrelen in een land waar alcohol niet gangbaar is maar waar de piña colada naar meer smaakt, de historie en bijzondere momenten fotograferen. Ik ben blij dat ik buiten mijn normale pad ben gaan lopen. Het heeft me veel gebracht zowel in ervaring als in persoonlijke groei.

Er was eens een man met een missie,
sprak voor zijn beurt zonder permissie.
Vond zichzelf heel wijs
en stelde de eis:
een damesprofiel zonder omissie.

Hij zocht een echt eerlijke lady,
het liefst zonder te veel tragedie.
Want zelf immerblij
en gezellig vrij,
hopend op wederzijdse adhesie.

Zijn vensterbank vol succulenten,
gaf hem voldoende argumenten
tegen geraniums,
moderne mediums
of te vlezige corpulenten.

Hij was al jaren aan het daten
en zou nu toch wel kunnen weten
van zijn marktwaarde.
Hier op deze aarde
kon hij een lekker ding vergeten.

Een vrouw las zijn profiel in de trein
en ach wat was de wereld toch klein:
wie plofte daar neer?
De vetplantmeneer?
Of kon het de heer van Kooten zijn?

In het geheim gaf zij hen namen,
meestal niet de meest deugdzame,
een potloodventer
of excellenter
hunkerbunkerende eenzame.

Hij leek op van Kooten’s vieze man
al vond hij zichzelf een Don Juan.
Een ladykiller?
Ha, wat een giller!
In zijn dromen kon hij er wat van.

Ach hoe anders zijn realiteit
Droogstoppelig, te weinig gevrijd.
Was hij het verleerd?
Deed hij het verkeerd
zelfs in de voltooid verleden tijd?

Hij schreef er (te) graag en veel over
met nickname, een soort undercover.
Gaf advies en raad
helaas viel zijn zaad
op de rots, of er bleef weinig over…..

Misschien wachten wij, leuke vrouwtjes,
niet op een Don Juan zonder foutjes?
Een zedenpreker
of hartenbreker?
Om zijn tips glimlachen we flauwtjes.

Geluk is immers meebewegen
in zonneschijn en gure regen.
Dus flexibelig
soms wat wiebelig
op ’s werelds (on)aangename wegen.

Ervaringsdeskundigheid gewenst
qua toppen en dalen begrensd.
Dus van vlees en bloed,
geen zuur zonder zoet.
Gewoon grijzig humeur als het plenst.

Vandaag is het weer heel wisselend
zo ook mijn schrijf-, dicht- en rijmtalent.
Reageren mag,
het liefst met een lach.
Liever aanvullend azijnpissend?

P.S1: De titel moet natuurlijk zijn: “ Spinaziepoëzie”, maar dat wordt helaas niet goed weergegeven op deze site. Bovendien ben ik geen dichteres, hooguit een vermakelaar…….

P.S2: Elke overeenkomst met bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval.

Waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt. Ooit werd Edward Murphy, (1918-1990), een ruimtevaartingenieur, die aan veiligheid-kritieke systemen werkte bepaald bij de kans op menselijke fouten, die in zijn werkterrein natuurlijk catastrofale gevolgen kunnen hebben. De aan hem toegeschreven wet van Murphy luidt "If there's any way they can do it wrong, they will" (als er een manier is waarop ze het verkeerd kunnen doen, zullen ze dat ook doen) of ook wel "Anything that can go wrong, will go wrong" (alles wat fout kan gaan, zal fout gaan).

Volgens zijn zoon Robert was de werkelijke bedoeling van zijn vader: “Als er meerdere manieren zijn om iets te doen en een van die manieren eindigt rampzalig, dan zal iemand het op die manier doen”. Een andere “wet” komen we op allerlei fora tegen, het is een verbastering van Murphy’s law: men noemt het de wet van Muphry: Iemand die schriftelijk kritiek levert op een tekst zal op zijn beurt altijd ten minste één spel- of taalfout maken in zijn eigen tekst (deels ontleend aan Wikipedia). Deze wetmatigheid heb ik op deze site meer dan eens gezien; het betekent dat je tekstuele of inhoudelijke kritiek meer dan eens zelf moet nalezen, voordat je die uit!

Ik heb ervaring met beide bovengenoemde wetmatigheden. Wie niet, zou ik zeggen. Fouten, vergissingen, je leert ervan, maar soms moet je ze duur betalen. Ook in relaties gaat het heel vaak mis. Een derde van alle huwelijken loopt toch op de klippen, veel niet-geregistreerde relaties zullen ook vaak ongewild eindigen. Kunnen we over die missers de wet van Murphy en misschien ook die van Muphry als vergrootglas leggen?
De wet van Murphy heeft gelukkig ook positieve effecten gehad. Bij de verstrekking van medicijnen in een apotheek wordt er nu een protocol gehanteerd om fouten te voorkomen, die voor de patiënt desastreus kunnen zijn.

Hoe ga je om met kritiek? Je kunt er verschillende dingen mee doen:
Naast je neerleggen. Of zeggen: Bedankt. Maar bij jezelf denken: Bekijk het maar…
Kritiek ter harte nemen en bij een volgende gelegenheid er dankbaar gebruik van maken. Dat is de beste levenshouding. Maar die vraagt veel van degene, die kritiek ontvangt..
De kritiek weerspreken. Dan moet je met goede steekhoudende argumenten op de proppen komen.
Met de criticaster in gesprek gaan. De uitkomst van zo’n gesprek is onzeker. Soms kapt een van beiden de conversatie af, nog voordat die echt begonnen is.

Ik geloof stellig, dat de manier, waarop in een relatie op fouten en op kritiek gereageerd wordt vaak aan de basis van een voorgaande onenigheid ligt. Wie niet zelf met fouten heeft leren te leven heeft ook voor de fouten van een ander onvoldoende begrip. Er worden vergelijkingen gemaakt. Fouten en vergissingen komen in mijn hele leven voor, dus waarom niet als ik een date heb? Maar om je dan te excuseren voor een blunder, dat is andere koek.

Kunnen we / kan ik bij een date de wet van Murphy omzeilen? Kan ik voorkomen dat ik een blunder maak? Er zijn genoeg tips om Murphy de nek om te draaien bij een afspraakje. Het is zo zonde als een veelbelovende afspraak strandt door iets, wat voorkomen had kunnen worden. Welke onderwerpen kun je te berde brengen bij de date, wat is echt een no go?

Een goede voorbereiding op een date is een must. Er goed uitzien, jezelf voornemen zowel goed te spreken maar vooral goed te luisteren. Op tijd arriveren, het is al zo vaak hier gezegd.

Toch geloof ik niet echt in een vast protocol voor een date. Dan wordt het een eenheidsworst, heel saai dus. Er mag een element van verrassing in zitten, graag zelfs. En zo mogelijk een vleugje humor, maar beslist geen platte grappen. Die schrikken af!
Hopelijk duikt Edward Murphy niet op, als we op een terras zitten. Hij doolt al ruim 30 jaar niet meer rond op deze aardkloot, maar je kunt het nooit weten..