Lintjesregen - maar de bui komt later...
zaterdag 25 april 2020
Op 24 april dit jaar vond de eerste fase plaats van lintjesregen 2020. Ruim 3000 personen uit alle lagen van de samenleving kregen een telefoontje van de burgemeester van de gemeente, waar ze in wonen; hun burgervader deelt hen mede, dat het Zijne Majesteit heeft behaagt hen een onderscheiding te verlenen. Het lintje werd die dag niet uitgereikt, in verband met de corona-maatregelen vindt het opspelden en de huldiging van de gedecoreerden op een ander tijdstip, later dit jaar plaats.
Alle voorafgaande jaren ging deze feestelijke gebeurtenis aldus; de personen, die een lintje kregen werden met een smoesje naar het stadhuis gelokt, waar inmiddels hun familie en bekenden klaar stonden om getuige te zijn van de decoratie. Er zitten aan dit spektakel heel wat haken en ogen. Weliswaar kan iedereen er een steentje aan bijdragen, dat iemand met zo’n fraaie versiering in het zonnetje wordt gezet, maar dat gaat niet zomaar! Van iemand, die maar liefst vier voordrachten moest indienen hoorde ik, dat er veel moeite voor gedaan moest worden voordat de lintjes toegekend zouden worden.
Vroeger, pakweg twintig jaar geleden, golden er andere richtlijnen voor het indienen van een verzoek voor een lintje. Onder het aantal personen dat onderscheiden werd was een zeer groot deel afkomstig uit de ambtenarij, uit bestuurlijke organisaties en het bedrijfsleven; hun verdienste bestond dan daarin, dat zij 25 of 40 jaar werkzaam waren geweest en dat hun lange loopbaan een onderscheiding rechtvaardigde. Er waren zelfs richtlijnen voor welk soort decoratie iemand kon krijgen gelet op de lengte van het dienstverband. Voor leden van de Eerste en Tweede Kamer en leden van de provinciale en gemeentelijke overheid was het bijna als vanzelfsprekend, dat ze na vele jaren in hun functie gedecoreerd zouden worden. Leden van de Tweede Kamer werden dan Ridder in de orde van de Nederlandse Leeuw. Hoewel.. Iemand als de overbekende Boer Koekoek is destijds die onderscheiding onthouden, iets waar toen nog veel om te doen is geweest.
Nu gelden – gelukkig- andere criteria. Doorgaans ligt de focus voor het verlenen van een lintje op mensen, die zich belangeloos voor de samenleving verdienstelijk hebben gemaakt. Wie zich jarenlang heeft ingezet als vrijwilliger heeft dan een streepje voor op diegenen, die louter een bepaald aantal jaren in een openbare functie aan de weg hebben getimmerd.
Wat is eigenlijk het belang van het opgespeld krijgen van een lintje? Als ik dit getalsmatig bekijk zijn er gelukkig in Nederland buiten de gedecoreerden meer mensen, die met hart en ziel hun vrije tijd opofferen, meestal zonder dat daar iets tegenover staat, zonder dat ze daar ooit met een lintje voor gewaardeerd worden. Dat is misschien nog het belangrijkste aspect: ooit las ik dat vrijwilligers het cement van de samenleving zijn. Ze zijn onbetaalbaar… Maar dat laten wij hen helaas ook vaak merken. Zelfs bij de lintjesregen geldt dat dus ook: Paarden die de haver verdienen krijgen die niet altijd.
Het verkrijgen van een onderscheiding hangt namelijk aan de ene kant af van het belang van iemand inzet, maar daarnaast ook van de bereidheid van zijn of haar omgeving, in casu de organisaties, waarin iemand actief is geweest daar wat aan te doen. Die moeten daar moeite voor doen, zij kunnen dus hun waardering voor de inzet uiten door hem / haar voor te dragen voor een lintje.
Er zijn mensen, die helemaal niet gesteld zijn op een decoratie. Uit bescheidenheid, maar ook uit principe. Ik vind, dat het waarderen van onze medemensen voor wat ze voor ons doen in het algemeen heel belangrijk is. Dat draagt bij om hen te motiveren. Het geldt ook in klein verband, zelfs binnen een relatie! Het woord “Dankjewel” komt mij niet altijd snel over de lippen. Zo’n gemeend bedankje mag best gepaard gaan met een tastbare attentie. Mooi trouwens dat de bloemenzaken anders dan veel andere winkels het in deze tijd niet slecht doen. Het begint zelfs al met het moment, dat iemand de moeite neemt om voor een afspraakje tijd vrij te maken en een stukje te rijden. Misschien heb ik sommigen van mijn lezers nu een hint gegeven. Wie de schoen past trekke hem aan…
geplaatst door Aktivo1 - 3234 keer gelezen
Vorige berichten
Inwonen bij je eigen kind
Ik ben lid van een gespreksgroep waar dit onderwerp niet zo lang geleden op de agenda stond : denk je erover om te gaan inwonen bij je eigen kind. Er is ook een Arubaanse vrouw in onze groep die 40 jaar geleden vanuit Aruba naar Nederland is gekomen om hier als verpleegster te komen werken, Ze is later ook met een Nederlandse man getrouwd. Haar inbreng was verfrissend, maar opende ook mijn ogen. Zij kon hun totaal andere opvatting daarover goed onder woorden brengen en ook het enorme verschil in woonsituatie. In Aruba is het ondenkbaar dat je je eigen ouder(s) op leeftijd in een verpleeghuis of woongemeenschap gaat onderbrengen, je neemt gewoon vader of moeder in huis, dat zit in onze cultuur, vertelde ze. Nou lenen de huizen in Aruba zich daar ook veel beter voor dan hier in Holland, want (bijna) alle huizen zijn vrijstaand met veel ruimte eromheen en alles is gelijkvloers, een trap naar boven hebben we niet. Bovendien is Aruba klein, we wonen sowieso niet ver bij elkaar vandaan.
De discussie brandde in alle hevigheid los. Mijn kinderen wonen wel ver weg en werken nog fulltime, zei een dame. Een man vertelde : mijn zoon woont met zijn gezin 2 hoog in een huurhuis in Amsterdam, waar je eerst via een stenen trap naar de voordeur moet zien te komen. Hij heeft bovendien geen aparte ruimte voor mij beschikbaar in zijn huis. Mijn dochter heeft een vrijstaand koophuis met een grote tuin, daar zouden we best een aanbouw aan kunnen maken, maar ik wil zelf graag in een kangaroo-huis in de achtertuin bij haar wonen, dan houd ik toch mijn zelfstandigheid, zei de leidster van onze groep. We zijn daar al heel lang voor in onderhandeling met de gemeente, maar we krijgen nog steeds geen vergunning daarvoor.
Een ander groepslid ging daar op in : jouw dochter kan tenminster een aanbouw realiseren, mijn ene kind heeft een postzegeltuintje, daar is echt geen aanbouw mogelijk, mijn andere kind heeft een piepklein appartement met balkon, daar is helemaal niks mogelijk. Een andere man van onze groep nam nu het woord : heb jullie er al bij stilgestaan dat de huurtoeslag of zorgtoeslag ook gekort kan worden als je een ouder in huis neemt? Daar zijn weer allemaal regels voor. Niet voor niets verlenen kinderen hun ouders liever mantelzorg ipv vader of moeder in huis te nemen, zei hij verder nog.
Weer een ander lid van onze groep voegde daar aan toe : en als er maar EEN kind dichtbij woont en de rest ver weg, draait die er meestal voor op, meestal de dochter of de schoondochter. Aub hier niet gaan generaliseren sloot de gespreksleidster de discussie af. Er zijn genoeg zonen die hun aandeel leveren, niet alleen met klusjes, ook met autovervoer naar het ziekenhuis, boodschappen doen, of met de verzorging. Ik denk dat we hier nog maar eens goed over moeten nadenken voor we echt de stap gaan nemen, Het is niet zo eenvoudig allemaal..
De tijd van je leven is nu!
Ik verwonder mij vaak over de manier, waarop een ieder invulling geeft aan zijn of haar leven. Als ik mijn eigen leven evalueer vraag ik mij ook af, waarom ik bepaalde dingen doe of juist nalaat te doen. Ditmaal wil ik juist dat nalaten onder de loep nemen. Wie avond aan avond achter de tv gekluisterd zit beschikt op den duur over een grote kennis van het wereldgebeuren. Maar veelal zonder daar persoonlijk bij betrokken te zijn. Ooit heb ik een tijdje iemand gekend, die anderen uitsluitend deelgenoot maakte van wat zij op de tv zag, ze ging ook niet vaak de deur uit.
Als ik bij haar op visite kwam werd ik overstelpt met een terugblik over wat zij op de tv gezien had, ik ben zelf een heel bescheiden tv kijker, en haar favoriete programma’s waren maar zelden in overeenstemming met wat mij boeit. Ik zei overal maar ja en amen op maar heel eerlijk gezegd interesseerde het mij geen biet. Ik wilde haar liever in haar waarde laten dan ronduit te zeggen, dat mijn belangstelling elders lag.
Er zijn helaas veel mensen die grof beschouwd een kleine leefwereld hebben door lichamelijke of psychische problemen, tv-programma’s zijn dan een prima middel om een wereldbeeld te krijgen, dat tot op zekere hoogte overeenkomt met de realiteit. Wie redelijk gezond zijn, en recht van lijf en leden doen vaker binnen wat er mogelijk is alles om zelf ter plekke aandacht te geven aan de wereld om hen heen. De dame uit de eerste alinea had geen fysieke of psychische beperkingen. Mijn ouders waren ook liefhebbers van de tv, die zoveel jaren geleden nog in zijn kinderschoenen stond.
De titel deze blog is de tekst van een bordje, wat ik spotte bij een bloemenstal in Haarlem. Uiteraard is de titel van het bordje bij de bloemenstal een oneliner. Ik vroeg aan de eigenaresse van de stal of ik een foto mocht maken, dat was prima; vertelde dat ik dit ging gebruiken voor een blog. Ook dat was okay. De tekst betekent volgens mij dat je geen tijd onbenut voorbij moet laten gaan maar elke kans moet aanpakken om echt te leven. Nogmaals, er zijn mensen die die kans niet of maar ten dele kunnen benutten. Ook is het ieders keuze. Verder zijn er aan de andere kant mensen, die juist alles op alles zetten om een zinvol leven te leven. Ze worden aan alle kanten bewonderd, krijgen pluimpjes, ze vervullen een voorbeeldfunctie, anderen spiegelen zich graag aan hen. Zo ken ik iemand uit mijn directe omgeving die als privé NGO-er mooi werk in Gambia doet.
Ik heb er serieus spijt van, dat ik zo weinig over de grenzen van ons eigen kikkerlandje heb gekeken, en in mijn dagelijkse, wekelijkse en jaarlijks routine bleef steken. Nu daar de ruimte voor is wil ik de tijd van mijn leven zo divers mogelijk besteden. Over wat ik onderweg en op mijn vakantiebestemming beleef durf ik weer wel aan anderen iets te vertellen, wat dat betreft is een blog een uitstekend middel om iets wat mij geraakt heeft door te geven. Trouwens, niet alleen wat ik tijdens mijn vakantie meemaak, is de moeite waard om door te geven. Vaak genoeg krijg ik inspiratie van mensen uit allerlei groepen, die ik regelmatig bezoek.
Wie durft ook te bekennen dat zijn of haar leven wat nieuwe impulsen nodig heeft? Brengt zo’n bordje je op andere gedachten?
Een geheel andere impuls kun je in je leven krijgen, als je iemand ontmoet met wie het klikt. Dan ga je niet alleen de tijd van jouw leven maar ook samen de tijd van elkaars leven nu een deels andere, meer bijzondere invulling geven. Uiteraard moeten jij en je nieuwe partner daar weer wel voor open staan. En er moeten goede afspraken gemaakt worden.
Een mooie plek voor een kusje
Ik ben thuis, bij moeder, zussen en broer. Er is ook een man in een gestreepte wollen trui die mijn geliefde schijnt te zijn. Hij gaat voor me zitten op de brede kruk en roept dat hij aangehaald wil worden. Hij draagt zo’n ongemakkelijk strak wandeltasje op zijn rug. Ik gooi plagerig een dikke draad wol om hem heen, waardoor hij voorover kukelt en naar de andere kant van de kamer rolt. Moeder, zussen en broer kijken me aan met kille ogen. ‘Jij ruimt wel zelf de rommel op’, zeggen die ogen. Ik weet dat ik droom, dat ik hem mooi kan laten liggen waar hij ligt.
Wij, hij en ik, staan naar een opgezet dier te kijken. ‘Veelvraat’ heet het dier. Ik leg mijn hand op de buik van de man naast me, en zie een halve glimlach. Het is goed, denk ik, ik mag hem plagen. Hij wilde mij immers optillen vanwege mijn luttele zestig kilo’s. Dat kan hij vast wel; hij is een sterke, fitte man. Maar ik wil niet opgetild worden. Wel omhelsd, maar dat vergat ik er bij te zeggen.
Ik had mijn ligstoel in de donkere tuin gezet om te gaan slapen. Dacht ik. Maar er klopt iets niet. Ik mis mijn tas; die staat achter het kussen in mijn Eindhovense logeerbed, en rondom de boom schittert een laagje water. Eenden zoeken daar een slaapplek door zich de zandige plas in te wriemelen, en soms kiest een eend een plek waar al een eend ligt. Ze krijsen naar elkaar. Ik besef dat ik in de tuin van de buren lig, en ga beschaamd via mijn eigen tuin weer naar binnen. In de keuken staan twee buurvrouwen met mijn oom te praten. Is dit ook het huis van de buren? De buurvrouwen zeggen dat excuses niet nodig zijn, het is immers lastig zo, met die weggebroken schutting. De oom zingt een verliefderig liedje voor me. Hij begeleidt zichzelf op een speelgoed gitaartje, en hij wordt boos als ik niet verliefderig wil reageren. De buurvrouwen klappen opgetogen in hun handen. Er ligt overal geel stof in het huis. Eerst maak ik de muren schoon, met een doek, en de oom kuist de plinten. Dan de vloer, waar het stof uit wespen blijkt te bestaan. Ik pak er mijn steelstofzuiger bij, maar ze laten zich niet opzuigen. Overal liggen nu grote klodders wespen. Mijn broer gaat het oplossen, zegt hij.
Wij, hij en ik, lopen door de feeëriek verlichte duisternis van de stad, mijn stad, op weg naar het station. Hij gaat terug naar huis, naar zijn eigen stad. We lopen over een bol bruggetje. Op het hoogste punt blijft hij staan en keert zich naar mij toe. Hij zegt: ‘Dit is een mooie plek voor een kusje.’ Wat helemaal waar blijkt te zijn.
We (wie?) gaan op stap, naar de dierentuin, met nogal wat auto’s. Ik moet ook rijden, al kan ik dat niet. Steil naar beneden, een geel weggetje af en de pont op. De pont staat vol gigantische, zwarte machines. De mannen gaan uitleggen wat ze allemaal kunnen, die machines. In de dierentuin liggen de vijvers vol met rode katjes. Ik pak ze uit het water, denk ze te redden, maar ze reageren niet op mijn warme handen. Er rijdt een goudkleurig bestelbusje langs waarop allemaal plaatjes staan van de katjes. Misschien gaat de chauffeur ze redden.
Ik zit alleen in de trein terug naar huis, een ritje van vijf minuten. Op het nippertje gehaald, zoals hij zijn trein op het nippertje zal halen. Hè? We nemen allebei de trein van 19:23 uur en er gaat ons geen lichtje op? Met het sluiten van de deuren hoor ik achter me mijn naam noemen. Ik draai me om - en kijk in het gezicht van een man die heel hard heeft moeten rennen. Wij, hij en ik, hebben nog vijf minuten extra.
Kortom, ik heb heel wat af gedroomd, die paar koortsige dagen en nachten in het tweepersoons logeerbed bij mijn dochter in Eindhoven. En wat ik niet gedroomd heb, is echt gebeurd. Gelukkig wel!