terug

Het groene blaadje en de ouwe bok of geit.

maandag 29 juni 2020

Leeftijd is een van de belangrijkste punten, waarop iemand beoordeeld wordt als er een nieuwe mogelijke vriend  of vriendin in het vizier komt. Omdat een datingsite voor 50plussers zich sowieso niet richt op twintigers of dertigers is er hier al een voorselectie van de deelnemers aan het dategebeuren.

Soms lees ik in een profiel de quote : Leeftijd is maar een getal. Is dat waar? In sommige profielen staat onderaan bij wie men zoekt een heel ruime marge: 50 – 100 jaar. Dan gaat het wel om iemand die vriendschap zoekt en niet een relatie, of het nieuwe lid weet niet meteen, hoe je een zoekprofiel invult. Ook weten we, dat de leeftijd volgens de kalender vaak behoorlijk afwijkt van de biologische leeftijd. Het verouderingsproces voltrekt zich niet bij iedereen in hetzelfde tempo. Vaak zijn onderliggende kwalen er debet aan, dat iemand er veel ouder uitziet dan men op grond van zijn of haar leeftijd zou verwachten. Anderzijds kan iemand weer veel jonger ogen door een gezonde levensstijl en door het ontbreken van allerlei vervelende veelal chronische ziektes.

Ik betrap me er soms op, dat ik bij het klimmen der jaren mij niet de vraag stel: Wat wil ik in en van een relatie (nog)? En wat zou een ander nog met mij willen opbouwen?

Op het kantoor, waar ik gewerkt heb, werd ooit een leuke vrouw van ruim 30 jaar oud aangesteld. Omdat zij allebei ook op dezelfde afdeling werkte hoorde ik al gauw haar levensverhaal. Voor haar intrede in mijn bedrijf en op mijn afdeling was ze als secretaresse werkzaam in een medische instelling. Daar kreeg ze een relatie met haar baas. Omdat zo’n relatie niet “kon” op het werk werd ze genoodzaakt elders naar een baan te zoeken. Haar baas en later haar partner was evenwel 30 jaar ouder! Wat bleek? Hoewel ze met hem al een paar jaar samenwoonde was hun relatie enkel gebaseerd op hun gezamenlijke interesse, de klassieke muziek. Verder was hun samenzijn puur platonisch. Van kinderen was uiteraard geen sprake, die had hij wel uit een vorige relatie. Na ongeveer 20 jaar overleed haar partner . Deze dame moest toen opnieuw verhuizen naar een huisje achteraf, zijn kinderen hadden het grootste aandeel in de erfenis.

Jaren geleden ontmoette ik in het buurthuis, waar ik als vrijwilliger werkte een ietwat kleurrijke dame. Ze was 35 jaar jong, gescheiden na een huwelijk van vijf jaar. Anders dan haar ex-partner, die haar liever alleen thuis zou willen zien (het enige recht was haar aanrecht) hield zij juist van uitgaan en gezellige contacten.
Weer wat later nam ik haar een keer mee naar een dansclub voor alleengaanden, waar ze zichtbaar genoot van de belangstelling. Met één man had ze meteen een klik, en hij met haar.
Een week na deze dansavond kwam hij bij haar op de koffie en nog een week later woonde hij bij haar in. Hij was ruim 18 jaar ouder, woonde zelf op een woonboot en kon zich snel aanpassen aan haar en haar woonsituatie. Na twee jaar zijn ze getrouwd, terwijl ik ruim 10 jaar na hun ontmoeting gescheiden was, hield hun relatie stand. Naderhand heeft ze mij toevertrouwd, dat ze nog nooit zo’n goede man had ontmoet…

Af en toe zie ik haar bij de supermarkt of op straat. Bijna 10 jaar hebben ze beiden bij mij om de hoek gewoond. Hij loopt nu tegen de 80, maar hij verzorgt nog steeds de tuin van het huis met aanleunwoningen, waar ze in wonen. Ik merk, dat zij in hem iets als geborgenheid gevonden heeft.

Waarom heb ik het gewaagd hierover te schrijven? Omdat het bij alle wensen, die ik en ook anderen hebben ten aanzien van een partner er ook op aankomt, of er gerelativeerd kan worden. Relativeren bij een relatie? Of absolute grenzen bewaken? Ik weet niet, of ik dat kan… Het is ook tegenwoordig nog steeds zo, dat een relatie tussen een oudere man en een jongere vrouw geaccepteerd is, maar als het andersom is wordt de vrouw een cougar en de man een toy-boy genoemd. Daar wordt wat misprijzend op neergekeken. Waarom?

geplaatst door Aktivo1 - 4159 keer gelezen