Tien manieren om drijfnat te worden
donderdag 30 juli 2020
Het was de hoogste tijd om de feiten onder ogen te zien. Ik zou niet, nee nooit meer kunnen gaan zwemmen in mijn oude vertrouwde zwarte speedo badpak. Zelfs niet in een bergmeertje waar niemand kijkt. Ik zou een tankini gaan kopen.
Tankini. het woord alleen al. Het is een woord dat zowel gevaarlijk als kinderachtig klinkt - al is het niet meer dan de onschuldige samentrekking van tank-top (een soort hemdje) en bikini. Mijn logica volgend, zou het woord ontstaan kunnen zijn in de tijd van de restaurette, de vaginaaldouche en het doemdenken. Maar nee, het blijkt zo'n twintig jaar jonger te zijn: In het blad ´Onze Taal´ staat ´tankini´ vermeld als nieuw woord in het jaar 2000. Samen met lollyen, zorgschaarste, klaptegel en minimawinkel. Er zit een tijdsprong van twintig jaar in mijn herinnering - geen wonder dat m´n zwarte badpak plotseling niet meer past. Dat er ineens geen rek meer in zit. Althans, niet genoeg rek. Niet genoeg rek op de plekken waar ik rek nodig blijk te hebben.
Het was trouwens ook de hoogste tijd om een nieuw regenjack te gaan kopen. Mijn oude nieuwe jack had ik al een jaar meegesjouwd in m´n rugtas voordat het eindelijk flink ging regenen tijdens een wandeling - en toen bleek het niet te doen wat het moest doen: mij droog houden. Kon geen enkele tankini de toets der kritiek doorstaan (wat mis ik de verkoopsters die ongevraagd het pashokje binnengluren en zeggen dat ik een mooie cupmaat heb en dat ze even zullen kijken of er een andere maat hangt), een nieuw regenjack had ik binnen een uur. Plus een half uur omdat ik terug moest om hem te ruilen voor een andere maat. Van zacht ritselende, warm oranje stof was hij, met zo´n veel te grote capuchon die je kleiner kunt maken met een geheim trekkoordje. Om hem te vieren, liep ik de zaterdag daarop drie uur lang in de drensregen. Gelukkig moesten we drieëntwintig kilometer lopen en scheen het laatste uur de zon: mijn nieuwe jack had zich tijdens het eerste regen uur al dorstig volgezogen met water. ¨Breng dat jack maar terug. Het doet niet wat het moet doen: jou droog houden¨, zei de gids van de wandeling - en ik vond hem lief. Ik wilde wel met hem lollyen met één lolly maar ik hield mij in. Dat verrekte virus ook. We hadden allebei op trailrunning schoenen gelopen. We hadden de fonteintjes van water tussen onze tenen met elkaar besproken; bij elke stap een fonteintje tussen de grote teen en de teen ernaast. Hoe heet die teen? De wijsteen? We hadden de voordelen van het woord ´graspaden´ in de beschrijving van een wandeling opgesomd. Graspaden plus zomerzon is de prikkelende geur van lievevrouwebedstro, is een handdoek meenemen om even te kunnen gaan zitten. Graspaden plus regen is kiezen voor waterdichte schoenen, is een handdoek meenemen om de kuiten te kunnen drogen. Saamhorigheid. Misschien zei ik daardoor op de afsluitende borrel, bij alcoholvrij bier en cola, droog stomend in de namiddagzon: ¨Ik weet tien manieren om drijfnat te worden.¨
Het is de hoogste tijd om de koffer dicht te ritsen, m´n rugtas om te gespen en te vertrekken. Voor alles is en blijft een eerste keer, zelfs voor de zeventigjarige die ik ben, en deze vakantie is het de eerste keer dat ik in de bergen zal kunnen wandelen, het water van een bergmeertje zal voelen, de berglucht zal ruiken. Trein, trein, stadsbus, auto, autoslaaptrein, auto. Dan pas. Dag!
geplaatst door RodeJas - 3332 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?