Herst
zondag 27 september 2020
De wind raast rondom mijn huis en de regen striemt tegen de ruiten. Er kleppert ergens een deur. Potten met planten zijn omgewaaid en liggen neergeslagen te wachten tot ik ze weer overeind zet. Onvoorstelbaar dat ik een week geleden nog een fietstocht heb gemaakt, enkel gekleed in T-shirt en korte broek. Voeten in luchtige schoenen gestoken. Onder een helder blauwe lucht en een stralende zon genoot ik van mijn omgeving, ondertussen bewust dat er weer een einde komt aan een seizoen. Ook al streelde de warme lucht mijn huid, ik merkte de aanstaande verandering. De wind voelt anders, het ruikt anders, het licht veranderd. Zo voel en ervaar ik de overgang van de zomer naar de herfst.
Ik fietste op een dijk langs een grote rivier. Meerdere fietsers kwam ik tegemoet en ging ik voorbij. Ik wist een afslag naar de rivier. Een weg, waar zo’n 50 jaar geleden nog volop verkeer en een tram vanaf de brug de weg vervolgde naar en van de overzijde. Door een stukje bos belandde ik op een gecreëerde herinneringsplaats van wat eens was geweest.
In de verte zie ik aan de overkant het monument ter herinnering aan de kolossale hefbrug. Een brug die lang geleden beide oevers verbond. Ik sta midden tussen de nog aanwezige rails, inmiddels vastgeroest en omringd met onkruid. Schepen varen voorbij en vlakbij de oever zwemt een koppel zwanen met al grote jongen, hun vedergracht nog grijs. “Een gezinnetje.” Er staan verschillende bankjes. Ik sta geleund over een dikke stalen leuning, vastgenageld met grote klinknagels, alles in ogenschouw te nemen. Een echtpaar komt ook aangefietst en neemt plaats op één van de bankjes. Naast mij, anderhalve meter afstand, komt een jonge man te staan. Ja jonge man, ik schat vijfendertig, maar voor mij is dat jong. Mijn kinderen lopen al tegen de vijftig. We raken in gesprek. Over de historie van de plek waar wij ons nu bevinden. Hij heeft het niet meegemaakt, en ik heb ook nooit overheen deze brug gereden. Ten eerste omdat ik in die tijd in het Oosten van het land woonde en ten tweede nog niet eens in bezit was van een auto.
Zijn opmerking: “Wat is het toch heerlijk weer!”, bracht ons op de komende periode de Herfst. Hij vertelde, dat de afgelopen Lente en Zomer hem vernieuwde energie had gebracht na zijn ziekte leukemie. Het opbouwen van zijn kracht in activiteiten, zoals fietsen en hardlopen, zouden door de veranderde weersomstandigheden hem niet beletten zijn energiepeil nog meer omhoog proberen te brengen. Want hij was er nog niet. Maar blij vervolgde hij, dat hij op de goede weg was en langzaamaan, na de nare tijd van de voorbije drie jaar, nu positief het leven weer tegemoet zag. Sinds een goed jaar had hij een relatie, ontmoet via een datingsite. Dat mij datingsites niet onbekend waren vond hij in eerste instantie verbazend en komisch, maar voegde er aan toe: ‘Liefde verandert niet”. Hij vroeg of hij naar mijn leeftijd mocht vragen. Zonder schroom vertelde ik hem dat. Hij keek mij verbazend aan, had mij die leeftijd niet gegeven. Een complimentje onder een stralende zon, maakte mijn dag helemaal goed. Maar hij zat met een dilemma. Zijn lief was 10 jaar jonger en verlangde ernaar om samen kinderen te krijgen. Door zijn liefde voor haar kon hij het nog niet opbrengen om haar te vertellen, dat hij i.v.m. zijn ziektegeschiedenis nog niet klaar was voor een kind. Hij was ervan doordrongen, dat hij het haar moest vertellen, maar het verdriet dat hij jaar zou doen, wilde hij nog even uitstellen. “Zeker zal ik de keus moeten maken”, kwam er met een zucht uit.
Keuzes maken doen we ons hele leven. Elke keus die we maken is bepalend. En elke keus maken we zelf. Pakken we wel, of niet die koekjes in de winkel. Schrijven we ons op een datingsite in, of niet. Al enkele dagen maalt ‘keuzes maken’ door mijn hoofd. Het is n.a.v. een radioprogramma vrijdag tussen de middag, dat ging over het beleid en de regels over Corona. Vooral de opmerking van degene die werd geïnterviewd, naam en functie is mij ontschoten, over de eigen verantwoording in keuzes die we maken. “Houden we ons wel, of niet aan de regels die het kabinet ons adviseert, of hebben we maling aan de boetes die ons worden opgelegd wanneer we benodigde regels overtreden’. Dat was eigenlijk de insteek waar het programma over ging. Bepalend is hoe wij als bevolking omgaan met onze verantwoordelijkheid om verdere besmettingen zoveel mogelijk te voorkomen. De keuze die we maken, om ons wel, of niet aan de regels te houden. Het blijft een eigen keuze, maar wel met grote gevolgen, welke keus dan ook gemaakt wordt.
Ik fiets weg en kom hem achterop. Hij bedankt voor het leuke gesprek en roept lachend: “Eigenlijk zouden we nog eens een kopje koffie moeten gaan drinken”. “Dan hebben we een date”, zeg ik er humorvol achteraan en we vervolgen onze eigen weg.
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 2652 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?