Herst
zondag 27 september 2020
De wind raast rondom mijn huis en de regen striemt tegen de ruiten. Er kleppert ergens een deur. Potten met planten zijn omgewaaid en liggen neergeslagen te wachten tot ik ze weer overeind zet. Onvoorstelbaar dat ik een week geleden nog een fietstocht heb gemaakt, enkel gekleed in T-shirt en korte broek. Voeten in luchtige schoenen gestoken. Onder een helder blauwe lucht en een stralende zon genoot ik van mijn omgeving, ondertussen bewust dat er weer een einde komt aan een seizoen. Ook al streelde de warme lucht mijn huid, ik merkte de aanstaande verandering. De wind voelt anders, het ruikt anders, het licht veranderd. Zo voel en ervaar ik de overgang van de zomer naar de herfst.
Ik fietste op een dijk langs een grote rivier. Meerdere fietsers kwam ik tegemoet en ging ik voorbij. Ik wist een afslag naar de rivier. Een weg, waar zo’n 50 jaar geleden nog volop verkeer en een tram vanaf de brug de weg vervolgde naar en van de overzijde. Door een stukje bos belandde ik op een gecreëerde herinneringsplaats van wat eens was geweest.
In de verte zie ik aan de overkant het monument ter herinnering aan de kolossale hefbrug. Een brug die lang geleden beide oevers verbond. Ik sta midden tussen de nog aanwezige rails, inmiddels vastgeroest en omringd met onkruid. Schepen varen voorbij en vlakbij de oever zwemt een koppel zwanen met al grote jongen, hun vedergracht nog grijs. “Een gezinnetje.” Er staan verschillende bankjes. Ik sta geleund over een dikke stalen leuning, vastgenageld met grote klinknagels, alles in ogenschouw te nemen. Een echtpaar komt ook aangefietst en neemt plaats op één van de bankjes. Naast mij, anderhalve meter afstand, komt een jonge man te staan. Ja jonge man, ik schat vijfendertig, maar voor mij is dat jong. Mijn kinderen lopen al tegen de vijftig. We raken in gesprek. Over de historie van de plek waar wij ons nu bevinden. Hij heeft het niet meegemaakt, en ik heb ook nooit overheen deze brug gereden. Ten eerste omdat ik in die tijd in het Oosten van het land woonde en ten tweede nog niet eens in bezit was van een auto.
Zijn opmerking: “Wat is het toch heerlijk weer!”, bracht ons op de komende periode de Herfst. Hij vertelde, dat de afgelopen Lente en Zomer hem vernieuwde energie had gebracht na zijn ziekte leukemie. Het opbouwen van zijn kracht in activiteiten, zoals fietsen en hardlopen, zouden door de veranderde weersomstandigheden hem niet beletten zijn energiepeil nog meer omhoog proberen te brengen. Want hij was er nog niet. Maar blij vervolgde hij, dat hij op de goede weg was en langzaamaan, na de nare tijd van de voorbije drie jaar, nu positief het leven weer tegemoet zag. Sinds een goed jaar had hij een relatie, ontmoet via een datingsite. Dat mij datingsites niet onbekend waren vond hij in eerste instantie verbazend en komisch, maar voegde er aan toe: ‘Liefde verandert niet”. Hij vroeg of hij naar mijn leeftijd mocht vragen. Zonder schroom vertelde ik hem dat. Hij keek mij verbazend aan, had mij die leeftijd niet gegeven. Een complimentje onder een stralende zon, maakte mijn dag helemaal goed. Maar hij zat met een dilemma. Zijn lief was 10 jaar jonger en verlangde ernaar om samen kinderen te krijgen. Door zijn liefde voor haar kon hij het nog niet opbrengen om haar te vertellen, dat hij i.v.m. zijn ziektegeschiedenis nog niet klaar was voor een kind. Hij was ervan doordrongen, dat hij het haar moest vertellen, maar het verdriet dat hij jaar zou doen, wilde hij nog even uitstellen. “Zeker zal ik de keus moeten maken”, kwam er met een zucht uit.
Keuzes maken doen we ons hele leven. Elke keus die we maken is bepalend. En elke keus maken we zelf. Pakken we wel, of niet die koekjes in de winkel. Schrijven we ons op een datingsite in, of niet. Al enkele dagen maalt ‘keuzes maken’ door mijn hoofd. Het is n.a.v. een radioprogramma vrijdag tussen de middag, dat ging over het beleid en de regels over Corona. Vooral de opmerking van degene die werd geïnterviewd, naam en functie is mij ontschoten, over de eigen verantwoording in keuzes die we maken. “Houden we ons wel, of niet aan de regels die het kabinet ons adviseert, of hebben we maling aan de boetes die ons worden opgelegd wanneer we benodigde regels overtreden’. Dat was eigenlijk de insteek waar het programma over ging. Bepalend is hoe wij als bevolking omgaan met onze verantwoordelijkheid om verdere besmettingen zoveel mogelijk te voorkomen. De keuze die we maken, om ons wel, of niet aan de regels te houden. Het blijft een eigen keuze, maar wel met grote gevolgen, welke keus dan ook gemaakt wordt.
Ik fiets weg en kom hem achterop. Hij bedankt voor het leuke gesprek en roept lachend: “Eigenlijk zouden we nog eens een kopje koffie moeten gaan drinken”. “Dan hebben we een date”, zeg ik er humorvol achteraan en we vervolgen onze eigen weg.
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 2606 keer gelezen
Vorige berichten
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.
Genieten van je relatie net zoals van je eten?
Ik probeer waar mogelijk thuis te eten. Omdat ik nog steeds single ben kook ik vaak voor een paar dagen tegelijk, wat over is wordt in een of meer bakjes in de koeling bewaard. Voorverpakte ingrediënten zijn qua hoeveelheid vaak afgestemd op huishoudens van een persoon, en eenmaal opengemaakte pakjes kunnen soms moeilijk bewaard worden.
Er is niets mis met uit eten gaan, ik ken heel wat alleengaanden die hun kookplaat of fornuis vrijwel nooit gebruiken. Anderzijds is het een uitdaging om een lekkere maaltijd op tafel te zetten zonder dat het je de kop. teveel tijd en energie kost. Toch is het gezelliger met z’n tweetjes aan tafel te zitten. Ik ken van nabij een stel, waarvan de ene helft na de scheiding geen warm eten heeft klaargemaakt, hoewel zij een prima ingerichte keuken heeft. Toen zij nog getrouwd was kookte manlief altijd…
Eten is bedoeld als voeding voor het lichaam, maar het mag / moet ook smakelijk zijn. Dat hangt af van wat er op het menu staat, maar evenzeer van wie het klaarmaakt en of diegene er plezier in heeft achter de pannen te staan. Als er dan een smakelijke maaltijd op tafel komt, doorgaans als avondeten, is het genieten. Variatie van het menu en gezond eten zijn een van de pijlers waarop een gezond lichaam rust.
Ik denk, dat je ook in en van een relatie mag genieten, misschien zelfs wel moet genieten. Als het plezier er niet (meer) is, dan is het goed net als bij het samenstellen van een menu te kijken, of het schort aan de samenstelling van de maaltijd, aan de kok(s) of aan diegenen, die aan tafel plaatsnemen.
Ik heb op vakantie in het buitenland een paar teleurstellende ervaringen met eten in een hotel beleefd. In een op papier driesterren hotel in Frankrijk was het ontbijt zo miserabel, dat een van de gasten en ik een dag daarvoor naar de plaatselijke super gingen om fruit en brood, dat normaal te snijden was te kopen. In Italië, een half jaar eerder was het diner beneden de maat.
Is het mogelijk zo, dat wat de een voor zichzelf acceptabel vindt voor iemand anders niet door de beugel kan? Net als in een relatie, wanneer ik twee relaties naast elkaar leg waarin de verhoudingen op het eerste gezicht vergelijkbaar zijn. Dan zijn er onderhuidse spanningen, waardoor het ene stel wel bij elkaar blijft het andere stel uit elkaar gaat.
Soms raakt het genieten als mensen langdurig met elkaar samen zijn op de achtergrond. Een ander stel met puberkinderen, dat ik ook goed ken werken allebei; ondanks hun drukke gezin gaan ze regelmatig getweeën naar een theatervoorstelling, ze zijn dol op cabaret. Dan genieten ze in hun relatie van iets, waar ze samen in geïnteresseerd zijn. Dat is dan natuurlijk “Quality time”.
Door de drukke tijd ruimen mijns inziens velen die een relatie hebben te weinig tijd in om samen te genieten. Met alle gevolgen van dien. Elk van beiden ontwikkelt eigen interesses, het praktiseren daarvan kost tijd, vaak geld, en als slot van het liedje is men uit elkaar gegroeid.
Misschien zou er een recept, een tijdlijn voor het samen genieten zijn. Dan moet de wil daarvoor wel aanwezig zijn!
Geur
Geur
Op de grote tafel waar ik nu op deze sombere zondagmorgen mijn blog zit te schrijven, staat een vaas met gedroogde pioenrozen. De kleuren zijn prachtig oudroze. Ik houd van die kleur. Het doet mij denken aan vroeger. De oudroze gordijnen in onze woonkamer en doet mij denken aan mijn Oma die zo n kleur blouse droeg. Een kleur van tijdloze elegantie. Ikzelf ben nu in het bezit van een trui in deze zachte tint. Bovendien doet mij het denken aan de rozen die ik van mijn lief kreeg tijdens onze verlovingstijd. Bij zijn lange afwezigheid op zee, legde ik een roos tussen de bladen van een boek. Ik kwam er laatst nog één tegen tussen boeken uit die tijd, boeken die ik nooit zal wegdoen. Vervaagde bloemblaadjes in een haast antieke tint uit een lang verleden. Helaas is de geur hiervan verloren, daartegenover heeft deze roos de geur overgenomen van het oude boek.
“Niets doet het verleden zo volledig herleven als een geur die er ooit mee werd geassocieerd” Vladimir Nabokov
Echter deze pioenrozen die ik in de dit afgelopen jaar in maand Mei heb geplukt en daarna heb gedroogd is de geur nog steeds aanwezig. Ik kan het niet laten om af en toe aan ze te ruiken. Deze pioenrozen hebben ooit in de tuin van mijn moeder gestaan. Wanneer ik de geur weer ruik, denk ik aan haar, maar ook aan de geur die ze verspreiden wanneer ik bij haar op bezoek de geur rook van de bij haar op tafel staande vaas met pioenrozen. Ik zie dan nog de woonkamer voor mij en zie ik haar daar aan tafel zitten. Evenals bij muziek worden geuren herinneringen. Simpelweg omdat ze te maken hebben met onze emoties. Tijdens het wandelen in de zomer kwam ik een keer langs een struik Jasmijn. Door een vleugje wind kwam de geur van de bloemen mij al tegemoet. Het bracht mij weer terug naar de plek waar ik was als kind tijdens een fietstocht met mijn ouders. Mijn moeder liet mij de bloemetjes ruiken.
“Liefde is in de eerste plaats van de geur van de ander houden” Pascal Quinaard
Wat is er heerlijker dan het ruiken van een pasgeboren baby. Kinderen ruiken nog neutraal en bij hen zijn de zweet klieren nog niet zo ontwikkelt. Ieder mens is uniek, in zijn/haar karakter, maar ieder mens heeft ook een eigen geur. En daar houdt je van, of je loopt er hard bij weg. Dus onze keus om verliefd te worden hangt niet alleen van onze zintuiglijke vermogens af, maar ook van ieders geur.
Geef mij maar de geur van pas gemaaid gras, dan denk ik aan de Lente. Of de geur van net gezette koffie. Uitnodigend bij iemand binnen komend. Of… geef mij maar iemand die ik lekker vind ruiken!
Liefs,
Monique