Op tijd teruggefloten.
vrijdag 11 september 2020
Herken je dat ook? Ik wel! Ik loop door de stad en overal schreeuwen de affiches en de etalages me toe: Koop me! Als de bankrekening het toelaat, waarom zou je het niet doen? En ook als de financiële situatie de kosten van de aanschaf niet voor 100 % dekken, dan kun je bijna altijd het verschil door een lening overbruggen. De kredietmaatschappijen en de banken staan te popelen om je over de streep te trekken. Met de lage rente op spaargeld is het heel aantrekkelijk iets met je geld te doen.
Zo liep ik op een zaterdag met mijn beste vrienden door Zutphen, een alleraardigste stad aan de IJssel. Een Hanzestad, net als bijvoorbeeld Zwolle en Kampen. Met alle voorzieningen die een mens zich kan wensen. Deze stad trekt veel dagjesmensen uit de Achterhoek en uit Duitsland. Ik had vooraf mij op Funda laten verlekkeren door de huizenprijzen, die daar stukken lager liggen dan in het westen van het land. Waar ik in mijn stad een tweekamer appartement voor koop kan ik in Zutphen eigenaar van een leuke tussenwoning worden, met voor- en achtertuin. Mijn vrienden en ik hebben daar een paar huizen van buiten bekeken, die voor mij geschikt zouden kunnen zijn. Maar….
Toen ik weer na een leuke dag in de Achterhoek thuis was heb ik nog eens goed nagedacht over een eventuele verhuizing, ik was opnieuw bij de les. Het spreekwoord oude bomen verplaats je niet moet ik goed in het achterhoofd houden. Ik heb geen betaald werk meer, maar wie nog een baan heeft en niet van huis kan werken is een verhuizing naar een andere regio een sprong in het diepe. Je krijgt niet zo snel een vaste baan meer op latere leeftijd. Er is een groot verschil of je een huurhuis dan wel een koophuis hebt. Sommigen wonen nog door historische afspraken met de verhuurder in een relatief goedkoop huurhuis, maar dat krijg je elders niet meer terug.
Er zijn natuurlijk ook plusjes. Afgezien van de leuke koopprijs (meer huis voor je geld) is het leven is daar rustiger, er is veel meer ruimte om vrij te ademen. Er is minder criminaliteit dan in een grote stad, en ik heb in elk geval contact met mijn vrienden.
Toch zijn er veel twijfels. De mentaliteit van de mensen landelijke streek is anders. Mensen zijn er meer op zichzelf en/of op hun familie gericht. Een kleinere stad heeft niet zoveel mogelijkheden als een grote stad in het westen. Het contact met de familie, vooral met mijn kleinkinderen, zou echt minimaal worden, andere sociale contacten moeten weer helemaal opnieuw opgebouwd worden. Ik loop daar niet zo snel een oude kennis tegen het lijf. oude vrienden en kennissen worden online- of belvrienden.
Het volgebouwde westen heeft toch nog veel variatie qua natuur. Er wordt wel eens beweerd dat het gras altijd elders groener is. Dat dit anders is, ervaar je pas na een verhuizing..
Mijn vrienden zijn pensionado’s, die zitten in de winter in zonnige streken. Dat aanspreekpunt mis ik dus de helft van het jaar… Jammer, dat ik zo’n leuk huisje niet daar kan kopen en naar het westen kan verhuizen..
Een van mijn vrienden verklapte me, dat zij, als zij alles van te voren geweten had, niet verhuisd was. Ze krijgt nauwelijks visite uit haar vorige woonomgeving. Letterlijk was haar verzuchting: Er komt hier geen mens uit het westen, mijn zoon ook niet.
Conclusie van dit alles is dus: Bezint eer ge begint, en voor mij geldt: Blijf zitten waar je zit.
Tenzij de echte grote liefde aan mij gaat trekken…
Wie zou er wel bereid zijn na zijn / haar pensionering de sprong te wagen naar een totaal ander deel van het land?
geplaatst door Aktivo1 - 2736 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?