Profielbeschrijving

Als je corona serieus neemt, en ik zeg met heel veel nadruk als, neem dan niet de halfzachte maatregelen die over pakweg een uur aangekondigd gaan worden en vanmiddag al bekend zijn geworden, de landelijke althans, want de drie grote steden kunnen nog op een flinke nabrander rekenen.

Een paar uur vroeger de kroegen dicht, iets minder mensen tegelijk samen. Het is zoiets als iemand met een flinke griep die na een dag thuis zegt: het gaat wel weer, ik begin wel een uurtje later. En na twee dagen stort hij (m/v) in, blijft twee dagen thuis en zegt: ik voel me nog niet goed, maar halve dagen werken moet wel kunnen. En na drie dagen valt hij flauw als hij zijn nietmachine optilt. Nu echt goed uitzieken hoor, zegt de baas, dus vier dagen thuisblijven nu. En na vier dagen ... enfin ik hoef de uiteindelijke afloop niet te schetsen, neem ik aan

Kom op mensen, als, en ik zeg nog een keer, als je corona serieus neemt, neem dan geen halfzachte maatregelen en gooi de boel op slot. Verschrikkelijk. Desastreus. De culturele sector en de horeca gaan een tweede lockdown niet overleven, de sport evenmin. Amsterdam, Rotterdam en Den Haag? Worden spooksteden. En de zoektocht naar een nieuwe liefde? Schrijf die ook maar af. Hoe het met de betaalde versie zit na vanavond, weet ik niet, dus grijp je kans, voordat de luiken weer dichtgaan.

Het is valse hoop. We trekken de teugels flink, nou ja flink, aan voor drie weken in de hoop zo een tweede lockdown te voorkomen. Ik zeg: winterslaap! Werkt in de natuur over het algemeen heel goed. In maart zien we elkaar weer. Hebben Irma en Mark in die periode alle tijd om het weer goed te maken. 

Het leeuwendeel - een fabel.
Grote schrik beving iedereen in het dierenrijk . Koning Leeuw had laten weten, dat hij geen zin meer had in het koning – zijn. Iedereen vroeg zich af, waarom hij van de ene op de andere dag besloten had te stoppen. Waarom? Koning Leeuw had het toch naar zijn zin? Alle dieren zorgden voor zijn natje en droogje, en als tegenprestatie zorgde de koning ervoor, dat er rust heerste in dit deel van de dierenwereld en voor raad. Niemand, die wat kwaads in de zin had waagde het in de omgeving van de koning iets uit te halen, of hij kreeg te maken met Leo.
Nadat Koning Leeuw zijn besluit kenbaar had gemaakt wist alleen hijzelf, wat er aan schortte: Hij miste iets, hij was de enige leeuw en hij kon met geen ander dier praten over wat hem echt bezig hield. Hoe erg hij het vond om in zijn uppie de woeste bruller uit te hangen, terwijl hij eigenlijk een heel gevoelig typje was.

De andere dieren merkten, dat Leo niet meer de opgewekte leeuw was, zoals zij hem al vele jaren kenden. Er werd besloten om een vergadering uit te schrijven. Misschien konden ze, ook al wilde Leo niemand van hen zijn diepste zielenroerselen bekend maken, toch op een idee komen om hem te helpen.
Eerst kwam de aap met een suggestie. Laat mij wat gekke dingen doen, ik weet wel een paar geweldige apenstreken. Zo gezegd, zo gedaan. De aap vertoonde zijn kunsten voor de leeuw, maar die werd er warm nog koud van. Leo gaf de aap een schouderklopje, hij mocht zijn hofnar worden. Maar de leeuw bleef toch een en al droefheid uitstralen.

De slang bracht een geheel ander voorstel. Laten we een mooi hol maken voor Leo. Dan hoeft hij als het slecht weer is niet in de buitenlucht te slapen. In dat hol kan hij zijn onderdanen ook ontvangen, die hem regelmatig komen raadplegen. De slang had natuurlijk ervaring met holen, elke avond kroop hij in zijn holletje. Ook dit voorstel strandde, Leo voelde zich zelfs beledigd. Hij had altijd buiten geslapen, waarom zou dat nu anders moeten? Net alsof hij een watje was, dat niet tegen een regenbuitje kon.

De beer stelde variatie voor van het dagelijks menu van hun koning. Leo was tot nu toe vegetariër! Maar wie offerde zich dan op om op ’s konings menukaart te staan? Die beer had gemakkelijk praten, hij had genoeg aan honing en bessen! De luiaard dacht aan een mooi bed (dat vond Leo maar niks. Hij sliep liever gewoon op de grond). Omdat de luiaard zelf hangend aan een boom sliep hoopte hij stilletjes, dat hij het bed na verloop van tijd van de koning kon overnemen, zodat hij het zelf niet hoefde te maken.

Tenslotte nam een oude, wijze uil het woord. Hij nam het de overige dieren kwalijk, dat ze de problemen van Leo niet goed begrepen. Ze kwamen met oplossingen die hen zelf goed uitkwamen, maar ze wilden zich niet in Leo’s situatie inleven. De uil had van een ver familielid, de kerkuil die in de nabijheid van mensen zijn nest had gehoord, dat veel mensen een maatje, een partner hadden. Kunnen we Leo niet blij maken met één of meer koninginnetjes? (Leeuwen hebben een hele harem…) Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. De olifant kwam met een lumineus idee. Hij had via trompettersignalen gehoord, waar nog meer leeuwen waren. Hij draafde naar een ver gelegen savanne, en met een smoesje lukte het hem een paar leeuwinnen te verleiden met hem de lange weg terug naar Leo’s koninkrijk te maken. Zou het klikken?

Leo schrok eerst, toen hij voorgesteld werd aan de Leonidas. Dat was goed geregeld, zo dachten alle andere dieren. Maar de Leonidas maakten duidelijk, dat ze niet de tweede viool in het koninkrijk wilden spelen. Leo had niet voorzien, dat zijn leeuwendeel nu in één klap een deeltje was. Maar na verloop van tijd wende hij aan de nieuwe situatie. Ook de Leonidas moesten zich aanpassen. Allen waren een stuk vrijheid kwijt, maar ze kregen er veel voor terug.. Na verloop van tijd gingen de dieren als ze een probleem hadden naar de Leonidas. De andere dieren kregen ook snel door, dat ze nu veel meer moesten bijdragen aan de koninklijke hofhouding. Ze hadden namelijk niet voorzien, dat leeuwen aan één leeuwin niet genoeg hebben. Hadden ze dan toch Leo moeten laten aftreden en iemand anders uit hun midden tot koning moeten uitroepen? Tot slot: 1. Relaties lossen dus niet al je problemen op. 2. Koppelen moet je aan profs overlaten. 3. Delen is een kunst op zich. 4. Je adviseurs zijn alleen maar in schijn je beste vrienden. 5. Ik word toch maar geen leeuw…

De wind raast rondom mijn huis en de regen striemt tegen de ruiten. Er kleppert ergens een deur. Potten met planten zijn omgewaaid en liggen neergeslagen te wachten tot ik ze weer overeind zet. Onvoorstelbaar dat ik een week geleden nog een fietstocht heb gemaakt, enkel gekleed in T-shirt en korte broek. Voeten in luchtige schoenen gestoken. Onder een helder blauwe lucht en een stralende zon genoot ik van mijn omgeving, ondertussen bewust dat er weer een einde komt aan een seizoen. Ook al streelde de warme lucht mijn huid, ik merkte de aanstaande verandering. De wind voelt anders, het ruikt anders, het licht veranderd. Zo voel en ervaar ik de overgang van de zomer naar de herfst.
Ik fietste op een dijk langs een grote rivier. Meerdere fietsers kwam ik tegemoet en ging ik voorbij. Ik wist een afslag naar de rivier. Een weg, waar zo’n 50 jaar geleden nog volop verkeer en een tram vanaf de brug de weg vervolgde naar en van de overzijde. Door een stukje bos belandde ik op een gecreëerde herinneringsplaats van wat eens was geweest.

In de verte zie ik aan de overkant het monument ter herinnering aan de kolossale hefbrug. Een brug die lang geleden beide oevers verbond. Ik sta midden tussen de nog aanwezige rails, inmiddels vastgeroest en omringd met onkruid. Schepen varen voorbij en vlakbij de oever zwemt een koppel zwanen met al grote jongen, hun vedergracht nog grijs. “Een gezinnetje.” Er staan verschillende bankjes. Ik sta geleund over een dikke stalen leuning, vastgenageld met grote klinknagels, alles in ogenschouw te nemen. Een echtpaar komt ook aangefietst en neemt plaats op één van de bankjes. Naast mij, anderhalve meter afstand, komt een jonge man te staan. Ja jonge man, ik schat vijfendertig, maar voor mij is dat jong. Mijn kinderen lopen al tegen de vijftig. We raken in gesprek. Over de historie van de plek waar wij ons nu bevinden. Hij heeft het niet meegemaakt, en ik heb ook nooit overheen deze brug gereden. Ten eerste omdat ik in die tijd in het Oosten van het land woonde en ten tweede nog niet eens in bezit was van een auto.

Zijn opmerking: “Wat is het toch heerlijk weer!”, bracht ons op de komende periode de Herfst. Hij vertelde, dat de afgelopen Lente en Zomer hem vernieuwde energie had gebracht na zijn ziekte leukemie. Het opbouwen van zijn kracht in activiteiten, zoals fietsen en hardlopen, zouden door de veranderde weersomstandigheden hem niet beletten zijn energiepeil nog meer omhoog proberen te brengen. Want hij was er nog niet. Maar blij vervolgde hij, dat hij op de goede weg was en langzaamaan, na de nare tijd van de voorbije drie jaar, nu positief het leven weer tegemoet zag. Sinds een goed jaar had hij een relatie, ontmoet via een datingsite. Dat mij datingsites niet onbekend waren vond hij in eerste instantie verbazend en komisch, maar voegde er aan toe: ‘Liefde verandert niet”. Hij vroeg of hij naar mijn leeftijd mocht vragen. Zonder schroom vertelde ik hem dat. Hij keek mij verbazend aan, had mij die leeftijd niet gegeven. Een complimentje onder een stralende zon, maakte mijn dag helemaal goed. Maar hij zat met een dilemma. Zijn lief was 10 jaar jonger en verlangde ernaar om samen kinderen te krijgen. Door zijn liefde voor haar kon hij het nog niet opbrengen om haar te vertellen, dat hij i.v.m. zijn ziektegeschiedenis nog niet klaar was voor een kind. Hij was ervan doordrongen, dat hij het haar moest vertellen, maar het verdriet dat hij jaar zou doen, wilde hij nog even uitstellen. “Zeker zal ik de keus moeten maken”, kwam er met een zucht uit.

Keuzes maken doen we ons hele leven. Elke keus die we maken is bepalend. En elke keus maken we zelf. Pakken we wel, of niet die koekjes in de winkel. Schrijven we ons op een datingsite in, of niet. Al enkele dagen maalt ‘keuzes maken’ door mijn hoofd. Het is n.a.v. een radioprogramma vrijdag tussen de middag, dat ging over het beleid en de regels over Corona. Vooral de opmerking van degene die werd geïnterviewd, naam en functie is mij ontschoten, over de eigen verantwoording in keuzes die we maken. “Houden we ons wel, of niet aan de regels die het kabinet ons adviseert, of hebben we maling aan de boetes die ons worden opgelegd wanneer we benodigde regels overtreden’. Dat was eigenlijk de insteek waar het programma over ging. Bepalend is hoe wij als bevolking omgaan met onze verantwoordelijkheid om verdere besmettingen zoveel mogelijk te voorkomen. De keuze die we maken, om ons wel, of niet aan de regels te houden. Het blijft een eigen keuze, maar wel met grote gevolgen, welke keus dan ook gemaakt wordt.

Ik fiets weg en kom hem achterop. Hij bedankt voor het leuke gesprek en roept lachend: “Eigenlijk zouden we nog eens een kopje koffie moeten gaan drinken”. “Dan hebben we een date”, zeg ik er humorvol achteraan en we vervolgen onze eigen weg. 

Liefs,
Monique