Relaties

Stil en vredig
Zondagmorgen. Ik ben al vroeg op pad en onderweg naar het station om een vriendin op te halen. Ik rijd door het dorp. Een wandelaar met een hond, maar voor de rest zijn de straten verlaten en is alles stil. Bijna geen verkeer. Stil en vredig voelt het haast. Alle gordijnen en rolluiken zijn nog bij vele huizen gesloten. Bij enkele huizen is alles open en branden binnen de lichten. Ik zie een moeder zitten met een baby op schoot. Waarschijnlijk de baby aan het voeden, denk ik. Een Kerstboom in de hoek van de kamer. Sommige huizen en tuinen zijn versierd met lichtjes. De donkere dagen voor de kerst.

Ik ben ruim op tijd en besluit op het perron te gaan wachten. Geen haastende reizigers, ook hier is het rustig. Ik heb koffie en bekertjes meegenomen voor ons straks onderweg. Naast mij op de bank komt een jonge man zitten. Hij pakt zijn telefoon en belt. “Over drie kwartier ben ik thuis.” “Alles goed?” En even later sluit hij af. Hij gaapt. Een lange nacht? Hij vertelt over zijn nachtdienst als verpleger. Koffie? Oooh? Ja graag. Dan arriveert zijn trein. Ons gesprek onderbroken. Ik wens hem wel thuis.

Zo anders is het doordeweeks op de busstations en perrons van de treinen. Meestal wanneer ik op reis ga, neem ik genoeg de tijd. Reizen kost toch veel wachttijden. Overstaptijden. Ik vind het altijd wel makkelijk om voldoende tijd te hebben om een andere trein, of vervoermiddel te kunnen nemen. En… ik vind wachten niet erg. Zoveel verschillende mensen kunnen observeren. Mensen die haast hebben. Nog snel een trein instappen net voor de deuren sluiten. Mensen met grote koffers, die waarschijnlijk een grote reis gaan maken. Misschien wel naar een cruise op weg zijn, of misschien wel gaan vliegen naar een voor hen fijne bestemming. Of op familiebezoek gaan, naar kinderen die ver weg wonen. Genoeg om over te fantaseren. Bovendien ontmoet ik onverwachts dikwijls iemand waar ik een leuk gesprek mee heb. Soms zou ik willen, dat dit kortstondige contact wat langer had kunnen duren.

Dat laatste doet mij herinneren aan een reis naar Frankrijk toen ik met meerdere reizigers op een vol perron in Breda stond te wachten op de internationale trein naar Brussel. De vertrektijd was aanstonds, maar opeens werd het informatiebord zwart. Daarna werd er omgeroepen op welk perron de trein zou vertrekken. Ik moest deze trein halen om op tijd te zijn voor de TGV die zou vertrekken in Brussel Midi naar Avignon in Frankrijk. Het perron stroomde leeg en ik en allen haastten zich naar het andere perron. Terwijl ik rende nam Iemand naast mij de rugzak van mij over en we gingen de trein in bij de eerste de beste nog geopende deur. Hijgend ploften we neer op zitplaatsen in de 1e klasse. Een Belgische conducteur kwam al snel de kaartjes controleren. Hij deelde mij mede, dat ik moest verhuizen naar de 2e klasse waarop ik hem vriendelijk heb gevraagd om nog even te mogen blijven zitten om even bij te komen. We begonnen samen te lachen en de behulpzame man bleek een Belg te zijn. Hij vertelde, dat hij onderweg was naar zijn vriendin in Parijs die daar voor haar bedrijf een beurs organiseerde. Ik ben blijven zitten tot in Antwerpen.

Het zijn maar momentopnamen van korte ontmoetingen, met vaak wel bijzondere herinneringen. Of de man waarmee ik samen door een tolpoortje liep toen bleek dat ik een verkeerd kaartje had mij nog kan herinneren, dat vraag ik mijn nog dikwijls af. We hadden samen een uur tegenover elkaar gezeten in de trein naar Nijmegen. We kwamen in gesprek nadat de conducteur mijn kaartje had gecontroleerd en waaruit bleek, dat ik had ingecheckt bij het verkeerde tolpoortje. Spontaan bood hij aan om mij te helpen. En ja, dat gebeurt ook, soms zijn er ontmoetingen waarbij ik denk had ik maar meer mogelijkheden om elkaar te ontmoeten om elkaar beter te leren kennen. Dat had ik ook bij deze ontmoeting in de trein naar Nijmegen. We gingen uit elkaar met elkaar nog een prettige reis en verblijf te wensen en dat was het dan. Toch blijven dit mooie herinneringen, waarbij het in gesprekken klikt en er in korte tijd een gevoel van verbondenheid ontstaat.

Reizen blijft avontuurlijk en er kunnende altijd verrassende ontmoetingen en gebeurtenissen plaatsvinden.

Liefs,
Monique

Het is altijd boeiend om mensen te ontmoeten die een totaal ander leven leiden,of er heel andere denkbeelden op nahouden. Vroeger moest je daar helemaal voor op vakantie naar een ver land, of op eerste paasdag in de rij staan bij de Fata Morgana. Maar tegenwoordig kan het zomaar zo zijn dat je overbuurman of iemand bij je in de trein een wereldbeeld heeft, dat je nog nooit bent tegengekomen!

Omdat ik nogal ondernemend kan zijn, en soms na mijn werk een beetje onder de mensen wil zijn, ga ik dan adhoc naar iemand die die avond iets organiseert, het kan een bordspel zijn, een kringgesprek of zeemansliederen zingen, ik ben voor van alles in. Zo stuurde ik drie weken geleden een appje naar een mij volslagen onbekende dame die een 's avonds een historische wandeling wilde doen. "Ben ter plaatse, alleen nog even parkeren" wat een eufemisme was, want in de binnenstad kan hier best wel tijd in gaan zitten, maar het viel die avond gelukkig mee:)

Op het eerste gezicht leek het gezelschap te bestaan uit net zulke mensen als ik, vrouwen die al geruime tijd uit de kleine kinderen zijn en graag op een woensdagavond in het donker langs historische gebouwen lopen (dit kan toch nooit een erg grote groep zijn?) maar al voor de muntthee op was, bleek er toch iets bijzonders aan de hand te zijn. "Ja, die filmpjes kennen jullie toch wel, van die reuzen uit Tartaria?" Ik keek even of ik hier in de maling werd genomen of dat Ralf Inbar misschien met zijn candid camera mijn reactie stond te filmen. Dat leek niet zo te zijn. "Ik weet alleen maar dat de Tartaren 800 km ten zuidoosten van Moskou wonen en de rosbief hebben uitgevonden, maar die zijn toch niet zo groot van stuk?"

Nu kwam de aap uit de mouw, of eigenlijk de reus: er waren allemaal youtube filmpjes over hoe historische bruggen en gebouwen door reuzen waren gemaakt.
Gefascineerd keek en luisterde ik hiernaar.
Ik die geschiedenis en bouwhistorie had gestudeerd en dagelijks met ingenieurs werk, die technisch zeer vernunftige ontwerpen uitwerken, zat nu naar documentaires over door reuzen gebouwde bruggen te kijken -die al door 91.000 mensen waren bekeken sinds de lancering op 13 november! Voorzichtig merkte ik op: ik wil niet discrimineren hoor maar zijn jullie wel eens in Rusland geweest? Die mensen zijn zo bijgelovig dat ze op bepaalde zenders na het weer rapporteren hoeveel ufo's er geland zijn! Triomfantelijk keek ik om me heen, maar mensen keken terug met een blik vol verstandhouding so what, dus ik begreep dat ufo's erbij halen niet bepaald als overtuigend beschouwd werd hier. Gelukkig was het inmiddels tijd om te gaan wandelen:)

Ik vond het toch wel een buitenkansje om nu eens een reuzenkenner aan de tand te voelen, want in mijn eigen bubbels kom ik zulke mensen nooit tegen:) "Ben je er zelf wel ooit eentje tegengekomen dan?" Dat was niet zo, maar voor haar was het gewoon de enige logische verklaring, hoe konden anders zulke zware en preciese klussen geklaard zijn in de tijd voordat er electriciteit was? Nu stroopte ik mijn mouwen op en gaf even een geschiedenisles over bouwhistorie en romeinen met aquaducten."Dus jij gelooft gewoon al die dingen die ze in schoolboekjes schrijven terwijl mensen zelfs in 2025 nog niet eens een wasmachine kunnen maken die niet al in een paar jaar stuk gaat?"

Even overwoog ik om het verhaal te gaan vertellen over het kapitalisme en hoe er winst gemaakt wordt met spullen die voortdurend stuk gaan, maar toen bedacht ik me dat haar vertrouwen in de mensheid al zoveel op de proef gesteld was, dat ik daar niets meer aan toe te voegen had. "Wat een prachtige heldere maan hè" probeerde ik, op zoek naar toch nog wat gemeenschappelijke gronden. Ja, dat was zo, zij zag diezelfde maan als ik en er zat gelukkig die avond geen jongen met een hengeltje op ....

Ik wil verder geen contact, omdat ik te weinig overeenkomsten zie tussen ons profiel.
Krijg wel regelmatig zo'n bericht. Joh, ik had het jouwe helemaal nog niet gelezen, ik vond je foto's wel leuk. Maar dat zeg je natuurlijk niet. Nou snap ik het goed, want die profieltekst van mij is vrij nietszeggend en die foto's, houd maar op. Een camera ziet meestal alleen mijn rug, laat staan dat ik zelf zo'n ding voor mijn snufferd ga houden om een zelfje te maken. Een elfje, dat zou ik nou wél leuk vinden, maar dit terzijde.
Het blijft behelpen natuurlijk, zo'n profiel (foto's en tekst). En het is ook eigenlijk niet eerlijk. Ik bedoel, je gaat met voetballen ook niet de eredivisie in één competitie zetten met de zaterdagochtendpupillen. We hebben nu eenmaal niet allemaal de gave van het woord en we zijn niet allemaal vrienden met de camera; zelf ben ik een sprekend voorbeeld van het laatste.
Nu kun je natuurlijk betogen dat uiteindelijk soort soort wel vindt, en uiteindelijk geloof ik dat ook wel, maar soms denk ik toch: had dat nou niet zo gezegd. Paar voorbeelden, niet makkelijk, de redactiecensuur ligt op de loer, maar deze zijn zodanig bewerkt dat ze tot niemand terug zijn te herleiden, want ze zijn niet van hier (hoort u mij redactie van dit platform), maar wel uit het leven gegrepen.
- Je weegt 100 kilo en plaatst alleen een profielfoto van je gezicht. Bij 'zo zie ik eruit' schrijf je: je ziet alleen het topje van de ijsberg. Niet doen. Wees trots op de ijsberg. Laat zien!
- Na mijn scheiding heb ik zes jaar samengewoond met mijn tweede overleden partner. Ging dat niet ruiken dan?
- Ik heb drie pitbulls, geen kinderen. Lijkt me verstandig, maar ik pas.
- Wil je met mij naar de sauna en daarna misschien een hotel, alles voor eigen rekening natuurlijk. Klinkt niet echt als een happy ending.
- Ik wil iemand ontmoeten met wie we allebei gelukkig worden. Volgens mij is dat een andere site.
- Ik val op gekleurde mannen. Ik hoop dat ze een beetje stevig zijn; anders heb je er niets meer aan.
Tuurlijk allemaal heel flauw dit, want dit zijn alleen maar mijn reacties, maar wel met een serieuze ondertoon, want in elk geintje zit een seintje.
Kijk, met banden is het duidelijk. Als er geen profiel meer opzit, moet je ze vervangen.
Maar wat is hier voor jou de eerste trigger om verder contact te willen? Foto's, tekst, de combi?