Zomaar een ontmoeting...
vrijdag 18 september 2020
Zomaar een ontmoeting…
Het is warm weer, zeg maar gerust tropisch warm. Ik pak de fiets en rijd door de polders naar mijn vaste stek aan het water. Naar een rivier zo’n vijftien kilometer vanaf mijn woonplaats. Er staan daar op de dijk enkele bankjes en picknicktafels die uitnodigen er plaats te gaan nemen. Met een verkoelend windje, wat over het wateroppervlak strijkt, is het er altijd bij warm weer heerlijk vertoeven. Soms neem ik wat te drinken mee en haal bij de bakker enkele broodjes en lunch dan aan het water. De weidsheid van de zee en de bedrijvigheid op de rivieren heeft mij altijd bekoord. Het uitzicht en de voorbij komende boten op de rivier doen dikwijls mijn gedachten dwalen. Over het leven, over de kracht van de natuur en waar zouden al die boten heen varen. Waar komen ze vandaan? En hoe zou het leven zijn van de mensen aan boord?
Ik zie al van een eindje dat Hans* op het bankje zit. Ik laat mijn fietsbel rinkelen en hij ziet mij aankomen. Hij wuift enthousiast. We zien elkaar eigenlijk alleen maar hier. Zoals het uitkomt. Hij is blij mij te zien en ik hem ook. We begroeten elkaar, of we oude bekenden zijn. Maar dat is niet zo. Maar wanneer we hier aan het water elkaar bij toeval ontmoeten hebben we boeiende gesprekken. Hij pakt zijn flesje water en reikt mij er ook een aan. Het is een tijdje stil en ik kijk hem van opzij aan. Hans, vraag ik, waarom ben je zo in gedachten? “Ach, zegt hij.” “Die stomme Corona!” “Is er iemand ziek?”, vraag ik. “Nee, nee.” Het is weer even stil en hij neemt nog een slokje. Ik pak wat krentenbollen uit mijn fietstas en biedt hem er ook één aan. Na enkele happen begint hij te vertellen. “Mijn vrouw en ik waren in de lente vijftig jaar getrouwd.” Ik feliciteer hem met deze mijlpaal en ik voeg er aan toe: ‘dat is toch mooi, dat jullie dat samen bereikt hebben.’ Het is druk op het water. Niet alleen binnenvaartboten, maar ook zeiljachten en een speedbootje dat met enorme snelheid voorbij raast en enorme golven veroorzaakt, golven die even later ook de oever bereiken. “Ja, ja… daar heb je gelijk in, gaat hij verder. Maar die corona boorde ons feest door de neus. We hadden een groots feest in April gepland op een boot. Met een receptie en velen genodigden.” “Kinderen hadden alles voorbereid, maar alles moeten afgelasten.” “Teveel mensen tegelijkertijd bijeen i.v.m. het gevaar voor besmettingen. Het zette een domper op onze trouwdag.” Zijn gezicht spreekt boekdelen en ik laat hem even over aan zijn gepeins hoe het had kunnen zijn. Opeens is zijn somberheid verdwenen. Hij heeft blijkbaar zijn hart kunnen luchten. “Het leven gaat door en laten we de tijd die we nog hebben op een mooie manier benutten.” Ik kan dat alleen maar beamen en roep: “Kijk nou toch eens hoe prachtig het hier is!” Ook wij zitten anderhalve meter van elkaar en als ik om mij heen kijk, is dat ook op andere bankjes het geval. Behalve de stellen. Ik zie een stelletje elkaar zoenen. Die zijn aan het genieten bedenk ik mij zo. Van elkaar, van de omgeving en het mooie weer. Ondertussen wordt het hier ook te heet en ik besluit op te stappen.
De eerste keer dat wij samen op dit bankje aan de klets kwamen is zo ongeveer drie jaar geleden. Ook zoals nu was het toen prachtig weer. Alle bankjes aan het water waren bezet en hij vroeg aan mij of hij naast mij mocht komen zitten. Zijn wereld, wonen en werken had zijn hele leven op het water plaatsgevonden. Daarom zocht hij ook altijd het water op, zo vertelde hij. Dagelijks nu hij met pensioen was. Samen met zijn vrouw hadden ze op hun eigen boot vele vrachten vervoerd. Vol trots verhaalde hij over de door hen bevaren rivieren in Nederland zowel als in Duitsland, Frankrijk en België. Beschreef zijn boten en de emotie bij de aan- en verkoop ervan. En ik…, ik luisterde en was geïnteresseerd, want ik vind het prachtig te horen hoe iemand zelfstandig een bedrijf runt en deze tak van werken had ik nog nooit eerder zo belicht gekregen. Maar ook door zijn vertelkunst trok hij mijn aandacht. Zo fier in gezicht en gebaren zag ik de kapitein van zijn schip voor mij die jarenlang, met alle ups en downs van een eigen bedrijf, intens genoten had van zijn werk. En hij vond in mij een geïnteresseerde toehoorder. We gingen uiteen en dachten er totaal niet aan, dat we elkaar nog een keer zouden tegenkomen. Soms gebeuren er onverwachte gebeurtenissen , die een goed gevoel geven. Onverwachts een fijn gesprek te hebben gevoerd, zomaar op een mooie dag aan het water.
Het zou zich enkele malen herhalen, maar dat wist ik toen nog niet.
Zomaar een toevallige ontmoeting.
*Een gefingeerde naam.
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 692 keer gelezen
Vorige berichten
Dromen
In mijn droom bedekken warme kussen mijn lippen en gezicht. Gelukzalig word ik wakker en blijf stil liggen om het moment nog vast te houden. Het gevoel is het enige wat rest. Kan geen persoon, of plaats, of wat ik ook probeer te bedenken, terughalen. Ik ben klaarwakker. Een nieuwe dag. Overdenk wat ik vandaag zou moeten, of wil gaan doen. Afspraken heb ik niet, al tijden een bijna lege agenda. Al mijn werk als vrijwilliger ligt stil. Meestentijds vul ik mijn tijd met het lezen van boeken, heb er het afgelopen jaar nog nooit zoveel gelezen. Wandelen en fietsen zijn de andere afleidingen die mogelijk zijn, waar ik overigens van geniet. De vrijheid die ik nu bezit is natuurlijk prachtig. Kunnen doen en laten wat ik zelf wil. Bovendien is er geen partner waar ik rekening mee heb te houden. In mijn werkzame leven zou ik niks anders verlangd hebben. Wat kon ik toen genieten wanneer ik na mijn werkdag naar huis reed en een aantal vrije dagen voor de boeg had. Nu komt die vrije tijd me haast nutteloos over. Oningevulde dagen om te vullen.
Afgelopen twee weken was het prachtig weer. Eerst de sneeuw- en ijspret. Het was koud, maar een heerlijk zonnetje begeleidde mij op mijn wandelingen. En dan… de natuur die ons verrast met een temperatuurverschil van 25 graden. Een voorbode van de naderende Lente. Juist dat mooie weer nodigt uit spontaan iets te gaan ondernemen. Tenminste dat is bij mij dikwijls het geval. Zomaar het idee in mij laten opkomen om in de auto te stappen, een hotelletje ergens pakken… maar dan…, dan komt het… wat dan? Alles is gesloten. Zeker zijn er mogelijkheden. Wandelen langs de kade van een grote rivier, wandelen eventueel op de Veluwe, slenteren op een markt in een grote stad. Helaas zonder ergens te kunnen neerstrijken voor een kop koffie, of een drankje. En… bovenal ontbreekt de mogelijkheid ook maar ergens naar het toilet te kunnen gaan.
Het is niet enkel de beperkte vrijheid welke ik nu ervaar, maar vooral de inperking van het spontane doen. Geen klaagzang, want een echte ramp is het natuurlijk niet. Een jaar geleden toen de pandemie begon was ieder nog in de ban van de angst voor besmetting. Er is toch wel een gewenningsproces opgetreden. We zijn er aangewend geraakt, maar snakken allemaal terug naar die vrijheid. Ik kan echter heel goed de jongeren snappen. Zeker met mooi weer elkaar opzoeken buiten in een park, of wat, of waar dan ook. Het hoort ook bij de jeugd, de risico’s eerder opzoeken. Nu, op leeftijd inmiddels, ben ik wat gezapiger, maar als ik dan naar mij zelf kijk en bedenk wat ik vroeger deed, was ik waarschijnlijk ook wel degene die de uitdaging aanging om iets meer te durven. Met mijn vriendin op pad, durf jij…? Zullen we…? Heerlijk die vrijheid. Ik hou nog enorm van spontaan iets ondernemen, dat is eigenlijk onveranderd. Alleen… ik denk nu eerder iets meer na.
Wanneer ik een date zou hebben en ik voel mij er goed bij, alles samen valt op zijn plek, dan zou ik een heerlijke kus ook niet schuwen. Ik denk dat ik dan toch zou bezwijken, ondanks alle waarschuwingen. Wellicht komt het door het aangename wakker worden vanochtend, dat ik er nu zo over denk. Het gevoel mij nog niet helemaal heeft verlaten. Misschien dat ik op het moment van de praktijk er toch anders over zal denken. Misschien… ooit de ervaring hier te kunnen vertellen. Zou ik durven…? Durf jij…?
Liefs,
Monique
Vrouwenvertrouwen en dikke gordijnen
“De echte charme van het verleden is dat het verleden is. Maar… vrouwen weten nooit wanneer de gordijnen gevallen zijn. Zij willen altijd nog een zesde (extra) acte. Zo gauw de interesse in het toneelstuk over is stellen zij juist voor om toch verder te gaan. Als ze het op hun manier mogen doen, dan heeft elke komedie een tragisch einde en elke tragedie eindigt dan in een klucht. Vrouwen zijn charmant gekunsteld, maar hebben geen gevoel voor kunst”. Oscar Wilde.
Waarom vrouwen niet weten dat de gordijnen gevallen zijn.
Veel heeft dat met vertrouwen te maken, onmacht, angsten, veiligheid, onzekerheid en toch ook (veronderstelde) afhankelijkheid. Dat zijn allemaal zaken die in elkaar overlopen of elkaar aansturen. Vele vrouwen hebben er last van ook of zelfs op hun oude dag, al of niet in datingland (en vieren daar datingjubilea!!) Trauma’s van beschadigd vertrouwen en tot treurens toe ‘die mannen’ dit en mannen dat. ‘Vertrouwen’ is het belangrijkste fundament onder de ziel van de vrouw en vertrouwen is vaak net zo onzichtbaar als ongrijpbaar. Het is niet zomaar aan te leren, ergens te krijg, noch kunnen mannen zomaar eventjes vertrouwensbreuken helen bij de vrouw.
Velen verlangen naar vertrouwen, maar vertrouwen laat zich niet verlangen of aanroepen. Het is geen roeping maar net als zelfbewustzijn een levenswerk om de ziel vaste mooie vorm te geven. Je moet er heel wat voor doen zelfs, godensprongen maken, in het diepe duiken en stappen zetten ook al kun je niet zien waar je loopt.
“Vertrouwen, is het niet dit, wat je wil;
onopgemerkt in ons te ontstaan?
Zou het ook niet jouw grote wens zijn,
dat we je ooit niet meer hoeven te zien?
– Vertrouwen je bent onzichtbaar!
Maar wat, als je nou niet komt,
wat moeten we dan doen
om jou te mogen bezitten?
Vertrouwen, jij hebt lief,
en ik verlang naar jou”.
“Women never know when the curtains have fallen”, zei Oscar. Dikke gordijnen met zwarte zonwering om de intieme vrouwenziel. When will they ever know!
Uit: The Picture of Dorian Gray van Oscar Wilde
en een vrije bewerking op Vertrouwen van Rainer Maria Rilke
Contact
Contact hebben en krijgen kan op veel verschillende manieren. Een blik in de trein op weg naar je bestemming is contact, afrekenen bij de kassa en de medewerker een fijne dag wensen is ook contact. Dit zijn oppervlakkige maar noodzakelijke contacten al is het maar omdat je wordt gezien.Binnen de dating is contact in mijn ogen erg abstract. Het eerste contact gaat via de profielfoto(‘s). Omdat ik graag een mannelijke partner wil vinden, kijk ik ook alleen naar hun foto’s. Sommigen laten geen foto zien. Voor mij is dan contact al niet mogelijk. Het voelt een beetje als bedelen om een gezicht te zien, terwijl je juist op een datingsite bent aangesloten om je te profileren als toekomstig partnermateriaal. Geen foto = geen interesse.
Er zijn ook foto’s die meer laten zien dan alleen een gezicht. Soms is een hobby duidelijk (wat ontzettend veel mannen met een motor! Ik denk dan altijd aan een midlife-crisis. Hoezo vooroordeel?). Huisdieren zijn ook geliefd om in het profiel op te nemen. Honden, katten en af en toe een vogeltje. Gezelligheid komt ook voorbij. Een drankje, een hapje, een vakantiekiek. Het zegt veel hoor, zo’n foto.
De bijbehorende teksten vind ik zelf het leukst en belangrijkst. Want in het eerste contact, de zo gevreesde openingszin, haal ik hier uit wat mij aanspreekt. Dat betekent meteen dat ik geen standaard openingszin heb. Elk mens is uniek en elk eerste contact is dat dus ook.
Diverse keren heb ik nu contact gezocht met een ‘kandidaat’. Afschuwelijk woord trouwens, klinkt niet zoals ik vind dat het is. Maar goed, bij gebrek aan beter, de kandidaat dus. Soms komt er een leuke reactie op terug en gaat het contact verder en wat dieper. Soms komt er een antwoord met een lettergreep. Daar kan ik dan verder niets mee alhoewel, het zegt mij dat verder contact niet gewenst is.
Tot nu toe gingen al mijn contacten via mail binnen de site 50+. Veilig voor hem en mij. Omdat ik schrijven leuk vind, kost het niet veel moeite om digitaal te babbelen. De diepte schuw ik zeker niet maar dan is direct contact wel makkelijker. Omdat ik werk, heb ik niet de gelegenheid om hele dagen in te loggen en te kijken naar reacties. Dat betekent dat er soms wat meer tijd overheen gaat voordat ik weer contact opneem. Dat kan voor de ander als desinteresse worden opgevat, maar is gewoon het ontbreken van tijd, rust en mogelijkheid.
Ik ben me ervan bewust dat er ooit fysiek contact gaat komen. Zal het gezien de huidige omstandigheden eerst via beeldbellen gaan, ergens elkaar ontmoeten ligt wel in de lijn van verwachting. Want daar doe ik het ook voor, om contact te maken en te krijgen met een eventuele partner in vriendschap of misschien wel meer. Maar voor nu vind ik dat contact nog eng. Het betekent dat ik me kwetsbaar(der) moet opstellen want lijfelijk elkaar zien betekent geen bescherming. Alles wat ik nu vooraf kan afwegen om te zeggen, kan verwijderen of herschrijven, kan in het echt niet. Nu ben ik niet zo’n denker voordat ik wat zeg, maar bij schriftelijk contact pas ik dat wel toe. Omdat het geschreven woord anders overkomt dan het gesproken.
Contact, ik kijk er naar uit en vrees het. Contact, we hebben het al zo’n beetje een jaar zonder moeten doen. Kan ik het nog, écht contact hebben? Voorlopig oefen ik nog in blokletters.