Daten voor dummies
woensdag 14 oktober 2020
Naast een paar goede foto's is het hebben van een goede profieltekst eigenlijk een must om nog enigszins op te vallen als 'zoekende' tussne a het date-geweld. Althans, dan spreek ik voor mezelf waar ik op selecteer. Soms is een man qua uiterlijk nog niet eens mijn type maar wanneer hij een originele profieltekst heeft, waar ik soms ook nog hardop om moet lachen, dan ben ik al bijna om. Bijna dan, hè.
Tegenwoordig kom je er niet meer met alleen hobbies en bezigheden zoals 'hapje en drankje', 'shoppen' en 'terrasjes pakken. Nee mensen, er moet gesport worden. En niet zomaar, he. Geen voetbal of een beetje wandelen. Nee, ik lees over bikram yoga, bergbeklimmen, free running en wandelen heet tegenwoordig hikin . Ooh écht, ik word al moe als ik naar sommige foro's kijk. Mannen in duikpakken, bergen beklimmend, hangend aan parachutes, op surfplanken. Wielrennend en dan altijd komt weer ergens de Alpe d'Huez in beeld
Doe toch ff rustig! denk ik dan. Werkelijk waar, een nogal sportief aangelegde man stelde mij voor om als eerste date te gaan hardlopen in het Zuiderpark. Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar hij was serieus! Hardlopen..als in steken in je zij, snot uit je neus, buiten adem, half dood gaan. Nou nee, dank je. In versnelde pas naar de slijterij vind ik al mooi zat.
Zo had ik een een tijd een vrij serieus iets met een man die van wandelen en de natuur hield. Leuk! dacht ik nog. Ik dacht dus aan romantische strandwandelingen en hippe beachclubs. Ik zag mezelf al helemaal flaneren in die gave turquoise strandjurk die ik destijds gekocht had (ja, want die verborg mijn puddingbuik zo mooi!) Oké, ik dwaal af. Anyway, dat wandelen in de natuur was bij hem zoiets als bergschoenen aan en de paden op, de lanen af. Dus écht wandelen, urenlang. Zoals wandelen waarschijnlijk ooit bedoeld was.
Puffend, hijgend en zuchtend strompelde ik achter hem aan door oerbossen, bietenvelden, weet ik veel wat. Nu begreep ik waarom hij zo verbaasd had gekeken toen ik me eerst uitgebreid opmaakte voordat we vertrokken. Ik dacht lekker naar een terrasje ofzo. Wist ik veel! Mijn make up uitgelopen, mijn nepwimpers hingen op half zeven en door mijn uitgelopen eyeliner leek ik wel een pandabeer aan de crack. Ik moet wel zeggen dat ik sindsdien alles over mos, sterrenmos, bomen, kevers, spechten enz weet. De tranen sprongen in mijn ogen toen we eindelijk bewoond gebied naderden. Dat ik het toch nog volgehouden heb was te danken denk ik aan de training die ik jarenlang heb opgedaan wanneer het sale was bij de Bijenkorf. Van de begane grond naar de 2e verdieping damesmode was toch al gauw een paar kilometer, met bepakking!
In een profieltekst wordt een goed gesprek óók altijd op prijs gesteld (al dan niet bij de vuurkorf in de tuin) evenals lekker eten. Bij dat laatste denk ik dan altijd 'dûh'! Natuurlijk lekker eten. Je denkt toch niet wanneer je uit je werk komt en je gaat wat halen; "Zo. Ik ga nu toch iets heel ranzigs eten vandaag, ik kan haast niet wachten!"
En wat voor potentiële partners zoeken we eigenlijk; lief, aardig, zorgzaam, sportief, niet te dik, niet te dun, slim, grappig, hardwerkend, relaxed, moet alles op de rit hebben, geen drama enz. Eigenlijk zoeken we dis allemaal hetzelfde, de ideale partner!Ik heb bij de eerste datingsite waar ik me bij aanmeldde mezelf beschreven als het tegenover gestelde van wat je vaak leest in omschrijvingen. Dus chagrijnig, lui, lomp totaal niet sportief (niet eens gelogen) kettingrokend, impulsief, stemmingswisselingen enz. Geloof me, ik kreeg heel veel respons maar ook weer van mannen die het totaal niet begrepen hetgeen weer discussie opleverde.
Ach, en na de profielteksten zijn er dan de profiel foto's. Ik heb ze in alle soorten en maten voorbij zien komen (profielfoto's dan) mannen innig zoenend met hun hond, met een grote vis in hun handen, foto's waarop ze met open mond liggen te slapen, mannen met alleen een zwembroek en een unoxmuts op, in driedelig pak, carnavalsoutfit, you name it. Eigenlijk maskt mij dat nirt zoveel uot. Ik kijk juist naar dingen die ik zo 1,2,3 niet zie. De inrichting van een huis bijvoorbeeld, is het opgeruimd, slordig, modern, klassiek, minimalistisch. Dat zegt mij véél meer eigenlijk.Ikzelf vind het óók moeilijk om een paar geschikte foto's te vinden om op mijn profiel te plaatsen. Ik lach al nooit op fotos waardoor ik er ongelofelijk chagrijnig uitzie. Ook heb ik de neiging om te kijken als een verschrikt konijn in de koplampen wanneer er een camera oop mij gerciht staat. Dus nee, fotogeniek ben ik niet. Voorts ben ik nogal slordig waardoor ik altijd eerst een berg was uit het zicht moet halen of achteloos over de stoel gegooide jassen.
En dan misschiin off topic even; bij mijn huidige date (ja, die van die lage wagen) deed zich weer hetzelfde voor als waar ik ook tegen aanliep bij eerdere dates: appen, hoe vaak, is het te uitgebreid. Misschein is het wel een vrouwen vs. mannending of ben ik gewoon te lang van stof. Ik app dus hoe het met hem gaat, wat ik ga doen, wat ik nou toch weer heb gemaakt. Krijg ik alleen terug: "Oke. Wanneer zie ik je'" Huh? Ik leg mijn hele ziel en zaligheid bloot en daar wordt niet op in gegaan! Hij begreep er niks van ("Ik antwoord toch") ik besloot dan maar niet meer om uit mezelf te appen, hij weer of ik boos was, zo ja, waarom nou weer. Nee, ik ben niet boos maar je bent een hork. Verbaasde emoji's van zijn kant. Vrouwen zijn rare wezens, nee, jij bent raar. Zucht, we rommelen maar verder en zien el waar het schip strandt.
Anyway, tips voor een opvallend en in het oog springend profiel heb ik niet kunnen geven, hopelijk wel een klein glimlachje in deze barre tijden.
geplaatst door Nona_ - 6257 keer gelezen
Vorige berichten
GemEenZaam
Eenzaamheid is een probleem, dat sinds 2019 best wel gestegen is. Hoeveel en bij wie het gestegen is,daarover verschillen de meningen, maar het was in 2023 minstens elf procent (https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2024/39/1-op-de-10-mensen-sterk-eenzaam-in-2023)
Mijn jongste kind is op zichzelf gaan wonen in 2020 en kort daarna is ook nog haar vader overleden, dus ook in mijn persoonlijk leven is de kans op eenzaamheid gestegen sinds 2019. Nu ben ik iemand die zich zelden verveelt en nog goed gezond is, maar toch zijn er soms momenten dat ook ik geconfronteerd word hiermee. Het ergst lijkt mij als je het gevoel krijgt dat je nergens heen kan.
Een paar maanden woonde ik in een prachtig huis in een forensendorp niet ver van Den Haag, maar ik kende daar echt geen sterveling. Vanwege covid was het mij ook niet toegestaan met lijn E naar Den Haag te gaan waar mijn dochters studentenkamer is. Natuurlijk fiets ik veel en graag maar opeens voelde ik hoe dicht ik al bij een potientiele eenzaamheid zat; stel dat mijn fiets gestolen werd of dat mijn been brak, dan zou ik zomaar bij die elf procent komen! Gelukkig ging juist op dat moment de telefoon: "Mevrouw De Optimist, u staat al meer dan tien jaar op onze wachtlijst en er is nu een appartement leeg gekomen in onze GemEenZaamHeid*, wilt u het komen bezichtigen?"
Dat liet ik mij natuurlijk geen twee keer vragen, de bezichtiging was best ingewikkeld omdat we met mondkapjes op meters afstand van elkaar moesten lopen, en bovendien was het twee keer zo duur en drie keer zo klein, maar binnen 48 uur zei ik ja tegen mijn nieuwe avontuur in de GemEenZaamHeid! En nu woon ik hier dan alweer vier jaar naar tevredenheid, kijk uit over de daken van Leidse hofjes en luister tevreden naar het carillion van de Hooglandse kerk.
Vorig jaar werd ik zestig en leidde ik mijn vrienden en kennissen, de meesten totaal onbekend met dit concept, rond en legde uit hoe het werkt in de praktijk. "Kijk, hier zijn kippen en moestuintjes en bloemen, zelf heb ik geen groene vingers maar om toch iets bij te dragen doe ik eens per jaar een hele dag takken in de hakselaar met een koptelefoon op, echt een rotklus die niemand graag doet en waardoor ik me niet schuldig voel, dat ik graag tussen de bloemen en de moestuintjes buiten ontbijt.
Dit is de fitness, en daar wordt dan yoga gedaan en de pingpongtafel staat daar om de hoek bij de zaagtafel! Zijn er nog vragen of is er nog iets anders dat jullie willen zien?" Vragend keek ik rond naar mijn bezoekers. "Is het niet heel erg duur of vervelend om steeds te moeten vergaderen?" Ja, want daar had ik ook nog over verteld, omdat alles democratisch wordt besloten, duren vergaderingen vaak wel tot elf uur 's avonds, vijf of zes keer per jaar. Als bestuurskundige ben ik niet vies van vergaderingen natuurlijk maar echt erg efficient lijkt het niet te verlopen. "Ach, duur, duur, wat zal ik zeggen, goedkoop is anders, maar ik hoef niet meer op een club of een volkstuin erbij te huren, ook hoef ik me niet druk te maken als de wasmachine stuk gaat en tal van dat soort dingen. En bovendien, als er weer covid uitbreekt dan zit ik hier goed, nooit meer eenzaamheid en altijd genoeg liefhebbers om een potje te pingpongen!"
Hebben jullie ook maatregelen bedacht om de eenzaamheid te voorkomen, of is het voldoende om elke dag eens op T2S rond te kijken?
*Officiele naam is natuurlijk ietsje anders:)
Als de rook om mijn hoofd is verdwenen
Dat is een bekend lied van Boudewijn de Groot uit 1969. De eerste 2 regels van dit lied : Valt het je op dat de zon feller schijnt als de rook om je hoofd is verdwenen. Valt het je op dat de wind harder waait, als je hem tegen hebt in plaats van mee. Eigenlijk is dit lied tijdloos, want als we eerlijk zijn, hebben we allemaal weleens momenten dat dingen ons boven het hoofd dreigen te groeien.
Wat mij persoonlijk helpt, is antwoord krijgen op iets belangrijks d.m.v. gerichte vragen te stellen. Ik hoop dan een duidelijk antwoord te krijgen, zodat die rook om mijn hoofd echt verdwijnt. Ik krijg hopelijk meer grip op iets, of beter nog, ik kan de kwestie afvinken, zodat ik het niet meer hoef te onthouden en van me af kan zetten. Mijn beste vriendin zit anders in elkaar : ik vraag het wel als het zover is, dat is vroeg genoeg, zei ze. Voor mij gaat dit niet op, gaf ik haar als antwoord. Ik ben bang dat ik het vergeet, plus dat ik liever niet te lang in onzekerheid wil blijven, zeker met belangrijke zaken.
Maar wat is nou wijsheid? Maak ik me te druk over iets, wat misschien zonder mijn vraag ook wel op zijn pootjes terecht komt? Misschien wordt die vraag verderop in het gesprek beantwoord, zei ze ook nog. Onmiddellijk komt er een "maar"... in me op. In een persoonlijk gesprek kan ik meestal geen dingen opschrijven om later te vragen, dus word ik onrustig. Ik hoor dan niet meer goed de rest van wat de ander zegt. Aan de andere kant besef ik goed dat iemand onderbreken niet zo fijn is voor degene die me net iets aan het vertellen is.
Hoe los ik dat op? Bij de dokter of een belangrijke instantie kan ik iemand meenemen die met me meeluistert, maar in een persoonlijk gesprek gaat dat niet op. Dan blijft die vraag me kwellen, daar heb ik moeite mee. Ik heb er het volgende op bedacht. Op een gegeven moment las ik toch een moment in waarop ik zeg : als ik je goed begrijp wil je dit zeggen... De ander kan er dan nog op terugkomen of er nog iets aan toevoegen.
Is dit nou het gevolg van mijn gevorderde leeftijd? Als ik eerlijk ben, heb ik al veel langer last van het vast moeten houden van een vraag of een directe reactie ergens op. Ik moet gewoon op mijn handen gaan zitten en proberen de concentratie van het gesprek vast te houden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe gaan jullie hiermee om?
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.