De gevolgen van Corona
zaterdag 3 oktober 2020

Na de oproep onder mijn vorige blog "Avondklok" heb ik 3 Coronaverhalen te vertellen. Van alle 3 heb ik toestemming gekregen om het volledige verhaal te plaatsen, waarvoor mijn hartelijke dank.
Het 1e verhaal is van een dame van boven de tachtig jaar dat ik kreeg via een PB. Ik heb alleen haar tekst iets aangepast. Hier is het verhaal. Eind Januari werd ik op een maandagmorgen wakker met een soort keelpijn. Ik zeg een soort keelpijn, want mijn keel zat helemaal dicht. Ik was schor en onverstaanbaar voor mijn zoon die me opbelde. Hij belt elke morgen als hij naar zijn werk gaat om even te vragen hoe het met zijn moeder is die alleen woont. Ik voelde me niet lekker, koortsig en al gauw begon ik ook te hoesten. Dus ik bleef een paar dagen in bed, Ik dacht, het is een stevige griep, dus ik moet even uitzieken. Ik had geen eetlust en niks smaakte me. De koffie waar ik 's morgens altijd mee begon, had ik ook geen zin meer in. Ik knapte maar niet op, dus toch maar de dokter gebeld. Of ik langs kon komen, vroegen ze aan de balie. Daar voelde ik me te ziek voor, dus ik zei " laat maar". De volgende dag was het vrijdag en mijn zoon vond het niet oke en heeft toen zelf de dokter gebeld. De dokter is langsgekomen zonder bescherming en heeft in mijn keel gekeken en me onderzocht. Corona bestond nog niet in Nederland. Achteraf bleek dat ik ook longontsteking had en ik kreeg een penicilline kuur. Langzaam knapte ik op en na 3 weken liep ik weer rond. Maar ik was nog wel erg moe, sliep veel en ik had geen eetlust. Toen in maart Corona in Nederland uitbrak kwam ik erachter dat ik dezelfde verschijnselen had gehad. Ik ging denken "zou ik het gehad hebben?" Toen na weken de vermoeidheid bleef en ik nog steeds veel moest slapen en nergens zin in had, heb ik gevraagd of mijn bloed nagekeken kon worden. Dat is gebeurd en het corona-virus was nog duidelijk in mijn bloed te zien. In eerste instantie was ik blij, want ik dacht, nu krijg ik het niet meer. Dat is echter niet zeker, ze weten het nog niet, dus ik blijf voorzichtig. Wel ben ik nog steeds moe na een half uurtje huishoudelijk werk, maar langzaam ga ik daar meer aan wennen. Nou, ik heb mijn verhaal verteld en achteraf ben ik er nog goed vanaf gekomen. Ik woon ik Brabant, niet ver van het ziekenhuis Bernhoven waar zoveel is gebeurd en wie weet wat er nog meer komt.
Het 2e verhaal. Dit verhaal heb ik binnnen gekregen via WhatsApp. het is van een man die gratis lid is van 50plus, maar wel mijn blogs leest. Hij had mijn oproep gelezen. Dit is het verhaal < ik heb een dilemma: mijn kleinzoon is zaterdag jarig. Zijn moeder is verpleegster en het hele gezin heeft milde Corona-klachten gehad in maart. Zelfs de baby kreeg hoestklachten, huilde veel en had longontsteking. Zelfs kleine kinderen kunnen dus Corona krijgen. Ondanks verplichte medische mondkapjes voor verpleegsters in het ziekenhuis, is ze besmet geraakt. Op de verjaardag van mijn kleinzoon zal ik zeker komen met een mondkapje op, want ik denk dat dit inderdaad helpt, in combinatie met afstand houden. De kans op een 2e besmetting is namelijk realistisch>
Het 3e verhaal heb ik van kennissen die via de algemene blogpagina mijn blogs lezen. Hun nicht is 20 jaar oud. Zij was eind juni, begin juli met een vriendin op vakantie gegaan naar Spanje. Toen ze weggingen was de reis veilig, de regio was geel gekleurd. Tijdens de vakantie veranderde dat in oranje en moesten ze halsoverkop terug naar huis. De ongeruste ouders haalden de dames van Schiphol op. Oma kwam ook nog even op de koffie om haar kleindochter gedag te zeggen. Oma woont in het bejaardenhuis, op loopafstand. Oma kan dat, want ze is nog fit. Na enkele dagen, toch ziekteverschijnselen bij (klein)dochter en ze werd getest : positief. Haar ouders hebben een volledige baan, waarbij ze niet kunnen niet thuiswerken. Ze moesten daarom allebei 14 dagen in quarantaine en de ziektewet in. In het bejaardenhuis wonen veel kwestsbare ouderen, dus mocht oma 14 dagen haar kamer niet uit, zodat ze niemand kon besmetten. Omdat de 20-jarige milde verschijnselen had en op zichzelf woonde heeft ze haar ouders gelukkig niet besmet en ook oma ontsprong de dans...
P.S. Deze blog is geinspireerd op de reactie van R60 onder mijn blog Avondklok dat we wel allemaal het aantal besmettingen en de weekcijfers doorkrijgen, maar dat hij een rapportage betreffende herstelproblematiek en gevolgen van Corona miste. Ik heb met dit blog daartoe een kleine poging gedaan.
geplaatst door sixty - 4055 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique