Flamboyant,maar zo bijzonder
maandag 19 oktober 2020
Het appen startte al snel en vrijdag ging de telefoon. Hey met Hans. Oh hé totaal niet voorbereid begon het gesprek. Heerlijke stem met toch de mooie beschaafde vorm van het Rotterdamse accent. Mooi volle rustige stem met een lach. Hij had na het werk zijn nieuwe auto opgehaald. Cabriolet BMW. En telefoneerde vanuit de auto 1,5 uur het vloog voorbij. Pratend over de auto, aanschaf, daar waar hij nu reed, omgeving, onze connectie. Zo ontspannen en vragend naar meer bij beiden.
Vervolg
Zaterdag had Elise een app gestuurd. Gewoon, Hey Hans leuk ons contact gisteren. Gezellig. Lees graag van je. Fijne dag. Maar het bleef stil.
Zondag kwam er een app binnen van Hans. Sorry was gisteren de hele dag op pad met vrienden. Vandaag komen mijn dochters. Vanavond facetimen lieverd?
Lijkt me leuk. Spannend. Elise was verrast door het woord lieverd. Rond 19.00 ging de telefoon over. Een live beeldverbinding Elise was wat gespannen maar had zich snel onder controle. Had zich leuk aangekleed, mooi opgemaakt, want dat hoort er gewoon bij, Verzorgd, netjes. Hans had even een wat nerveuze klank in zijn stem maar naar 10 seconden ging het als vanzelf. Complimenteus was Hans direct. Je bent nog mooier dan op de foto en die is al zo bijzonder. Eline was geraakt door zijn mooie blik, zijn mooie tanden, zijn heerlijke lach. Mijn god wat een aparte maar mooie man. Nu Hans zei ze, jij mag er ook zijn hoor. Wat leuk dit. Ben onder de indruk. Ik ook van jou lieverd, zei Hans. Hoe heb ik je 6 maanden geleden kunnen zeggen dat afstand een probleem was? Wat stom van me.
2 uur was zo voorbij. Zijn dochters kwamen binnen en we namen afscheid met, he dank je wel. Vond het bijzonder. Tot morgen lieverd
Elise was geraakt door Hans. Kan niet, dacht ze. De volgende dag ging het appen al vroeg van start. Ja Coronatijd, thuiswerken, bood toch voordelen.
Onnoemelijk veel te vertellen, veel raakvlakken. Het voelde al snel zo makkelijk, vertrouwd. Ik wil je zien, zei Hans tijdens het facetimen. Ik wil je zien, ik moet je echt zien. In levende lijve.
Oke, zei Elise maar wordt lastig met corona. Heb jij mensen gezien, geknuffeld etc. ?We mogen, kunnen geen risico lopen.
Ik kom vanavond langs, komt dat uit? Ja is goed zei Elise. Elise hield wel van onverwachte leuke acties. Kordaat optreden, geen getreuzel. Heerlijk. Ik hoef niet binnen te komen, mooi weer blijf wel bij de auto staan. Eline schoot in de lach.
Die 1,5 meter kunnen we ook in huis wel houden toch? Trouwens al die nieuwsgierige blikken in de straat, nee willen we niet toch? Ik niet in ieder geval. Klokslag 20.30 uur kwam Hans aangereden. Elise zwaaide de deur open en beiden stonden vast aan de grond,. Noem het een donderslag, een inslag. Ongelofelijk wat een blik kan doen. Verliefd, liefde op het 1e gezicht. Zeker bij allebei. Elise liep eerst naar buiten om naar zijn mooie cabriolet te kijken. Oh wat een mooie supergave auto. Dak open. Lekker hoor. Volgende keer als het kan mbt corona gaan we samen zei Hans vol enthousiasme.
Kom binnen zei Elise. Elise wilde hem omarmen, vasthouden, zoenen. Haar hart sloeg over. Dit was haar nog nooit overkomen. Stomme corona ook dacht ze. Oh mijn god, wat een gedoe zei Hans. Ik mag je niet eens een kus geven, aanraken, vasthouden. Alles in me protesteert nu. Dit is zo niets voor mij. Kom maar binnen zei ze, het is niet anders gewoon even voorzichtig zijn. En hopen op betere tijden. Als verliefde blikken konden doden, waren ze beiden in de stoel gestorven. Gezellig gezeten, en over van alles gesproken. Allebei sportief. Allebei autofanaten, verstand van voetbal, houden van gezelligheid en dansen. Heerlijk ontspannen als een vanzelfsprekendheid.
We gaan iets afspreken zei Hans, heel resoluut. Waardoor we wel samen kunnen zijn, heerlijk kunnen zoenen, vasthouden om niet meer los te laten. Whatever. Een romantische avond met alles erop en eraan. Dat wil ik zo graag met jou lieverd.
Laten we een datum prikken en de focus daarop hebben. Geen contacten, geen geknuffel, niet in de buurt van anderen zodat we een avond samen kunnen doorbrengen, vrij van corona. We gaan zelf in quarantaine.Toen hij dit zo besprak schoot Elise in de lach. Het enthousiasme was zo bijzonder. Ze hield van passie, uitgesproken meningen. Dat afgesproken te hebben vertrok Hans met een blik waar Eline van smolt . Hij stapte in de auto maar kwam terug. Lieverd, heb ik je al verteld hoe mooi je bent, hoe ik geraakt ben door je stem, door je uitstraling, je figuur. Je bent lief. Ik ben verliefd op je. Ik zo blij ben met jou.
Dag, ik app je en we facetimen in de tussentijd. Elise zwaaide en sloot de deur. Verliefd oh ja zij ook op hem. Totaal overrompeld door zijn stijl, charisma, mooie lange haren waar ze als jonge vrouw over droomde. Dat flamboyante, dat bijzondere met flair, Gevoel van geluk, daarmee ging ze naar bed maar ook angst dat het niet echt was. Kon niet. zo mooi, bijna te perfect. Hij was 5 jaar jonger. ojee. Waarom nu wel en toen ze jonger was niet?
Gedurende die weken maakte ze plannen voor de invulling van hun eerste echte date. Datum geprikt, allebei in quarantaine. De avond, samen stijlvol gekleed gaan, afgestemd op elkaar, qua kleurstijl, Hans zou een pak dragen, Elise had een mooie jurk gekocht en alles wat erbij hoorde. Samen koken, bubbels, champagne. Alles passeerde de revue en was geregeld. Hans stuurde leuke berichtjes, gaf aan dat hij zich zo verheugde
op de date, op hun samenzijn, de romantiek met kaarsen, muziek. Had hij al uitgezocht. Het moest een super mooie geslaagde avond worden. Toch kwam er de kink in de kabel. Elise merkte dat een paar dagen van te voren wat veranderde. Het bellen, appen, facetimen was top maar toch 2 dagen voor de echte ontmoeting was hij druk, ontmoette zijn kinderen, buren en Eline gaf aan dat dat niet de afspraak was. Ze wilde geen risico lopen en gaf aan dat hij zich niet aan de afspraak had gehouden en wilde de date annuleren.
Totaal van streek door zijn matte en veranderde houding kapte ze het telefoongesprek af. Dagen was het stil. Toch zochten ze weer contact. Hans wilde wat uitleggen.
Dus via facetimen werd het contact gelegd. Hans vertelde over zijn scheiding, over zijn leven, als man van de wereld, het flamboyante waarbij vastigheid mbt relaties niets voor hem was. Een rugzak die wel redelijk verwerkt was maar de bindingsangst toch opspeelde als er wat, een vrouw die indruk maakte, op zijn pad kwam. Zoals onze connectie. Hij had vriendinnen, 1 op basis van FWB en sex en een aantal gewoon om wat te gaan eten, drinken, concert. Elise schrok uiteraard. Had wel het idee dat hij vriendinnen bij de vleet kon krijgen, want zo'n man ja wil iedere vrouw. Maar je staat op een datingsite met vermelding, op zoek naar een relatie dan verwachtte Elise toch iets anders. Elise, lieverd ik wil jou echt beter leren kennen, maar jij bent een vrouw die een man niet wil delen. Ik kan je nu niet beloven dat ik het andere los kan of wil laten. Jij wilt mij veranderen denk ik. Niet als persoon maar hoe ik kijk naar relaties.
Elise lieverd, ik wil jou echt met alles want we matchen totaal, maar wil je geen pijn doen. Onze date, echt ik keek en kijk daar zo naar uit maar ik ga je teleurstellen door mijn houding, gedrag. Je bent te goed voor me. Ik wil je geen verdriet doen.
Elise was geraakt door zijn openheid maar besefte ook dat dit dus nooit iets kon worden. Delen nee dat wilde ze niet, 2e viool spelen nooit. Het was voor haar alles of niets. Hans keek haar aan en zag dat ze van streek was. Godverdomme, waarom maak ik alles kapot. Loop altijd maar door alsof er niets aan de hand is en nu kom ik jou tegen, zo anders dan de anderen, zo puur, zo eerlijk zo verdomd lief, mooi en laat het gaan. Elise herstelde zich en zei dat ze graag wilde stoppen met het gesprek en er een ander moment op terug wilde komen. Ze namen afscheid, zo anders dan alle andere keren. Het onderbuikgevoel van Elise was dus toch goed. Tuurlijk waar hadden ze het over. Zo kort, zo pril maar toch beiden zo geraakt. Het verkeerde moment. Joost mag het weten. Once in a life time wordt gezegd. Daar waren ze beiden wel van overtuigd al was er nog niets gebeurd, niet gezoend, niet vastgehouden, helemaal niets. Een paar dagen later iets voor koningsdag zochten ze contact. Hans wilde het graag uitpraten. Natuurlijk wilde Elise dit ook. Afscheid nemen van iets wat niet opgestart kon worden. nog niet bestond eigenlijk. De dag voor Koningsdag kwam Hans eten. 2 flessen prosecco gaf hij Elise en bij binnenkomst kon de intense zoen van verlangen en het vasthouden niet achterwege blijven. Liefdevol hield hij haar vast en zei, eindelijk. Ze lachte naar hem en zei, fijn dat je er bent. Het was heerlijk weer en ze gingen buiten in de tuin zitten. Hij nam haar in zijn armen, zoende haar en zij wat ruik je heerlijk en ging met zijn gezicht in haar haren. Ik vind dit heerlijk met en bij jou dat weet je toch lieverd.? Ontspannend en toch ook wat gespannen omdat het niet was dat wat ze in eerste instantie wilden. Samen heerlijk gegeten en bij de koffie teruggekomen op het eerdere gesprek. Het leven zoals Hans leefde met de vrijheid en blijheid zonder vastigheid met 1 FWB met en paar vriendinnen zonder. Hij wilde genieten van het leven na zijn scheiding en had een totale metamorfose uiterlijk maar ook innerlijk ondergaan. Gigantisch mooie foto's had ze al gezien van hem, Een model zo speciaal. Hij stuurde ze nu per app. Elise luisterde naar zijn verhaal, zijn heerlijke warme stem en keek naar zijn gezicht. Ik wil jou niet kwijt lieverd, maar kan je niet alles geven dat wat je wilt. Wil jou als mijn muze, de belangrijkste. Elise had natuurlijk tijd genomen om over alles na te denken. Zij wilde hem in alles, voor alles, volledig, al wist ze nog niet veel van hem maar zijn karakter, zijn instelling, zijn alles, het flamboyante maar zo bijzondere. Nooit was er iemand geweest die haar zo had geraakt. Toch wist ze ook dat dat leven haar niet dat zou bieden wat ze echt verlangde en nodig had. Delen met iemand anders dat wilde ze niet. Ze stapte op en zei wacht even, ik heb iets voor je.
Hans naam haar op zijn schoot en legde zijn hoofd op haar arm. Hij streelde haar rug en zoende haar handen. Wat heb je mooie zachte handen, mooie nagels. Je huid is zo zacht. Elise keek hem aan en zei, Lieve Hans, speciale man met je heerlijke stem waar ik nu al van hou. ik weet dat jij nog zoekende bent maar toch je uitleg wilde geven aan mij. Ik weet dat je nog veel dingen vanuit je verleden moet verwerken, Ik weet dat je mij wilt maar mij niet kunt geven dat wat ik nodig heb, toch voor een wat langer termijn. En toch zijn wij een supermatch al ben ik 5 jaar ouder. Je hebt mijn hart geraakt. Ik heb jouw hart geraakt. De afgelopen periode hebben we minimaal 6000 apps gestuurd, alles bij elkaar opgeteld meer dan 100 uur facetime gedaan en daarnaast nog veel gebeld. Dus dat zit goed. Geloof me. Dat weet jij en dat weet ik. Veel gedeeld, zoveel overeenkomsten, zo'n speciale band en gevoel. We voelen elkaar feilloos aan en toch. Ik geef je deze armband, want je houdt van kralen en lederen banden als teken van vriendschap, hoop en liefde. In de kleur turquoise. Helderheid. En dit gedicht over ons zodat je weet dat het oke was. Al was het kort maar intens. Hans schrok en pakte Elise steviger vast. Is dit het afscheid lieverd? Elise moest zich vermannen want alles in haar wilde dat hij die nacht zou blijven, maar het had geen toekomst dus voor ONS ging ze niet. Ze namen intens afscheid met de afspraak dat ze contact zouden houden. Het even zouden laten rusten.
Hans verdween in de nacht en Eline sloot de deur. Dagen was het stil en bleef het tot op heden stil. Geen contact was er meer geweest. Zij stuurde hem nog een gedicht van liefde. Zij was door hem geblokkeerd bij Linkdin, bij whats app. Het voelde zo slecht, waardeloos en machteloos. Een paar keer heeft ze nog getracht in contact te komen maar ze heeft het los gelaten, los moeten laten. En toch dat intense gevoel gaat niet over. De blokkering bij whats app is ongedaan gemaakt. Vaak kijkt ze nog naar Whats app, dan is hij online en denkt ze, hoopt ze maar tevergeefs. Doet hij hetzelfde, denkt hij ook aan mij vraagt ze zich af? Zelf heeft ze vaak op het punt gestaan om te schrijven, te willen weten hoe het gaat . Typt ze wat woorden maar verstuurt ze niet. Maar ze durft niet meer. Elise gaat verder en schrijft zich weer in bij een datingsite met zoveel tegenzin. Het valt haar zwaar want geen enkele man kan tippen aan Hans. Die mooie bijzondere man die haar hart heeft geraakt, die ze graag nog zou zien, willen spreken . Toch onverwacht ziet ze hem kortgeleden weer op de site. Ze kijkt naar zijn foto en voelt weer wat er was die eerste keer. Hans, langere haren, met een blik die ze zo herkent, het flamboyante en toch zo bijzondere. iets in haar wil reageren maar nee. Hij is ook op zoek terwijl we het beiden hadden, denkt ze dan. Hoe stom zit een mens in elkaar wat de liefde betreft. Waarom zijn mannen zo moeilijk in de liefde. Maar ze beseft nu ook weer hoe moeilijk liefde te vinden is maar vooral ook om weer opnieuw te beginnen met de wetenschap dat het er was van beide kanten maar niemand het meer oppakt. Uit angst. En soms wilde ze dat iemand een poging voor hen zou doen. Maar nee dat kan niet. Spontaniteit ondanks angst tot afwijzing, zou het moeten zijn. Zo werkt het in liefde. En dan blijft er waarschijnlijk altijd spijt . Waarom niets meer gedaan? Hans niet, Elise niet. zo jammer.
A chance of a lifetime. Dat is de realiteit.
geplaatst door Sanne1 - 2128 keer gelezen
Vorige berichten
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.
Genieten van je relatie net zoals van je eten?
Ik probeer waar mogelijk thuis te eten. Omdat ik nog steeds single ben kook ik vaak voor een paar dagen tegelijk, wat over is wordt in een of meer bakjes in de koeling bewaard. Voorverpakte ingrediënten zijn qua hoeveelheid vaak afgestemd op huishoudens van een persoon, en eenmaal opengemaakte pakjes kunnen soms moeilijk bewaard worden.
Er is niets mis met uit eten gaan, ik ken heel wat alleengaanden die hun kookplaat of fornuis vrijwel nooit gebruiken. Anderzijds is het een uitdaging om een lekkere maaltijd op tafel te zetten zonder dat het je de kop. teveel tijd en energie kost. Toch is het gezelliger met z’n tweetjes aan tafel te zitten. Ik ken van nabij een stel, waarvan de ene helft na de scheiding geen warm eten heeft klaargemaakt, hoewel zij een prima ingerichte keuken heeft. Toen zij nog getrouwd was kookte manlief altijd…
Eten is bedoeld als voeding voor het lichaam, maar het mag / moet ook smakelijk zijn. Dat hangt af van wat er op het menu staat, maar evenzeer van wie het klaarmaakt en of diegene er plezier in heeft achter de pannen te staan. Als er dan een smakelijke maaltijd op tafel komt, doorgaans als avondeten, is het genieten. Variatie van het menu en gezond eten zijn een van de pijlers waarop een gezond lichaam rust.
Ik denk, dat je ook in en van een relatie mag genieten, misschien zelfs wel moet genieten. Als het plezier er niet (meer) is, dan is het goed net als bij het samenstellen van een menu te kijken, of het schort aan de samenstelling van de maaltijd, aan de kok(s) of aan diegenen, die aan tafel plaatsnemen.
Ik heb op vakantie in het buitenland een paar teleurstellende ervaringen met eten in een hotel beleefd. In een op papier driesterren hotel in Frankrijk was het ontbijt zo miserabel, dat een van de gasten en ik een dag daarvoor naar de plaatselijke super gingen om fruit en brood, dat normaal te snijden was te kopen. In Italië, een half jaar eerder was het diner beneden de maat.
Is het mogelijk zo, dat wat de een voor zichzelf acceptabel vindt voor iemand anders niet door de beugel kan? Net als in een relatie, wanneer ik twee relaties naast elkaar leg waarin de verhoudingen op het eerste gezicht vergelijkbaar zijn. Dan zijn er onderhuidse spanningen, waardoor het ene stel wel bij elkaar blijft het andere stel uit elkaar gaat.
Soms raakt het genieten als mensen langdurig met elkaar samen zijn op de achtergrond. Een ander stel met puberkinderen, dat ik ook goed ken werken allebei; ondanks hun drukke gezin gaan ze regelmatig getweeën naar een theatervoorstelling, ze zijn dol op cabaret. Dan genieten ze in hun relatie van iets, waar ze samen in geïnteresseerd zijn. Dat is dan natuurlijk “Quality time”.
Door de drukke tijd ruimen mijns inziens velen die een relatie hebben te weinig tijd in om samen te genieten. Met alle gevolgen van dien. Elk van beiden ontwikkelt eigen interesses, het praktiseren daarvan kost tijd, vaak geld, en als slot van het liedje is men uit elkaar gegroeid.
Misschien zou er een recept, een tijdlijn voor het samen genieten zijn. Dan moet de wil daarvoor wel aanwezig zijn!
Geur
Geur
Op de grote tafel waar ik nu op deze sombere zondagmorgen mijn blog zit te schrijven, staat een vaas met gedroogde pioenrozen. De kleuren zijn prachtig oudroze. Ik houd van die kleur. Het doet mij denken aan vroeger. De oudroze gordijnen in onze woonkamer en doet mij denken aan mijn Oma die zo n kleur blouse droeg. Een kleur van tijdloze elegantie. Ikzelf ben nu in het bezit van een trui in deze zachte tint. Bovendien doet mij het denken aan de rozen die ik van mijn lief kreeg tijdens onze verlovingstijd. Bij zijn lange afwezigheid op zee, legde ik een roos tussen de bladen van een boek. Ik kwam er laatst nog één tegen tussen boeken uit die tijd, boeken die ik nooit zal wegdoen. Vervaagde bloemblaadjes in een haast antieke tint uit een lang verleden. Helaas is de geur hiervan verloren, daartegenover heeft deze roos de geur overgenomen van het oude boek.
“Niets doet het verleden zo volledig herleven als een geur die er ooit mee werd geassocieerd” Vladimir Nabokov
Echter deze pioenrozen die ik in de dit afgelopen jaar in maand Mei heb geplukt en daarna heb gedroogd is de geur nog steeds aanwezig. Ik kan het niet laten om af en toe aan ze te ruiken. Deze pioenrozen hebben ooit in de tuin van mijn moeder gestaan. Wanneer ik de geur weer ruik, denk ik aan haar, maar ook aan de geur die ze verspreiden wanneer ik bij haar op bezoek de geur rook van de bij haar op tafel staande vaas met pioenrozen. Ik zie dan nog de woonkamer voor mij en zie ik haar daar aan tafel zitten. Evenals bij muziek worden geuren herinneringen. Simpelweg omdat ze te maken hebben met onze emoties. Tijdens het wandelen in de zomer kwam ik een keer langs een struik Jasmijn. Door een vleugje wind kwam de geur van de bloemen mij al tegemoet. Het bracht mij weer terug naar de plek waar ik was als kind tijdens een fietstocht met mijn ouders. Mijn moeder liet mij de bloemetjes ruiken.
“Liefde is in de eerste plaats van de geur van de ander houden” Pascal Quinaard
Wat is er heerlijker dan het ruiken van een pasgeboren baby. Kinderen ruiken nog neutraal en bij hen zijn de zweet klieren nog niet zo ontwikkelt. Ieder mens is uniek, in zijn/haar karakter, maar ieder mens heeft ook een eigen geur. En daar houdt je van, of je loopt er hard bij weg. Dus onze keus om verliefd te worden hangt niet alleen van onze zintuiglijke vermogens af, maar ook van ieders geur.
Geef mij maar de geur van pas gemaaid gras, dan denk ik aan de Lente. Of de geur van net gezette koffie. Uitnodigend bij iemand binnen komend. Of… geef mij maar iemand die ik lekker vind ruiken!
Liefs,
Monique