Overboord
donderdag 29 oktober 2020
Daten met voorheen wildvreemden, brengt ook een soort spanning en nieuwsgierigheid bij mij teweeg. "Zal ie echt zo leuk zijn als hij heeft doen voorkomen? Wat als het niet klikt? Hoe geef ik zo tactvol mogelijk aan tijdens een date dat het volgens mij toch echt niks is of wordt? (ik zie mezelf dan al met mijn dikke kont half uit een wc-raampje hangen om er ongemerkt vandoor te gaan). Wat als het een serie-moordenaar met een zeldzaam slechte smaak in vrouwen blijkt te zijn? Wat als..???Om met name horrorscenario's voor te zijn waarbij drogeren, kofferbakken, ducktape en een sok in de mond een rol spelen, heb ik in het begin van mijn date-carriere vriendinnen betrokken en allerlei codetaal ingevoerd. Tot vrouwenhandel en seriemoorden is het nooit gekomen maar was een date echt niks of voelde echt bizar aan, dan is het wel eens voorgekomen dat ik 'gered' werd door een telefoontje van een vooraf ingeseinde vriendin waardoor ik een goed excuus had om afscheid te nemen. En ja, ik ben mans, of vrouw, genoeg om het zelf te regelen en de date zelf te beeindigen. Maar ik heb het echt herhaaldelijk meegemaakt dat, wanneer ik tijdens een date, aangaf van "Joh, het gaat m niet worden" de man in kwestie vasthoudend bleek of heel claimerig.
Ik moet hierbij denken aan een date met een man die eruit zag als een verlopen schlagerzanger met veel te witte tanden die van geen wijken wilde weten. De date duurde en duurde maar, ik zat me maar vol te proppen met bitterballen terwijl ik naar zijn langdradige monologen zat te luisteren. Op een gegeven moment had ik het helemaal gehad. Ik had verdorie naar mijn favo serie Silent Witness kunnen kijken op televisie! Onder een dekentje! Op mijn heerlijke loungebank! Nee, zit ik hier met een over the hill schlagerzanger met toupet en te witte tanden en ook nog buikpijn van de bitterballen. Ik ben abrupt opgestaan om mijn jas te pakken. Hij legde daarop zijn kleffe zweterige handje met worstenvingers op die van mij. Oooh gruwel! Dat moment! Ik word er nu nog wel eens zwetend en om mijn moeder roepend wakker van. Dat was één van de weinige keren dat ik de neging moest onderdrukken om een date niet met een vork zijn oogbol eruit te prikken. Los van dat stond onze Udo Jurgens erop om mij naar buiten te begeleiden. En het liefst ook nog naar mijn huis, geloof ik. Gewoon aan het dreinen als een klein kind. Ik heb de rekening afgerekend, voordat ie zou gaan zeggen dat ik van m profiteerde, en ben er als een haas vandoor gegaan. En nee, niet via een wc-raampje maar gewoo via de uitgang.
Afgelopen maandag had ik een date met S. met wie ik nu ongeveer een maand contact heb. We hebben elkaar al een paar keer gezien en het voelde oké. Hij stelde voor dat ie voor me zou gaan koken. Eten! In mijn geval altijd goed. Hij had een soort van tweede huis in de vorm van een woonboot. Dus daar zouden wel elkaar zien. Het klonk hoe langer hoe leuker. Een zeemansbesaan leek me altijd al leuk en ik nam me voor om alvast termen als 'bakboord' 'stuurboord' en 'aiaiai kapitein!' uit mijn hoofd te gaan leren. S. pikte me op bij het staion en van daaruit reden we naar zijn euh..idyllisch gelegen woonboot. Ik twijfel nogsl over idyllisch gelegen daar een paar weilenden, een paar koeien en en wat slootjes al snel idyllisch zijn voor mij, stadsmens als ik ben. Ik ben ook zo iemand die, wanneer ik in de trein of auto zit, en koeien in de wei zie, iedereen in de buurt daaran luidruchtig op de hoogte mot brengen. "Kijk dan! Koeien!!!" schreeuw ik dan heel enthousiast. Anyway.
We arriveerden bij een jachthaven en om bij zijn woonboot te komen moesten we nog een tocht afleggen in een klein bootje. Even voor de beeldvorming: ik gekleed in lichte camelkleurige kleding met prachtige kniehoge laarzen met een mooie hak eronder. Het bootje: stond vol met water en zag er niet uit. Chagrijnig wees ik op de werkelijk prachige jachten die lagen aangemeerd en ik vroe of we die niet konden lenen. "Is maar een klein stukje, mop! Kom!" zei ie. Nog chagrijniger vroeg ik of ik soms ook nog moest roeien of paddelen. Hij wees op de buitenboord motor. Oke dan maar. Hij sprong alvast in het bootje en stak galant zijn hand uit om mijn van de wal in de sloo,,euh ik bedoel, in het bootje te helpen.
Lekker dan. Ik ben vrij lomp en heb ook geen ruimtelijk inzicht. Ruimtelijk inzicht als in; wat is de precieze afstand om met hakken aan vanaf hoger gelegen gebied de overstap naar lager gelegen bootje te maken. Zonder op mijn muil te gaan, natuurlijk. Vraag me niet hoe, maar ik belandde met een ijselijke gil en een nog ijselijker sprong in het bootje dat gevaarlijk naar één kant helde. Ooh my God, zie je. Dat heb je er nou van als je de laatste maanden elke ochtend met muffins en appeltaart ontbijt. Dat gaat zich wreken qua gewicht waardoor de boot natuurlijk naar één kant overhelde. Ik ging onwennig zitten en S. zette de motor aan en racede het donkere water op. Ja, ik zeg racen. Iets anders kan ik er niet van maken. Met bijna satanisch genoegen nam hij de bochten heel scherp en moest daarbij keihard lachen om mijn gegil en gevloek. ik donderde bijna van het bankje en had het idee dat ik mezelf in een kermisattractie bevond.
Oh my God..het ergte moest nog komen. Plots viel de motor stil! "En nu?!! En nu??!"gilde ik terwijl het bootje ronddobberde. Ik zag mezelf al aangespoeld worden op een onbewoond eiland, uitgeput en rooksignalen makend. Maar wel gekleed natuurlijk in een beeldig rokje van palmbladeren en twee kokosnotendoppen. En los van dat.wat zou ik afvallen daar! Want ja, op zo'n eiland groeiden natuurlijk geen tompoucen, milkarepen, Lay's chips en poffertjes. S. verpestte mijn vooruitzicht van een prachtig slank lichaam natuurlijk weer door de motor bij te vullen waarop we weer verder konden. Ik was dolblij toen we voet op vaste bodem zetten.
Hoe S. en ik hier verder in staan en hoe het zich verder gaat ontwikkelen, zou ik niet weten. Sommigen zouden S. een scharrel noemen. Mwah, dat vind iik zo'n rotwoord. Ik heb het dan liever over vrije uitloop-vriendje. In ieder geval hebben de woonboot en vrije uitloop-vriendje potentie. Maar ja, dat zeiden ze van The Titanic ook.
geplaatst door Nona_ - 2571 keer gelezen
Vorige berichten
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.
Genieten van je relatie net zoals van je eten?
Ik probeer waar mogelijk thuis te eten. Omdat ik nog steeds single ben kook ik vaak voor een paar dagen tegelijk, wat over is wordt in een of meer bakjes in de koeling bewaard. Voorverpakte ingrediënten zijn qua hoeveelheid vaak afgestemd op huishoudens van een persoon, en eenmaal opengemaakte pakjes kunnen soms moeilijk bewaard worden.
Er is niets mis met uit eten gaan, ik ken heel wat alleengaanden die hun kookplaat of fornuis vrijwel nooit gebruiken. Anderzijds is het een uitdaging om een lekkere maaltijd op tafel te zetten zonder dat het je de kop. teveel tijd en energie kost. Toch is het gezelliger met z’n tweetjes aan tafel te zitten. Ik ken van nabij een stel, waarvan de ene helft na de scheiding geen warm eten heeft klaargemaakt, hoewel zij een prima ingerichte keuken heeft. Toen zij nog getrouwd was kookte manlief altijd…
Eten is bedoeld als voeding voor het lichaam, maar het mag / moet ook smakelijk zijn. Dat hangt af van wat er op het menu staat, maar evenzeer van wie het klaarmaakt en of diegene er plezier in heeft achter de pannen te staan. Als er dan een smakelijke maaltijd op tafel komt, doorgaans als avondeten, is het genieten. Variatie van het menu en gezond eten zijn een van de pijlers waarop een gezond lichaam rust.
Ik denk, dat je ook in en van een relatie mag genieten, misschien zelfs wel moet genieten. Als het plezier er niet (meer) is, dan is het goed net als bij het samenstellen van een menu te kijken, of het schort aan de samenstelling van de maaltijd, aan de kok(s) of aan diegenen, die aan tafel plaatsnemen.
Ik heb op vakantie in het buitenland een paar teleurstellende ervaringen met eten in een hotel beleefd. In een op papier driesterren hotel in Frankrijk was het ontbijt zo miserabel, dat een van de gasten en ik een dag daarvoor naar de plaatselijke super gingen om fruit en brood, dat normaal te snijden was te kopen. In Italië, een half jaar eerder was het diner beneden de maat.
Is het mogelijk zo, dat wat de een voor zichzelf acceptabel vindt voor iemand anders niet door de beugel kan? Net als in een relatie, wanneer ik twee relaties naast elkaar leg waarin de verhoudingen op het eerste gezicht vergelijkbaar zijn. Dan zijn er onderhuidse spanningen, waardoor het ene stel wel bij elkaar blijft het andere stel uit elkaar gaat.
Soms raakt het genieten als mensen langdurig met elkaar samen zijn op de achtergrond. Een ander stel met puberkinderen, dat ik ook goed ken werken allebei; ondanks hun drukke gezin gaan ze regelmatig getweeën naar een theatervoorstelling, ze zijn dol op cabaret. Dan genieten ze in hun relatie van iets, waar ze samen in geïnteresseerd zijn. Dat is dan natuurlijk “Quality time”.
Door de drukke tijd ruimen mijns inziens velen die een relatie hebben te weinig tijd in om samen te genieten. Met alle gevolgen van dien. Elk van beiden ontwikkelt eigen interesses, het praktiseren daarvan kost tijd, vaak geld, en als slot van het liedje is men uit elkaar gegroeid.
Misschien zou er een recept, een tijdlijn voor het samen genieten zijn. Dan moet de wil daarvoor wel aanwezig zijn!
Geur
Geur
Op de grote tafel waar ik nu op deze sombere zondagmorgen mijn blog zit te schrijven, staat een vaas met gedroogde pioenrozen. De kleuren zijn prachtig oudroze. Ik houd van die kleur. Het doet mij denken aan vroeger. De oudroze gordijnen in onze woonkamer en doet mij denken aan mijn Oma die zo n kleur blouse droeg. Een kleur van tijdloze elegantie. Ikzelf ben nu in het bezit van een trui in deze zachte tint. Bovendien doet mij het denken aan de rozen die ik van mijn lief kreeg tijdens onze verlovingstijd. Bij zijn lange afwezigheid op zee, legde ik een roos tussen de bladen van een boek. Ik kwam er laatst nog één tegen tussen boeken uit die tijd, boeken die ik nooit zal wegdoen. Vervaagde bloemblaadjes in een haast antieke tint uit een lang verleden. Helaas is de geur hiervan verloren, daartegenover heeft deze roos de geur overgenomen van het oude boek.
“Niets doet het verleden zo volledig herleven als een geur die er ooit mee werd geassocieerd” Vladimir Nabokov
Echter deze pioenrozen die ik in de dit afgelopen jaar in maand Mei heb geplukt en daarna heb gedroogd is de geur nog steeds aanwezig. Ik kan het niet laten om af en toe aan ze te ruiken. Deze pioenrozen hebben ooit in de tuin van mijn moeder gestaan. Wanneer ik de geur weer ruik, denk ik aan haar, maar ook aan de geur die ze verspreiden wanneer ik bij haar op bezoek de geur rook van de bij haar op tafel staande vaas met pioenrozen. Ik zie dan nog de woonkamer voor mij en zie ik haar daar aan tafel zitten. Evenals bij muziek worden geuren herinneringen. Simpelweg omdat ze te maken hebben met onze emoties. Tijdens het wandelen in de zomer kwam ik een keer langs een struik Jasmijn. Door een vleugje wind kwam de geur van de bloemen mij al tegemoet. Het bracht mij weer terug naar de plek waar ik was als kind tijdens een fietstocht met mijn ouders. Mijn moeder liet mij de bloemetjes ruiken.
“Liefde is in de eerste plaats van de geur van de ander houden” Pascal Quinaard
Wat is er heerlijker dan het ruiken van een pasgeboren baby. Kinderen ruiken nog neutraal en bij hen zijn de zweet klieren nog niet zo ontwikkelt. Ieder mens is uniek, in zijn/haar karakter, maar ieder mens heeft ook een eigen geur. En daar houdt je van, of je loopt er hard bij weg. Dus onze keus om verliefd te worden hangt niet alleen van onze zintuiglijke vermogens af, maar ook van ieders geur.
Geef mij maar de geur van pas gemaaid gras, dan denk ik aan de Lente. Of de geur van net gezette koffie. Uitnodigend bij iemand binnen komend. Of… geef mij maar iemand die ik lekker vind ruiken!
Liefs,
Monique