Terwijl de kat slaapt
zondag 6 december 2020
Gisteren is Sint Nicolaas stilletjes mijn huis voorbij gereden. Of zou hij hebben aangebeld? Ik was niet thuis, mijn waarde Sint. Ik was aan de wandel, ik was mijn schoenen aan het verslijten op de landweggetjes tussen Wolfheze en Lunteren. Heb ik minder kleding nodig naarmate ik ouder word, minder ruimte en minder eten, ik verslijt juist meer schoenen. Kan ik nog nieuwe schoenen vragen voor in mijn schoen? Wat kon ik Sinterklaas sowieso vragen nu zijn bestaansrecht vervaagt, nu hij een alleenstaande oudere man dreigt te worden? Hoho, Santa Claus redt het ook in z´n eentje, en de Bever Cadeaugids weet raad: 'Voor de huismus. Voor de sporter. Voor de gadget-fan. Voor de (buiten) chef. Voor de klimaat-strijder. Voor wie alles al heeft cadeaukaart'. Voor wie alles al heeft? Wat zou zo iemand dan moeten kopen van zijn cadeaukaart? Ik zou daar als Bever trouwens ook streepjes tussen zetten: Voor-wie-alles-al-heeft-cadeaukaart. Ter geruststelling: Jaren geleden heb ik in een sinterklaasgedicht over het edele spel boardscript mijn 'streepjes-wens' een 'typisch geval van hyper-correctie' genoemd…
Vandaag houd ik de kat gezelschap, maar de kat merkt het niet. Hij ligt te slapen. Heeft hij minder eten nodig naarmate hij ouder wordt, hij vergt meer aandacht, zelfs in zijn slaap. En ook al bezie ik het verschijnsel dieren in huis met afschuw, ik pas graag op hem. Vroeger (en dan echt vroeger, niet toen ik nog jong was), vroeger was het samen met dieren onder één dak wonen bittere noodzaak. Nu heet het dierenliefde. De moderne mens leert een kind van dieren houden met een levende hamster in een kooitje als lesmateriaal. Die hamster kwam ik trouwens ook tegen bij een kleine zoektocht naar blogs van een voormalig blogster op deze site. Hét blog heb ik niet gevonden, mijn 'Laat zijn …' reactie erop dus ook niet. Wat mij slechts rest is een fragment uit mijn eigen blog 'Vanwege de regen': 'We werden niet verliefd op elkaar … We benoemen elkaars gedachten, de zon, de haartjes op zijn onderarmen, de smaak van mijn huid, de regen, de wind. We accepteren dat we elkaar niet kennen en werden stilaan steeds nieuwsgieriger naar elkaar…'
Is dit het onvermijdelijke ongemak van een schrijver, ook van een kleine schrijver zoals ik? Ik denk het wel. De grote schrijver Toon Tellegen moet ook verbaasd hebben opgekeken, toen er niet lang na zijn 'Het wezen van de olifant' een kinderboek verscheen over een koe die in een boom klom. Ik heb 'Het wezen van de olifant' destijds van Sinterklaas gekregen. Een mogelijk toekomstige geliefde stuurde mij er fragmenten uit, fragmenten die mij zo raakten dat ik het boekje op mijn verlanglijstje heb gezet. Het is een boekje vol dierenverhalen die geen dierenverhalen zijn, over een olifant die zijn verlangen slechts kan vormgeven door het onmogelijke te doen: in een boom klimmen. Het laatste gedicht luidt:
'Waarom, waarom…
Er is geen waarom
Waarom bestaat niet, heeft nooit bestaan
en zal nooit bestaan.
Daarom bestaat.
Daarom kan ik niet slapen,
daarom zal ik morgen weer in een boom klimmen
en daarom zal ik morgen weer vallen
en voor de zoveelste maal al mijn ribben breken.
Daarom schrijf ik dit allemaal op.'
Ook ik zal blijven schrijven en 'al mijn ribben breken'. Schrijven en ribben breken blijkt bij elkaar te horen. Ik zou het ook, veilig op de grond, bij sinterklaasgedichten kunnen houden. Of bij kerstversjes, wanneer zelfs de nu-nog-kleuter in mijn naaste familie definitief voor Santa Claus heeft gekozen.
Ademt de kat nog? Gelukkig, ik zie zijn flanken bewegen. Ik kan hem vanavond als kat-in-leven aan zijn vaste personeel overdragen.
geplaatst door RodeJas - 2609 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?