De angsthaas

Het is algemeen bekend, dat na de AOW het geheugen hard achteruit kan gaan. Natuurlijk drijft in de verte die wolk van Alzheimer en dementie die wij allen vrezen, maar ook heb je het geheugen gewoon minder nodig en misschien is het ook wel het sluiten van de cirkel, dat je de wereld met net zo weinig kennis verlaat, als waar je als baby mee kwam?

Mijn ouders zijn nog kwiek van lijf en leden, en ik verdenk ze ook wel eens van gemakzucht als ze zo'n wimpelende beweging maken, van ach dat weet ik allemaal niet meer, vergelijkbaar met mijn brugklasleerlingen vroeger. Maar ja, ze zijn over de tachtig dus hebben ze recht op gemakzucht. Zoveel mogelijk anekdotes over onze voorvaderen probeer ik uit hun vergeelde foto's en herinneringen te peuren voor het nageslacht en de medische stand:) Maar wat als ik op een dag zelf niet meer van toeten noch blazen weet?

Mijn jongste dochter is gisteren afgestudeerd aan de universiteit van Leiden en bezit gelukkig een fenomenaal geheugen voor details, dus daar zijn de familiegeschiedenissen veilig bij. Maar er zijn natuurlijk ook dingen die ik haar niet vertel, omdat ze te erg zijn. Zal ik haar daar uberhaupt mee lastig vallen, het is toch allemaal water onder brug? Zulke dingen zijn fijn om met je partner te bespreken, maar wat als je een partner gekregen hebt die een geheugen als een zeef heeft?

Omdat ik erg goed in het "Nu" kan leven, is wat er vorige week of vorig jaar misging, nooit zo belangrijk, laat staan wat er dertig jaar geleden gebeurde. Ik kan het als natte druppels van mij af laten glijden en genieten van elk prachtig geweven spinnewebje en elk roodgebladerde boom. Maar wat ik erg mis, is toch wel dat moment van wederzijdse reflectie, van weet je nog dat we daar waren en dat er dat grappige gebeurde en dat jij toen dit zei? En dat er dan steeds dat verdwaasde nodeloos gegraaf door de geheugenkast volgt, waardoor ik soms maar niet eens meer uitspreek. Alles van waarde is weerloos, dat is wel weer duidelijk hier. Gelukkig zijn er nog de foto's, de brieven en de bankafschriften, maar al die mooie momenten die niets gekost hebben, lijken nu voor altijd verloren te zijn.

Als je als single op een datingsite gaat, moet je over een aantal dingen na gaan denken waar je op zich misschien niet zo bij stil had gestaan.
Dat bedoel ik dan met betrekking tot wat je zoekt in een potentiële partner. Wat vind je fijn, wat niet? Wat heb je nodig, wat niet?
Ik vond “wel of geen kinderen” altijd lastig dus ik liet het gewoon in het midden. Zelf heb ik wel 2 volwassen kinderen maar ik was niet zeker of het wat uit zou maken als iemand er geen had.
Nu denk ik daar de laatste tijd net iets anders over.

De reden dat ik het eerst niet wist, is dat ik een vriendin heb die een nieuwe partner kreeg zonder kinderen. Zij had zelf drie meiden. Dat ging gewoon goed, ze waren gek op elkaar en hij kreeg ook een band met de kinderen.

Nu echter, als ik profielen lees van mannen die geen kids hebben, dan zie ik toch dat die een heel ander soort levensstijl hebben.
Eentje met vooral heel veel uitgaan.
Dat trekt mij eerlijk gezegd niet aan. Ik hou er wel van zo eens weg te gaan, af en toe uit te gaan, maar ik hoef niet bij elk feestje, festival of kroegje te zijn.

Als ik dan terug denk aan hoe kinderen krijgen je leven verandert. Vader en moeder worden heeft een enorm impact. Natuurlijk kan dat bij iedereen anders zijn, maar je moet toch ineens volwassen worden want je bent 100% verantwoordelijk voor dat kleine wezentje wat ineens ook een plekje in je huis en leven heeft.
Mij heeft dat toch echt wel veranderd, en ook mijn leven. Gaan en staan waar en wanneer je wilt, is er ineens niet meer bij, want je moet voeden, luiers verschonen, de kleine moet slapen enzovoorts.
Zeker in het begin heb je gebroken nachten, dan heb je wel wat anders aan je hoofd dan tot diep in de nacht te gaan feesten of in de kroeg te hangen.
In plaats daarvan krijg je kinderfeestjes en Sinterklaasvieringen.

Maar het is meer dan alleen wat praktische dingen. Dat was het toch in ieder geval voor mij en ik zie hetzelfde ook bij mijn dochter en haar partner.
Het verandert je op dieper niveau. Je komt anders in je emoties te staan, ik denk dat je kunt zeggen dat die verdiepen.
Als ik denk aan hoe mijn schoonzoon straalde toen hij alleen maar wist dat hij papa zou gaan worden! Trots, vreugde, en liefde die er rijkelijk uitstroomde, op een andere manier dan ooit voorheen. En hetzelfde bij de geboorte van de kindjes.

Als ouder krijg je vanaf dat moment gewoon een heel ander soort leven. Je past eigenlijk alles aan en alles draait -zeker in de jongere jaren- om de kinderen.
En buiten die dingen gaat ook veel van je geld naar verzorging en welzijn van je kinderen en heb je in die zin minder geld te besteden aan je eigen dingen.

Dat kan inhouden dat je lange tijd veel minder uitstapjes, reizen en vakanties kunt hebben dan iemand die geen kinderen heeft.

Eenmaal vader of moeder word je ook nooit meer niet-vader of niet-moeder. Het is iets wat je je leven lang blijft. Daarmee blijft ook de zorg om en voor je kind, al zijn ze volwassen.

Zo had ik toen mijn dochter in Amerika woonde een paspoort in plaats van een ID-kaart. Puur zodat ik per direct naar Amerika kon vertrekken in geval er iets zou zijn met haar.
Ook wel eens meegemaakt met beide kids dat er iets ernstigs was en dan laat ik ter plekke alles uit handen vallen, stap in mijn auto, en ben ik in no time bij het betreffende kind.

Al die dingen, zorgen, verantwoordelijkheid, kosten, tijd en energie rondom je kind(eren) heb je niet als je er geen hebt.
Logisch dat je dan een heel ander leven hebt met ook finaal andere levenservaringen.
Ik vind zelf kinderen een enorme verrijking, maar als ik ze om een of andere reden niet had gehad, had ik dat op andere manier ingevuld.

Als ik dan nu qua daten en zoekvoorkeuren moet kiezen, neig ik toch naar “met uitwonende kinderen” in plaats van “geen voorkeur”.
Ik zeg niet dat het niet compatibel is, helemaal niet. Iemand kan ongelofelijk veel toevoegen en te bieden hebben juist door zijn/haar andere ervaringen in het leven.
Maar als “geen kinderen” inhoudt dat je non-stop festivals, feestjes, concerten, en kroegen moet aflopen, dan pas ik toch daarvoor.
Dat heeft voor mij niet genoeg “bite”. Is mij te oppervlakkig.
Er is niets mis mee als je daar gelukkig van wordt, het is gewoon niet voor mij.

Maar dan is er nog een andere kant die laatst iemand aanhaalde. Kinderen kunnen ook weer een belemmerende factor zijn. Ook als ze volwassen zijn. Als het niet klikt, zit je met verjaardagen, Kerst en dergelijke toch te kijken. En dat kan alsnog een negatieve invloed op je relatie hebben.

En eerlijk gezegd heb ik dat meegemaakt in mijn laatste relatie. Hij had één dochter waar hij heel hecht mee was. Vind ik geen punt, maar met het ontmoeten voelde ik intuïtief dat ze mij niet zo leuk vond.
En ja, dat had wel een invloed. Het heeft indirect een rol gespeeld dat onze relatie tot een einde kwam.

Daaraan denkend, neig ik weer om toch maar weer terug te gaan naar ‘geen voorkeur’. Want het is super jammer, en enorm pijnlijk, als iets stuk loopt terwijl je samen een enorm goede diepe klik hebt.

Decisions, decisions…

Vorige week dinsdag kreeg ik een appje van mijn museumvriend. Om 22.40 uur is er op NPO2 een documentaire over schilder, beeldhouwer en architect Rudi van de Wint en zijn immens grote kunstwerken op het uitgestrekte duinterrein "De Nollen" in Den Helder. Weet je nog dat we vele jaren geleden daar zijn geweest en er een rondleiding hebben gehad? Ja, dat weet ik nog, ik ga kijken, appte ik terug. Rudi van de Wint is in 2006 overleden, zijn 2 zonen Ruud en Gijs beheren nu samen De Nollen.

Kunstenaar en architect Rudi van de Wint heeft in de 60-iger jaren van de vorige eeuw een voormalige vuilnisbelt omgetoverd tot een uniek natuurgebied in de binnenrand van het duingebied van Den Helder en met zijn eigen, grote kunstwerken opgesierd. Hij is een van de bekendste kunstenaars in Nederland, want ook de fel gekleurde muren in de vergaderzaal van de Tweede kamer, een kruising tussen een beeldhouwwerk en een schilderij, waren een werk van zijn hand. Bijna iedereen heeft die wanden bij een tv-uitzending van een debat in de Tweede Kamer weleens gezien. Ik ben blij dat ik de documentaire heb gezien, want vooral de beelden vanuit de lucht lieten dit prachtig geworden natuurterrein in al zijn glorie zien.

Het onderhoud van het landschap en het in goede staat houden van alle kunstwerken wordt door zoon Ruud gedaan, zijn broer Gijs doet het financiële gedeelte, zoals alle contacten met de gemeente Den Helder, het Rijk en de Museumkaart. Jaarlijks ontvangt De Nollen ongeveer 7000 bezoekers, maar dat kan beter vinden de ambtenaren van de stad Den Helder. De grote loodsen waarin vader Rudi zijn gigantische kunstwerken maakte kunnen heel goed omgebouwd worden tot een museum van Internationale allure, maar dat kost geld, veel geld. Ik zag de 2 zonen als paradijsvogels tussen al die belangrijke heren in kostuum zitten, die speculeerden over het aantal bezoekers wat dat nieuwe museum zou kunnen ontvangen, mogelijk wel 100.000 per jaar.

Daarom moesten er ook wisseltentoonstellingen komen van jonge kunstenaars, zodat de stroom bezoekers na het 1e bezoek zal blijven komen. Oudste zoon Ruud opent nu voor de 1e keer zijn mond en zegt : zoveel mensen? Het is wel een kwetsbaar natuurgebied en mijn broer en ik zijn eigenaar hiervan. De mensen kunnen niet zomaar overal gaan lopen, vandaar dat we rondleidingen hebben. Ik moet wel de vrijheid houden om nieuwe paden naar de kunstwerken in het open veld aan te leggen, als ik dat nodig vind. Hij had tevens zijn bedenkingen over allemaal exposities van andere kunstenaars : het is wel het levenswerk van onze vader, die hier zijn nalatenschap van heeft gemaakt, zei hij nadrukkelijk.

Na het vertrek van alle ambtenaren gingen de broers daarover in discussie. Er wordt voor miljoenen geïnvesteerd in dit museum, zei jongere broer Gijs, daardoor krijgen deze heren onvermijdelijk inspraak hoe dit museum zo rendabel mogelijk te maken. Door de gestegen inkomsten kunnen we misschien ook wat ouder werk van vader terugkopen om dat ook in het museum ten toon te stellen. Bovendien krijgt vader nu veel naam en faam in het buitenland met dit unieke museum. Het terrein ligt op korte loopafstand van NS-station Den Helder Zuid, je bent dan ook meteen in duingebied.

Opeens ging me een licht op waarom zoveel 50plusleden niet meer willen samenwonen. We hebben allemaal een klein koninkrijkje thuis ingericht in de loop der jaren. Als je gaat samenwonen krijgt de ander daar onvermijdelijk inspraak is, anders is de relatie niet gelijkwaardig. Maar tot hoever laat je dingen in de kamer(s) van jouw koninkrijk veranderen, zodat hij/zij zich daar ook goed thuis kan voelen? En hoe doe je dat zonder onenigheid te krijgen? Vandaar dat velen van ons (ikzelf incluis) toch de voorkeur geven aan een LAT-relatie...