Papegaaien; in Vlaanderen zwijgt men als Men spreekt!
maandag 11 januari 2021
Toen ik als kind met mijn ouders naar de dierentuin ging was het punt, waar de papegaaien zaten een verplicht nummertje. Omdat ze heel goed benaderbaar waren (niet in een kooi) kon ik ze van zeer nabij aanschouwen. Het eerste wat mij opviel was hun formaat, het zijn best flinke vogels. En de veelkleurigheid, vooral blauw en geel, maar andere soorten waren ook rood getooid.
Papegaaien zijn vooral bekend omdat ze zouden kunnen praten. Nu ja, het is eigenlijk napraten. Papegaaien hebben geen stembanden, maar maken geluiden doormiddel van een orgaan dat voorin de luchtpijp zit: de syrinx. Doordat dit orgaan trillingen veroorzaakt, kunnen de vogels op deze manier verschillende (harde en zachte) geluiden tegelijkertijd maken, waardoor ze woorden kunnen zeggen.(bron Wikipedia).
Met een papegaai kun je dus niet echt communiceren, zoals mensen dat onderling doen. Het zijn napraters. Ik heb enkele keren meegemaakt, dat degene, met wie ik in gesprek was steeds mijn laatste zin herhaalde en pas daarna met zijn / haar eigen verhaal kwam. Iets van: “Jij hebt gezegd dat je dat en dat wilt kopen. Ik vind, dat je dat beter niet kunt doen”. Die mensen gaan dus verder dan de papegaai.. Die voegt er misschien wat krassende geluiden aan toe, maar daar moet ik het mee doen, deze mensen reageren in elk geval op mijn woorden.
In elk geval is dat beter dan wanneer iemand meepraat. Waarom zouden sommige mensen steeds met iemand meepraten en hun eigen mening niet willen of durven geven? Dat is een andere manier van papegaaien. Dat meepraten gebeurt soms omdat ze geen zin hebben in de discussie, omdat ze om de vrede te bewaren. de ander niet voor het hoofd willen stoten of uit luiheid, ze willen zich er gemakkelijk van afmaken. Terwijl ze het in hun hart vaak niet eens zijn met wat er beweerd wordt of niet geïnteresseerd zijn! Ze durven dat alleen niet te uiten.
Behalve met woorden of door stilzwijgen was er vooral vroeger nog een andere manier om een partner tevreden te stellen. Door zonder mokken alleen datgene doen wat er verlangd wordt. Deze personen konden en / of wilden niet eens als papegaai figureren. Gelukkig is die situatie thans verleden tijd.
We hebben daarnaast mensen, die achter iedereen aan lopen, waar ze helemaal “weg van zijn”. Het zijn superfans; sommige idolen uit de popscene hebben groupies, die elke gelegenheid te baat nemen om in de omgeving van hun ster te kunnen zijn. Bij een optreden gaan ze dan hysterisch gillen. Wie herinnert zich nog de optredens van de Beatles en Doe Maar?
Onlangs nam een date het mij kwalijk, dat ik tijdens een telefoontje teveel aan het woord was. Dat was voor haar reden te stoppen. Terwijl een andere keer iemand, met wie ik afgesproken had zelf het hoogste woord voerde, ik kon er weinig aan toevoegen, maar ik klapte dicht. Misschien is het bij persoonlijk contact, telefonisch of vis-a-vis essentieel hierin de gulden middenweg te vinden. Of dat gaat lukken???
Ooit was ik op een driedaags schoolkamp in Vlaanderen. Als tiener gedraag je je anders dan thuis. Hoewel het strikt verboden was, had Bas, een van mijn klasgenoten drank meegenomen, en dat deelde hij ruimhartig uit op de slaapzaal. Helaas werd die actie ontdekt door de “Vader” van de jeugdherberg. Bas was de fles wijn en ander drankgerei kwijt. We zongen toen het liedje: “Kling, daar klonk een glaasje, Basje is het haasje” Even later maakten verschillende slapers hoewel het middernacht was behoorlijk wat stampij. Opnieuw dook de “Vader” op, sprak zijn gasten aan op hun gedrag, Maar ze luisterden niet en bleven met elkaar praten.. Toen sprak de “Vader” de onsterfelijke quote uit: “In Vlaanderen zwijgt men, als Men spreekt!”
Luisteren en spreken, we hebben het moeten leren. Dat viel niet mee… Wie daar niet altijd in slaagt kan altijd nog een paar dagen logeren in die Vlaamse jeugdherberg. Van de papegaaien word je niet veel wijzer..
geplaatst door Aktivo1 - 2475 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.