Langs het tuinpad van mijn vader II
dinsdag 6 april 2021
Mijn bezoek aan mijn vader op de laatste dag in het ziekenhuis, was als een ontmoeting met een dodelijk vermoeide reiziger in het laatste treinstation voor de eindhalte, volledig onwetend waar zijn trein nog naar toe zou gaan. Elk houvast en gevoel van richting kwijt en toch nog met alle macht zoekende naar kracht om weer overeind te komen. Kracht die alleen nog in zijn handen zat. Met die handen kon je nog contact maken en dat deden we ook, een ongelooflijk fijne herinnering. Mijn grote warme handen om zijn koude gespierde tanige en versleten handdrukkershanden.
Ik voelde de intense kracht van mijn immer hardwerkende vader, tuinier, bloemschikker en Vierdaagseloper die zijn hele leven bang was voor het grote zwarte gat waar hij echt nooit in terecht wilde komen. Hij sprak nog over schraalheid onder zijn hart, even in een helder moment. Ik kwam langs in zijn troosteloze niemandsland en dacht aan “Je suis seul avec ma solitude” van Georges Moustaki, muziek waar we samen zo graag naar luisterden. Hij praatte nog slechts in niet te volgen wartaal, verdrietig vooral voor mij. Vanbinnen voelde ik het branden, maar liet het niet merken. Ik liet mijn tranen niet lopen, want juist dat zou hij zeker dan nog wèl opgemerkt hebben. Zijn Willy was hij toen al 2 jaar kwijt; ik zag hem delirisch reikhalzen naar het niets. En dat is wat me mijn levensdagen lang als een triest refrein zal bijblijven een einde leven van lijden door het gevoel geen houvast of baken meer te hebben, een kwellende verzuchting van het onmogelijke blijven zoeken naar ons mam.
Samen hebben we jouw laatste dagen nog naar muziek geluisterd, muziek uit jouw jeugd van voor de oorlog en muziek uit de tijd van mijn oudste herinneringen, de jaren 30 en 40. Vaak weeïge Heimat-muziek over Sehnsucht, Heimweh und Wehmut, melancholische muziek die diep in ons beider ziel binnenkwam. Veel Duitse muziek ook, want das hättest du so gerne gehat auf Deutsch, Lieder, Operetten und Show, Show und Leben. “Zet ‘m eens ff op den Duitser”, hoe vaak hebben we dat wel niet gehoord. Met zijn en mijn lievelingsmuziek hadden we dus nog een soort van intiem contact. “Zoek de Zon op” van Lou Bandy, klonk als in eeuwen geleden. Het was voor jou, vader wat het voor mij was, is en blijft.
Uit de tijd geraakt ben je nu, pap, zo heet dat. Je bent zelf een verhaal geworden om door te vertellen in mijn tijd van leven. Waarbij ik kan blijven doorvertellen over een bijzondere bevlogen eigenwijze man als in heel eigengereid plus wijs. Jij hebt me zowel ruimte van leven gegeven als heel veel liefde. Maar begrepen heb je jezelf nooit, zoals je jezelf denk ik ook nooit begrepen voelde. Ze vonden mij maar een rare in Beek en Donk zei je vaak en verwaand ook, voegde hij er fronsend aan toe. Zo zien mensen mij vaak ook, denk ik dan weer met een grote glimlach en daarom ben en blijf ik de trotse zoon van mijn vader in de rest van mijn tijd.
Toen ik langs het tuinpad van m'n vader
De hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan
Wim Sonneveld, 1965
geplaatst door DenDonck - 1662 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?