Dansles
zaterdag 1 mei 2021
Jaren geleden heb ik een keer de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar een gratis inloopavond van een dansschool voor stijldansen gegaan. Ze wilden leden werven voor het nieuwe cursusjaar. Je kon die avond de locatie goed bekijken en je mocht ook de dansvloer uitproberen. Het was er gezellig druk en er hing een leuke sfeer. Ik doe het, dacht ik en heb me ingeschreven voor de cursus brons.
Voor deze cursus, die 2 weken later al begon, heb ik dansschoenen aangeschaft en een paar leuke rokjes gekocht om goed voor de dag te komen. Wat denk je? Wel 10 dames dames en maar 4 heren voor de cursus brons. Langs de kant zaten de heren van de al eerder afgelopen danslessen voor zilver en goud en die vulden het ontbrekende aantal heren aan. We konden beginnen. De quickstep kan ik al en gelukkig begonnen ze daarmee. Ik trof een van de gevorderde heren van zilver, dus dat ging prima. Na een half uur ruilden iedereen van partner en kreeg ik een lompe man als danspartner. Hij trapte regelmatig op mijn dure, nieuwe dansschoenen, dus die zagen er aan het eind van de les niet meer uit. Geen nood, er was niks stuk gegaan en een likje schoensmeer doet wonderen.
Bij de 2e les had de organisatie toch nog wat nieuwe heren ingeschreven voor mijn lesuur en hoefden er minder heren van zilver of goud in te vallen. Na de 3e les mochten we na afloop van alle lessen nog een uurtje vrijdansen om de net geleerde danspassen te oefenen. Helaas kon ik niet meedoen aan de Engelse Wals, Tango, Rumba of de Cha-Cha-Cha. want die lessen moest ik nog krijgen. Ik vond het wel fantastisch om ernaar te kijken, terwijl ik praatte met de andere dames van brons, die deze danspassen ook nog niet konden doen. Er was ook een beeldschone dame bij onze cursus brons. Ik noem haar Rianne, want je weet nooit of iemand van de danslustige heren/vrouwen van toen nu ook ingeschreven staat bij 50plus. Rianne had prachtig lang haar, wat leuk opgestoken was en zag er fantastisch uit. Dat hadden ook de heren allemaal gezien en ze werd gevraagd om toch mee te dansen bij het vrijdansen. De gevorderde heren zouden haar de danspassen wel even bijbrengen. Dat ging bij het volgende vrijdansuur ook zo, dus kon zij veel eerder goed dansen dan ik.
Halverwege het cursusjaar was het nog steeds zo : als het vrijdansen begon, werd Rianne meteen gevraagd en de overige dames van brons maar mondjesmaat. Sterker nog, als Rianne tussendoor wilde uitrusten of haar drankje wilde opdrinken, gingen de heren meteen rechtsomkeert als ze even bedankte. Naar de andere dames van ons groepje werd niet eens gekeken. Het leek wel of er een soort wedstrijd was ontstaan wie Rianne kon versieren. Haar zus zat ook bij ons groepje op dansles. Ze vertelde me dat Rianne af en toe schoon genoeg kreeg van die mannen die haar stijf tegen zich aan drukten tijdens het dansen. Ik kreeg meteen een AHA-moment. Het ging dus niet alleen om het dansen, maar ook de opwinding om die knappe vrouw lekker vast te kunnen houden. Het mannelijk libido werd dan kennelijk behoorlijk geprikkeld.
Er was er in die tijd bij een aantal horeca-gelegenheden regelmatig een stijldansavond en al gauw hadden we een vast groepje waarmee we 2 x in de maand ergens gingen oefenen op zaterdagavond. Rianne was nooit van de partij, haar zus wel. Op een van die vrijdansavonden vertelde ze mij : Rianne heeft een oplossing gevonden voor de dansles. Ze heeft een leuke vent ontmoet en hem overgehaald om lid te worden van onze dansschool. Ze heeft hem beloofd zijn vaste danspartner te worden. De week daarop deed hij zijn entree.
Hij mocht er inderdaad wezen!. Een lange, knappe man, die een perfect zittende spijkerbroek droeg. Daarboven een bijpassend modern overhemd en daaroverheen een te gek colbertje. Rianne had zich voor de gelegenheid ook helemaal opgedoft, dus waren ze het stralende middelpunt van de dansles. Tijdens het uur vrijdansen staken ze niet alleen de mannen de ogen uit, maar ook de vrouwen keken jaloers met een schuin oog naar dit knappe danspaar. Missie geslaagd, Rianne danste de rest van het seizoen alleen nog met hem.
Het jaar daarop heb ik ze bij de vervolgcursus zilver niet meer gezien. Haar zus ging wel door en ze vertelde : de relatie tussen die 2 is over. Rianne wil niet meer stijldansen, want ze heeft kort na afloop van de danscursus een hele leuke man ontmoet via een datingsite...
geplaatst door sixty - 2363 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?