Who believes in fairytails
zaterdag 11 september 2021
Who believes in fairytails?
Op dit moment heb ik door de omstandigheden de tijd om mijn compu te gaan schonen.
Sommige zaken zijn zo verdwenen met mijn delete knop.
Andere zaken nemen tijd, heel veel tijd. Maar dat had ik dus in overvloed op dit moment, dus hoef ik me niet schuldig te voelen dat ik kan genieten van allerlei schrijven van mij uit het verleden.
Of het een doel dient?
Tja, moet alles een doel dienen? Nuttig zijn? Heb jij daar al een antwoord op gevonden?
Ik nog steeds niet. Wel weet ik dat mij met de paplepel is ingegoten dat je je nuttig moest maken, ledigheid des duivels oorkussen is enz
Het is daar waar die schuldgevoelens geboren zijn en nog steeds af en toe de kop opsteken.
Alleen nu mag ik legaal van mezelf dus mijn tijd verlummelen, zodat ik me toch nog nuttig maak en me dus niet schuldig voel.
Onderstaand schrijven van mij trok mijn aandacht nadat ik de blog “ zoenetiquette “ had gelezen van Monique3.
Ik krijg het nog warm ervan als ik de herinnering ophaal aan de 1e keer zoenen met deze man. Geen haar op mijn hoofd of waar dan ook, geen hersencel die eraan heeft gedacht of ik hem wel of niet zou moeten/mogen zoenen.
Ik kan je vertellen als de chemie er is (en zeker van 2 kanten) verstand nergens te vinden is.
Zou je op oudere leeftijd niet meer mogen dromen, hopen, wensen enz??
Hmmm...dan zou ik me pas echt oud voelen!
En aangezien ik dat niet doe geniet ik gewoon nog even lekker van de zoete herinneringen van onderstaand schrijven, zittend op mijn bank…
Helaas nu wel zonder een deurbel, die klingelt…
“ Heb jij ooit wel eens zó ontzettend veel van iemand gehouden, dat je àlles voor die persoon zou willen doen? Echt àlles, gewoon omdat je van diegene houdt?”
Ik kijk in de ogen van een diep treurige jongeman, die duidelijk zielsongelukkig is omdat hij even niet weet wat hij moet voelen, doen.
“ Yep! “ zeg ik “en andersom was het gevoel nog erger “ zeg ik hem met een vette knipoog.
“ Echt? “ vraagt hij met grote, vragende ogen op mij gericht.
“ Echt! “
Het stormde buiten, maar binnen in mijn huis brandden de lonten van de kaarsen de serene stilte van rust. Fier rechtop staande lonten, rustgevende muziek op de achtergrond, een mooi boek…waarop ik me niet kon concentreren, omdat mijn verlangen nog feller brandde dan het vuur van de kaarsen.
“ Lieve schat, het gaat hem niet worden vanavond met die storm. Ik heb geen auto ter beschikking vanavond en de afstand om naar jou te fietsen zou een “death ride” worden.
We zullen elkaar een andere keer moeten gaan ontmoeten Sorry! ”
Ook al was ik dieperdandiep teleurgesteld, ik begreep het wel (najah, soms kan je tegelijkertijd iets begrijpen en ook weer niet)
Halve bomen bedekten de weg in mijn straat en bij de gratie van mijn dubbele beglazing zat ik nog droog en stil op de bank.
Shit happens all the time, maar ik zou het dit keer moeten ophouden.
De deurbel deed mijn kat verstoord opkijken vanuit zijn rustmodus op mijn schoot, want wie waagde het op dit tijdstip in deze situatie zijn baasje te laten opstaan en daarmee zijn warme plekje op te eisen?
Ik liep in een soort van not in the mood modus naar de deur, want ja idd wie durfde mijn diep treurige bui nog meer te verstoren?
Ik opende de deur en bevroor ter plekke in een vrees ik niet echt charmante houding van verbijstering en ongeloof: open mond… meer was er niet.
Vóór mij stond een geheel verzopen, mooiste, lieflijkste, mannelijkste stoere man van het hele universum met de liefste smile door zijn beslagen brillenglazen mij aan te kijken.
En ik? Het enige wat ik kon doen was vóelen!
Voelen wat er door elke vezel van mijn lichaam stroomde, een voelend ervaren en versmelten met die ander.
Dat verlangen wat er is om bij/ in/ één geheel met die ander te zijn was het enige wat ik waarnam. Op een plek waar gedachten niet wonen, waar alleen Liefde kan binnenstromen en kan diffunderen in elke cel.
Geen idee hoe lang ik zo daar heb gestaan en alleen maar heb gekeken naar hem!
De enige waarnaar ik met hart en ziel naar verlangde en die dus blijkbaar hetzelfde kon ervaren, dat hij weer en wind wilde trotseren om bij degene te zijn waar hij bij wilde zijn.
Ik keek in de ogen van een jongeman, die zijn hoop vestigde op mij...mijn verhaal, dat beslist geen fairytail was.
Sometimes life sucks, maar ik blijf geloven in fairytales.
https://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ
geplaatst door Hope - 1601 keer gelezen
Vorige berichten
Komkommer is ook lekker
Ik wilde een prei kopen, een mooie prei. Immers, het bereiden van een goede maaltijd begint met het kopen van zorgvuldig gekozen ingrediënten. Ingrediënten? Een goede prei heeft verder niets nodig! Geen motiverend sausje van goede wil, geen keukenkruiden om het toch nog gezellig te maken. Alleen wat koolzaadolie om hem in te smoren en, vooruit, een vrolijk stemmende klodder tomatenketchup.
Bij preien is de eerste greep goud waard. Wanneer ik in de winkel eenmaal een prei heb afgekeurd en teruggelegd, ben ik geneigd om alle andere preien nóg kritischer te bekijken. Eerst de hele krat met preien in ogenschouw nemen dus!
Er staat een man voor de krat. Wat kleiner, al wat ouder, spijkerbroek, sjofel T-shirt. Hij buigt zich diep voorover en zoekt in een razend tempo, prei voor prei, de voor hem meest aantrekkelijke preien uit de krat. Wat ik dus van hem zie, is zijn tot halverwege de bilnaad reikende spijkerbroek, en zijn blote armen. Een gestrekte rechterarm die door de preien ragt en een gebogen linkerarm die steeds meer preien te dragen krijgt. Vrijwel alle preien moet hij inmiddels hebben betast, bevoeld, beknepen - en dat alles met die spijkerbroek tot halverwege zijn billen. Heb ik al eens geschreven dat ik behoorlijk vies kan zijn van andere mensen? Nee? Dan is dit het juiste moment: Ik kan behoorlijk vies zijn van andere mensen. Niet alleen van al dan niet digitale mensen die gemakkelijk jokken ofzo, maar ook van schuldloze voorbijgangers. Het is iets met vreemde genen, denk ik: van nabije familie ben ik niet vies. Van een geliefde trouwens ook niet. Een geliefde smaakt lekker; hoe zou hij mijn geliefde kunnen zijn als ik niet met hem wilde zoenen?
Al met al begin ik gevoelens te ontwikkelen voor de preien in de krat. Gevoelens van afkeer. Vanochtend nog heb ik een enquête van mijn energieleverancier ingevuld, een enquête die tot mijn verbijstering mijn gevoelens voor het bedrijf wilde blootleggen. En nu dan mijn gevoelens voor die preien! De handen van de man van hen af wassen lukt nog wel, het is immers het lot van een prei om opgepakt en weer neergelegd te worden. Maar hoe krijg ik de bilnaad van die man uit de prei van mijn keuze? Met hamburgers? Met een moot zalm? Ik loop de winkel maar uit; de natuurvoedingswinkel even verderop verkoopt immers ook preien. Daar, in die winkel, kies ik in alle rust de allermooiste, de allerliefste prei. ´Dat is dan vijf euro vijftig, mevrouw´, zegt de kassier onbewogen. Ik mag de prei terug leggen in zijn kratje.
Komkommer is ook lekker.
Een paar weken Portugal
Ik neem even een pauze en zal drie weken in Lissabon verblijven. Ik hoop dat die reis mij meer duidelijkheid geeft waar ik in de toekomst zal wonen. De tweede week van september ben ik weer terug.
Terug naar huis
en weer thuiskomen.
De vakantie zit er weer op, we zijn weer terug en wat hebben we genoten van heerlijk weer, de prachtige omgeving, goede accommodatie, mijn kleinzoon die zich prima heeft vermaakt, mijn dochter was ook nog jarig dus dat hebben we gevierd met haar vader en zijn vrouw en een bbq, leuke mensen ontmoet( helaas geen loslopende man van mijn leeftijd maar dat was ook niet het doel).
De voorlaatste dag is altijd een beetje dubbel: nog even flink genieten van het vakantie gevoel maar ook alvast voorbereiden op het aanstaande vertrek. En als de dag van vertrek is aangebroken dan wil ik zo snel mogelijk op pad, terug naar huis, want de vakantie zit er op en thuiskomen is ook weer leuk.
Met de nadruk op “ thuis” want dat is het gevoel dat ik heb, de plek die ik ken en waar ik me veilig voel, waar ik blind de weg weet, mijn eigen bedoeninkje.
En toch, hoe blij ik ook ben om de voordeur sleutel om te draaien en weer naar binnen te gaan, de bekende dingen te zien, alles weer op te ruimen op de vertrouwde plek en te zitten in mijn heerlijke stoel met een lekker kopje koffie, toch knaagt er iets, want ik kom alleen thuis, geen stemmen waar ik de afgelopen week mee heb geleefd en aan gewend was.
Ik word niet opgewacht door een lief persoon die vraagt hoe het is geweest, die vraagt of ik hulp nodig heb met uitpakken, die nieuwsgierig is naar de foto’s, mij verrast met een kopje koffie…..ik ben weer alleen.
Dit gevoel is maar kort, want ik ben er al een paar jaar aangewend maar het bekruipt me soms toch even.
Nou ja, wie weet, misschien komt er toch weer een speciaal iemand op mijn pad, misschien gaan we zelfs samen op vakantie en komen we samen thuis, kunnen we samen de foto’s bekijken waar we samen op staan, gaan we samen mooie herinneringen maken.
Wat zou dat mooi zijn….