Dagboek vol herinneringen
zondag 10 oktober 2021

Wat ben ik zonder herinneringen. Ik weet wel, dat er verschillend over herinneren wordt gedacht. Dat in een reactie op een eerdere blog het beter is om kalverliefdes in de sloot te laten, omdat het nu oude koeien zijn. Maar herinneringen zijn niet altijd vervelend, zeker niet naar de betekenis van dit spreekwoord luidt: het opvissen van kadavers en verdronken koeien. Er zijn talloze vervelende, droevige, maar ook liefdevolle herinneringen. En ik zou ze om wat voor reden, of ziekte dan ook ze niet graag kwijtraken.
Onlangs heb ik na vijftig jaar de buurkinderen van het gezin wat naast ons woonde weer ontmoet. Acht meisjes en één jongen. De oudste tweeëntachtig en de jongste negenenvijftig. Het was bijzonder iedereen weer te ontmoeten na zo’n lange tijd. Toch voelde het als vanouds, al moest ik wel even diep graven voordat ik iedereen weer herkende in dat beeld van vroeger. En natuurlijk werden er herinneringen opgehaald. Het is ook het enige wat ons bindt na vijftig jaar.
Niet alleen in persoonlijke zin, maar ook in de diverse media worden herinneringen opgehaald. Onlangs de NPO laat beelden zien van 70 jaar televisie. Op facebook worden er van diverse steden foto’s van vroeger getoond. O.a. ‘Ook al weun je d’r niet meer’. ‘Uit een ver verleden’.
Door al de ontwikkelde techniek in de loop der jaren is het mogelijk geweest om alles wat we leuk, of belangrijk vonden vast te leggen. Het is niet enkel meer het geheugen waar herinneringen in liggen opgeslagen. Foto’s uit het verleden, de eerste films die we zelf konden maken. En alles kan nu digitaal verwerkt worden. Massaal maken we dan ook gebruik van die mogelijkheden.
Er zijn eigenlijk twee kanten in mij vertegenwoordigd. Hoewel ik word aangetrokken door het onbekende, word ik aan de andere kant ook aangetrokken door het avontuur. Natuurlijk spelen herinneringen voor nieuwe ontdekkingen daarbij een rol. Fouten gemaakt in het verleden zal ik niet zo snel meer maken. Maar iedere ervaring is telkens weer een andere beleving. Dat houdt het spannend. Maar of ik daten nu nog zo spannend vind. Die bijzondere spanning ligt al een tijdje achter mij. Het nieuwe is er vanaf. En dat is maar goed ook. Nu is iedere nieuwe ontmoeting een mogelijkheid om iemand te leren kennen zonder bijwerkingen van spanningen, van hoopvolle verwachtingen. Ik lees enkele slogans van 50plusmatch in een advertentie: ‘Vindt de liefde van je leven’ en ‘50plusmatch brengt jou weer samen’. Dat laatste klinkt ietwat vreemd. Het woord ‘weer’ zou moeten ontbreken. Maar wie weet vind ik opnieuw nog eens de liefde van mijn leven.
Op mijn eigen website ben ik in opvolgbare blogs het verhaal aan het schrijven over de droom van mijn man: een huis in Frankrijk. Een droom die gerealiseerd is, maar nu alleen nog maar herinneringen zijn, omdat hij er niet meer is. Herinneringen aan hem, herinneringen aan ons beiden. Vanaf het begin heb ik een dagboek bijgehouden van al onze belevenissen tijdens de speurtocht naar een huis, het realiseren ervan en ons leven in Frankrijk. Het is een dik boekwerk geworden. Ik lees en kijk er regelmatig in en ben dan weer helemaal terug op de plek van onze mooie jaren samen. Het verhaal gaat over dit dagboek.
Hieronder een passage uit ‘Ons huis in de Provence’
We zitten op een drempel aan de voorkant van ons in aanbouw zijnde huis. Niks geen aanblik van nostalgie, of romantiek van een typisch Frans oud huis. De buiten kant is grijs evenals de binnenkant, allemaal nog grijze muren en op de vloeren betonkorrels die knerpen onder onze voeten. Er staat in de hal op het noorden een ladder naar de bovenverdieping en uiteraard kunnen we het niet laten die te beklimmen en boven een kijkje te nemen. In mijn hoofd ben ik de twee slaapkamers al aan het inrichten. Hoe de inloopkast naast onze slaapkamer er uit zal gaan zien. Ik zie de ruimte waar de badkamer zal komen en het toilet. Beneden is een L-vormige ruimte en aan de uitstekende leidingen zien we al waar de keukenruimte zal worden gesitueerd. De mistral giert door de nog open ramen en deuren, maar hier op de drempel waar de terrasdeuren zullen komen, zitten we op het Zuiden enigszins uit de wind. Op de weg voor ons komt een tractor aangereden, bestuurd door een man met openstaand hemd, gebruinde huid en een grote glimlach op zijn gezicht. Hij parkeert zijn tractor in de berm, stapt uit, kijkt eens rond en komt dan op ons toegelopen. Hij vraagt of we hier gaan wonen. Hij zegt de omgeving hier goed te kennen. Dat hij aan de overkant van het riviertje een terrein heeft met druivenstruiken. “La Gardette” heet het hier. De weg voor ons heeft eigenlijk geen naam. De aanduiding op de kaart wordt genoemd “Route de Buis les Baronnies”. De D147. Hij vertelt over hoe het riviertje in september 1992 veranderde in een woest kolkende massa en tot een catastrofe leidde. Rivieren in de naaste omgeving overstroomden door het noodweer. In de vijftien kilometer verder gelegen plaats Vaisson la Romaine vernielde de watermassa de historische brug. Hij legt uit waarom grote betonblokken omringd met gaas van staal op de helling van het riviertje liggen. Om de weg tegen overstroming te beschermen. Hij vertrekt en we zien hem een eindje verder naar beneden rijden. Hij steekt de nu droge rivier over en vervolgt rustig zijn weg naar boven, op weg naar zijn druivenranken.
“Wie van zijn herinneringen kan genieten leeft tweemaal” Martialis
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 2161 keer gelezen
Vorige berichten
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique
Het meisje
Onlangs ben ik 75 geworden - wat de kans dat ook ik jong zal overlijden weer kleiner heeft gemaakt. En de combinatie wandelen/krachttraining schijnt het verouderingsproces te stoppen - wat ik prettig vond om te lezen, maar wat ik niet geloof. Wel heb ik spierpijn rond mijn oksels. Hé, heb ik ook kringspieren rond mijn oksels? Wat weet ik nog meer niet van mezelf? Ik weet vooral niet wie ik nog kan worden: een mens blijkt immers op oudere leeftijd nog steeds nieuwe hersencellen aan te maken. Dat las ik ook, en dat geloof ik wel.
‘Als het je niet om de inhoud van je werk, maar om je positie ten opzichte van anderen gaat, leef je in hongerige leegte.’ (Sarah Sluimer, schrijver, theatermaker)
Zal ik ook op het boksclubje gaan, eindelijk leren boksen? Nu ‘zelfingenomen’ het nieuwe ‘arrogant en belerend’ blijkt te zijn, kan het geen kwaad mijn reflexen te trainen; misschien worden mijn nieuwe hersencellen dan hersencellen vol snelheid en moed. Hoewel. Ik was, die dag op dat station, de eerste die zag wat het meisje wilde, de eerste die tegen haar schreeuwde…
Ik kreeg, ter introductie, een rondleiding door de sportschool waar de senioren fitnes- training werd gegeven - en daar, tegenover de matten, hing een grote, zwarte boksbal met de tekening van een leeuwenkop. Een brullende leeuwenkop, met daaronder de naam van mijn toen nog zwaar zieke broer. Ik maakte een foto, tekende rode harten rond de leeuwenkop en stuurde hem een appje met dit plaatje. Het heeft geholpen, liet broerlief later weten. Hij is weer thuis, en hij maakt het goed. Ik hoef helemaal niet te leren boksen.
‘Oude vrouwen kunnen laten zien dat je niet zo bang voor de ouderdom hoeft te zijn.’ (Liesbeth Woertman, schrijver, psycholoog)
Het meisje loopt op het perron aan de overkant. Wij, mijn zus en ik, zitten samen op een stationsbankje - en de naderende sprinter kondigt de laatste minuut aan van een hele dag samen. Hoe oud zou ze zijn, dat meisje? Achttien? Ze ziet eruit zoals meisjes er tegenwoordig uitzien: strak truitje, los jasje, wijde lange broek, lange haren. Het meisje rent nu, ze wil de trein aan deze kant van het station halen, moet daarvoor door het tunneltje. Ze stopt. Ze lacht. Laat zich van het perron zakken. Ik schreeuw ‘neee, niet doen’, een man roept ‘stom wijf’. Maar ze doet het wel, ze loopt over de spoorrails naar het perron aan onze kant en klimt weer naar boven. Even verderop maakt de trein een noodstop. Het meisje verdwijnt snel naar het verste deel van het perron, waar geen geschrokken menigte staat die haar zou kunnen lynchen. Later hoor ik dat de conducteur haar de trein uit heeft gezet. En nu zien mijn zus en ik steeds weer dat meisje over de spoorrails lopen. Op een keer gaat dat echt fout. Goed fout.
Kunnen Wij door 1 Deur of niet?
Het zijn gekke dingen, overeenkomsten tussen partners.
Je hoeft bij lange na niet alle dingen leuk of interessant te vinden die je partner wel boeien. Maar als je helemaal niets of heel weinig overeenkomsten hebt, heb je ook weer geen basis in de relatie.
Dan moet het toch ergens in het midden liggen.
Ik heb jaren geleden een artikel in een magazine gelezen over mensen in een langdurige goede relatie. Wat was hun geheim?
Het antwoord was vrijwel eender: dezelfde normen & waarden en soortgelijke dromen en doelen in het leven.
Dan denk ik ergens toch weer dat je voor soortgelijke dromen en doelen toch min of meer dezelfde interesses moet hebben.
Maar dan niet te gedetailleerd hetzelfde misschien?
Ik heb zelf meegemaakt dat mijn partner en ik op zich geheel andere mensen waren. Hij was behoorlijk zwart-wit, erg mentaal. Ik ben daarentegen juist enorm van gevoel en intuïtie en doe niet zo aan zwart-wit. Ik heb ook heel veel affiniteit met natuur. Hij zaaide liever betontegels.
Als ik zei, “Hoor je die vogel fluiten!” was zijn reactie, “Huh, welke vogel?”
In die zin stonden we haaks op elkaar.
Toch hadden we heel veel dingen die ons samen brachten. Zelfde soort humor. Humor is enorm verbindend. En met andere dingen vulden we elkaar goed aan.
Met het zelf maken van een enorm grote ingebouwde kledingkast in de slaapkamer, was ik erg goed met o.a. uitvogelen van de hoogte en breedte van de schappen zodat je 3 stapels shirts naast elkaar kwijt kon en niet slechts 2,5.
De verdere uitwerking en uitrekenen van alles ging mijn pet te boven, maar hij kon daar zijn zwart-wit denken en Excel-handigheid op botvieren.
Het werd uiteindelijk werkelijk een droomkast, door ons samen ontworpen en gemaakt.
Met mijn laatste partner had ik bizar veel overeenkomsten en soortgelijke interesses.
Het waren er zoveel dat ik verbaasd was dat onze relatie niet oersaai was.
Maar toen bedacht ik me ineens dat we bij al die dingen vanuit een andere hoek kwamen.
Beiden bijvoorbeeld actief in muziek, instrument spelen en op podium staan. Maar ik speelde een andere instrument, niet in een band, en stond niet meer op podium. Hij weer wel.
We waren beiden coaches, maar ik van buitenlandse vrouwen in het Engels, hij coachte jongeren.
Soms wist de 1 meer van een gedeelde interesse af dan de ander. Dan leerde je weer van elkaar.
Slechts een paar voorbeelden, maar doordat we zo uit een andere invalshoek kwamen, verrijkten we elkaar. Absoluut niet saai. We hoefden zelden iets uit te leggen aan elkaar. Het was fantastisch!
Opgesomd lijkt het erop dat wel of niet gedeelde interesses geen deal-breaker is. Zolang je maar genoeg hebt wat je wel verbindt, kun je een prima relatie hebben.
En wel veel overeenkomsten hebben kan zoals ik ervaren heb enorm verrijkend zijn en als "thuiskomen" voelen.
Een heel ander iets zijn dromen & doelen in het leven.
Als die te ver uiteen liggen, valt of staat een relatie daar wel mee.
Met mijn ex-echtgenoot had ik dat. In eerste instantie was er geen enkel probleem, zaten we op hetzelfde spoor. We hadden opgebouwd door hard werken, huis goed verkopen, grotere nieuwe woning met tuin terug kunnen kopen.
Voor hem was dat genoeg. Lekker zo dat wat we hadden, beetje aanrommelen met zijn hobby, ’s avonds samen film kijken.
Een tijdje was dat voor mij ook prima. Ik had het druk met onze kindjes. Maar toen zij beiden naar school gingen, begon het bij mij te kriebelen! Ik wilde meer!
Ik begon te studeren, en daarmee te veranderen. Ik voelde de weerstand, hij vond het niet leuk. We begonnen uit elkaar te groeien want er was nu een clash in onze doelen & dromen.
Ik had dan geen strak omlijnd beeld van hoe ik mijn toekomst zag, maar ik wist wel dat zoals het was voor mij niet langer vervullend was.
Er is ook een deelaspect van dromen & doelen, die betreffende een relatie. Als de 1 droomt van trouwen of samenwonen en de ander vindt een vaste relatie hebben al heel wat, dan gaat het verdraaid lastig worden. Of 1 hoeft niet zonodig meer dingen te ondernemen en de ander wil dat wel.
Helaas kun je volgens mij iemand ontmoeten met wie het echt goed voelt en dan pas later ontdekken dat je dromen & doelen niet overeenkomen?
Alleen daarom al heel goed niet te hard van stapel te lopen met dingen, inclusief intimiteit. Waar ik laatst over schreef, je moet die eerste fasen rustig doorlopen.
Hoe kom je achter iemands relatie doelen? Lastige.
Ik heb twee keer gehoord van mannen die zeiden nooit meer te trouwen. Toen ontmoetten ze die ene vrouw en ja hoor: hij ging op de knie en vroeg haar ten huwelijk.
In beide gevallen zijn ze nog altijd gelukkig getrouwd.
Maar wat men in eerste instantie zegt, en ook meent, kan 100% veranderen naar gelang je verder door die fasen heen komt van elkaar leren kennen. (zie mijn vorig blog voor meer uitleg hierover)
Ik noemde in het begin ook normen & waarden.
Die laat ik even buiten kijf gezien de lengte van mijn blog.
Maar het lijkt me logisch dat je geen match bent als die te veel uiteen lopen.