Dagboek vol herinneringen
zondag 10 oktober 2021
Wat ben ik zonder herinneringen. Ik weet wel, dat er verschillend over herinneren wordt gedacht. Dat in een reactie op een eerdere blog het beter is om kalverliefdes in de sloot te laten, omdat het nu oude koeien zijn. Maar herinneringen zijn niet altijd vervelend, zeker niet naar de betekenis van dit spreekwoord luidt: het opvissen van kadavers en verdronken koeien. Er zijn talloze vervelende, droevige, maar ook liefdevolle herinneringen. En ik zou ze om wat voor reden, of ziekte dan ook ze niet graag kwijtraken.
Onlangs heb ik na vijftig jaar de buurkinderen van het gezin wat naast ons woonde weer ontmoet. Acht meisjes en één jongen. De oudste tweeëntachtig en de jongste negenenvijftig. Het was bijzonder iedereen weer te ontmoeten na zo’n lange tijd. Toch voelde het als vanouds, al moest ik wel even diep graven voordat ik iedereen weer herkende in dat beeld van vroeger. En natuurlijk werden er herinneringen opgehaald. Het is ook het enige wat ons bindt na vijftig jaar.
Niet alleen in persoonlijke zin, maar ook in de diverse media worden herinneringen opgehaald. Onlangs de NPO laat beelden zien van 70 jaar televisie. Op facebook worden er van diverse steden foto’s van vroeger getoond. O.a. ‘Ook al weun je d’r niet meer’. ‘Uit een ver verleden’.
Door al de ontwikkelde techniek in de loop der jaren is het mogelijk geweest om alles wat we leuk, of belangrijk vonden vast te leggen. Het is niet enkel meer het geheugen waar herinneringen in liggen opgeslagen. Foto’s uit het verleden, de eerste films die we zelf konden maken. En alles kan nu digitaal verwerkt worden. Massaal maken we dan ook gebruik van die mogelijkheden.
Er zijn eigenlijk twee kanten in mij vertegenwoordigd. Hoewel ik word aangetrokken door het onbekende, word ik aan de andere kant ook aangetrokken door het avontuur. Natuurlijk spelen herinneringen voor nieuwe ontdekkingen daarbij een rol. Fouten gemaakt in het verleden zal ik niet zo snel meer maken. Maar iedere ervaring is telkens weer een andere beleving. Dat houdt het spannend. Maar of ik daten nu nog zo spannend vind. Die bijzondere spanning ligt al een tijdje achter mij. Het nieuwe is er vanaf. En dat is maar goed ook. Nu is iedere nieuwe ontmoeting een mogelijkheid om iemand te leren kennen zonder bijwerkingen van spanningen, van hoopvolle verwachtingen. Ik lees enkele slogans van 50plusmatch in een advertentie: ‘Vindt de liefde van je leven’ en ‘50plusmatch brengt jou weer samen’. Dat laatste klinkt ietwat vreemd. Het woord ‘weer’ zou moeten ontbreken. Maar wie weet vind ik opnieuw nog eens de liefde van mijn leven.
Op mijn eigen website ben ik in opvolgbare blogs het verhaal aan het schrijven over de droom van mijn man: een huis in Frankrijk. Een droom die gerealiseerd is, maar nu alleen nog maar herinneringen zijn, omdat hij er niet meer is. Herinneringen aan hem, herinneringen aan ons beiden. Vanaf het begin heb ik een dagboek bijgehouden van al onze belevenissen tijdens de speurtocht naar een huis, het realiseren ervan en ons leven in Frankrijk. Het is een dik boekwerk geworden. Ik lees en kijk er regelmatig in en ben dan weer helemaal terug op de plek van onze mooie jaren samen. Het verhaal gaat over dit dagboek.
Hieronder een passage uit ‘Ons huis in de Provence’
We zitten op een drempel aan de voorkant van ons in aanbouw zijnde huis. Niks geen aanblik van nostalgie, of romantiek van een typisch Frans oud huis. De buiten kant is grijs evenals de binnenkant, allemaal nog grijze muren en op de vloeren betonkorrels die knerpen onder onze voeten. Er staat in de hal op het noorden een ladder naar de bovenverdieping en uiteraard kunnen we het niet laten die te beklimmen en boven een kijkje te nemen. In mijn hoofd ben ik de twee slaapkamers al aan het inrichten. Hoe de inloopkast naast onze slaapkamer er uit zal gaan zien. Ik zie de ruimte waar de badkamer zal komen en het toilet. Beneden is een L-vormige ruimte en aan de uitstekende leidingen zien we al waar de keukenruimte zal worden gesitueerd. De mistral giert door de nog open ramen en deuren, maar hier op de drempel waar de terrasdeuren zullen komen, zitten we op het Zuiden enigszins uit de wind. Op de weg voor ons komt een tractor aangereden, bestuurd door een man met openstaand hemd, gebruinde huid en een grote glimlach op zijn gezicht. Hij parkeert zijn tractor in de berm, stapt uit, kijkt eens rond en komt dan op ons toegelopen. Hij vraagt of we hier gaan wonen. Hij zegt de omgeving hier goed te kennen. Dat hij aan de overkant van het riviertje een terrein heeft met druivenstruiken. “La Gardette” heet het hier. De weg voor ons heeft eigenlijk geen naam. De aanduiding op de kaart wordt genoemd “Route de Buis les Baronnies”. De D147. Hij vertelt over hoe het riviertje in september 1992 veranderde in een woest kolkende massa en tot een catastrofe leidde. Rivieren in de naaste omgeving overstroomden door het noodweer. In de vijftien kilometer verder gelegen plaats Vaisson la Romaine vernielde de watermassa de historische brug. Hij legt uit waarom grote betonblokken omringd met gaas van staal op de helling van het riviertje liggen. Om de weg tegen overstroming te beschermen. Hij vertrekt en we zien hem een eindje verder naar beneden rijden. Hij steekt de nu droge rivier over en vervolgt rustig zijn weg naar boven, op weg naar zijn druivenranken.
“Wie van zijn herinneringen kan genieten leeft tweemaal” Martialis
Liefs,
Monique
geplaatst door monique3 - 2334 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?