Dagboek vol herinneringen

Acht mensen hadden zich voor deze bijeenkomst van afgelopen zaterdagavond aangemeld bij Aktivo1, vier vrouwen en vier mannen, dus dat was een mooie verdeling. Helaas konden 2 vrouwen door zwaar wegende omstandigheden niet komen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Rond 1700 uur was de inloop en we zijn eerst aan het borrelen geweest met diegenen die niet hoefden te rijden, de beide chauffeurs en chauffeuse zaten keurig aan het sap. De gezelligheid zat er meteen goed in. Om de overige 50plus-leden met angst voor het negeren van de 1,5 meter afstand meteen maar gerust te stellen, alleen voor de groepsfoto's zijn we even dicht bij elkaar geweest, de rest van de tijd hebben we keurig afstand van elkaar gehouden.

Doordat we elkaar al goed kenden van T2S en de blogs, leek het net of we al heel lang vrienden van elkaar waren. Geen pijnlijke stiltes, gezelligheid alom. Onze gastheer had heerlijke, een restaurant waardige soep gemaakt, dus een 2e kop soep werd dan ook niet afgeslagen. De opzet van deze bijeenkomst was om de de man/vrouw achter de profielfoto en de lijntjes op T2S eens beter te leren kennen en die opzet is prima geslaagd. Sterker nog, we waren na afloop allemaal in voor meer van dergelijke ontmoetingen in de toekomst, liefst met daarbij ook nog wat andere leden van 50plus.

Voor diegenen onder ons die zeker willen weten of zo'n ontmoeting veilig is met genoeg ventilatie tijdens de ontmoeting, QR-code etc. is een bijeenkomst ergens in een restaurant natuurlijk ook een mogelijkheid. Of er in de toekomst nog een vervolg komt op deze bijeenkomst, hoe en waar, is nog ongewis.

Ik kan jullie wel vertellen dat het een top-avond is geweest. Veel dank gaat uit naar onze gastheer. Hij had alles tot in de puntjes voorbereid en heeft ons zeer gastvrij ontvangen...

Een al wat oudere kapster met kiespijn en een warm hart heeft mij omgeknipt tot een vrouw die ik niet ben. Nee, tot een vrouw die ik nog nooit ben geweest. Tot Anna Wintour zonder pony, tot Nana Mouskouri maar dan blond. Zij (de kapster) was mij aanbevolen door twee geboren Leidenaars - al hadden zij niet gerept over haar talent voor glanzend glad föhnen.

Het was zondag een drukte van belang rond de reuzenpenisplant in de Leidse Hortus. Jong, jonger en al wat ouder (jeugdig, dus) schuifelden over het tegelpad langs zijn standplaats. De plant zelf stond er wat verloren bij, zo midden in die kas vol haast onherkenbare soortgenoten, zo zonder dienstbare vliegjes om zich heen. Hij heeft ridderlijk gewacht tot de vrouwen in de kelk aan zijn voet niet meer bloeiden; hij weet immers dat zij zich liever laten bevruchten door het stuifmeel van verre, vreemde mannen. Hij heeft zich tevergeefs opgericht. Bij de toegangsdeur staat een hortus medewerker. Hij vertelt ¨voor de bezoekers die hun ogen wél van de reuzenpenis kunnen afhouden¨ over alle andere fallusachtigen in de kas, over de altijd spannende kweekmethode. Maar ach, de meest gestelde vraag is: ¨Is hij gekrompen?¨ Het waren de vrouwen die dit vroegen, zowel de jonge vrouwen als de al wat oudere, de jeugdige. De mannen leken opgelucht. Gerustgesteld.

De gids leidde ons, medewandelaars, feilloos naar het het schemergebied in de duinen waar hét gebeurde: het burlen van de herten. Het was onwerkelijk. Fascinerend. Gênant. Pijnlijk. Overal om ons heen burlende herten en een enkel instemmend gemiauw van een hinde. Laat me eruit. Dit is een scène uit Disenchantment die niet goed zal aflopen. Dit is een smoezelig, omgewoeld bed vol zwaar snurkende mannen. Het is hier te warm, wij zijn hier te veel. Zijn het in de mensenwereld de vrouwen die (door viriele mannen) als ´behoeftig´ worden bestempeld, hier waren de mannen behoeftig. Hun hele wezen stond in dienst van dat ene, hun burlen kwam zichtbaar vanuit hun flanken. Ze waren hulpeloos overgeleverd aan zichzelf. Vanuit de verte is dit mooi en spannend. Wij bovenop het duin en zij in de duinpan. Of andersom. Van dichtbij is het een pornofilm zonder verhaal. Ik hou het voortaan bij 'vanuit de verte.'

De mailwisseling was pril en redelijk absurd. Over hoe rood en hoe groen, over het schrijftalent van Ian McEwan en dat van Leonard Cohen. ¨Wat wil je?¨, vroeg ik toen maar - het is immers zoals Cohen ooit schreef: ¨...Baby, I´ve been here before. I know this room and I've walked this floor... ¨ Geen daadwerkelijke interesse tonen voor de ander duidt op, nou ja, op andere interesses. Zijn antwoord was duidelijk en oprecht. Hij wilde maar één ding. Hij was zoals de reuzenpenisplant, zoals een burlend hert. Mijn plagend bedoelde escort service-tarief greep hij aan om het toch nog gezellig te maken. Jongeman, ik stel voor om het hierbij te laten. Hij bedankte mij nog voor mijn ´leuke manier van communiceren´ en dat was het. Er is niets nieuws onder de zon. Gelukkig krult mijn haar zich zo langzamerhand tot mijn eigen haar.

Humor is van alle tijden. In een tijd waarin verreweg het grootste gedeelte van het nieuws uit negatieve ontwikkelingen in de samenleving bestaat moet er een tegenwicht zijn. Ik maak mijzelf wijs, dat de media ons niet alleen voorzien van het nieuws, maar ook de dosering van dat nieuws bepalen. Dan bedoel ik niet zozeer de hoeveelheid nieuwsfeiten, maar de verhouding tussen positieve ontwikkelingen in de maatschappij en rampen, ingewikkelde politieke vraagstukken, terreur en oorlogen.

Het valt mij op dat in het nieuws van de publieke omroep minder aandacht voor mooie en leuke dingen in ons leven dan in de nieuwsberichten van commerciële zenders. Dat komt door de keuze van de onderwerpen van het journaal en door de manier, op het nieuws gepresenteerd wordt. Vergelijk voor de aardigheid eens de journaals van NPO1 en RTL4. Mag er wat humor bij, alstublieft? Door het dagelijkse journaal en nog meer door de aan het journaal gekoppelde actualiteitenprogramma’s wordt op enigerlei wijze de publieke opinie beïnvloed, in de geest van: het wordt daar op t.v. gemeld, dus zal het wel waar zijn.

Ik mis dus meer berichtgeving over leuke dingen. Zou dit komen omdat die zaken minder schokkend zijn, dat ze minder in de openbaarheid komen? Of is het eenvoudigweg, omdat er helaas te weinig leuks te melden is? Zo’n bericht over het aanspoelen van een walrus in Harlingen en op Schiermonnikoog, dat is een verademing na alle coronafeitjes.

Humor bestaat in allerlei vormen. Onderbroekenlol is aan mij niet besteed. Ik houd wel van de gecombineerde cartoons met woordgrapjes van Evert Kwok, pas na googelen ontdekte ik, dat deze grappen door twee jongemannen worden gemaakt, eentje maakt de tekeningen en samen bedenken ze de tekst. Dit is een verfrissende vorm van humor. Ook waren (en zijn er gelukkig nog) cabaretiers die op een goede manier het woord humor handen en voeten geven.

Humor kan ook een breekpunt ten goede of ten kwade zijn als je iemand ontmoet. Wie er bij een date in slaagt met een leuke kwinkslag voor de dag te komen scoort bij degene, met wie hij / zij heeft afgesproken. Platte humor, grappen die in een kroeg het misschien “doen” zijn niet gepast als je iemand ontmoet. Humor is ook geweldig om te hanteren bij teleurstellingen. Wanneer iemand nul op het rekest krijgt na een date is het belangrijk goed om te gaan met die afwijzing, en er de humor van in te zien.

Er zijn omstandigheden in de relatiesfeer, waarbij humor niet het toverwoord is. Als een goede kennis of familielid zijn / haar partner door overlijden verloren heeft of als er sprake is van een pijnlijke scheiding moeten grappen achterwege blijven. Ik weet, dat er cabaretiers zijn die ook in die situaties met een volgens hen gepaste joke voor de dag komen. Dat getuigt van weinig respect voor de ander.. Ook seksueel getinte cartoons kunnen kwetsend overkomen. Waar ligt de grens? Die is voor iedereen verschillend.

Er is ook nog iets als een glimlach. Die is niet als vanzelf gekoppeld aan een witz, een glimlach is altijd iets vriendelijks. Hij is de tegenhanger van een nors gezicht. Ook daar kan de persoon in kwestie vaak niets aan doen. En zijn sommige lachende gezichten niet een façade, waarachter veel leed en verdriet schuil kan gaan?

Ik wens iedereen blije ontmoetingen, misschien met zowel een lach als een traan. Beiden horen nu eenmaal bij ons menszijn!