Fryslan Boppe en de rest niet naar de knoppe maar bezoekt Friesland gewoon per fiets
maandag 23 mei 2022
Op uitnodiging van Megiel was er 21 mei opnieuw een fietstocht “met” door Sùd West Fryslan. Het vereiste voor de deelnemers wel het een en ander aan voorbereiding; ik had al ontdekt dat het voor mij niet echt een optie was om met het OV naar Workum te komen.
Gelukkig konden zowel Sixty als ik meerijden met Gsnaar, die had met zijn bolide er al een flinke reis opzitten voordat hij om negen uur bij mij en een klein half uur later bij Sixty arriveerde. De rit naar Workum verliep ondanks de werkzaamheden aan de Afsluitdijk, waardoor Gsnaar niet op volle toeren kon rijden, verder zonder haperen. Tegen elven parkeerde Gsnaar bij Megiel’s paleisje.
We werden hartelijk ontvangen door Megiel en Noanita, zijn vriendin, in een heel bijzondere locatie, een monumentale woning; na de koffie met een heerlijke Friese traktatie kon een rondleiding door het huis niet achterblijven. Megiel heeft een uitgebreid archief met foto’s van grafstenen omdat genealogie zijn grote hobby is, en een winkel met boeken, lp’s, cd’s en nog veel meer curiosa. In de loods en de woning zagen we hoeveel koopwaar Megiel voor zijn klanten heeft bijeengebracht!
Johan54 was ook gearriveerd, en we reden rond half een op onze eigen fietsen of (Johan en ik) op de huurfietsen naar het Jopie Huisman museum. Eigenlijk was daar te kort tijd om alles wat er van Jopie te bewonderen is goed te bekijken. Trouwens, het prachtige weer lokte ons om de rit te vervolgen. Overal onderweg veel gevelstenen, die Megiel zeer bekoorden; ik ontdekte dat ook boekenkastjes met gratis af te halen of voor een prikkie aan te schaffen lectuur op hem een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenden… Ik probeer deze dag zo waarheidsgetrouw te beschrijven; de twee leugenbankjes, die we onderweg zagen, heb ik voorzichtigheidshalve maar gemeden…
Megiel nam ons even mee op een begraafplaats, met als bijzonderheid het graf van koopman Johan van Sinkel – in de winkel van Sinkel is alles te koop. Af en toe moesten we met de fiets door een klaphek, een paar van ons offerden zich op door het hek open te houden. Megiel waarschuwde ons voor een gevaarlijk smal fietspad, vorig jaar was een ander lid van de site er gevallen… Het was ook genieten van de natuur, ik werd zelf bekoord door enkele fraaie orchideetjes in de berm. Workum werd verlaten, we reden langs de fraaie grenspalen Hindelopen binnen, op dat punt ontwaarden we de omgekeerde boerderij van Lieuwe Klazes Leane. Hopelijk wordt de naastgelegen stolpboerderij niet afgebroken. Niet ver van de woning van Joop Braakhekke streken we neer voor een portie kibbeling met een drankje bij een originele Hindeloper viskraam. We hadden steeds de dijk die het IJsselmeer scheidde van ons fietspad aan de rechterzijde. In twee etappes zijn er foto’s van ons zestal gemaakt voor Things2share. Op naar Molkwerum, een oud dorp, (een gevelsteen vermeldde 1597) en een leuk kerkje. Via Warns dachten we dat we hemelen gingen, daarvoor was de tijd nog niet aangebroken, wel reden we door Hemelum. In Koudum pasten de meesten zich aan aan de naam van dit stadje door bij een snackbar een ijsje te consumeren. De buitentemperatuur stond deze versnapering zeker toe.
En nu de laatste loodjes. Na een paar kilometer splitste het groepje zich in een trio dat een paar kilometer kon afsnijden en drie diehards die dit niet hoefden; evenwel, kort voordat we Workum weer naderden haalden drie mannen de rest weer in.
Zowel op de heen – als terugrit hebben we ervaren dat Friesland ook een land van watersporters is, de brug ging open, en ons pad werd ook doorkruist door het enkelspoor lijntje van Arriva. Bij de fontein van Workum, die ik zelf gemist heb, is nog een aardige foto van Gsnaar en Sixty gemaakt (ook op T2S te zien). Johan en ik leverden onze fietsen in en na een kilometertje met de benenwagen mochten we de benen weer uitstrekken onder Megiels eettafel. Noanita had een heerlijke salade met stokbrood en twee schalen met een even smakelijke macaronischotel gemaakt. Even was het schrikken toen een van die schalen omviel; hoewel de vloer heel schoon was leek het iedereen toch niet raadzaam zo laag bij de grond te gaan dineren.. Gelukkig was er aan tafel voor iedereen genoeg eten over.
Sixty en ik hebben nog even een blik in de RK kerk geworpen tegenover Megiel’s woning, er zou net een dienst beginnen, we wilden de gebrandschilderde ramen zien. Naderhand loste Megiel per mail ons raadsel op, het stelden toch Zwingli en ene Hugenholtz voor. De pastor van de kerk wist dit zelfs niet! Johan moest al tijdig weg met de trein, een klein uur later reden Gsnaar, Sixty en ik ook huiswaarts. Iedereen kon terugzien op een welbestede, afwisselende dag; mogelijk krijgt dit een vervolg met een fietstocht in het midden des lands..
Voor de hartelijke ontvangst en de fijne dag zijn we allen Megiel en Noanita heel dankbaar.
geplaatst door Aktivo1 - 2618 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.