Waar word ik en waar word jij echt blij van
maandag 30 mei 2022
Het somberen is de afgelopen decennia bijna een cultus geworden. De negatieve ontwikkelingen in de samenleving krijgen de meeste belangstelling in de media. Geloof het of geloof het niet, ik kijk nog maar zelden naar het NOS journaal. Niet omdat ik als een struisvogel mijn hoofd in het zand wil steken, maar omdat ik er somber van word. Hoewel de nieuwsfeiten hetzelfde zijn kies ik voor de vormgeving steeds vaker voor het ontbijtjournaal op RTL. Jan de Hoop en zijn collega’s zorgen voor een iets andere weergave van het nieuws.
Daarom werd ik weer helemaal blij tijdens het bloemencorso en ben ik opgewekt als ik langs een landweggetje fiets en geniet van de bloemenweelde in de lente. Als ik een grutto hoor en zie of in een bos de tjiftjaf zijn naam hoor roepen, dan is dat een bijdrage aan mijn geluk. De fietstocht in Friesland met enkele andere leden van deze site was een geweldige oppepper! Toen ik een groepje orchideeën in de berm zag werd ik bijna lyrisch. Een torenvalkje biddend een paar kilometer verder maakte mijn dag helemaal compleet.
Ik heb het Songfestival gemist. Niet omdat ik niet van muziek houd, integendeel. Maar de politieke lading maakte het dit jaar voor mijn gevoel minder leuk en ook minder spannend.
Overal zijn gelegenheden waar je blij van wordt. Een geintje op zijn tijd is leuk, maar zou dat de enige route naar een opgewekt leven zijn? Anderen proberen zich happy te voelen door bepaalde genotsmiddelen, ieder zijn keuze. Waaraan ontleen ik, waaraan ontleent u de plusjes uit uw bestaan? Helaas zijn er mensen, die moeite hebben met de “Big smile” die bij velen vastgeplakt zit op het gezicht; als iemand ellende in zijn / haar leven heeft meegemaakt, zoals een gewelddadige relatie, een ziekte of als iemand heeft moeten verliezen is het moeilijk, zo niet ondoenlijk zich te verplaatsen in de vreugde van andere mensen.
Wie zelf redelijk uit de voeten kan met een stukje geluk voelt zich niet beperkt om iets op te zoeken, waar je blij van wordt. Sommige mensen dragen door hun eigen blijheid daarvan iets over naar mij, naar u. Wat bijzonder; ze worden er zelf vaak gelukkiger van door van hun blijheid aan anderen te geven.. Gedeelde vreugd zou dan toch dubbele vreugd zijn?
Wie wordt wel eens jaloers op mensen die echt blijheid uitstralen? Als je zelf in een minder leuke situatie zit kan een ontmoeting met een stralend persoon behoorlijk confronterend zijn. Je kunt zich daar dan zelfs aan ergeren. Ik denk dat het ook van het momentum afhangt. Stel, op een dag moet je ’s morgens naar een uitvaart en aan het eind van de middag mag je iemand feliciteren met de geboorte van een nieuwe wereldburger. Gelukkig zal het niet vaak zo extreem zijn. Je hebt dan geen tijd gevonden om je gevoelens te verwerken.
Wat willen we wel en wat willen we niet delen? De verwerking van die gevoelens gaat natuurlijk beter als er iemand is bij wie je het kwijt kunt. Wat zeggen de Duitsers dat goed: Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt. Een zin uit een kort gedicht van Johann Wolfgang Goethe, over de tegenstrijdigheid in het leven. Juist als je die twee uitersten ontmoet, dan ben je gezegend met een partner of tenminste met een goede vriend of vriendin.
Natuurlijk zal ik ook blij worden als ik een fijne partner heb! Maar, for the time being is het ook fijn als ik iemand ken die ik altijd kan opbellen, die een luisterend oor voor mij heeft.
Is dat misschien de reden dat ik en met mij velen als “alternatief” voor een vast klankbord kiezen voor allerlei groepen vrienden en kennissen om daar hun ei kwijt te kunnen maar ook zelf dat klankbord te zijn?
Anderzijds is het weer kort door de bocht om één vriendschappelijk contact of een relatie direct als klankbord te bombarderen. Ik heb klachten gehoord over dates waarbij een van beiden een litanie moest aanhoren; uiteraard zijn die dates gestrand. Daters zijn nu eenmaal geen maatschappelijk werkers… Ik hoop, dat we de modus vinden om iemand anders echt blij te maken! Dan worden we, als het goed gaat ook zelf blij….
Tenslotte, blij zijn, opgewektheid uitstralen is ook iets van het karakter. Naast de omstandigheden en gebeurtenissen uit het verleden werkt ook hoe je in wezen bent mee aan de manier, waarop je je uit. Daar valt weinig of niets aan te veranderen…
geplaatst door Aktivo1 - 2617 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.