Snel op je teentjes getrapt, kun je tegen kritiek
maandag 6 juni 2022
Soms krijg ik de indruk dat ik elk woord op een goudschaaltje moet afwegen. Er zijn mensen, ook op een datingsite met wel heel lange tenen, van hier tot Schiermonnikoog…
Ik merk dit zowel in gesprekken als bij reacties op iets wat ik schrijf. Dat laatste kan weer in een persoonlijk berichtje in een mail, in een column of in een regeltje op een forum.
Het spontane van een gesprek gaat er mijns inziens af, als de discussie zo krampachtig netjes moet blijven. Ik ben niet voor polariseren, maar ik moet toch mijn woordje kunnen doen? Niettemin kies ik vaak voor de vriendelijke aanpak. Uiteraard zijn er mensen, die daar heel anders over denken. Zij staan over alles wat er in de wereld nu gebeurt op hun achterste benen. En ze uiten dat zo, dat anderen net als een kat direct de gordijnen in vliegen.
Ik loop niet mee in demonstraties voor iets wat er aan het andere eind van de aardbol speelt. Moeten wij, omdat er een paar mensen uit zo'n ver land in Nederland wonen onze nek uitsteken? In zo'n optocht zie je veel studenten, (hebben ze niet iets anders te doen, bijvoorbeeld studeren?). En zouden de machthebbers, waar tegen zij ageren zich echt wat aantrekken van zo’n optocht in Nederland? Wanneer is er eens een optocht voor iets positiefs in de samenleving?
Als ik mij ergens druk over wil maken doe ik dat liever over zaken uit mijn directe omgeving. Mijn chef op de zaak hield mij voor, als ik het ergens niet mee eens was op het werk: Zet je in voor datgene, waar je zelf iets aan kunt veranderen. Dat waren in de werksituatie slechts de kleine dingetjes, als eenling kun je niet zo gemakkelijk in grote kwesties iets bereiken. Ik ben daarna toch maar lid van een vakbond geworden, en ook ondersteunend kaderlid.
Nu ik al jaren achtereen geen betaald werk meer doe heb ik mijn aandachtsgebied verlegd, er is meer tijd gekomen voor het vrijwilligerswerk (wat ik ook grotendeels heb afgebouwd) en voor de persoonlijke contacten. Ook daarin komt het voor, dat je mensen ontmoet die bij het minste geringste geagiteerd reageren en zich afvragen, wat ik met hun opvatting te maken heb. Het kan toch niet zo zijn, dat een samenleving alleen dan harmonieus is, als iedereen tegenover elkaar overal ja en amen op zegt? Over dat model van jaknikker zijn heb ik een paar weken eerder al geblogd..
Ook bij het reageren op een forum of bij een mailwisseling die vooraf gaat aan een contact voor een date raken sommige personen snel geïrriteerd. Die reactie ontstaat vaak door een bij de gesprekspartner of lezer onbekend gegeven uit het verleden. Iemand werd vroeger in de werk - of privésituatie bepaald bij onprettige dingen, als in een gesprek, bij het lezen van iets op een forum of in een blog een herinnering daaraan boven komt drijven kan er fel gereageerd worden. Ik schrik wel eens van de bewoordingen van zo’n reactie.
Kritiek is op zich niet verkeerd, sommige mensen weten niet hoe ze adequaat op kritiek moeten reageren. Kritiek kan werken als een rode lap op een stier. Helaas speelt dat ook op een datingsite… Waar is het nog een terechte opmerking, wanneer is het een plagerijtje en in welke gevallen is het pesterij? Er is tussen deze uitingen een grijs gebied..
We weten niet altijd veel en soms bijna niets van wat anderen bezighoudt en / of gehouden heeft. Daarom is het zo moeilijk daar begrip voor op te brengen en er rekening mee te houden. Een enkele keer lukt dat wel, als ik lees welk beroep iemand uitoefent of uitgeoefend heeft. Het kan zijn, dat diegene daardoor compassie heeft met sommige groepen uit de samenleving, ik vraag me af, of van mij dan verwacht mag worden, dat ik steeds voldoende empathie heb met zo’n persoon.
Misschien is het meer van belang, met welke intentie ik met iemand een contact opbouw. Als die ander ook een goede bedoeling heeft bij het contact, en het talent heeft liefdevol een date in te gaan, dan is er al veel gewonnen… Weet jij, weten jullie vooraf die intenties wel? Of kom je daar pas veel later achter?
geplaatst door Aktivo1 - 2636 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.