Oplaadbare batterijen
maandag 4 juli 2022
Het overkomt iedereen, niemand uitgezonderd. Het is opeens een dag waarin je nergens zin in hebt. De fut is eruit. Je hebt een drukke tijd achter de rug, of juist een periode, waarin er bijna niets gebeurde in je leventje.
Ooit was er een gezongen radioreclame van een vereniging van horeca-exploitanten, die mensen aanspoorde om uit eten te gaan. Als u de tekst leest, herkent u ‘m wellicht.
“Uit, even uit, uit, goed voor u, uit, even uit, goed voor u, dus, als u een keertje genoeg van het huishouden hebt, is er voor u een eenvoudig recept, uit, even uit goed voor u, er uit”
Om wat meer energie te krijgen zou je je uitgaan als kunstgreep kunnen hanteren.
Stel je voor: Tegenover je zit iemand zo duf als een konijn. Waar die uitdrukking ooit vandaan is gekomen weet ik niet, konijnen zijn juist heel alert op hun omgeving en gaan bij het minste geringste aan de haal. Wie zich duf voelt, kan zich laten oppeppen door een sportieve uitdaging aan te gaan, door een nieuwe hobby te omarmen, door een bijzondere vakantie te boeken en mee te doen met plaatselijke evenementen.
Begin 1974 was na een klein jaar mijn verkering uitgegaan, zij, een jonge blom van 18 lentes, had namelijk haar hart verpand aan een veel oudere man… Toen boekte ik een korte vakantietrip, met de bus, voor het eerst in mijn leven naar Spanje. Het reisje was een alternatief voor een vakantie die niet doorging, ik zou eigenlijk met mijn verkering en haar ouders naar het Harzgebergte gaan, maar tegelijk was de trip voor mij ook iets om weer op te laden. De energie was door mijn liefdesverdriet uit mijn batterij, die moest nodig aan de oplader. Deze twee weken heb ik niet alleen genoten van de Costa Brava, die toen veel minder toeristisch was dan nu, maar ik vergat inderdaad dat verdriet van mijn verbroken relatie.
Er is een groot verschil tussen gewone batterijen, die je na het leeglopen weggooit en oplaadbare batterijen. Ik kocht ooit een setje oplaadbare batterijen en snapte niet, waarom het apparaat waarvoor ze bedoeld waren het niet deed toen ik ze plaatste zonder ze op te laden. Foutje. Bij mensen die in een dip zitten is dat niet veel anders, die mensen zijn een oplaadbare batterij. Maar toch kan niet iedereen zomaar zonder voorbereiding de stekker in het stopcontact steken en denken, dat hij of zij na een uurtje weer fris en fruitig aan de slag kan gaan. Dus: Ben je wel voor deze actie geschikt? Is er wel een goede transformator tussen jou en je “stopcontact”? Zouden er mensen zijn die na een grote teleurstelling juist totaal zin hebben om zich te laten opladen? Het zou zelfs kunnen gebeuren dat je de draden van je oplader andersom aansluit. Dan gaat je batterij naar de Filistijnen…
Ook moet je heel goed weten wanneer het tijd is om aan de oplader te gaan liggen. Waar vind je een goed oplaadstation als jouw batterij leeg is? Niet ieder oplaadpunt is voor jou geschikt. Jongeren hebben heel andere behoeftes dan vijftigplussers. Bij mensen vraagt ieders batterij om een andere oplader.
Wie een nieuwe partner wil ontmoeten scoort niet door een presentatie als het konijn, waar ik hiervoor over repte. Niet alleen hoe je oogt, maar ook hoe je overkomt bij je gesprekspartner is essentieel. De gebraden kippetjes vliegen niet zomaar in de mond.
Een oppepper is iets waar je blij van wordt, wat je optilt uit je dagelijkse sores. Het kan ook een persoon zijn, die je blij maakt. Als die blijheid wederzijds is, dan zijn jij en de ander om beurten de oplader en de batterij. Prima toch? Maar het is denk ik niet goed om jouw date te misbruiken om je ellende te vergeten… Je mag je date dus nooit als oplader gebruiken. Helaas zijn er mensen, die dat wel doen en de energie uit de ander wegzuigen.
Wie heeft het ook en eventueel meer dan eens meegemaakt, dat een oplader nodig was in zijn of haar leven?
Ik wens jullie een mooie tijd met sprankelende ontmoetingen, waar je een mooie herinnering aan over houdt. Zonder dat steeds een oplader nodig is…
geplaatst door Aktivo1 - 2011 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.