Tortelduifjes
maandag 18 juli 2022
Sinds de jaren 50 van de vorige eeuw wordt de Nederlandse vogelwereld door twee soorten tortelduiven bevolkt. Het zijn de zomertortel, die in aantal de laatste decennia hard achteruit is gegaan, en de Turkse tortel die vanaf 1950 aan een opmars begonnen is in heel West Europa.
Hun geluid is vaak een wake up call, toch wat vriendelijker dan die vermaledijde wekker…
Tortelduiven zie je heel vaak als koppel. Tortelduifjes zijn een symbool voor mensen die innig verliefd zijn. Als ik op straat loop zie ik die uiting minder vaak dan vroeger. Aan de tortelduiven als voorbeeld van verliefdheid kan het niet liggen. Ik ontwaar nog wel hand in hand lopende stellen, maar de echte tortelduifjes zijn niet of nauwelijks te vinden.
Zouden de coronacrisis en de daaruit voortvloeiende maatregelen de oorzaak zijn van het minder in het openbaar tortelen ? Een ander dier, dat ook zijn naam heeft geleend aan intermenselijk gedrag is de beer. Soms zie ik ouderen die echte knuffelbeertjes zijn. Als single zou je bijna jaloers worden! In veel profielen van vooral van mannen op deze datingssite lees ik dat ze houden van knuffelen. Is dat een aanbeveling voor de lezers / (vooral voor) de lezeressen om te reageren? In elk geval weten potentiële respondenten waar ze aan toe zijn.
Veel mensen vergeten, dat er bij elk contact tussen twee personen dat bedoeld is om, (tenminste als het goed loopt!) tot een relatie te komen er een ontwikkeling van de mate van toenadering is. Die ontwikkeling kost tijd! Er zijn sites die aanbevelen om een aantal stapjes in dat “traject” domweg over te slaan. Andere sites propageren juist slow daten. Geestelijke intimiteit, samen dingen doen, aanraking, een knuffel, vrijen. Er is natuurlijk veel overlap tussen die fasen. Maar wie bij het eerste contact onder het mom van enthousiasme zijn date al innig gaat zoenen heeft het mijns inziens niet goed begrepen. Op zo’n benadering knappen (vooral) vrouwen doorgaans af. Als kleine jongen was ik op mijn beurt niet blij met de omhelzingen van vooral tantes en oma’s, vaak waren het kleffe zoenpartijen…
Kan iedereen die zich op een “gewone” datingsite heeft aangemeld de wensen qua intimiteit op een eerlijke maar ook nette manier verwoorden en wil iedereen ook de ander respecteren, ook als die niet een bepaalde vorm van afscheid nemen wenst? Natuurlijk zingt elk vogeltje zoals het gebekt is. En schrikt teveel openheid over deze heikele zaken niet veel mensen af, of trekt het vooraf aangeven wat men wil juist verkeerde mensen aan?
Ik geloof dat we deze wensen in een relatie best mogen benoemen, dat we ons niet als een vlieg hoeven te gedragen. Een vlieg blijft ook rondvliegen tot het eten dat hij wil hebben voldoende is afgekoeld. Zo kon de uitdrukking om de hete brij heen draaien twee figuurlijke betekenissen krijgen: ongeduldige begeerte én besluiteloosheid (bron: Wikipedia).
Ik denk, dat het goed is dat je ook in een al beginnend contact je kwetsbaar moet durven op te stellen en over deze gevoelige zaken met elkaar moet willen praten.
Een goede vriendin van mij beschreef haar ouders als twee tortelduifjes. Haar moeder was de eerste en enige liefde van haar vader en hij was haar eerste en enige liefde. Niets deden ze zonder elkaar. Maar twee jaar nadat hij overleden was volgde zij hem. Ze kregen drie kinderen, die een heel verschillend leven hadden. Een van de drie bouwde een bloeiend bedrijf op en had een standaard gezin, een ander ging de handel in en scheidde, en de derde trouwde na haar scheiding opnieuw maar toen met een heel opvliegende man. De drie jonge tortelduifjes gingen elk een verschillende weg en tortelden nauwelijks. Het tortelen als eigenschap is mogelijk dus niet erfelijk bepaald.
Wat hebben echte tortelduiven het dan toch een stuk eenvoudiger! Je zou zomaar een duif willen zijn, mits je niet door jagers of roofvogels belaagd wordt… Wilde tortelduiven moeten weer wel hun dagelijkse kostje opscharrelen.
geplaatst door Aktivo1 - 1827 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.