Das war mal
maandag 1 augustus 2022
Vakantie herinnering
Heel veel jaren geleden ging ik met mijn ouders op vakantie naar Duitsland, kamperen, en mijn beste vriendin mocht mee. Er was een groot meer bij de camping, het was een afgraving geweest en “ men moest het teruggeven aan de maatschappij met een toeristische bestemming “ aldus mijn vader. Dat was goed gelukt, het meer was groot genoeg, er waren zandstrandjes dus voor ons, 2 meisjes van 15 jaar, prima om de vakantie door te brengen, regelmatig in het water met of zonder luchtbed, en daarna op het strand opdrogen en boekjes lezen.
Er was regelmatig een groep jongeren die vanuit het nabijgelegen stadje ook naar het meer kwam, en de spil van de groep was een blonde jongeman, jaartje of 21, bruin lichaam, gouden ketting en populair bij een heleboel strandgangers, hij was bekend. Op een gegeven moment zag hij ons, liep naar ons toe, plofte in het strand en begon te praten, vroeg waar we vandaan kwamen, gewoon gezellig en vrolijk. Hij vertelde ook over zichzelf, hij woonde in de buurt, werkte in een nachtclub, en had overdag wel vrij dus dan kwam hij met zijn vrienden, en vriendinnen, naar het meer. De dagen daarna kwam hij regelmatig en hij nam ons onder zijn hoede, beschouwde ons als zijn zusjes. Eerst ging hij zich voorstellen aan mijn ouders, legde uit wie hij was en dat hij het goed bedoelde. Mijn vader ging navragen bij de campingbeheerder en die kende Jörgen, hij was de zoon van een zakenman met meerdere ondernemingen waaronder 3 nachtclubs. Jörgen had een hemelsblauwe volkswagen kever cabrio, we mochten mee, achterin zittend op de kap, een paar vrienden mee, 1 vriend die voorzichtig gas gaf en hand aan de handrem hield, en hij ging sturen met zijn voeten, met een gangetje van nog geen 5 km. Bijna reed hij een tent binnen maar hij remde op tijd, bood veel excuses aan de bewoonster en gaf 2 kussen op haar wangen, en alles was goed. Jörgen was een zondagskind, positief en vrolijk, er zat geen kwaad in, ook een harde werker.
Hij gaf ons ook wat tips: hij zei dat mannen over het algemeen jagers waren, er niet van hielden om alles op een presenteerblaadje aangereikt te krijgen,zelf het cadeau willen uitpakken en dat ze graag verrast wilden worden. En hij keek naar een zeer aantrekkelijke jonge vrouw die duidelijk interesse in hem had, ze droeg een doorschijnende mini bikini, en hij zei: Hübsche dame, keine Überrasschung ( slecht Duits, ik weet het).
1 Keer was hij wat minder vrolijk, hij zei dat hij niet echt wist of mensen hem leuk vonden om hemzelf of vanwege zijn vader.
Waarom hij met ons omging? Wij waren geen prooi, geen uitdaging, te jong en te onschuldig. En hij was voor ons geen haalbare kaart, te oud en te wereldwijs, en daarom konden we gewoon lol maken zonder bijgedachten, hij was een jonge hond bij ons zonder kapsones.
We hebben een heerlijke vakantie gehad, zonder afspraakjes maar wel met een geweldig leuke groep, en wat tips die ik nog steeds in mijn achterhoofd heb zitten.
Jörgen wilde zelf de jager zijn maar hij was ook een prooi en dat voelde heel ongemakkelijk voor hem. Ik ben niet zo’n jager maar ook geen gemakkelijke prooi, ik wil zoals we het vroeger noemden” versierd “ worden, dat klinkt ook prettiger.
Het is grappig om te zien hoe sommigen zich hier profileren.
Herkenbaar?
geplaatst door Angi - 628 keer gelezen
Vorige berichten
Komkommer is ook lekker
Ik wilde een prei kopen, een mooie prei. Immers, het bereiden van een goede maaltijd begint met het kopen van zorgvuldig gekozen ingrediënten. Ingrediënten? Een goede prei heeft verder niets nodig! Geen motiverend sausje van goede wil, geen keukenkruiden om het toch nog gezellig te maken. Alleen wat koolzaadolie om hem in te smoren en, vooruit, een vrolijk stemmende klodder tomatenketchup.
Bij preien is de eerste greep goud waard. Wanneer ik in de winkel eenmaal een prei heb afgekeurd en teruggelegd, ben ik geneigd om alle andere preien nóg kritischer te bekijken. Eerst de hele krat met preien in ogenschouw nemen dus!
Er staat een man voor de krat. Wat kleiner, al wat ouder, spijkerbroek, sjofel T-shirt. Hij buigt zich diep voorover en zoekt in een razend tempo, prei voor prei, de voor hem meest aantrekkelijke preien uit de krat. Wat ik dus van hem zie, is zijn tot halverwege de bilnaad reikende spijkerbroek, en zijn blote armen. Een gestrekte rechterarm die door de preien ragt en een gebogen linkerarm die steeds meer preien te dragen krijgt. Vrijwel alle preien moet hij inmiddels hebben betast, bevoeld, beknepen - en dat alles met die spijkerbroek tot halverwege zijn billen. Heb ik al eens geschreven dat ik behoorlijk vies kan zijn van andere mensen? Nee? Dan is dit het juiste moment: Ik kan behoorlijk vies zijn van andere mensen. Niet alleen van al dan niet digitale mensen die gemakkelijk jokken ofzo, maar ook van schuldloze voorbijgangers. Het is iets met vreemde genen, denk ik: van nabije familie ben ik niet vies. Van een geliefde trouwens ook niet. Een geliefde smaakt lekker; hoe zou hij mijn geliefde kunnen zijn als ik niet met hem wilde zoenen?
Al met al begin ik gevoelens te ontwikkelen voor de preien in de krat. Gevoelens van afkeer. Vanochtend nog heb ik een enquête van mijn energieleverancier ingevuld, een enquête die tot mijn verbijstering mijn gevoelens voor het bedrijf wilde blootleggen. En nu dan mijn gevoelens voor die preien! De handen van de man van hen af wassen lukt nog wel, het is immers het lot van een prei om opgepakt en weer neergelegd te worden. Maar hoe krijg ik de bilnaad van die man uit de prei van mijn keuze? Met hamburgers? Met een moot zalm? Ik loop de winkel maar uit; de natuurvoedingswinkel even verderop verkoopt immers ook preien. Daar, in die winkel, kies ik in alle rust de allermooiste, de allerliefste prei. ´Dat is dan vijf euro vijftig, mevrouw´, zegt de kassier onbewogen. Ik mag de prei terug leggen in zijn kratje.
Komkommer is ook lekker.
Een paar weken Portugal
Ik neem even een pauze en zal drie weken in Lissabon verblijven. Ik hoop dat die reis mij meer duidelijkheid geeft waar ik in de toekomst zal wonen. De tweede week van september ben ik weer terug.
Terug naar huis
en weer thuiskomen.
De vakantie zit er weer op, we zijn weer terug en wat hebben we genoten van heerlijk weer, de prachtige omgeving, goede accommodatie, mijn kleinzoon die zich prima heeft vermaakt, mijn dochter was ook nog jarig dus dat hebben we gevierd met haar vader en zijn vrouw en een bbq, leuke mensen ontmoet( helaas geen loslopende man van mijn leeftijd maar dat was ook niet het doel).
De voorlaatste dag is altijd een beetje dubbel: nog even flink genieten van het vakantie gevoel maar ook alvast voorbereiden op het aanstaande vertrek. En als de dag van vertrek is aangebroken dan wil ik zo snel mogelijk op pad, terug naar huis, want de vakantie zit er op en thuiskomen is ook weer leuk.
Met de nadruk op “ thuis” want dat is het gevoel dat ik heb, de plek die ik ken en waar ik me veilig voel, waar ik blind de weg weet, mijn eigen bedoeninkje.
En toch, hoe blij ik ook ben om de voordeur sleutel om te draaien en weer naar binnen te gaan, de bekende dingen te zien, alles weer op te ruimen op de vertrouwde plek en te zitten in mijn heerlijke stoel met een lekker kopje koffie, toch knaagt er iets, want ik kom alleen thuis, geen stemmen waar ik de afgelopen week mee heb geleefd en aan gewend was.
Ik word niet opgewacht door een lief persoon die vraagt hoe het is geweest, die vraagt of ik hulp nodig heb met uitpakken, die nieuwsgierig is naar de foto’s, mij verrast met een kopje koffie…..ik ben weer alleen.
Dit gevoel is maar kort, want ik ben er al een paar jaar aangewend maar het bekruipt me soms toch even.
Nou ja, wie weet, misschien komt er toch weer een speciaal iemand op mijn pad, misschien gaan we zelfs samen op vakantie en komen we samen thuis, kunnen we samen de foto’s bekijken waar we samen op staan, gaan we samen mooie herinneringen maken.
Wat zou dat mooi zijn….