Een man met twee vrouwen
zaterdag 13 augustus 2022
Tijdens deze snikhete week nog vier dagen gefietst. We waren 6 dagen met vakantie en zaten in een hotel net voorbij Luik (Liege) op een hoog plateau. We hadden onze eigen fietsen meegenomen. Na op de aankomstdag de omgeving verkend te hebben, kwamen we tot de conclusie dat we hier niet konden fietsen en op zoek moesten gaan naar RAVEL-fietspaden. Dat zijn vlakke fietspaden langs rivieren. We ontdekten Ravelpad nr 7, die langs de rivier de Ourthe liep. Dat fietspad lag mooi in de schaduw door de weelderige vegetatie in de Ourthe-vallei. Helaas had ik op deze 2e dag toch ergens door glassplinters gereden, want de volgende ochtend was mijn achterband lek. Aangezien de plaatselijke bevolking niet fietst, maar loopt of in auto's rijdt, was er pas 3 dorpen verderop een fietsenmaker te vinden, Geen nood, dat dorp lag ook bij Ravelpad 7, dus gingen we van daaruit gewoon een stuk terugfietsen, richting Luik. De volgende dag zouden we onze weg, richting Luxumburg, weer vervolgen vanuit het dorp van de fietsenwinkel..
Aan het eind van die dag (31 graden!), zaten we heerlijk op een schaduwrijk terras wat te drinken toen een knappe jongeman op ons terras afliep. Hij werd vergezeld door 2 mooie jonge vrouwen, De 1e dame had een super kort rokje aan, waardoor haar fraaie benen goed te zien waren, de 2e vrouw had een lange rok aan, maar droeg tevens een bloot topje met een laag uitgesneden rugpand. Op haar blote rug was een grote tatoeage te zien. Het drietal ging aan de tafel naast ons zitten. Hij was zo'n sportjongen met een goed getraind lichaam, want het dure t-shirt zat hem als gegoten De dames gaven hem veel aandacht en hij genoot daar zichtbaar van. Niks mis mee, toch?
De volgende dag kwamen we tijdens onze tocht in woest terrein terecht. Het Ravel-pad hield opeens op en we moesten volgens de aanwijzingen op het route-bord verder fietsen langs de openbare weg, Die weg liep behoorlijk omhoog en omlaag. Er was geen apart fietspad langs deze weg, dus alle auto's reden vlak langs ons. Daar werd ik behoorlijk nerveus van. We waren ook de enige fietsers op die weg en de afdaling loog er niet om. Na deze fietstocht wederom een terras in de schaduw opgezocht, die was midden in het centrum van een dorp waar de bestrating van het plein uit kinderhoofdjes bestond, de befaamde Belgische kasseien.
We zaten net toen er wederom een stoere jongeman ons terras opkwam, geflankeerd door twee dames. Deze twee vrouwen liepen op schoenen met stiletto-hakken. Dat zijn ranke schoenen met torenhoge dunne naaldhakken. Verbluft vroeg ik me af hoe deze twee vrouwen zonder te vallen of tussen de stenen te blijven haken over dit plein waren gelopen. Hij zag eruit als een voetballer, korte broek, benen en armen vol tatoeages en hij had uiteraard een hoog opgeschoren kapsel. Dit drietal bestelde 3 glazen Spritz, een oranje-kleurig drankje met ijsblokjes, dat bijna 8 euro per glas kostte.
De volgende dag een dagje Luik. We hadden een stadsplan bij ons met 12 bezienswaardigheden in het historische centrum. Daar was fietsen onmogelijk, dus de wandelschoenen aangetrokken. Geen overbodige luxe, want bezienswaardigheid nr. 3 was een hoge trap met 374 traptreden en nr 4 was een citadel daar bovenop met twee schitterende uitzichtpunten. Op deze trap moest ik 2x gaan zitten om weer op adem komen en tegelijk mijn hart wat minder te laten bonken, maar de beloning was grandioos. Een prachtig uitzicht vanaf de heuvel over de stad Luik en de Maas. Naar beneden ging weer makkelijk. Vervolgens liepen we naar het schitterende treinstation, ontworpen door een beroemde Spaanse architect uit Valencia, waar 9 jaar aan gewerkt was. Het resultaat mocht er zijn, ik had nog nooit zo'n prachtig station gezien.
Na afloop van deze dag waren we wat vroeger terug bij het hotel dan gewoonlijk en gingen we op een bankje zitten bij de golfbaan, die naast ons hotel lag, Daar hebben we wat geleerd over de golfsport. Op het bord van hole 1 stonden 3 aanwijzingen. 1) het gemiddeld aantal slagen die gangbaar waren voor deze hole, 2) een viertal kleuren, die 4 verschillende afstanden aangaven, van waaruit men kon afslaan. de 3e aanduiding was moeilijk. index 13 stond er. Ik dacht dat het de moeilijkheidsgraad was en vroeg het in mijn beste school-frans aan een golfer, terwijl ik naar het bord wees. Facile(makkelijk), difficile(moelijk)?. Tres bien (prima!) was het antwoord. Afijn, ook nog wat kennis opgedaan tijdens deze vakantie.
De laatste fietsdag was de meest avontuurlijke : het Ravelpad ging nu over in een smal rotspad. Weer een alternatieve omleiding via de autoweg zag ik. O nee, dacht ik, dan liever met de fiets aan de hand langs het rotspad. Uiteraard moesten we uitkijken om niet weer een lekke band op te lopen. Dit pad kwam uit op een grote grasvallei, omzoomd door hoge kale rotsen, Een dun kleipaadje liep er dwars doorheen van 15 cm breed. Dit was een test voor mijn stuurkunst. Gelukkig konden we daarna het Ravelpad weer oppakken en brachten we ook deze dag tot een goed einde.
Wederom zochten we aan het eind van de dag een schaduwrijk terras op. Nu kwam er een wat oudere man met 2 vrouwen het terras op. Ze zagen er onopvallend uit en liepen gewoon achter elkaar. Ik vermoedde dat dit een echtpaar was, die een vriendin of zus meegenomen had. Ja hoor, de vrouwen gingen naast elkaar zitten, met de man tegenover zich. Na al die fietsdagen, gingen we de volgende morgen opgelucht naar huis terug. Alles was goed gegaan, dus we hadden een mooie vakantie gehad.
geplaatst door sixty - 1726 keer gelezen
Vorige berichten
Een geheim bewaren of toch delen?
Kort na elkaar hoorde ik van enkele bekende vrouwen minder prettige berichten. Het eerste bericht verbaasde mij. Ik heb vaak met deze vrouw gedanst, ze gaat altijd in haar uppie naar de dansplekjes, waar ik regelmatig kom. Wel heeft ze al 18 jaar een relatie met een andere dame. Stukje bij beetje heb ik een deel van haar levensverhaal mogen horen, hoewel ze zich vrij terughoudend opstelde. Ik heb ook absoluut geen pogingen ondernomen om haar te verleiden meer te vertellen.
Een paar jaar geleden hoorde ik van een andere vrouw, waarmee ik tot 2016 ruim drie jaar een lat-relatie had, dat bij haar een ernstige, slopende ziekte werd geconstateerd. Ondanks dat wij geen relatie meer hadden was ik geschokt na dit telefoontje. Dan ga ik weer denken aan de mooie momenten, die we hebben mogen delen. Hoewel ze flink wat jonger dan ik is heeft ze nu een beperkte levensverwachting. Last but not least bereikte mij het bericht van een goede kennis, bij wie de beruchte K opnieuw toesloeg.
Deze berichten vallen onder de categorie vertrouwelijke mededelingen. Het is ongepast die gegevens te delen met bekenden, tenzij degene waar het om gaat aangaf, dat anderen het wel mogen weten. Ik kan een en ander wel geanonimiseerd kwijt in een blog, zonder dat iemand de persoon in kwestie er in herkent.
Er zijn stukjes informatie, die maar tijdelijk geheim zijn. De prijs, waarvoor een huis verkocht wordt, de zwangerschap van een goede bekende. Aan de andere kant zijn er ook zaken, die je maar beter niet aan de grote klok kunt hangen. Wie de hoofdprijs van de “Staats” heeft moet erg op zijn / haar handen zitten, anders zwermen de aasgieren om hem of haar heen.
Soms zijn er leuke gebeurtenissen, die ik graag met iemand wil delen, maar waarvan het ook niet handig is er kond van te doen. Stel, dat ik iemand via deze site heb ontmoet, met wie ik een klik heb. Ik weet, dat sommige daters daar heel open over zijn tegenover hun directe familie of een hartsvriend(-in). Dan gaat het er om hoe goed je zo’n persoon uit je intieme groep contacten kunt vertrouwen.
Probleem is namelijk in dit geval, hoe je moet communiceren als het contact toch weer op niets is uitgelopen. Ik heb dat aan den lijve meegemaakt toen mijn relatie stopte, terwijl ik wel al heel wat keren bij mijn zoon en zijn kinderen met haar op visite was geweest.
Er zijn ook geheimen uit je verleden, die je zelf liever wegstopt. Maar ze kunnen goed in de weg zitten bij het beginnen van een nieuwe relatie. Tot op welke hoogte kan / moet je die geheimen delen met je date, en vooral: wanneer? Er moet mijns inziens een geschikt moment voor zo’n gesprek gevonden worden. Het helpt op den duur niet essentiële zaken die een smet op het verleden wierpen te verzwijgen.
Ik ken een vrouw, die pas bij haar ondertrouw hoorde dat haar partner 15 jaar ouder was dan hij altijd had voorgegeven. Maar toen durfde ze niet meer terug te krabbelen, ze was van hem in verwachting… Zelf hoorde ik bij een date van een vrouw, dat ze vijf jaar ouder was dan ze had gemaild (“Dat heb ik zo op mijn profiel ingevuld, want anders krijg ik allemaal oude mannetjes achter mij aan”). Natuurlijk is dit ook een vorm van jokken.
Wie van u liep ook aan tegen het dilemma van een geheim bewaren?
Kies wijs! Wijs kiezen...
Kies wijs! Wijs kiezen…
dat laatste, zou dat mogelijk zijn? Ik, jij, jij en jij maken dagelijks keuzes. Wat zal ik eten vandaag, of bij het winkelen, welke keus maak ik bij het kiezen van mijn broodbeleg. Waarschijnlijk kies je dan voor dat gene wat je al in je hoofd had, waar je zin in hebt. Eenvoudige keuzes, welke niet veel om het lijf hebben. Oftewel… wanneer je na het opstaan in je hempie voor je kast staat en moet bedenken wat je wat vandaag aan zult gaan trekken. Mooi, die keuze heb je de vorige avond al gemaakt en alles ligt/hangt al klaar. Slim en misschien ook wel wijs! Zeker wanneer je vroeg in de morgen nog half in dromenland bent.
Wijs kiezen.
Zou dat vooraf ook opgaan bij het aangaan van een relatie? Wanneer we een training zouden volgen waarbij wij erachter kunnen komen hoe en op welke vlakken we een partner zouden kunnen kiezen? Of zouden we eerst bij onszelf moeten beginnen! Reflecteren op onze wensen, mogelijkheden en behoeften.
Hebben we iemand op het oog, kunnen we ons zelf natuurlijk een aantal vragen voorleggen. Is hij/zij integer. Zal ik me bij hem/haar veilig, voelen. Zal alles bespreekbaar zijn met de nieuwe partner.. Hoe is de levensstijl? De Familie? Passen we bij elkaar betreffende onze interesses, huisdieren, of hobby’s. Zijn we bereid concessies ’s te doen?
Wijzer kiezen
Hoe dan ook op 50 plus match zijn we allen al wat ouder en qua levenservaringen ook wat wijzer. Dat maakt, denk ik, dat we zelfbewuster zijn, zelfkennis hebben en daardoor beter weten wat we zoeken en nodig hebben in een partner. We zijn in een andere levensfase belandt met andere wensen met daar aansluitend andere keuzes.
Toch hoe wijs wij ook mogen zijn geworden, het vinden van een nieuwe metgezel is niet zo eenvoudig. Voorbij zijn de dagen, dat je op scholen verliefd werd. Je naar de disco ging. Plaatsen waar men langdurig elkaar tegenkwam en elkaar ongemerkt al vast beter leerde kennen. Een datingsite is een middel, maar zeker niet heiligmakend.
Ik begon met een retorische vraag: Wijs kiezen, zou dat mogelijk zijn? Ik laat hem voor alle lezers open om over na te denken.
Liefs,
Monique
Rondje kamer
Er staat sinds kort een rode stoel in mijn woonkamer. De stoel staat half voor de bank, met zijn rugleuning naar de bolletjes gordijnen en de wereld in mijn straatje. Hij is perfect, mijn rode stoel. Hij is precies wat ik nodig heb, nu het leven draait om een rafelrandje aan mijn linkerheup. En ik zie, zittend in die stoel, de kamer om mij heen met nieuwe ogen.
Recht tegenover me hangt, aan de werkloze schoorsteen, een grote, ronde klok; een stille klok die soms toch blijkt te tikken. De klok hangt boven het rode kastje op wielen waar de tv op staat, en hij is onverbiddelijk: ‘Het is tien voor tien, er is niet genoeg tijd om de laffe smaak van de nieuwe Witcher weg te spoelen met een deeltje Sex and the City.’ ‘Ja maar ik hoef morgen niks.’ ‘Niks ja maar. Zelfs met niks hoeven kom jij nog tijd tekort om alles te doen wat je wilt doen. En je weet best hoe onwijs veel tijd je neemt om vanuit je stoel je bed in te komen.’ De klok wint.
Links van mijn stoel staan twee ronde tafels, half over elkaar geschoven. Op de bovenste tafel staan drie goudpalmen, een platte schaal met gekregen engeltjes, en drie van de vijf Iittala Festivo kandelaars, kandelaars die ik ooit heb gewonnen door het beste argument te schrijven waarom ik ze zou moeten winnen. De onderste tafel is mijn kleur-, teken-, knutsel-, speel-, eet- en schrijftafel. Deze tafels zijn de voorposten van de lege, witte hoek tussen de staande spiegel en de boekenkast. In die spiegel zie ik de witte hoek nog een keer. Die spiegel staat daar best.
Vanuit deze stoel kijk ik bijna recht de boekenkast in - wat voor de boeken niets uitmaakt, maar voor de foto’s wel. De drie zusjes in hun geruite jurkjes en met grote strikken in hun haren, de drie volwassen zussen en hun broer, zittend op een boomstam tijdens die laatste wandeling; ze kijken vanuit hun gouden lijstjes vragend aan: ‘Waarom zit jij in zo’n stoel, ben je moe?’ ‘Ja, ik ben moe.’ ‘Waarvan, van het leven?’ ‘Nee hoor, niet van het leven, van de dag.’ ‘Jij ook altijd!’
Een droom: In een witte hoek van de sportschool ligt een briefje op een roeitrainer; het is volgeschreven met argumenten waarom mijn zus mij nooit weer wil zien. Ik kras twee kolommen tekst door en heb daar onmiddellijk spijt van. Haar wandelvrienden zitten rond een lange tafel; ik vraag hen wat er aan de hand is. Een man antwoordt met een vrolijke anekdote over zichzelf; hij snapt niet dat ik het zo niet snap. Ze bestellen eten. Wanneer het eten wordt geserveerd, zet de bediening een bruin scherm tussen de lange tafel en het tafeltje waaraan ik zit, tegenover twee vrouwen. Wij krijgen geen eten. Ik vraag ook hen wat er aan de hand is, maar ze kijken me verbaasd aan.
Het is feest in de sportschool, knutselfeest, verkleedfeest. Overal staan tafeltjes met blije, knutselende gezinnetjes in fluffy fantasie-outfits. Alleen de roeitrainer met het briefje staat er nog, in de witte hoek. Een mannenstem vraagt of ik die wil opruimen. De knuffelbeesten, de tekeningen, de doos met boeken, ik leg alles in een oude kinderwagen. We (wie?) gaan naar buiten, langs de Turkse receptioniste. Ze is verkleed als Hollandse Huisvrouw: gebreid streepjes vest met knoopjes onder een schort met een vaal motiefje.
De zus die boos op mij zou zijn en ik lopen blij met elkaar te praten. Er is ook een man, een grote man met wie ik zomaar plotseling sta te zoenen.
En rechts van de rode stoel, tegen de muur met het landschap van Kandinsky, staat mijn bank, mijn knalblauwe slaapbank met de kleurige kussens, de bank van waaraf ik mezelf zie zitten in de staande spiegel. Deze bank is het enige bed in dit huis dat, met luttele centimeters tussenruimte, breed genoeg zou kunnen zijn voor twee naast elkaar slapende mensen. We moeten elkaar dus wel heel lief vinden.