Opmerkingsgave
zaterdag 27 augustus 2022

Een eigenschap van mezelf waar ik tevreden over ben, is dat ik goed om me heen kijk wat er te zien is. Daarom ben ik ook gek op vakantietripjes in eigen land of net over de grens. De reisjes over de grens duren hooguit een week, in eigen land een midweek.
Om voor de laatste keer dit jaar nog een paar dagen in een andere omgeving te zijn, hebben mijn vakantiemaatje en ik een midweek geboekt in een hotel in Staphorst. Op de heenweg een stop in Hattem, een vestingstadje met historische kern, waar je op loopafstand 3 kleine musea kon bezoeken met de MJK. Aangezien we niet voor 15.00 uur mochten inchecken in het hotel in Staphorst hadden we deze aankomstdag dan ook leuk besteed. In Staphorst zelf zag ik meteen een dame in klederdracht voorbij fietsen in zwarte jurk met een klein wit patroontje boven haar middel. Datzelfde witte patroon zag ik in het zwarte kapje op haar hoofd.
Na ingecheckt te zijn naar de boswachterij net buiten Staphorst gefietst om de omgeving alvast een beetje te verkennen. Een verrassing waren de heidevelden tussen de stukken bos. Bij een ven zat op een bankje een dame in donkerblauwe klederdracht, met wederom een klein wit borduursel boven haar middel en ook in het kapje. Haar man droeg normale kledij. Ik raakte met haar aan de praat en zij legde me uit dat er 3 kleuren klederdracht gangbaar zijn in Staphorst. Zwart met beetje wit betekent diepe rouw, dat wordt gedragen als een naast familielid is overleden. Blauw met wit betekent minder diepe rouw, dat wordt gedragen na het overlijden van een van de buren of van een goede vriend(in) of kennis. Dan is er ook nog klederdracht waarin een rode kleur is verwerkt, dat is de normale dracht.
Op de terugweg naar het hotel fietsten we langs een enorme kerk van de Hersteld Ned. Hervormde Gemeente. In het informatieboek van het hotel las ik die avond dat er in deze kerk 2300 zitplaatsen zijn. Op zondag zijn er 2 kerkdiensten en alle zitplaatsen zijn bezet. Ook las ik in het informatieboek over een vrijersluik, wat de jongens toegang verschaft naar het bed van het meisje. Dan kunnen ze elkaar beter leren kennen, stond er verder vermeld. Ik glimlachte en dacht, ik mag toch hopen dat het meisje dit luik kan afsluiten, zodat ze zelf kan bepalen wie er door dat luik naar binnen komt. Er zijn veel prachtige boerderijen in Staphorst te zien met een groene deur, groene luiken en met blauwe vensterbanken. Boven de groene deur in het bovenlicht is ook nog een witte levensboom te zien.
De volgende dag met de auto naar Zwartsluis en met de fiets door het natuurgebied de Weerribben en de Wieden naar Giethoorn. Drukkend warm weer, een wat langere stop op een bankje in de schaduw in het centrum van Giethoorn was dus meer dan welkom. We keken onze ogen uit. Een onafzienbare stoet boten voer door de gracht, waarbij opstoppingen normaal waren. Het leek veel op Koningsdag in Amsterdam. Op het smalle pad langs de vaarroute met kleine loopbruggen, liepen talloze toeristen. Ik hoorde allerlei talen uit verre landen. De Zaanse Schans verbleekte erbij, zo druk was het daar. Dus maar een andere, rustigere fietsweg gekozen terug naar Zwartsluis. Daar de fietsen weer in de auto gezet en nog even Hasselt aangedaan. Dat is een oude Hanzestad met grote historische kern, waar de straten en grachten momenteel allemaal versierd waren door de bewoners. Er was namelijk een feestweek aanstaande. Nu konden we daar nog rustig doorheen fietsen om alles goed te bekijken.
De 3e dag met de auto weer naar Hasselt gereden en van daaruit langs het Zwarte Water en de Overijsselse Vecht naar een buitenwijk van Zwolle heen en weer gefietst. Mooie route, maar eigenlijk veel te warm voor zoveel inspanning. Daarom om 1400 uur de fietsen wederom in de auto gezet en doorgereden naar Meppel. Daar zijn we gaan lopen door het historische centrum. We troffen het, het was donderdag en de hele maand augustus was het op donderdag : Meppeldag. Overal muziekbandjes te beluisteren en er was ook straattheater te zien. Tevreden weer terug naar Staphorst.
Vrijdagmorgen uitchecken, de lucht was bewolkt, want er werd regen verwacht. Dus op de terugweg naar huis maar een kleinere stop gemaakt : rondje "Zwolse bos" van ruim anderhalf uur. Voor het spitsuur beter met de auto het drukke knooppunt bij Amersfoort naar de A1 voorbij zijn, dachten we. Dat lukte. Moe maar voldaan gisteravond thuis gekomen, eind goed al goed...
geplaatst door sixty - 1507 keer gelezen
Vorige berichten
Schaduwkanten
Ieder mens heeft schaduwkanten, alleen heeft de een er soms wat meer dan de ander. Wat kan je daaraan doen? 1e) bewust worden dat je ze hebt. 2e) bereid zijn er iets aan te doen.
Niets is zo funest voor een goede verstandhouding door te zeggen : ik ben nu eenmaal zo. Daarmee overval je de ander. Iemand heeft het recht om te zeggen dat hij/zij iets niet leuk vindt wat jij gezegd of gedaan hebt. De kans dat de ander door met zo'n nietszeggend antwoord teleurgesteld in je is, is best groot.
Betekent dat dan dat je niet jezelf mag zijn? Natuurlijk niet, maar door je achter zo'n uitspraak te verschuilen, los je niks op. De ander kan het gevoel krijgen dat hij tegen een muur praat, zeker als dit vaker gebeurt. Je loopt ook het risico dat de ander zich op den duur van je gaat afkeren.
In een relatie kan het ook gebeuren dat hij/zij poeslief zegt : als je van me houdt, zou je dit graag voor me doen. Je krijgt dan weliswaar geen ruzie, maar daarmee manipuleer je de ander wel. Nee zeggen is bijna geen optie meer. In beide gevallen is de gelijkwaardigheid weg.
Het heeft me veel tijd en energie gekost om dit soort dingen te doorzien. Maar hoe los ik dat dan op? Nadenken hoe dit ontstaan is en daarbij mijn eigen gedrag ook goed onder de loep nemen. Daarna samen een eerlijk gesprek aangaan. Het zou kunnen helpen...
Druk en rustig op een en dezelfde dag
Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren.
Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.
In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.
In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.
Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.
Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.
Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?
Vakantieliefde
Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.
Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.
Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.
In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.
Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.
Liefs,
Monique