Mensen kijken en bekeken worden
maandag 5 december 2022
Ik ben dankbaar voor mijn zintuigen. Omdat ik visueel ingesteld ben neem ik meer waar met mijn ogen dan met mijn oren. Wat is het heerlijk als ik – een beetje overdreven – de hele wereld aan mij voorbij zie komen. Dat gebeurt op een paar plaatsen in het bijzonder. In de supermarkt zie ik tijdens het boodschappen doen mensen, die mij bekend voorkomen maar ook onbekende mensen. En ook op straat passeer ik vaak bijzondere figuren.
Terrasjes schijnen een hot spot te zijn voor liefhebbers van mensjes kijken. De tafeltjes die grenzen aan het trottoir en aan elk tafeltje die stoel(en), die (dat) uitzicht biedt (bieden) op de looproute zijn favoriet. Wie er eens op let zal zien, dat die plekjes het eerst bezet zijn. Ik ben als single niet zo’n terraszitter. Dat is gezelliger als ik met z’n tweetjes of met een groepje heb afgesproken. Vaak gebeurt het ook, dat een ober mijn kijkgenot komt verstoren, precies op het moment, dat er een interessant persoon langs loopt. Langs het strand van Bloemendaal en Zandvoort is een boulevard bovenaan de zeereep, waar de gemeentes voor banken hebben gezorgd. Een ideale plek om badgasten en andere passanten gade te slaan, ware het niet dat terwijl ik uitzicht op zee heb de dames en heren veelal achter mijn rug langs gaan, een vluchtige beschouwing wordt mij en andere bankingezetenen aldus onthouden.
Onlangs was ik voor het eerst sinds 3 jaar in een bekend partycentrum voor een dansavond, halverwege de avond stond het koude en warme buffet gereed. Door de coronabeperkingen was dit centrum 2 jaar dicht en zelf heb ik daarna nog een extra jaar pas op de plaats gemaakt voordat ik de danspasjes daar weer eens ging praktiseren. Vanaf mijn favoriete plekje zag ik de dames en heren arriveren. Er was nog niet veel veranderd.
Het kijken naar de binnenkomers was al een belevenis. Sommigen wat grijzer of kaler dan drie jaar geleden, anderen ontbraken op het appèl. Toen de muziek startte ontvouwde zich een ander kijkspel voor mijn ogen. Bewegingen op de dansvloer, ik stortte mij ook in dit feest. Een week later kon ik wederom genieten van muziek en dans, maar dan in een buurthuis met een multicultureel publiek. Sinterklaas kwam ook langs, een dag voor zijn “grote” dag, en ik heb nog even met Witte Pietra gedanst.
Ik realiseerde mij heel goed dat ik ook bekeken werd. In de dancing kwam na een uurtje een oude bekende naar mij toe. Zij is meer een kijkster dan dansliefhebster; heeft altijd een praatje aan de bar met haar kennissen. Kijken naar, bekijken en communiceren gaan hand in hand, en al helemaal op en naast de dansvloer. Ook tijdens het dansen moet ik mijn ogen goed gebruiken, de dansvloer was hutje mudje vol, en botsingen mogen niet ontaarden in aanvaringen. De sfeer was hier opperbest, iedereen gedroeg zich heel respectvol. Toen er zelfs een paar keer aan Line dance werd gedaan was het weer als vanouds.
Op een datingsite is goed kijken naar profielen de eerste stap naar een eventueel contact. Wie vergeet wel eens, dat hij /zij niet alleen kijkt maar ook bekeken kan worden? Daarom vind ik, dat anoniem surfen tot een minimum beperkt zou moeten worden. Ik bezondig mij daar ook wel eens aan, maar alleen om te voorkomen dat iemand mij benadert, met wie ik absoluut geen contact wil hebben. Jammer is dat ik een enkele keer vergeet de instelling anoniem surfen op te heffen. Kort geleden attendeerde iemand mij hierop, ik heb dat meteen aangepast. Dank ! De vormgeving van de foto’s, de keuze, overal valt wat op af te dingen. Maar kijk eens in de poppetjes van mijn ogen! Een oud liedje, een aansporing. Ogen, onze kijkers zeggen veel. Niet voor niets wil de site als profielfoto een plaatje van het gezicht. Wat straalt men uit? Dat is heel belangrijk. Het is de eerste indruk, een afdruk van een persoonlijkheid.
Voor een datingsite geldt hetzelfde als op de markt: Kijkers zijn nog geen kopers. Hoe vaak hoorde ik marktkooplui (ik heb een aantal jaren iemand in een kraam geholpen) klagen: “Het is enkel kijken, kijken, kijken en niets kopen”. Het besluit van wandelaars op de markt om alleen te kijken en niet te kopen is evenwel net zo legitiem als het kijken van mensen, die op een datingsite staan en toch niet of nauwelijks een poging tot daten ondernemen. Niettemin is die terughoudendheid een beetje jammer; waar iemand op de markt allerlei leuke dingen aan zich voorbij laat gaan missen veel kijkers op een datingsite mogelijk mooie kansen op een contact, dat hun toekomst kan verrijken…
geplaatst door Aktivo1 - 1790 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.