Mensen kijken en bekeken worden
maandag 5 december 2022
Ik ben dankbaar voor mijn zintuigen. Omdat ik visueel ingesteld ben neem ik meer waar met mijn ogen dan met mijn oren. Wat is het heerlijk als ik – een beetje overdreven – de hele wereld aan mij voorbij zie komen. Dat gebeurt op een paar plaatsen in het bijzonder. In de supermarkt zie ik tijdens het boodschappen doen mensen, die mij bekend voorkomen maar ook onbekende mensen. En ook op straat passeer ik vaak bijzondere figuren.
Terrasjes schijnen een hot spot te zijn voor liefhebbers van mensjes kijken. De tafeltjes die grenzen aan het trottoir en aan elk tafeltje die stoel(en), die (dat) uitzicht biedt (bieden) op de looproute zijn favoriet. Wie er eens op let zal zien, dat die plekjes het eerst bezet zijn. Ik ben als single niet zo’n terraszitter. Dat is gezelliger als ik met z’n tweetjes of met een groepje heb afgesproken. Vaak gebeurt het ook, dat een ober mijn kijkgenot komt verstoren, precies op het moment, dat er een interessant persoon langs loopt. Langs het strand van Bloemendaal en Zandvoort is een boulevard bovenaan de zeereep, waar de gemeentes voor banken hebben gezorgd. Een ideale plek om badgasten en andere passanten gade te slaan, ware het niet dat terwijl ik uitzicht op zee heb de dames en heren veelal achter mijn rug langs gaan, een vluchtige beschouwing wordt mij en andere bankingezetenen aldus onthouden.
Onlangs was ik voor het eerst sinds 3 jaar in een bekend partycentrum voor een dansavond, halverwege de avond stond het koude en warme buffet gereed. Door de coronabeperkingen was dit centrum 2 jaar dicht en zelf heb ik daarna nog een extra jaar pas op de plaats gemaakt voordat ik de danspasjes daar weer eens ging praktiseren. Vanaf mijn favoriete plekje zag ik de dames en heren arriveren. Er was nog niet veel veranderd.
Het kijken naar de binnenkomers was al een belevenis. Sommigen wat grijzer of kaler dan drie jaar geleden, anderen ontbraken op het appèl. Toen de muziek startte ontvouwde zich een ander kijkspel voor mijn ogen. Bewegingen op de dansvloer, ik stortte mij ook in dit feest. Een week later kon ik wederom genieten van muziek en dans, maar dan in een buurthuis met een multicultureel publiek. Sinterklaas kwam ook langs, een dag voor zijn “grote” dag, en ik heb nog even met Witte Pietra gedanst.
Ik realiseerde mij heel goed dat ik ook bekeken werd. In de dancing kwam na een uurtje een oude bekende naar mij toe. Zij is meer een kijkster dan dansliefhebster; heeft altijd een praatje aan de bar met haar kennissen. Kijken naar, bekijken en communiceren gaan hand in hand, en al helemaal op en naast de dansvloer. Ook tijdens het dansen moet ik mijn ogen goed gebruiken, de dansvloer was hutje mudje vol, en botsingen mogen niet ontaarden in aanvaringen. De sfeer was hier opperbest, iedereen gedroeg zich heel respectvol. Toen er zelfs een paar keer aan Line dance werd gedaan was het weer als vanouds.
Op een datingsite is goed kijken naar profielen de eerste stap naar een eventueel contact. Wie vergeet wel eens, dat hij /zij niet alleen kijkt maar ook bekeken kan worden? Daarom vind ik, dat anoniem surfen tot een minimum beperkt zou moeten worden. Ik bezondig mij daar ook wel eens aan, maar alleen om te voorkomen dat iemand mij benadert, met wie ik absoluut geen contact wil hebben. Jammer is dat ik een enkele keer vergeet de instelling anoniem surfen op te heffen. Kort geleden attendeerde iemand mij hierop, ik heb dat meteen aangepast. Dank ! De vormgeving van de foto’s, de keuze, overal valt wat op af te dingen. Maar kijk eens in de poppetjes van mijn ogen! Een oud liedje, een aansporing. Ogen, onze kijkers zeggen veel. Niet voor niets wil de site als profielfoto een plaatje van het gezicht. Wat straalt men uit? Dat is heel belangrijk. Het is de eerste indruk, een afdruk van een persoonlijkheid.
Voor een datingsite geldt hetzelfde als op de markt: Kijkers zijn nog geen kopers. Hoe vaak hoorde ik marktkooplui (ik heb een aantal jaren iemand in een kraam geholpen) klagen: “Het is enkel kijken, kijken, kijken en niets kopen”. Het besluit van wandelaars op de markt om alleen te kijken en niet te kopen is evenwel net zo legitiem als het kijken van mensen, die op een datingsite staan en toch niet of nauwelijks een poging tot daten ondernemen. Niettemin is die terughoudendheid een beetje jammer; waar iemand op de markt allerlei leuke dingen aan zich voorbij laat gaan missen veel kijkers op een datingsite mogelijk mooie kansen op een contact, dat hun toekomst kan verrijken…
geplaatst door Aktivo1 - 1765 keer gelezen
Vorige berichten
Als de rook om mijn hoofd is verdwenen
Dat is een bekend lied van Boudewijn de Groot uit 1969. De eerste 2 regels van dit lied : Valt het je op dat de zon feller schijnt als de rook om je hoofd is verdwenen. Valt het je op dat de wind harder waait, als je hem tegen hebt in plaats van mee. Eigenlijk is dit lied tijdloos, want als we eerlijk zijn, hebben we allemaal weleens momenten dat dingen ons boven het hoofd dreigen te groeien.
Wat mij persoonlijk helpt, is antwoord krijgen op iets belangrijks d.m.v. gerichte vragen te stellen. Ik hoop dan een duidelijk antwoord te krijgen, zodat die rook om mijn hoofd echt verdwijnt. Ik krijg hopelijk meer grip op iets, of beter nog, ik kan de kwestie afvinken, zodat ik het niet meer hoef te onthouden en van me af kan zetten. Mijn beste vriendin zit anders in elkaar : ik vraag het wel als het zover is, dat is vroeg genoeg, zei ze. Voor mij gaat dit niet op, gaf ik haar als antwoord. Ik ben bang dat ik het vergeet, plus dat ik liever niet te lang in onzekerheid wil blijven, zeker met belangrijke zaken.
Maar wat is nou wijsheid? Maak ik me te druk over iets, wat misschien zonder mijn vraag ook wel op zijn pootjes terecht komt? Misschien wordt die vraag verderop in het gesprek beantwoord, zei ze ook nog. Onmiddellijk komt er een "maar"... in me op. In een persoonlijk gesprek kan ik meestal geen dingen opschrijven om later te vragen, dus word ik onrustig. Ik hoor dan niet meer goed de rest van wat de ander zegt. Aan de andere kant besef ik goed dat iemand onderbreken niet zo fijn is voor degene die me net iets aan het vertellen is.
Hoe los ik dat op? Bij de dokter of een belangrijke instantie kan ik iemand meenemen die met me meeluistert, maar in een persoonlijk gesprek gaat dat niet op. Dan blijft die vraag me kwellen, daar heb ik moeite mee. Ik heb er het volgende op bedacht. Op een gegeven moment las ik toch een moment in waarop ik zeg : als ik je goed begrijp wil je dit zeggen... De ander kan er dan nog op terugkomen of er nog iets aan toevoegen.
Is dit nou het gevolg van mijn gevorderde leeftijd? Als ik eerlijk ben, heb ik al veel langer last van het vast moeten houden van een vraag of een directe reactie ergens op. Ik moet gewoon op mijn handen gaan zitten en proberen de concentratie van het gesprek vast te houden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe gaan jullie hiermee om?
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.
Genieten van je relatie net zoals van je eten?
Ik probeer waar mogelijk thuis te eten. Omdat ik nog steeds single ben kook ik vaak voor een paar dagen tegelijk, wat over is wordt in een of meer bakjes in de koeling bewaard. Voorverpakte ingrediënten zijn qua hoeveelheid vaak afgestemd op huishoudens van een persoon, en eenmaal opengemaakte pakjes kunnen soms moeilijk bewaard worden.
Er is niets mis met uit eten gaan, ik ken heel wat alleengaanden die hun kookplaat of fornuis vrijwel nooit gebruiken. Anderzijds is het een uitdaging om een lekkere maaltijd op tafel te zetten zonder dat het je de kop. teveel tijd en energie kost. Toch is het gezelliger met z’n tweetjes aan tafel te zitten. Ik ken van nabij een stel, waarvan de ene helft na de scheiding geen warm eten heeft klaargemaakt, hoewel zij een prima ingerichte keuken heeft. Toen zij nog getrouwd was kookte manlief altijd…
Eten is bedoeld als voeding voor het lichaam, maar het mag / moet ook smakelijk zijn. Dat hangt af van wat er op het menu staat, maar evenzeer van wie het klaarmaakt en of diegene er plezier in heeft achter de pannen te staan. Als er dan een smakelijke maaltijd op tafel komt, doorgaans als avondeten, is het genieten. Variatie van het menu en gezond eten zijn een van de pijlers waarop een gezond lichaam rust.
Ik denk, dat je ook in en van een relatie mag genieten, misschien zelfs wel moet genieten. Als het plezier er niet (meer) is, dan is het goed net als bij het samenstellen van een menu te kijken, of het schort aan de samenstelling van de maaltijd, aan de kok(s) of aan diegenen, die aan tafel plaatsnemen.
Ik heb op vakantie in het buitenland een paar teleurstellende ervaringen met eten in een hotel beleefd. In een op papier driesterren hotel in Frankrijk was het ontbijt zo miserabel, dat een van de gasten en ik een dag daarvoor naar de plaatselijke super gingen om fruit en brood, dat normaal te snijden was te kopen. In Italië, een half jaar eerder was het diner beneden de maat.
Is het mogelijk zo, dat wat de een voor zichzelf acceptabel vindt voor iemand anders niet door de beugel kan? Net als in een relatie, wanneer ik twee relaties naast elkaar leg waarin de verhoudingen op het eerste gezicht vergelijkbaar zijn. Dan zijn er onderhuidse spanningen, waardoor het ene stel wel bij elkaar blijft het andere stel uit elkaar gaat.
Soms raakt het genieten als mensen langdurig met elkaar samen zijn op de achtergrond. Een ander stel met puberkinderen, dat ik ook goed ken werken allebei; ondanks hun drukke gezin gaan ze regelmatig getweeën naar een theatervoorstelling, ze zijn dol op cabaret. Dan genieten ze in hun relatie van iets, waar ze samen in geïnteresseerd zijn. Dat is dan natuurlijk “Quality time”.
Door de drukke tijd ruimen mijns inziens velen die een relatie hebben te weinig tijd in om samen te genieten. Met alle gevolgen van dien. Elk van beiden ontwikkelt eigen interesses, het praktiseren daarvan kost tijd, vaak geld, en als slot van het liedje is men uit elkaar gegroeid.
Misschien zou er een recept, een tijdlijn voor het samen genieten zijn. Dan moet de wil daarvoor wel aanwezig zijn!